บทที่ 8

รถม้าสีดำสนิทเทียมม้าขาวลักษณะดีเคลื่อนผ่านประตูรั้วเหล็กดัดแสนกว้างขวาง มุ่งหน้าเข้าหาคฤหาสน์หลังเขื่อง ซึ่งซุกตัวอยู่ท่ามกลางสวนวงกตและพันธุ์ไม้ไร้ดอกอย่างเชื่องช้า ทันทีที่รถม้าเคลื่อนถึงประตูทางเข้าคฤหาสน์ ไซรัสก็พบว่าเจ้าบ้านจัดให้คนรับใช้และทหารในสังกัดออกมายืนเรียงแถวรอต้อนรับแขกที่ได้รับเชิญอย่างเป็นระเบียบ

                ทันทีที่รถม้าจอดสนิท ลูคัสก็รีบถือกล่องของกำนัลลงจากรถม้า แล้วยืนรอไซรัสด้วยท่าทีเคารพยิ่ง

                “ไซรัส เจ้าของกิจการอัญมณีและแพรพรรณ” ไซรัสแนะนำตัวสั้นๆ ให้ชายเครางามที่ดูคล้ายจะเป็นหัวหน้าคณะต้อนรับแขก แล้วชายคนนั้น ก็ขานชื่อเขาเสียงดังกังวาน

                “ไซรัส เจ้าของกิจการอัญมณีและแพรพรรณ ผู้ปราดเปรื่องและกว้างขวาง”

                ประโยคนั้นดึงความสนใจจากแขกเหรื่อได้ทั้งงาน

                ไม่ทันที่คนรับใช้ชายจะนำทางไซรัสเดินเข้าข้างใน นายทหารร่างท้วมที่เคยได้รับแหวนเพชรเป็นของกำนัลก็รีบปราดเข้ามาจับมือทักทายเขาอย่างสนิทสนม

                “มาเสียที” เขาสวมกอดไซรัสราวกับเป็นมิตรสหายที่รักใคร่กันมานาน “ไป ไปพบท่านเจ้ากรมการคลังกับคนอื่นๆ กัน ใครใครก็อยากรู้จักคุณทั้งนั้น” ก้าวขาไปได้สักพัก ชายร่างท้วมก็ดูคล้ายจะนึกบางอย่างขึ้นได้ “ผมชื่อโรเบิร์ต โรเบิร์ต เมอร์สัน คุณเรียกผมโรเบิร์ตก็ได้”

                ใบหน้านิ่งเฉยดั่งหน้ากากยิ้มน้อยๆ แทนการรับคำ

                เจ้าของกิจการ ‘ผู้ปราดเปรื่องและกว้างขวาง’ ปล่อยให้โรเบิร์ตพาเขาไปแนะนำให้ เจ้ากรมการคลัง วิลสัน วิลส์ตัน และชนชั้นสูงคนอื่นๆ ด้วยความเต็มใจ เขามอบกล่องของกำนัลให้เจ้าของงานในวินาทีที่ทุกคนเข้ารุมล้อม ส่งผลให้เกิดเสียงฮือฮาดังก้องยามขุนคลังวัยสามสิบปลายๆ เปิดกล่องไม้ หยิบของข้างในออกมา

                “ทับทิมนี่ยังไม่ได้เจียระไนรึ?” ขุนนางผู้ยังดูหนุ่มแน่นถามอย่างอดไม่ได้

                “ครับ ตอนผมได้ทับทิมก้อนนี้มา มันก็กลมสวยเนื้อใสแบบนี้อยู่แล้ว”

                “ล้ำค่าเกินไป” ท่านเจ้ากรมการคลังเก็บทับทิมก้อนใหญ่ลงกล่องไม้แล้วส่งคืนให้เจ้าของ แต่ไซรัสก็รู้วิธีเล่นเกมนี้ดี

                หากจะมอบของกำนัลให้ขุนนางใหญ่ต่อหน้าธารกำนัล ก็ต้องทำให้การกระทำนั้นดูสมเหตุสมผล มีเหตุอันควรให้ผู้รับรับของไว้...

