บทที่ 18 วันแห่งการสูญเสีย

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ดังมาจากนอกโกดัง ทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้นชะงักไปชั่วครู่ แต่แทนที่จะเป็นความช่วยเหลือ กลับเป็นสัญญาณของบางสิ่งที่เลวร้ายกว่าเดิม มาร์คัสยืนอยู่บนที่สูง มือขวายกขึ้นส่งสัญญาณ ลูกน้องของเขาที่เหลือถอยฉากอย่างรวดเร็ว ไอเดนมองความเคลื่อนไหวนั้นอย่างสับสน

‘จะทำอะไรอีก?’ เขาคิดด้วยความระแวดระวัง

ความเงียบที่เกิดขึ้นทันทีหลังจากนั้น กลิ่นไหม้ของดินระเบิดลอยมาในอากาศ สัญชาตญาณเตือนภัยดังขึ้นในใจของไอเดน

“ระเบิด! ทุกคนถอยออกไปเดี๋ยวนี้!” ไอเดนตะโกนสุดเสียง เสียงสะท้อนนั้นดังไปทั่วโกดัง

พ่อของเคลเงยหน้าขึ้น เสียงของดินระเบิดที่ถูกจุดทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

“พวกมันกำลังวางระเบิด! หนีไป ริน! ท่านไม่มีเวลามากนัก!” เขาตะโกนออกมาพร้อมผลักไอเดนไปทางประตูที่ยังเปิดอยู่เล็กน้อย แต่ก่อนที่ทั้งคู่จะทันได้ขยับ ร่างของพ่อเคลก็พุ่งเข้ามาปกป้องไอเดน ขณะที่แรงระเบิดระเบิดขึ้นพร้อมเสียงดังสนั่น

แรงระเบิดกระแทกเข้ามาเหมือนคลื่นมหาสมุทรที่ซัดเข้าหาฝั่ง เสียงดังกึกก้องดังไปทั่วบริเวณ ผนังโกดังบางส่วนพังถล่มลงมา เปลวไฟและฝุ่นควันแผ่กระจาย เหมือนเงื้อมมือมัจจุราชที่เข้ามากลืนกินทุกสิ่ง

ไอเดนถูกผลักกระเด็นไปด้านข้าง ซากไม้จากเพดานตกลงมาใส่หัว ความเจ็บแปลบแล่นไปทั่วร่าง เลือดไหลซึมจากหน้าผากลงมาตามแก้มก่อนหยดลงพื้น เขารู้สึกถึงความมึนงงและความอ่อนล้าที่เริ่มจู่โจม แต่ก่อนจะหมดสติ เสียงอ่อนแรงของพ่อของเคลดังขึ้น

“หนีไป ริน...ท่านยังมีโอกาส...พวกมันจะไม่หยุดจนกว่าท่านจะตาย...”

ไอเดนที่แม้จะบาดเจ็บสาหัส ลากร่างของตัวเองออกจากโกดัง เปลวไฟจากระเบิดยังคงแผดเผาอยู่เบื้องหลัง เสียงลมหายใจของเขาหนักและหอบเหมือนเครื่องยนต์ที่กำลังพังทลาย แต่เขารู้ว่าตอนนี้ต้องหนีเท่านั้น

ร่างกายของเขาเจ็บปวดราวกับถูกบดขยี้ เขาใช้มือแตะศีรษะที่ปวดร้าว ขณะที่ภาพความทรงจำแวบเข้ามาในหัวเป็นช่วง ๆ

เสียงกระซิบชื่อ “ริน” ดังขึ้นในหัว ภาพผู้หญิงในชุดคลุมสีขาวและเสียงหัวเราะที่อบอุ่นปะปนอยู่กับเสียงร้องไห้และเสียงดาบ เขาพยายามคว้าความทรงจำนั้นไว้ แต่กลับคว้าได้เพียงแค่อากาศ

“ฉันคือใคร…?” ไอเดนพึมพำ ร่างกายโงนเงนแต่ยังพยายามพยุงตัว สายลมเย็นที่พัดมาปะทะทำให้ได้กลิ่นคาวเลือดที่ยังลอยตลบ เขาหันไปมองรอบ ๆ เห็นเศษซากการต่อสู้ที่กระจัดกระจายไปทั่ว เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ หรือทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่

