ตอนที่สี่ มากแผนการ1

ตอนที่สี่ มากแผนการ1

ยามเหม่า ขณะที่ลี่จือกำลังเปิดประตูห้องออกมาก็ต้องตกใจที่พบจูหลิวยืนรออยู่หน้าประตู

"อ๊ะ..ท่านป้า ท่านมีธุระอันใดกับข้าแต่เช้าหรือเจ้าค่ะ" ลี่จือเอ่ยถามด้วยความตกใจ

"คุณหนูของเจ้าตื่นรึยัง" นางไม่ตอบแต่ถามกลับลี่จือทันที

ลี่จือได้แต่ส่ายหน้า "ยังเจ้าค่ะ"

"ดี..เช่นนั้นเจ้าตามข้ามา" จูหลิวไม่รั้งรอคำตอบจึงเดินนำหน้าลี่จือออกไปทันที

ณ เรือนของฮูหยินหม่า

ก๊อก..ก๊อก "ฮูหยินเจ้าค่ะ ลี่จือมาแล้วเจ้าค่ะ" จูหลิวเมื่อมาถึงก็เคาะประตูห้องผู้เป็นนายทันที

"เข้ามาได้" ฮูหยินหม่าเรียกจูหลิวและลี่จือให้เข้ามา เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาก็พบฮูหยินนั่งอยู่ตรงโต๊ะน้ำชา นางส่งสายตาพยักพเยิดให้จูหลิวออกไปเฝ้าหน้าห้อง เพื่อมิให้ผู้ใดเข้ามาก่อกวนใจ

"ลี่จือ" นางเรียกลี่จือด้วยน้ำเสียงเอ็นดู "เจ้ามานั่งนี่สิ" นางสั่งให้ลี่จือมานั่งข้างๆ นาง หากแต่ลี่จือมิกล้าเดินเข้าไปใกล้ เนื่องด้วยความกลัวเกรงระคนความสงสัยในตัวของฮูหยินหม่า

"มานั่งเร็วๆ เข้า ข้ามีธุระสำคัญจะคุยกับเจ้า ขืนเจ้ายืนอยู่เช่นนั้น ข้าคงเมื่อยคอเป็นแน่" นางยกยิ้มน้อยๆ ทำให้ลี่จือทำใจกล้าเดินไปนั่งลงเก้าอี้ข้างฮูหยินหม่าผู้เป็นนาย

"ลี่จือ เจ้าเป็นหลานสาวของจูหลิว นางเป็นสาวใช้ที่ติดตามข้ามา ตั้งแต่ก่อนที่ข้าจะออกเรือนกับนายท่านหม่า" นางยกยิ้มน้อยๆ พลางยกมือของลี่จือมาจับกุมมือไว้ด้วยความเอ็นดู

"ข้านั้นไว้ใจจูหลิวมาก นางเปรียบเสมือนพี่สาวของข้า อันที่จริงเจ้าก็งดงามมาก ตอนข้าเมื่อข้าได้พบเจ้าเป็นครั้งแรก ในเวลานั้นเจ้าน่าจะอายุราว ๆ แปดขวบเห็นจะได้ ข้าเองก็มีความตั้งใจไว้ว่า" นางจับจ้องใบหน้าของลี่จือที่กำลังตั้งใจฟังนางเอื้อนเอ่ย

"หากเจ้าเติบโตเลยวัยปักปิ่น ข้าจะยกเจ้าให้เป็นอนุของนายท่าน เพราะข้าเองนั้นมิสามารถมีบุตรให้นายท่านได้ เรื่องนี้เจ้าเองก็รู้มิใช่หรือ แต่ข้าจะหาผู้ใดที่ไว้ใจได้ ดังนั้นข้าจึงได้ปรึกษากับจูหลิว นางจึงได้พาเจ้ามาที่เรือนของตระกูลหม่าเช่นไรเล่า ซึ่งเรื่องนี้มีแค่ข้ากับป้าของเจ้าเท่านั้นที่รู้" ฮูหยินหม่าลูบมือลี่จือเบาๆ

