บทนำ

รัชศกอันหย่งที่ 15 แห่งต้าเจวียน เกิดสงครามระหว่างต้าเจวียนและป๋ายอี้ อาณาจักรเล็กๆ ที่เกิดจากการรวมตัวกันของชนเผ่าหลายชนเผ่า ซึ่งเป็นรัฐบรรณาการของต้าเจวียนมาแต่โบราณ ด้วยเหตุจากที่ผู้นำแห่งป๋ายอี้ จินเช่อ ได้นำป๋ายอี้เอาใจออกห่างต้าเจวียน สวามิภักดิ์กับแคว้นเหลียนที่อยู่ใกล้กัน ต้าเจวียนจึงส่ง อู่เฉิงอ๋อง อนุชาของฮ่องเต้มาเป็นทูตเจรจาและตักเตือนเพื่อให้เปลี่ยนใจ แต่ป๋ายอี้กลับสังหารอู่เฉินอ๋อง ฮ่องเต้เลือดขึ้นจึงกองทัพนับแสนปราบปรามป๋ายอี้

ทว่าดั่งไข่กระทบหิน...ผลที่ได้คือความย่อยยับอัปราชัยของอาณาจักรป๋ายอี้ที่แข็งข้อ กระนั้นการศึกสงครามดำเนินไปอย่างโหดเหี้ยมทารุณ เลือดนองถั่งท้นพสุธา ได้รับความเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้า ชายถูกฆ่าอย่างไร้ความปรานี สตรีและดรุณีวัยแตกเนื้อสาวถูกทหารย่ำยี เด็กน้อยตาดำๆ พลัดพรากจากอกบิดามารดา บ้านเมืองเสียหายมหาศาลมิอาจประเมินค่า อาณาประชาราษฎร์แตกกระสานซ่านเซ็นราวแมลงวันที่ไร้หัว เรียกว่าจวนเจียนจะล่มสลายสิ้นชาติ

ในรัชศกอันหย่งที่ 17 ผู้นำแห่งป๋ายอี้ที่สู้จนสุดทางถอยอับจนหนทาง จำยอมกลืนเลือดลงคอ กลืนความอัปยศยอมสวามิภักดิ์ต้าเจวียนตามเดิม เพื่อความสงบสุขของป๋ายอี้ โดยครานี้ป๋ายอี้ต้องส่งบรรณาการเพิ่มเป็นสองเท่า ทั้งมณีรัตนชาติ งาช้าง แพรไหม เครื่องเทศสมุนไพร ทองคำ ที่ทางต้าเจวียนขูดรีดจากอาณาจักรที่เฉียดล่มสลายราวรีดเลือดจากปู...

แต่อันใดมิเหยียดหยามทำร้ายทำลายจิตใจได้เท่าการส่งองค์หญิงจินฉาน พระธิดาสุดที่รักของจินเช่อที่ต้องถวายตัวเป็นสนม

ขณะนั้นองค์หญิงเพิ่งอายุได้สิบแปดพรรษา ถ้าเปรียบเป็นดอกไม้ก็เป็นเพียงดอกตูมเต่งที่กลีบเพิ่งขึ้นสีระเรื่อรอวันผลิบาน ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เพิ่งได้รับรู้รสชาติอันหอมหวานของแรกรัก...กลับถูกพรากมาอยู่ในดินแดนที่นางรู้จักเพียงในตำราแผนที่ที่บิดาเคยวางทิ้งไว้ เป็นอาณาจักรที่นางมิเคยจะไปเหยียบย่างไปแม้แต่น้อย

............

วันที่พระสนมคนใหม่เข้าวัง ข้าราชบริพารในวังได้มีโอกาสติดสอยห้อยตามเหล่ากูกูมาแอบดูพระราชพิธีด้วย แม้อากาศจะหนาวเย็นเนื่องจากเป็นช่วงปลายฤดูหนาวเข้าสู่ช่วงฤดูใบไม้ผลิ แต่ก็ไม่อาจห้ามความอยากรู้อยากเห็นของบรรดานางกำนัลขันทีไปได้

ขบวนบรรณาการของป๋ายอี้ปีนี้ดูยิ่งใหญ่อลังการ ไม่เหลือเค้าของอาณาจักรที่เพิ่งผ่านพ้นสงครามอันยาวนาน ริ้วธงหลากสีสดใสปลิวไสวท้าสายลมเหน็บหนาว บุรุษแต่งกายแปลกตา บางส่วนเปลือยท่อนบนอวดกล้ามเนื้อสมส่วน มีเพียงสายทองคำคล้องไหล่สะพายแล่ง มีทับทิมแดงเม็ดโตประดับเด่นสะดุดตา อีกทั้งกางเกงที่สวมก็ดูแปลกตาเกินกว่าที่จะได้เห็นได้จากแผ่นดินต้าเจวียน ทางด้านสตรีของป๋ายอี้เองก็การแต่งกายก็ประหลาดไม่ต่างกัน ล้วนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าแปลกตา โดยเฉพาะองค์หญิงจินฉาน นางสวมเสื้อป้ายแขนกระบอกสีชมพูอ่อนที่ใช้เชือกผูกแทนกระดุมยาวคลุมสะโพกพอดีตัว ขับเน้นส่วนสัดที่อกอัดเอวคอด กระโปรงก็ไม่ได้ยาวลากพื้นแบบที่สตรีชนชั้นสูงของต้าเจวียนนิยมใส่ กลับเป็นกระโปรงทรงแคบยาวกรอมเท้าที่ขมวดเป็นปมด้านหน้า คาดด้วยเข็มขัดทองที่ฉลุลวดลายสวยงามตระการเพื่อไม่ให้เลื่อนหลุด ยามที่เคลื่อนไหวชายกระโปรงแหวกออกเล็กน้อยเผยให้เห็นเท้าเปล่าเปลือยขาวเนียนและกำไลข้อเท้าทองคำเนื้อสุกปลั่งเส้นหนาไม่แพ้กำไลข้อมือ ทั้งกำไลทองเนื้อเกลี้ยงและกำไลเกลียวแปลกตา ทั้งๆ ที่การแต่งการนั้นอลังการสมฐานะ แต่ทรงผมกลับขมวดมุ่นเป็นมวยสูงปักปิ่นดอกไม้ไหวทำจากทองคำตีแผ่แผ่นบางเฉียบราวกระดาษประดิษฐ์เป็นช่อดอกไม้รับกับใบหน้าขาวเนียนดั่งหยกขาวมันแพะ ดวงตากลมโตสีดำสนิท ขนตายาวงอน จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากแดงระเรื่อดั่งสีอิงเถา ในมือขององค์หญิงถือภาชนะหน้าตาประหลาดประดับด้วยดอกไม้ที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน ส่วนนางกำนัลที่ตามหลังถือภาชนะเดียวกัน แต่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายกับพืชพรรณที่ข้าก็ไม่รู้จักอีก ดูจากสีน่าจะทำด้วยเงินและทอง

