บทที่ 31 ปัญหาเรื่องเดิมอีกครั้ง

หลังจากการพูดคุยอย่างเคร่งเครียดเกี่ยวกับหัวใจแห่งอาราเลียและแผนการของมาร์คัส รินที่มองเอลดรินสังเกตเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของชายชรา เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง “เอลดริน ท่านดูเหนื่อยมากเลย ท่านเดินทางไกลมาขนาดนี้แล้ว ยังต้องเล่าเรื่องที่หนักหนาอีก ท่านควรพักก่อนดีไหม?”

เอลดรินยิ้มอ่อน เมื่อเห็นความกังวลในสายตาของริน “ผมสบายดี แต่ก็ยอมรับว่าร่างกายไม่เหมือนเก่าแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น” รินหันไปมองทุกคน “พวกเราควรพักก่อนดีไหม? การตามหาหัวใจแห่งอาราเลียไม่น่าจะเร่งด่วนถึงขนาดรอไม่ได้ เราเตรียมตัวให้พร้อมและเริ่มกันพรุ่งนี้เช้าดีกว่า”

“ผมเห็นด้วยอย่างยิ่ง! พูดตรงๆ นะ ตอนนี้ผมหิวสุดๆ ถ้าพรุ่งนี้เช้าต้องเริ่มตามหาทันที โดยที่ไม่มีมื้อเย็นนี่ ผมคงหมดแรงแน่ๆ” เอร่ายกมือขึ้นเห็นด้วยทันที

เคลที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รินพยักหน้าเห็นด้วย “ฟังดูเข้าท่า แต่เราต้องเตรียมที่พักให้เอลดรินด้วย มีห้องว่างอยู่ท้ายสวน มันค่อนข้างเงียบสงบและมีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน ผมมักใช้ที่นั่นอ่านหนังสือและเตรียมสอน มันน่าจะเหมาะสำหรับท่าน”

เมื่อรินได้ยินข้อเสนอของเคลก็หันไปจ้องด้วยสายตางุนงง “แล้วตอนที่พี่เคียแรนมาบอกว่าไม่มีห้องว่าง และให้ผมต้องย้ายมาอยู่กับเคลล่ะ?”

หลังจากรินเอ่ยถึงเรื่องห้องพัก ความสงสัยในน้ำเสียงของเขาทำให้เคลเริ่มลนลาน แต่ก่อนที่เขาจะทันพูดอะไร เคียแรนก็ยิ้มเจ้าเล่ห์และเดินเข้ามาใกล้ เอร่าเองก็ดูจะจับทางได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

“โอ้ จริงสิ!” เคียแรนเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน “ตอนนั้นนายบอกว่าไม่มีห้องว่างใช่ไหม? แต่จู่ ๆ ตอนนี้กลับมีห้องเงียบสงบท้ายสวนที่เหมาะเจาะขึ้นมาเนี่ยนะ?”

เอร่าไม่พลาดที่จะเสริม เขาทำหน้าจริงจัง แต่สายตาเต็มไปด้วยความขี้เล่น “เคล นายอยากให้รินมาอยู่ใกล้ๆ ก็บอกมาเถอะ อย่ามาใช้ข้ออ้างเรื่องไม่มีห้องเลย แค่พูดว่า ‘ริน ผมอยากดูแลคุณใกล้ ๆ เพราะผมห่วงคุณเหลือเกิน’ มันก็จบแล้ว!”

“ใช่! หรืออาจจะเป็นแบบนี้ก็ได้นะ...” เคียแรนที่ได้ยินถึงกับหลุดหัวเราะ เขาเริ่มเลียนเสียงเคล ทำท่าทางขรึมแบบอัศวินผู้กล้า “รินครับ ผมเป็นห่วงคุณมาก คุณจะย้ายมาอยู่กับผมได้ไหม? สวนมันอันตราย คุณนอนคนเดียวไม่ได้หรอก”

เอร่าตบมือเปาะแปะพร้อมพูดเสริมทันที “ใช่ๆ แล้วรินก็คงตอบว่า ‘เคล คุณน่ารักจัง! งั้นผมไปอยู่ด้วยก็ได้~’ โอ๊ย หวานจนมดในสวนยังตายเลย!”