หัวใจลี่จือเต้นตึกตักด้วยความยินดีในสิ่งที่นางได้รับฟังอยู่ในขณะนี้ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เองเมื่อคืนนางยังร้องไห้คร่ำครวญต่อฟ้าดินที่ให้นางเกิดมาต้อยต่ำมิได้ครองคู่กับคนที่นางปรารถนา บัดนี้นางได้สมปรารถนาแล้วนางรู้สึกยินดียิ่งนัก หากแต่ก็ไม่สามารถแสดงใบหน้าที่ยินดีออกมาต่อหน้าฮูหยินได้จึงแสร้งนั่งฟังเงียบๆ ทั้ง ๆ ที่หัวใจของนางกำลังเต้นรัว

"ข้ารู้ว่าที่ผ่านมา เจ้าก็รู้เรื่องที่ข้าลอบทำกับอนุเหล่านั้น ที่ข้าต้องทำเช่นนั้น เพราะข้ามิไว้ใจพวกนางเช่นเจ้า" นางมองหน้าลี่จือที่นั่งฟังอย่างเงียบๆ อีกครั้ง

"หากแต่เจ้ายังมิทันได้ปักปิ่น นายท่านหม่าก็พาเด็กนั่นกลับมาเสียก่อน" ฮูหยินหม่าบีบมือลี่จือแน่นด้วยความเกลียดชังซวงซวง

"อ๊ะ..โอ๊ย" ทำให้ลี่จือตกใจจึงเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"อ่า...ลี่จือ ข้าขอโทษเจ้าเจ็บรึไม่" นางเอ่ยพลางลูบมือที่มีรอยเล็บห้อเลือดของนางบนหลังมือของลี่จือเบาๆ

"ลี่จือ มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้นที่ข้าไว้ใจให้เจ้ามีบุตรกับนายท่านได้ ข้าไว้ใจเพียงแต่เจ้าเท่านั้น เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือไม่" นางเอ่ยเน้นย้ำลี่จือเพื่อให้ลี่จือไว้ใจในตัวนาง

"ดังนั้น" นางเลื่อนห่อยาห้ามตั้งครรภ์ไปไว้ตรงหน้าของลี่จือ ที่มองห่อยาอย่างสงสัย

"เจ้ากลับไปแล้วรีบต้มให้นางดื่ม หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมา ทุกอย่างที่ข้าได้วางไว้ให้เจ้าจะสายเกินไป" ฮูหยินมากด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด ทำให้ลี่จือมองห่อยาอย่างลังเล

"ข้ารู้เรื่องที่นายท่านลอบไปเรือนคุณหนูของเจ้าทุกคืน หากเจ้าจะปล่อยให้นางตั้งครรภ์ก่อนเจ้า ข้าก็คงหมดหนทางที่จะช่วยเจ้าได้" นางแสร้งเอ่ยเสียงกลัดกลุ้มอย่างแผ่วเบา

เมื่อได้ยินฮูหยินหม่าเอ่ยขึ้นมาเช่นนี้ ลี่จือรีบตะครุบห่อยาไว้แน่น เรื่องที่ฮูหยินเอ่ยมาทั้งหมดนั้นนางเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หากแต่คุณหนูของนางกำลังทำให้นายท่านหม่าหลงใหลอยู่เช่นนี้ โอกาสที่นางจะปีนเตียงของนายท่านหม่าคงหมดหวังเป็นแน่

ในเมื่อตอนนี้นางมีฮูหยินคอยชี้แนะและเปิดหนทางให้ เหตุใดนางจะมิกระทำตามที่ฮูหยินสั่ง นางก็มิได้เสียประโยชน์อันใด เมื่อฮูหยินเห็นปฏิกิริยาของลี่จือ นางก็แอบยกยิ้มในใจ นางลอบสังเกตลี่จือมานานแล้ว ลี่จือเองก็คอยหาโอกาสปีนขึ้นเตียงของสามีนางเช่นกัน

