บทที่ 32 อาณาจักรของสวนรัตติกาล

เช้าวันใหม่เริ่มต้นพร้อมกับความกระตือรือร้นในสวนรัตติกาล ทุกคนรวมตัวกันที่โต๊ะไม้ตัวใหญ่กลางสวน ริน เคล เอร่า และเคียแรนล้อมวงฟังเอลดรินที่กำลังเปิดตำราโบราณอย่างระมัดระวัง หน้ากระดาษที่เก่าแก่เปราะบางเหมือนจะขาดได้ทุกเมื่อ เสียงนกร้องเป็นฉากหลังที่สงบ แต่บรรยากาศรอบโต๊ะเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง

“ตำราเล่มนี้บันทึกเรื่องราวของสวนรัตติกาลอย่างละเอียดที่สุด” เอลดรินเริ่มพูด พร้อมเปิดไปยังหน้าที่มีแผนที่โบราณของสวน ตัวอักษรจางหายไปบางส่วนจากกาลเวลา “นี่เป็นผลงานของอัศวินผู้พิทักษ์สวนคนแรก ๆ ที่อาศัยอยู่ในยุคสร้างหัวใจแห่งอาราเลีย”

เคลเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ แววตาเต็มไปด้วยความสนใจ “นี่คือแผนที่ของสวนทั้งหมดหรือครับ? ดูละเอียดกว่าที่ผมเคยเห็นมาอีก”

เอลดรินพยักหน้า “ใช่ มันไม่เพียงแค่บอกทาง แต่ยังอธิบายถึงพลังและความเชื่อมโยงของพื้นที่ในสวนด้วย”

เคียแรนที่เพิ่งมาอยู่สวนได้ไม่นานขมวดคิ้วเล็กน้อย “แล้วสวนนี้แบ่งเป็นเขตชัดเจนเลยหรือครับ? ผมเห็นแต่พื้นที่กว้างใหญ่เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด”

เอร่าที่กำลังหยอกล้อกับจินเจอร์หยุดชะงัก ยิ้มอย่างขี้เล่น “อ้อ ถ้าพูดถึงเขตต่าง ๆ ของสวนละก็ เตรียมฟังยาวเลยนะ เพราะสวนรัตติกาลไม่ได้มีแค่ดอกไม้สวย ๆ กับต้นไม้ยักษ์หรอกนะ”

เอลดรินหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเริ่มอธิบาย “สวนรัตติกาลแบ่งออกเป็นห้าเขตสำคัญ แต่ละเขตมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวและเชื่อมโยงกับพลังเวทมนตร์ของสวนทั้งหมด เขตแรกคือ สวนกลาง ตรงที่พวกเรานั่งอยู่นี่แหละ”

สวนกลางเป็นหัวใจสำคัญของสวนรัตติกาล ต้นวิลโลว์โบราณที่สูงตระหง่านตั้งอยู่กลางพื้นที่ รากของมันแตกแขนงไปทั่วพื้นดินราวกับเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงสวนทั้งผืน ใบไม้สีเขียวมรกตของมันเปล่งประกายสะท้อนแสงอาทิตย์ในยามกลางวัน และเรืองแสงอ่อนโยนในยามค่ำคืน กลิ่นหอมจากดอกไม้นานาชนิดที่ผลิบานตลอดปีอบอวลในอากาศ สร้างความรู้สึกสงบและอบอุ่นในหัวใจของผู้มาเยือน ทุกย่างก้าวในพื้นที่นี้ดูเหมือนจะมีเสียงกระซิบของธรรมชาติแว่วมากับสายลม ราวกับสวนกำลังพูดคุยกับทุกคนที่ก้าวเข้ามา

ในเขตนี้ เวทมนตร์ของสวนเข้มข้นที่สุด เป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การทำสมาธิ หรือค้นหาความสงบในจิตใจ ดอกไม้นานาชนิดที่แบ่งบานที่นี่ไม่ได้เพียงแต่สวยงาม แต่ยังมีพลังเวทมนตร์ที่ช่วยฟื้นฟูและเสริมพลังให้กับผู้ที่อยู่ในสวน

“มันดูเงียบสงบ แต่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ข้างใน” รินเอียงศีรษะมองต้นวิลโลว์

