บทที่ 28 ผู้อาวุโสผู้มาพร้อมกับข่าวร้าย

เช้าวันหนึ่งที่แสงอาทิตย์สาดแสงอ่อนโยนทอดผ่านกลีบดอกไม้ที่แบ่งบาน สวนเต็มไปด้วยเสียงนกร้องเพลงคลอเคล้ากับเสียงลมพัดเบา ๆ ทว่าความเงียบสงบนั้นถูกทำลายโดยกระแสลมแปลกประหลาดที่พัดวูบหนึ่ง ใบไม้ปลิวไหวในทิศทางที่ไม่มีใครคาดคิด กลิ่นหอมสดชื่นของดอกไม้ถูกแทนที่ด้วยกลิ่นชื้นคล้ายควันไม้และกลิ่นหญ้าหลังฝนตก

เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากส่วนลึกของสวน ทั้งที่ไม่มีใครเปิดประตูให้ เสียงนั้นเหมือนจะสะท้อนในอากาศราวกับมาจากทุกทิศทาง เคลสัมผัสถึงบางสิ่งผิดปกติในทันที เขาขยับตัวมาข้างหน้า มือจับด้ามดาบแน่น ดวงตาคมมองตรงไปยังต้นเสียง ขณะที่เคียแรนก้าวมาข้างหน้าเพื่อปกป้องริน

“ใครกันที่กล้าบุกรุกมาที่นี่?” เคลเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำเย็น ดวงตาจับจ้องไปยังเงาที่ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้น

จากเงามืดในหมู่แมกไม้ ชายชราผู้หนึ่งก้าวออกมาช้า ๆ เสื้อคลุมสีมอมแมมของเขาปลิวไสวไปตามลม แม้เสื้อผ้าจะดูธรรมดา แต่ตัวเขากลับมีบางสิ่งดึงดูดความสนใจได้ในทันที มือถือไม้เท้าที่มีลวดลายแกะสลักงดงาม เรืองแสงเบาบางเหมือนกับมีพลังบางอย่างซ่อนอยู่

ดวงตาของชายชราฉายแววอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยพลังลึกลับที่ดูเหมือนจะมองทะลุไปถึงจิตวิญญาณ รอยยิ้มบางเบาของเขามีความอบอุ่นที่ชวนให้ผู้พบเห็นรู้สึกสบายใจ และในขณะเดียวกันก็ทำให้ระวังตัว

“ขออภัยที่มารบกวนความสงบในสวนแห่งนี้” เสียงของเขาอ่อนนุ่ม แต่ก้องกังวานราวกับเป็นเสียงของธรรมชาติ “ผมชื่อเอลดริน นักเวทผู้เคยรับใช้ราชินีโรซาลี”

เอร่าที่คว้ากรรไกรตัดดอกไม้ไว้ในมือถึงกับหัวเราะเบาๆ แต่ก็ยังไม่ลดความระวัง “ดูเหมือนนักเวทผู้ยิ่งใหญ่จะไม่มีมารยาทในการเคาะประตูนะ”

“ผมขอโทษจริงๆ แต่ประตูของสวนไม่จำเป็นต้องเปิดให้ผม เพราะมันยังจดจำคำสั่งของราชินี” เอลดรินหัวเราะเสียงเบา ดวงตาฉายแววเข้าใจท่าทีของเหล่าคนหนุ่ม

“พิสูจน์สิ” เคลพูดเสียงหนัก ดาบยังคงอยู่ในท่าพร้อมปะทะ

เอลดรินยิ้ม เขายกไม้เท้าขึ้นช้า ๆ ทันใดนั้น พื้นดินใกล้ ๆ ตัวพลันเปล่งแสงสีทองอ่อน ดอกไม้สีฟ้าอ่อนที่ไม่เคยปรากฏในสวนมาก่อนค่อย ๆ ผุดขึ้นจากพื้น กลีบดอกมีลวดลายซับซ้อนราวกับถูกวาดด้วยพู่กันแห่งดวงดาว กลิ่นหอมอ่อนหวานแผ่กระจายไปทั่ว

“นี่คือดอกไม้แห่งคำมั่นสัญญา” เอลดรินกล่าว “มันจะบานเพียงแค่ในที่ที่ทายาทแห่งราชินีโรซาลีอยู่ ใครก็ตามที่สัมผัสมัน จะเห็นสิ่งที่หัวใจพวกเขาจดจำเกี่ยวกับราชินี”

รินที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ เอื้อมมือไปแตะกลีบดอกไม้ทันที แสงอบอุ่นสว่างวาบก่อนที่ภาพในหัวของเขาจะปรากฏ ภาพของมารดากำลังพูดคุยกับเอลดรินที่อยู่เคียงข้าง

“หากวันหนึ่งฉันต้องจากไป ขอฝากเขาไว้กับเธอด้วย” เธอกล่าวกับเอลดริน ขณะอุ้มรินในวัยเด็กไว้ในอ้อมแขน