"ลี่จือ" เสียงเรียกของฮูหยินทำให้ลี่จือหลุดออกจากห้วงความคิด

"เจ้าค่ะ ฮูหยิน" นางตอบรับเสียงเบา

"เจ้ากลับไปแล้วต้มยาให้คุณหนูของเจ้ากินเสีย บอกนางว่าเป็นยาบำรุงร่างกาย" นางสบสายตาของลี่จือที่ก้มมองห่อยาในมือ เมื่อนางหยุดพูดขึ้นมา จึงทำให้ลี่จือเงยหน้าขึ้นมาสบตากับนางเช่นกัน

"แล้วคืนนี้เจ้าจะได้สมดังปรารถนาของเจ้าเตรียมตัวไว้ให้ดี อีกอย่างเรื่องนี้อย่าได้แพร่งพรายออกไป มีเพียงเจ้า ข้า และป้าของเจ้าเท่านั้นที่รู้เรื่อง เจ้าจงจำไว้ให้ดี มิเช่นนั้นแผนการทั้งหมดอาจพังได้ " นางจดจ้องดวงตาของลี่จือที่แอบฉายความดีใจไว้

ฮึ..เจ้าก็เป็นแค่หมากให้ข้าใช้แค่นั้นลี่จือ ดีใจไปเถอะนางแอบยิ้มเยาะในใจ ก่อนจะยกยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ลี่จือด้วยความเอ็นดู

หลังจากลี่จือกลับมายังเรือนของ นางก็รีบกลับไปต้มยา แล้วนำไปให้คุณหนูของนางดื่มทันที ก็อก..ก๊อก ลี่จือเคาะประตูห้องของซวงซวง ก่อนจะเอ่ยเรียก

"คุณหนูเจ้าค่ะ บ่าวเข้าไปนะเจ้าค่ะ" นางเปิดประตูเข้ามา ก็พบว่าคุณหนูของนางนั่งพิงหัวเตียงด้วยความอ่อนเพลีย นางมองสภาพเตียงนอนที่ยุ่งเหยิงจากเหตุการณ์เมื่อคืนด้วยความอิจฉาริษยา กว่าเสียงภายในห้องของคุณหนูจะสงบลงได้ ก็ปาเข้าไปหลายชั่วยาม

"คุณหนูเจ้าค่ะ ท่านรีบดื่มยาเสียสิเจ้าค่ะ" นางเอ่ยพลางยื่นถาดยาไปตรงหน้าของซวงซวง

ซวงซวงเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของลี่จือด้วยความสงสัย

"คุณหนูเจ้าค่ะ ช่วงนี้บ่าวเห็นคุณหนูอ่อนเพลียเลยลอบไปซื้อยามาบำรุงร่างกายให้คุณหนูเจ้าค่ะ คุณหนูจะได้มีเรี่ยวมีแรงเช่นไรเจ้าค่ะ" นางแอบกระซิบเสียงเบา

"ไว้ใจบ่าวเถิดเจ้าค่ะ เรื่องนั้นบ่าวมิเคยบอกแก่ผู้ใด"

ซวงซวงจึงยอมยกถ้วยยามาดื่ม เรื่องของนางกับบิดาบุญธรรมนั้นยังมิมีผู้ใดล่วงรู้ นอกจากบ่าวคนสนิทของนาง ดังนั้นนางจึงไว้ใจลี่จือ

"ทำไมมันขมเช่นนี้ล่ะ ลี่จือ" นางบ่นเล็กน้อยหลังจากดื่มยาจนหมดถ้วย

ลี่จือแอบยกยิ้มในใจ มีเพียงตัวนางเท่านั้นที่จะสามารถอุ้มท้องลูกของนายท่านได้ นางจึงยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี โดยที่ซวงซวงเองก็มิทันสังเกตเห็น