“ใช่แล้ว” เคลเสริม “มันเป็นต้นไม้ที่เก่าแก่ที่สุดในสวน เชื่อกันว่ารากของมันเชื่อมโยงไปถึงหัวใจแห่งอาราเลียด้วย”

“แล้วที่อื่นล่ะ? นอกจากตรงนี้?” เคียแรนเลิกคิ้วขึ้น

“ทางตะวันตกคือ ป่าเวทมนตร์” เอลดรินอธิบายต่อ “ที่นั่นเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่และเถาวัลย์ที่ดูเหมือนมีชีวิต มันเป็นเขตที่พลังเวทมนตร์เข้มข้นที่สุด มีลำธารเล็ก ๆ ที่คนพูดกันว่ามีฤทธิ์ในการรักษา”

เขตที่เต็มไปด้วยความลึกลับและความยิ่งใหญ่ของธรรมชาติ ต้นไม้สูงเสียดฟ้าโอบล้อมทั่วพื้นที่ แสงแดดที่ลอดผ่านใบไม้ทอเป็นประกายทองระยิบระยับ ขณะที่เถาวัลย์เวทมนตร์เลื้อยพันไปตามลำต้น เสมือนสิ่งมีชีวิตที่เฝ้าดูแลผืนป่า

เสียงนกร้องก้องในป่าผสมผสานกับเสียงไหลรินของลำธารเล็ก ๆ ที่ไหลผ่านกลางเขตนี้ เชื่อกันว่าป่าแห่งนี้มีสิ่งมีชีวิตลึกลับอาศัยอยู่ เช่น ผีเสื้อแสงดาว ที่จะปรากฏตัวในคืนเดือนมืดเพื่อชี้นำทางแก่ผู้ที่หลงทาง

พลังของหัวใจแห่งอาราเลียแผ่กระจายผ่านเขตนี้อย่างชัดเจน เหล่าอัศวินผู้พิทักษ์สวนเชื่อว่าป่าเวทมนตร์คือหนึ่งในสถานที่ที่หัวใจของสวนสะท้อนพลังมากที่สุด

“แต่ระวังนะ ถ้าหลงเข้าไปละก็ มีสิทธิ์เดินวนทั้งคืน ผมเคยลองมาแล้ว เหนื่อยแทบตาย” เอร่ายิ้มเจ้าเล่ห์

“คุณคงไม่ได้ตั้งใจหรอกใช่ไหม?” รินหัวเราะ

“ก็...อยากสำรวจนิดหน่อย” เอร่าตอบยิ้ม ๆ ก่อนจะหันไปหยอกจินเจอร์

เอลดรินส่ายหน้าอย่างอ่อนโยน “ถ้าพูดถึงความสงบ ต้องพูดถึง ทะเลสาบกระจกเงา ที่อยู่ทางทิศเหนือ ผืนน้ำที่นั่นใสราวกระจก คืนเดือนเพ็ญน้ำในทะเลสาบจะเปล่งแสงราวกับมีดวงดาวซ่อนอยู่”

ทะเลสาบกระจกเงาเป็นดินแดนแห่งความเงียบสงบ น้ำในทะเลสาบใสราวกับกระจกสะท้อนท้องฟ้าและธรรมชาติรอบด้านอย่างชัดเจนจนดูเหมือนภาพวาดที่ไร้ที่ติ ในคืนเดือนเพ็ญ ผิวน้ำจะเปล่งแสงเรืองรอง ราวกับมีกลุ่มดาวอยู่ใต้ผิวน้ำ

ตำนานเล่าขานว่า เทพแห่งชีวิตเคยเสด็จมายังที่นี่เพื่อสร้างสมดุลในโลกมนุษย์ และฝากร่องรอยแห่งพลังไว้ที่ก้นทะเลสาบ ผู้เฒ่าที่เคยมาเยือนกล่าวว่า เมื่อใดที่ยามวิกฤตมาถึง ทะเลสาบจะเป็นกุญแจสำคัญในการไขปริศนาของหัวใจแห่งอาราเลีย

“เราต้องไปที่นั่นให้ได้” รินมองเคลตาเป็นประกาย

“แน่นอน ผมจะพาคุณไป” เคลพยักหน้า

“แล้วที่อื่นล่ะ?” เคียแรนถามต่อ “ยังมีอีกใช่ไหม?”

