บทที่ 19 การเริ่มต้นใหม่

รุ่งเช้าวันใหม่ที่ไม่เหมือนเดิม รินตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่รายล้อมไปด้วยบรรยากาศของดอกไม้และต้นไม้ภายในสวนรัตติกาล ดอกไม้หลากสีแบ่งบานอยู่รอบ ๆ ส่งกลิ่นหอมอบอวล อากาศที่สดชื่นจากสายลมอ่อน ๆ ที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างเปิดกว้าง เขานอนอยู่บนเตียงอันแสนอบอุ่น สัมผัสนุ่มของผ้าห่มโอบล้อมร่างกาย เหมือนปกป้องเขาจากความหนาวเหน็บในอดีต

จินเจอร์ แมวตัวโปรดขนฟูที่เหมือนเมฆสีส้ม นอนขดตัวอยู่ที่ปลายเตียง มันเงยหน้ามองเขาพร้อมส่งเสียง “เมี้ยว” เบา ๆ ราวกับทักทาย เขายิ้มให้มันก่อนจะทอดสายตามองเพดาน ดวงตาอ่อนล้ากับความทรงจำที่พุ่งเข้ามา

“ทุกอย่างเหมือนฝันร้าย” รินพึมพำเสียงแหบพร่ากับตัวเอง

เขาปิดตาลง ความเงียบในห้องกลับกลายเป็นเสียงสะท้อนของอดีตที่ไหลเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ภาพเหตุการณ์ตอนที่เขาวิ่งหนีออกจากสวนในวัยเด็กปรากฏขึ้นในหัว เสียงฝีเท้าของเขาที่สะท้อนในความเงียบยามค่ำคืน เสียงลมหายใจกระชั้นถี่ ใบไม้ที่ปลิวตามแรงลมเย็นยะเยือก ทุกอย่างกลับมาหลอกหลอนเขาอีกครั้ง ความสิ้นหวังที่กัดกินหัวใจในตอนนั้นยังคงฝังแน่นในความทรงจำ ราวกับมันไม่เคยจางหาย

เขาคิดถึงช่วงเวลาที่วิกเตอร์รับอุปการะเขาไว้ มันเริ่มต้นด้วยความหวัง เป็นความรู้สึกว่าได้พบกับที่พักพิง แต่ทุกอย่างกลับกลายเป็นอีกฝันร้ายหนึ่ง การใช้ชีวิตกับวิกเตอร์และมาร์คัสไม่เคยง่าย ในทุกวันเหมือนต้องเดินอยู่บนเส้นด้ายที่พร้อมจะขาด เสียงตำหนิและความคาดหวังที่ไม่มีที่สิ้นสุดของวิกเตอร์ยังดังก้องในหู รอยแส้ที่เคยฝากไว้ในความทรงจำกลับมาเหมือนรอยแผลเก่า

“แกเป็นแค่เด็กไร้ค่า ไร้อนาคต” คำพูดของมาร์คัสดังขึ้นในหัว เสียงนั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความดูถูก

“แกไม่มีวันเป็นอะไรที่ยิ่งใหญ่ได้หรอก” รอยยิ้มเย้ยหยันของมาร์คัส ภาพการข่มเหง การทำให้เขารู้สึกเหมือนสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีค่า ล้วนแต่ทำให้เขากำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงในฝ่ามือ

“ทำไมเราต้องผ่านอะไรแบบนั้น...ทำไมชีวิตของเราถึงต้องถูกซ้ำเติมซ้ำแล้วซ้ำเล่า” รินสูดลมหายใจเข้าลึก ความขมขื่นท่วมท้นในใจ เสียงเขาแผ่วเบาและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เขานึกถึงความโดดเดี่ยวในบ้านของวิกเตอร์ ห้องที่เย็นเฉียบในฤดูหนาว พื้นหินที่แข็งกระด้าง ความหวังในตอนนั้นดูเหมือนเป็นเพียงประกายไฟที่เลือนรางในความมืด

ภาพของมาร์คัสผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง รอยยิ้มดูแคลน เสียงหัวเราะเยาะเย้ย และสายตาที่มองลงมาเหมือนเขาเป็นเพียงมดปลวก รินรู้สึกถึงความโกรธที่พลุ่งพล่านในอก เขากำหมัดแน่นจนรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากเล็บที่จิกเข้าไป