                “ถือเสียว่านี่เป็นสิ่งที่ผมส่งเข้าร่วมระดมทุน” ไซรัสเอ่ยด้วยท่าทีสุขุม “แม้เป็นเพียงพ่อค้า แต่ผมก็พอรู้มาว่าตอนนี้สถานการณ์แถบชายแดนน่ากลัวนัก เพื่อป้องกันชายแดนและกวาดล้างพวกเผ่าพันธุ์โบราณน่าหวาดหวั่นในดินแดนเร้นลับหลังแนวเขาต่อไปในอนาคต เราต้องใช้ทุนทรัพย์ไม่น้อย”

                “คุณช่างมีน้ำใจคิดถึงอาณาจักร” ท่านเจ้ากรมการคลังมองเขาด้วยแววตาชื่นชม

                ขุนนางใหญ่ส่งกล่องทับทิมให้โรเบิร์ตนำไปเก็บ ก่อนจะรับช่วงดูแลแนะนำพ่อค้าหนุ่มให้คนอื่นๆ รู้จักในฐานะ ‘สหาย’

                ไซรัสมิได้รังเกียจพฤติกรรมสนิทสนมนี้ ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นล้วนเป็นผลดี และเขาก็พอใจจะทำความรู้จักกับทุกคนภายใต้การแนะนำอย่างยกยอจากเจ้าของงาน

                งานเลี้ยงระดมทุนดำเนินไปโดยมีพ่อค้าหน้าใหม่เป็นศูนย์กลางอยู่นาน จวบจนพ่อบ้านขานชื่อเจ้ากรมการเมืองแกรนเทรนท์และภรรยา ตลอดจนบุตรสาวทั้งสอง ทุกสายตาจึงจับจ้องไปทางนั้น คล้ายไม่คาดฝันว่าตระกูลเก่าแก่ที่กำลังตกเป็นที่วิพากษ์วิจารณ์ตระกูลนี้จะมาปรากฏตัว

                “ประกาศสี่ แต่มีห้าไม่ใช่รึ อย่าบอกเชียวนะ ว่าเอาลูกนอกสมรสมาออกงาน” ภรรยาขุนนางคนหนึ่งยกพัดป้องปากกระซิบกระซาบกับภรรยาขุนนางอีกคน แต่ไม่เบาพอที่คนหูดีอย่างไซรัสจะไม่ได้ยิน

                ‘ลูกนอกสมรส’ คำนั้นดึงความสนใจจากเขาได้ทันที 

                ไม่ทันที่ใครจะได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ หญิงสาวอ่อนเยาว์ผิวขาวผ่องดั่งหิมะแรกของฤดูหนาวในชุดราตรีกระโปรงยาวกรอบเท้าสีขาวสะอาดตาก็ก้าวขาเข้ามายืนท่ามกลางสมาชิกครอบครัวแกรนเทรนท์ ราวกับคนกลุ่มนั้น ต้องการเปิดตัวเจ้าหญิงที่เฝ้าฟูมฟักมาเป็นเวลานาน

                สตรีผู้ไม่ได้รับการขานชื่อใช้ดวงตาสีนิลเปล่งประกายซื่อใสดั่งลูกกวางกวาดมองไปรอบๆ โถงกว้างอย่างเชื่องช้า เหมือนประหม่าและไม่เคยคุ้น ขับให้ใบหน้าสวยคมดูอ่อนหวานน่ารักขึ้นด้วยในคราวเดียวกัน

                “เปิดตัวรึ?” กลุ่มภรรยาขุนนางเริ่มซุบซิบนินทา ในขณะที่ฝ่ายสามีและบุตรชายมัวเหม่อมองจนลืมใส่ใจห้ามปราม ส่งผลให้ทั้งงานเกิดเสียงซุบซิบดังเซ็งแซ่

                ไซรัสไม่ชอบที่การปรากฏตัวของเธอดึงความสนใจจากบรรดาลูกค้าหน้าใหม่และกลุ่มคนที่ตนกำลังผูกไมตรี และยิ่งไม่พอใจที่ดวงตาส่องประกายแวววาวเหมือนท้องฟ้าในยามนี้ดึงดูดให้เขาเผลอละความสนใจจากเป้าหมาย ใบหน้าซึ่งปกติถ้าไม่คลี่ยิ้มบางๆ ก็นิ่งเฉย จึงพลันเครียดขึงขึ้นทันตา

                ดวงตาอ่อนโยนใสซื่อดั่งเนื้อทรายเหลียวมาสบตาเขาเข้าพอดี

                ชั่วพริบตานั้น เขาแน่ใจว่าดวงตาคู่งามดูแข็งกร้าวฉายแววดุดั่งนางเสือสาวที่พร้อมจะขย้ำคอเขาให้ขาดกระเด็น ก่อนจะเปลี่ยนกลับเป็นแววตาประหม่าของคนอ่อนต่อโลก รับกันกับใบหน้ารูปหัวใจ ดูสวยหวาน น่ารัก น่าถนอม

                น่าสนใจ

                เขาพยายามจะไม่สนใจ แต่สุดท้ายความพยายามนั้นก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า