ยอมรับว่าแม้เป็นสตรีก็ยังอดตกหลุมรักนางมิได้ องค์หญิงจินฉานผู้นี้นั้นนับว่าเป็นสาวงามหาตัวจับยากมิแพ้นางสนมในวังหลวงเลยแม้แต่น้อย

.....

เมื่อองค์หญิงจินฉานเข้ามาถึงท้องพระโรง นางกำนัลขันทีที่ต่ำต้อยไม่อาจตามเข้าไปดูได้ ว่าภายในเกิดอะไรขึ้นอีก ดังนั้นเรื่องราวต่อจากนี้เป็นสิ่งที่ได้ฟังมาจากราชองครักษ์ที่เฝ้าหน้าตำหนักท้องพระโรง

เขาเล่าให้ฟังว่า ตอนที่องค์หญิงจินฉานเข้ามาในท้องพระโรง เหล่าขุนนางทั้งบุ๋นบู๊ต่างจ้องนางตาไม่กะพริบ ซึ่งคนเหล่านั้นต่างแอบลงความเห็นว่าท่าทางของพวกเขาไม่ได้จ้องมองเพราะว่านางเป็นผู้ที่ถูกส่งมาเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของป๋ายอี้ที่ร้าวฉานให้สมานดังเดิม หากแต่จ้องมองอย่างเผลอไผลหลงใหลราวกับชายหนุ่มที่จ้องมองสตรีผู้เป็นที่รัก ยามที่นางและคณะผู้ติดตามวางเครื่องบรรณาการก็ไม่ได้คุกเข่าคารวะ หากพับเพียบหมอบราบมือประสานไว้เบื้องหน้าแสดงถึงความจงรักภักดีและการสวามิภักดิ์อย่างไร้เงื่อนไข ฮ่องเต้เองก็เหมือนจะนั่งอยู่ไม่สุขอยู่บนบัลลังก์ พระองค์คงปรี่เข้าไปประคองนางแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีขุนนางอยู่ อีกทั้งหลังจากรายงานรายชื่อข้าวของราชบรรณาการ ฝ่าบาทก็ไม่รีรอที่จะโอบประคององค์หญิงจินฉานให้ไปพร้อมกับพระองค์โดยที่ฝ่าบาทยังไม่ทันสั่งเลิกประชุมด้วยซ้ำ ท้องพระโรงเลยวุ่นวายกันใหญ่

"ทุกคนดูราวกับสติจะหลุดลอยไปเสียหมด" ราชองครักษ์เอ่ยกับเหล่านางกำนัลขันทีพลางทอดถอนใจ "ข้าไม่เคยเห็นฝ่าบาทมีท่าทีหลงใหลสตรีตรงหน้าเช่นนี้มาก่อน"

“องค์หญิงงามเพียงนั้น ไม่แปลกที่ฝ่าบาทจะหลงรัก”

นางกำนัลเด็กนางหนึ่งออกความเห็น ยิ่งเห็นว่าที่เจ้านายพระองค์ใหม่งามถึงเพียงนี้ คงจะใจดีกับพวกนางไม่มากก็น้อย...

"เจ้าไม่เคยได้ยินเหรอ ที่ชาวบ้านเคยพูดถึงเกี่ยวกับชาวป๋ายอี้" ชายหนุ่มเจ้าของตำแหน่งราชองครักษ์หันมาถาม ทุกคนได้แต่ส่ายหน้า มองเขาอย่างงุนงง เขาจึงเอ่ยต่อ"เคยมีคำกล่าวที่ว่า ชาวป๋ายอี้ชายเป็นใหญ่เหนือหญิง ไม่ถือพรหมจรรย์ เชี่ยวชาญด้านการใช้พิษและไสยศาสตร์"

“แล้วอย่างไร?” มีคนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

คนพูดมองซ้ายขวา คล้ายกลัวว่าใครจะได้ยิน ก่อนเอ่ยเสียงเบาคล้ายกระซิบ "เจ้าไม่คิดบ้างหรือว่าฝ่าบาทอาจจะต้องยาเสน่ห์ขององค์หญิงผู้นั้นแล้วก็ได้ ท่าทางแบบนั้นมันคือคนที่ต้องไสยศาสตร์แล้วชัดๆ "