“ฉัน…ต้องไปจากที่นี่” เขาพึมพำเสียงแหบพร่า ความรู้สึกสับสนและความกลัวเริ่มแทรกซึม ก่อนเดินโซเซออกจากโกดังไปท่ามกลางความมืด เสียงฝีเท้าของเขาดังก้องในตรอกเงียบราวกับโลกทั้งใบกำลังเฝ้ามองมา

ในส่วนอีกฝั่งของด้านนอกโกดังก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย เคลนำกำลังมาสมทบพร้อมเสียงตะโกนของเหล่าอัศวินที่ดังแทรกเข้ามา เสียงดาบกระทบกัน เสียงโล่ปะทะดังไปทั่วบริเวณ

มาร์คัสที่บรรลุเป้าหมายแล้วกำลังเตรียมตัวหลบหนี แต่ก่อนที่เขาจะจากไป เคลและกลุ่มอัศวินก็มาถึง การปะทะระหว่างกลุ่มของมาร์คัสและกลุ่มของเคลเริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด

เสียงดาบปะทะกันดังสนั่น เปลวไฟจากโกดังเป็นฉากหลังที่ส่องสว่างให้เห็นการต่อสู้ เคลตรงไปหามาร์คัสด้วยความโกรธ “แกมันปีศาจ มาร์คัส! ฉันจะไม่ปล่อยให้แกหนีไปได้!”

“ฉันรอแกมานาน เคล ถ้าคิดว่าฉันคือปีศาจ แกก็เตรียมตัวเจอฝันร้ายที่ยิ่งใหญ่กว่านี้ได้เลย!” มาร์คัสที่ยังคงถือดาบในท่าพร้อมสู้หัวเราะอย่างเหยียดหยาม น้ำเสียงและสายตาแสดงออกอย่างเย้ยหยัน

เคลพุ่งเข้าหา มาร์คัสรับมืออย่างง่ายดาย ทั้งสองปะทะกันอย่างดุเดือด เสียงดาบกระทบกันสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณ ทุกจังหวะที่ดาบกระทบ เคลที่เต็มไปด้วยความโกรธพยายามจู่โจมไม่หยุด แต่สิ่งที่เขากังวลคือภาพของพ่อในโกดังที่ถูกระเบิดอาจกำลังต้องการความช่วยเหลือ

“มาร์คัส! ฉันจะกำจัดแก! ฉันจะไม่ปล่อยให้แกทำร้ายใครอีกต่อไป!” เคลตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด แต่ความคิดถึงพ่อก็เริ่มแทรกเข้ามาในหัวใจ

มาร์คัสชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นดวงตาของอีกฝ่ายลุกโชนใน ก่อนจะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

“จะกำจัดฉัน? หึ แกยังต้องพัฒนาอีกมาก เคล! ฉันไม่มีเวลาสำหรับการต่อสู้ไร้สาระเช่นนี้” เขาแสยะยิ้มแล้วทำสัญญาณให้ลูกน้องล่าถอย

เคลที่เห็นโอกาสนี้ ตัดสินใจปล่อยการต่อสู้ไว้ก่อน ความคิดถึงพ่ออยู่เหนือความโกรธ เขาหันหลังกลับไปยังโกดังที่กำลังลุกไหม้

“หนีไปเถอะมาร์คัส! แต่จำไว้ ฉันจะตามล่าแก! ไม่ว่าจะเป็นที่ใดในโลก ฉันจะกำจัดแกด้วยมือตัวเอง!” เสียงของเขาก้องกังวานในความมืด

“ฉันรออยู่ เคล อย่าทำให้ฉันผิดหวัง!” มาร์คัสเพียงหัวเราะเยาะ แล้วหลบหนีไปพร้อมกับกลุ่มลูกน้อง

เคลวิ่งกลับเข้าไปในโกดังที่เต็มไปด้วยเศษซากและกลิ่นไหม้ เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำในอก เสียงเปลวเพลิงที่ลุกโชนดังก้องรอบตัว

“พ่อ! พ่ออยู่ที่ไหน!” เสียงที่ตะโกนเรียกเจือไปด้วยความหวังและความกลัว

และแล้ว เขาก็พบร่างของพ่อที่ล้มอยู่กลางเศษไม้และซากระเบิด เคลรีบเข้าไปคุกเข่าข้างร่างนั้น

“พ่อ! ผมขอโทษ...ผมมาช้าเกินไป” น้ำเสียงของเขาสั่นเครือขณะที่ประคองผู้เป็นพ่อไว้ในอ้อมแขน