“คิดว่าตัวเองอยู่เหนือฉันหรือ มาร์คัส?” รินพึมพำออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเดือดดาล

“แต่สุดท้าย ฉันจะลุกขึ้น...และแกจะไม่มีวันได้เหยียบย่ำฉันอีก”

เขานอนนิ่งอยู่อย่างนั้น สูดลมหายใจลึกเพื่อสงบอารมณ์ ก่อนน้ำตาหยดหนึ่งจะไหลลงมาตามแก้ม เขารีบยกมือเช็ดมันออกทันที หันไปมองจินเจอร์ที่มองเขาด้วยดวงตาใสแจ๋ว ราวกับมันรู้ว่าเขากำลังต้องการกำลังใจ

“แม่...ผมรู้ว่าพลังของแม่ช่วยปกป้องผมไว้” รินพูดเบา ๆ สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแสงแดดอ่อน ๆ ทาบทับดอกไม้ที่เริ่มบานสะพรั่ง “ขอบคุณที่ทำให้ผมรอดมาได้ ผมสัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่แม่สร้างต้องพังทลาย”

ท่ามกลางความสงบของสวน ภาพของเคียแรนผุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าของพี่ชายผู้แสนดีที่เคยปกป้องเขาในวันที่เขาโดดเดี่ยว เขาจำเสียงหัวเราะของเคียแรนได้ เสียงที่คอยปลอบโยนยามที่เขาร้องไห้ในความมืด

“พี่เคียแรน...” รินพึมพำออกมา ดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอ

จินเจอร์กระโดดขึ้นมาบนอกของริน มันเอาหัวไถกับมือเขาเหมือนปลอบใจ รินลูบขนมันเบา ๆ พร้อมถอนหายใจ

“พี่เชื่อว่าพี่ยังมีชีวิตอยู่ ผมจะตามหาพี่ให้เจอ ไม่ว่าจะยากเย็นแค่ไหนก็ตาม” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ความรู้สึกเหล่านี้เหมือนคลื่นยักษ์ที่ถาโถมเข้ามา ดูดรินให้จมลงไป รู้สึกถึงแรงกระชากของอดีตที่ดึงเขาลงไปจนแทบหายใจไม่ออก

“แต่ข้าจะไม่ยอมแพ้...” เขาพูดออกมาเบา ๆ

เขาพลิกตัวนอนนิ่ง ทอดสายตาไปยังเพดาน ราวกับกำลังหาหนทางที่จะสลัดทุกสิ่งที่ตามหลอกหลอนเขา และเริ่มต้นใหม่

รินนอนเอนหลังอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ในห้องที่รายล้อมไปด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา แสงทองอบอุ่นส่องกระทบใบหน้าของเขา ขณะที่เขามองไปยังเพดาน ความทรงจำบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่ทันตั้งตัว

ในวัยเด็ก เขาจำได้ราง ๆ ถึงคนคนหนึ่งที่เขาเคยพบก่อนจะวิ่งหนีออกจากสวน คนที่ตัวสูงกว่าเขาเล็กน้อย ดวงตาสีเขียวสดใสราวกับมรกตที่เปล่งประกาย แม้ในตอนนั้นเขาจะเต็มไปด้วยความกลัวและสับสน แต่เพียงแค่ได้มองชายคนนั้น เขากลับรู้สึกถึงความปลอดภัยที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ราวกับอ้อมแขนของเขาจะสามารถปกป้องเขาจากทุกสิ่งในโลกนี้ได้

“เคล...” รินพึมพำชื่อของเขาเบา ๆ ปล่อยให้มันหลุดออกมาจากริมฝีปากเหมือนสายลมที่อ่อนโยน

เขาเบือนสายตาไปมองเพดาน แต่กลับรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งใบหน้า เมื่อจินตนาการภาพของเคลในชุดอัศวินเต็มยศ แผ่นหลังกว้างกว่าเมื่อตอนยังเด็ก อ้อมกอดที่แข็งแกร่งแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น มือเรียวยาวที่เคยแตะไหล่ของเขาเบา ๆ อย่างอ่อนโยน

และ...ริมฝีปากนั้น รินสะดุ้งนิด ๆ ก่อนจะรีบสะบัดหัวไปมาเหมือนจะปัดความคิดอันตรายนั้นทิ้งไป

“บ้าไปแล้วริน! นายไม่ควรคิดแบบนี้...” แต่ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็ก ๆ