เอลดรินพยักหน้า ก้มลงเล็กน้อย ดวงตาของเขาสบกับรินด้วยความอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความเจ็บปวด “และตอนนี้ผมกลับมาที่นี่เพื่อท่าน เจ้าชายริน”

“คุณเป็นเอลดรินจริงๆ ...คุณอยู่กับแม่ผมตอนนั้น แล้วทำไม” รินชะงัก ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งดีใจและโศกเศร้าปนเปกัน เสียงของเขาขาดหายไปเหมือนคำถามที่ถูกกลืนลงไปในลำคอ

“ผมขอโทษ... เจ้าชาย ขอโทษที่ผมไม่สามารถอยู่ที่นั่นเพื่อช่วยราชินีได้ในวันนั้น ข้าพระองค์ไร้ความสามารถ... แม้ผมจะพยายามปกป้องพระองค์และสวนอย่างสุดความสามารถ” เอลดรินถอนหายใจยาว มือที่กำไม้เท้าสั่นเล็กน้อย

“ท่านไม่ต้องขอโทษ ผมรู้ว่าท่านทำดีที่สุดแล้ว แม่...แม่คงอยากให้ท่านปลอดภัยเหมือนกัน” ดวงตาของรินเบิกกว้าง น้ำตาคลอหน่วย เขายื่นมือไปแตะแขนเอลดรินเบา ๆ เพื่อปลอบโยน

“พระองค์เป็นทุกสิ่งสำหรับเรา ผมขอสัญญาว่าจากนี้ไป จะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายท่านและสวนนี้อีก” เอลดรินยิ้มเศร้า แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและการยอมรับ

ขณะที่รินและเอลดรินพูดคุยกัน เคียแรนที่ยืนอยู่ข้างเอร่าก็จับจ้องเอลดรินอย่างระมัดระวัง ดวงตาคมของเขากวาดมองร่างชายชรา แม้สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมา แต่เขาไม่ปล่อยตัวให้ความหวังดีครอบงำการระวังภัย

“แล้วถ้าเขาไม่ได้มาดีล่ะ?” เคียแรนเอ่ยเสียงต่ำ พลางขยับตัวเล็กน้อยเพื่อยืนบังเอร่า “คนที่มีพลังมากพอจะเข้ามาในสวนแห่งนี้โดยไม่มีใครรู้ อาจไม่ใช่แค่นักเดินทางที่ไร้พิษสง”

เอร่าชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มขำ “ใจเย็นนะเคียแรน นายไม่คิดว่าเขาจะเดินทางมาทั้งหมดเพื่อมาปลูกดอกไม้ในสวนหรอกนะ?”

“ผมแค่เพียงพูดตามสิ่งที่เห็น” เคียแรนตอบกลับ แต่สายตายังคงจดจ่อที่เอลดริน “และผมไม่อยากให้นายเสี่ยง”

“ผมขออภัยที่ทำให้ท่านรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่ผมไม่มีเจตนาร้าย อัศวินผู้กล้า” เอลดรินหันมาทางทั้งสองและค้อมตัวเล็กน้อย เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “หากการกระทำหรือพลังของผมทำให้ท่านไม่ไว้วางใจ ผมก็พร้อมจะพิสูจน์ความจริงใจ”

“ถ้าคุณพูดจริง คุณก็ควรพิสูจน์ ไม่ใช่กับเรา แต่กับรินและสวนนี้”

“เอาละ นักรบของฉัน อย่าเข้มงวดจนเขาไม่กล้าหายใจเลย” เอร่าตบไหล่เคียแรนเบาๆ

เคียแรนไม่ได้ตอบกลับ ทำเพียงเหลือบมองเอร่าเล็กน้อย ท่าทางระวังภัยของเขายังคงอยู่ แต่แฝงไว้ด้วยความเคารพเมื่อเอลดรินเริ่มแสดงพลังเพื่อพิสูจน์ว่าเขาคือผู้ที่คู่ควรแก่ความไว้วางใจ

เคียแรนผ่อนคลายลงเมื่อสัมผัสได้ถึงความจริงใจจากเอลดริน แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะกระซิบข้างหูเอร่า “ถ้าเขาทำอะไรผิดพลาดแม้แต่นิด ฉันจะเป็นคนจัดการเอง นายอยู่ข้างหลังฉันก็พอ”

“ถ้าถึงตอนนั้น ฉันจะให้จินเจอร์ไปช่วยนายจัดการเองแล้วกัน!” เอร่าหัวเราะเบา ๆ

“คุณพูดเรื่องจริง แต่เราจะยังระวังตัว ถ้าคิดจะทำลายสวนแห่งนี้ ก็ผ่านพวกเราไปก่อนเถอะ” เคลยังคงไม่ลดการป้องกัน แต่ดวงตาเริ่มอ่อนลง

“ฉันไม่ต้องการทำลายอะไร ฉันมาเพื่อช่วย แค่อยากเตือนเรื่องภัยร้ายที่กำลังจะมาถึง” เอลดรินพูดเสียงเบา