ดวงตาของพ่อเปิดขึ้นอย่างอ่อนแรง “เคล...มาด้วยหรือ...พ่อ...” เขาพยายามพูด แต่ลมหายใจเริ่มแผ่วอ่อน “พ่อขอโทษ พ่อ...ไม่ได้ปกป้องสวน...และเจ้าชาย”

“ไม่ต้องพูดอีก พ่อ” เคลตอบพลางน้ำตาไหลพรั่งพรู “ผมจะทำหน้าที่ของพ่อแทน ผมสัญญา”

พ่อของเขาเผยยิ้มเล็กน้อย ก่อนดวงตาจะปิดลงอย่างช้า ๆ ลมหายใจสุดท้ายหลุดลอยไปในอากาศ เคลร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เสียงสะอื้นของเขาสะท้อนในโกดังที่เงียบสงัด โลกของเขาพังทลายลงอีกครั้ง

เมื่อรุ่งสางมาถึง เคลยืนอยู่ที่สวนรัตติกาล ใต้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ดวงตาของเขาแดงก่ำจากการร้องไห้ตลอดทั้งคืน เขามองไปยังหลุมศพของพ่อที่เพิ่งฝังร่างลงข้างหลุมศพราชินีโรซาลี ดอกไม้รอบ ๆ หลุมศพดูเหมือนจะโน้มลงราวกับไว้อาลัย

“ผมสัญญา พ่อ…” เคลพูดเสียงแผ่ว “ผมจะตามหาเจ้าชายให้พบ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ผมจะทำให้สวนนี้กลับมายิ่งใหญ่อีกครั้ง และจะนำความยุติธรรมกลับมาให้ทุกคน”

เสียงกระซิบของสายลมแผ่วผ่าน ราวกับสวนกำลังตอบรับคำสัญญาของเขา ต้นไม้ดูเหมือนจะสั่นไหวเบา ๆ ดอกไม้บางชนิดที่เคยเหี่ยวเฉาเริ่มแบ่งบานอีกครั้ง ราวกับสะท้อนถึงความหวังที่ยังคงอยู่

ในขณะเดียวกัน ไอเดนยังคงเดินทางต่อไปในเมืองอาราเลีย ร่างกายของเขาอ่อนล้า สองขาเดินผ่านตรอกซอกซอยที่มืดมิดและเงียบสงัด ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นแต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความหวังใด เสียงในหัวของเขาดังก้องด้วยคำถามที่ไม่มีคำตอบ

“ฉันคือใคร…? กำลังหนีอะไร…?” ความทรงจำที่หลุดลอยทิ้งเขาไว้กับความว่างเปล่าในหัวใจ แต่ลึก ๆ เขายังรู้สึกถึงแสงสว่างบางอย่างที่รอคอยเขาอยู่ แม้ว่าทางข้างหน้าจะมืดมิดและเต็มไปด้วยอันตรายก็ตาม

โลกยังคงเดินต่อไป ความสูญเสียของเคลและความสับสนของไอเดนกลายเป็นเส้นทางคู่ขนาน ที่ยังไม่รู้ว่าจะมาบรรจบกันเมื่อใด แต่ทั้งคู่ต่างรู้สึกถึงความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับ ชะตากรรมของพวกเขาเพิ่งเริ่มต้นขึ้น พร้อมกับเสียงกระซิบจากสวนที่ยังคงสะท้อนในสายลม

หลายเดือนผ่านไป ไอเดนซึ่งตอนนี้ใช้ชื่อว่าริน อาศัยอยู่ริมถนน ใช้ความสามารถพิเศษส่วนตัวในฐานะศิลปินเพื่อความอยู่รอด เขาวาดภาพจิตรกรรมฝาผนังและขายภาพสเกตช์เพื่อเลี้ยงตัวเอง ศิลปะของเขากลายเป็นเส้นชีวิตในสภาพที่ยุ่งเหยิงนี้

แม้จะสูญเสียความทรงจำ รินก็แสดงความแข็งแกร่งและความสามารถตามธรรมชาติออกมา งานศิลปะของเขาเริ่มได้รับความสนใจ และเขาพบความมั่นคงในชีวิตใหม่ แต่เงาของซินดิเคทและการทรยศที่เคยพานพบในอดีตยังคงคอยหลอกหลอน ภายในตัวเขา ความแข็งแกร่งและความกล้าหาญที่ผู้เป็นแม่มอบให้ยังคงส่องแสง รอวันที่เขาจะทวงคืนตัวตนที่แท้จริงและเติมเต็มตำแหน่งผู้สืบทอดแห่งสวนรัตติกาล