เขาหลับตาลงอีกครั้ง ความคิดย้อนกลับไปถึงช่วงเวลาที่เขายังไม่แน่ใจในตัวเคล ครั้งหนึ่งเขาเคยระแวงและสงสัยว่าชายผู้นั้นอาจเป็นอันตราย ช่วงแรก ๆ ที่เขามาที่สวน เขายังไม่แน่ใจว่าอัศวินหนุ่มคนนี้มีความลับอะไรซ่อนอยู่หรือไม่ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เคล กลับกลายเป็นคนที่เขาเชื่อใจและพึ่งพาได้มากที่สุด

“เคลเนี่ยนะ จะเป็นคนไม่ดี? ริน นายเคยคิดแบบนั้นได้ยังไงกัน?” เขาหัวเราะเบา ๆ ให้กับตัวเอง พลางดึงหมอนขึ้นมาปิดหน้าที่เริ่มแดงระเรื่อ

“นายไม่ได้ชอบเขาหรอกใช่ไหม?” เสียงในหัวของเขาดังขึ้น รินรีบลุกขึ้นนั่งอย่างฉับพลัน พยายามสลัดความคิดที่ทำให้หัวใจเต้นรัว

“ชอบเขาละสิ ริน!” เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะที่ยิ้มและเอามือปัดผมที่ยุ่งเหยิงออกจากหน้า

ดวงตาของเขาเบิกโต รอยยิ้มเริ่มระบายกว้าง “โอ้ ไม่...น่าจะชอบเขาตั้งแต่แรกเห็นเลยสิท่า” รินกัดริมฝีปากของตัวเอง

รินพลิกตัวกลับบนเตียง ดึงหมอนขึ้นมากอดแน่น พลางซุกหน้าลงไปเพื่อซ่อนสีหน้าแดงก่ำของตัวเอง

“ใช่ รูปงามจริง ๆ ด้วย...แผ่นหลังก็...” เขากระซิบกับตัวเองเสียงเบา “อ้อมกอดนั้นอีก...แล้วมือเรียวยาวที่จับดาบอย่างงดงามนั้น...อย่าลืมเสียงที่อบอุ่นและนิ่งสงบเหมือนคลื่นทะเลอีกล่ะ”

จินเจอร์เปลี่ยนไปอยู่บนขอบเตียง มองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย เหมือนมันอยากถามว่า “เจ้าไหวไหมริน? นั่งเขินอยู่คนเดียวแบบนั้น?”

รินเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียง “เมี้ยว~” ของจินเจอร์ ราวกับมันกำลังขำเขาอยู่

“อะไร กำลังล้อฉันหรือไง เจ้าจินเจอร์?” รินพูดพลางขยับมือไปลูบหัวของมัน แต่จินเจอร์กลับหันหน้าหนีอย่างยโส แล้วใช้หางฟาดเบา ๆ ใส่เขา

รินหัวเราะออกมาเบา ๆ กับการกระทำของมัน ก่อนจะพูดกับตัวเองอีกครั้ง “แกมีเหตุผลของแกละสิจินเจอร์...แต่ฉันคงต้องยอมรับแล้วละว่า...ชอบเขา ชอบเคลตั้งแต่แรกพบ”

เขาเอามือกุมหน้าอีกครั้ง ความร้อนบนใบหน้าไม่ได้ลดลงเลย ความคิดที่ว่าเคลคือคนที่อยากอยู่เคียงข้างไปตลอด ทำให้หัวใจเขาเต้นเร็วขึ้นราวกับจังหวะกลองในงานเฉลิมฉลอง

จินเจอร์กระโดดขึ้นมานั่งข้างกันอีกครั้ง คราวนี้มันถูตัวกับแขนของเขาเหมือนจะให้กำลังใจ รินยิ้มพร้อมลูบขนของมันเบา ๆ

“ขอบใจนะ เจ้าตัวเล็ก...ไม่ว่าแกจะเข้าใจฉันหรือไม่ แต่ฉันต้องทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เพื่อสวน...และเพื่อเขา”

“เมี้ยว~” เสียงของจินเจอร์ดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับมันกำลังบอกว่า “ฉันรู้ ฉันรู้ นายกำลังตกหลุมรักจนโงหัวไม่ขึ้นใช่ไหมล่ะ?”

รินได้แต่ยิ้มและส่ายหัวให้กับตัวเอง