"คุณหนูเจ้าค่ะ คืนนี้ยามซวีฮูหยินหม่าเรียกท่านไปพบเจ้าค่ะ " ลี่จือรีบดำเนินตามแผนการทันที

"ท่านแม่บุญธรรม เรียกข้าไปพบเช่นนั้นหรือ" ซวงซวงถามด้วยความสงสัย หรือท่านแม่จะทราบเรื่องนางกับบิดาบุญธรรมแล้ว นางครุ่นคิดด้วยใบหน้าที่วิตกกังวลจนคิ้วงามขมวดเข้าหากัน

"ข้าแอบได้ยินท่านป้าคุยกับฮูหยินมาว่าฮูหยินมีเรื่องจะปรึกษาท่านเจ้าค่ะ" ลี่จือรีบแก้ไขข้อข้องใจของซวงซวง เกรงว่านางจะไม่ไปพบฮูหยินตามแผนการที่วางไว้

"เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ" นางคลายความวิตกกังวลใจลงไปเปลาะหนึ่ง หากเมื่อพบหน้ามารดาบุญธรรมของนางจริงๆ นางก็มิกล้าเช่นกัน ความเกรงกลัวยังแอบเก็บไว้ในใจ

ยามซวี ซวงซวงจึงได้ไปพบฮูหยินหม่าตามนัดหมาย

ก๊อก..ก๊อก "ท่านแม่ ลูกมาแล้วเจ้าค่ะ" ซวงซวงเมื่อมาถึงก็เคาะประตูห้องก่อนจะขออนุญาตฮูหยินหม่าเปิดประตูเข้าไป

"อ้าว มาแล้วหรือซวงเออร์ของแม่" นางรีบลุกเดินมาจับมือของซวงซวงพาไปนั่ง

"พักนี้เจ้าคงยุ่งอยู่หรือ ไม่เห็นมาคุยเล่นกับแม่เช่นเคยเลยนะ" นางเอ่ยกับบุตรสาวบุญธรรมด้วยความเอ็นดู

"ปีนี้เจ้าก็เลยวัยปักปิ่นมาแล้ว เจ้าหมายตาคุณชายบ้านใดไว้หรือไม่ หรือมีคุณชายบ้านไหนมาเกี้ยวเจ้ารึยัง" นางแสร้งเอ่ยถาม ยกมือบางของนางขึ้นมาลูบศีรษะเบาๆ ด้วยความรักและเอ็นดู ซวงซวงได้แต่ยกยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ เป็นคำตอบ

"หึ หึ เด็กโง่ เจ้างดงามเช่นนี้คุณชายบ้านไหนไม่มองเจ้าก็ตาบอดแล้ว" นางเอ่ยหยอกเย้าซวงซวงอยู่นาน เพื่อถ่วงเวลาให้ลี่จือได้ลงมือตามแผนการ

ทางด้านลี่จือได้ลอบส่งจดหมายในนามของซวงซวง เพื่อให้ท่านเศรษฐีหม่ามาพบยังเรือนรับรองท้ายสวนบุปผาใน ยามซวี เช่นกัน นางแอบหยดน้ำมันหอมของซวงซวงลงในจดหมายเพื่อเพิ่มความน่าเชื่อถือว่าเป็นจดหมายจากซวงซวงจริงๆ

ครั้นเมื่อท่านเศรษฐีหม่าได้รับจดหมายจากลี่จือ เขาก็รีบเปิดอ่านในทันทีแล้วยกยิ้มอย่างมีความสุข นี่นางคงจะทนคิดถึงเขาไม่ไหวจึงรีบส่งจดหมายมานัดพบเสียเอง

ลี่จือเห็นนายท่านยกยิ้มอย่างมีความสุข นางก็ลอบยิ้มในใจที่คืนนี้ความปรารถนาของนางจะเป็นจริงเสียที