“ใช่ ยังมี วิหารเงาแสง ทางทิศตะวันออก เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ครั้งหนึ่งใช้ประกอบพิธีกรรมสำคัญของสวน พลังจากหัวใจแห่งอาราเลียสะท้อนออกมาที่นี่อย่างชัดเจน” เอลดรินยิ้มพลางอธิบายเสริม

สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ครั้งหนึ่งเคยใช้เป็นที่ประกอบพิธีกรรมโดยอัศวินและผู้พิทักษ์สวน วิหารสร้างขึ้นจากหินสีขาวบริสุทธิ์ที่เรืองแสงอ่อนโยนในยามค่ำคืน ผนังด้านในประดับด้วยจารึกอักษรโบราณที่ยังไม่มีใครสามารถแปลได้ทั้งหมด เชื่อกันว่าเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม วิหารแห่งนี้จะเปิดเผยความลับบางอย่างเกี่ยวกับหัวใจแห่งอาราเลีย

เอร่าแทรกขึ้นมา “แต่ที่โปรดของผมคงเป็น ทุ่งดอกไม้แห่งการรำลึก ที่อยู่ทางใต้ ที่นั่นดอกไม้จะเปลี่ยนสีตามอารมณ์ของสวน มันเหมือนมีชีวิตเลยนะ”

สถานที่เงียบสงบที่เต็มไปด้วยดอกไม้สีสันสดใส แต่กลับแฝงไปด้วยความเศร้าในเวลาเดียวกัน ดอกไม้เหล่านี้เปลี่ยนสีตามอารมณ์ของสวน สะท้อนถึงพลังและความสมดุลของหัวใจแห่งอาราเลีย

ใต้ทุ่งดอกไม้แห่งนี้คือ สถานที่ฝังร่างของอัศวินและผู้พิทักษ์สวนในอดีต ทุกกลีบดอกที่ผลิบานเหมือนจะเป็นคำกล่าวขอบคุณจากพลังของสวนที่ยังคงสืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน

“ฟังดูเหมือนนิทานเลย” เคียแรนกล่าวด้วยรอยยิ้ม แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงจัง “แต่พอมาเห็นที่นี่จริง ๆ มันก็น่าเหลือเชื่อ”

เอลดรินพยักหน้า “สวนนี้เป็นส่วนหนึ่งของพลังและตำนานของอาราเลีย ทุกเขตมีความสำคัญ และบางทีคำตอบที่เราตามหาอาจจะซ่อนอยู่ในพื้นที่เหล่านี้”

“ในตำรานี้ยังบอกว่า หัวใจแห่งอาราเลียไม่ได้ถูกเก็บไว้ในสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง แต่มันฝังอยู่ในแก่นแท้ของสวนรัตติกาล” เอลดรินกล่าว พลางชี้ไปยังสัญลักษณ์บนแผนที่ที่ดูเหมือนต้นไม้ใหญ่

“มันซ่อนอยู่ในเขตไหนหรือเปล่า?” เอร่าถามพลางเอนตัวมองแผนที่อย่างใกล้ชิด

“อาจจะอยู่ในเขตสวนกลาง หรืออาจเป็นที่ทะเลสาบกระจกเงา” เอลดรินตอบ “แต่ตามบันทึกนี้ มีคำใบ้ว่า ‘แสงแห่งชีวิตจะชี้ทางให้ผู้คู่ควร’ ซึ่งอาจหมายถึงช่วงเวลาที่แสงอาทิตย์หรือแสงจันทร์ทำปฏิกิริยากับพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่งในสวน”

เคียแรนที่กำลังจดบันทึกอย่างขมักเขม้นเงยหน้าขึ้น “แล้วถ้าเราเริ่มต้นที่วิหารเงาแสงล่ะ? ที่นั่นน่าจะมีเบาะแสที่ชัดเจนสุด”

“มันสมเหตุสมผล วิหารนั้นเคยเป็นที่จัดพิธีกรรม เราอาจพบอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่” เคลพยักหน้าเห็นด้วย