“หยุดเลยทั้งสองคน! มันไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย!” เคลที่ถูกล้อเลียนถึงกับหน้าแดง

“แต่ฟังดูคล้ายอยู่นะ เคล” รินที่กลั้นขำมานานยิ้มกว้าง ก่อนกระซิบหยอก ทำให้เคลยิ่งอายเข้าไปอีก

เอร่าเดินวนรอบเคลกับริน แล้วจู่ ๆ ก็จับเคียแรนให้สวมบทเป็นรินและตัวเองเป็นเคล

“โอ้ ริน~ ผมจะปกป้องคุณด้วยหัวใจและดาบของผมเอง โปรดมาอยู่ใกล้ ๆ ผมเถอะ!” เอร่าพูดพร้อมทำท่ากอดเคียแรนแบบโอเวอร์จนทุกคนหัวเราะลั่น

“อืมมม ดีจังเลยค่ะ เคล!” เคียแรนตอบกลับด้วยเสียงเล็ก ๆ อย่างล้อเลียน ก่อนจะหันไปทางริน “ถ้าเป็นแบบนี้ทุกคืน นายยังไงก็รอดปลอดภัยแน่ ๆ!”

รินหลุดหัวเราะออกมาเต็มเสียง ขณะที่เคลถอนหายใจหนัก ๆ แต่ในใจรู้ดีว่าไม่สามารถโกรธทั้งสองคนได้จริง ๆ

“โอเคๆ พอแล้ว! ไปทำอาหารเย็นกันได้แล้ว”

“ได้ๆ แต่แหม เคล นายก็พูดตรง ๆ เถอะว่าอยากให้รินอยู่ใกล้ ๆ จะได้ดูแลสะดวก!” เอร่าหยอกพร้อมหัวเราะ

เอลดรินที่ยืนมองภาพความสดใสของกลุ่มคนรุ่นใหม่อยู่พักหนึ่ง ก็ยิ้มอย่างอบอุ่น แววตาเต็มไปด้วยความห่วงใยและความภูมิใจในตัวเจ้าชายของเขา ก่อนจะเอ่ยแซวขึ้นมาเบาๆ แต่ชัดเจนพอที่จะทำให้ทั้งกลุ่มหยุดชะงัก

“ผมขอพูดอะไรสักหน่อยได้ไหม?” เอลดรินเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล สายตาของเขาจับจ้องไปที่ริน “เจ้าชายของผมหรือขอเรียกว่ารินตามที่เจ้าต้องการนะ ผมอดดีใจไม่ได้ที่ได้เห็นท่านมีความสุขขนาดนี้ รอยยิ้มของท่าน... ทำให้ผมคิดถึงฝ่าบาทโรซาลี พระนางเคยบอกว่า หากวันหนึ่งลูกของพระนางมีความสุข นั่นคือสิ่งที่พระนางปรารถนาที่สุด”

รินชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มอ่อนโยน “ขอบคุณนะเอลดริน ท่านทำให้ผมคิดถึงแม่ ผมหวังว่าท่านแม่จะภูมิใจในตัวผม”

“แน่นอนว่าฝ่าบาทจะภูมิใจในตัวท่านแน่นอน และยิ่งได้เห็นว่าท่านไม่ได้แค่มีความสุข แต่ยังมีคนที่ดูแลท่านได้ดีเช่นนี้” เอลดรินพยักหน้า ก่อนเลื่อนสายตาไปยังเคลที่ยืนอยู่ข้างริน “ผมรู้สึกว่าสวนแห่งนี้ไม่ได้เพียงแต่เป็นบ้านของท่าน แต่ยังเป็นที่ที่ความรักของท่านเติบโตอีกด้วย”

เคลหน้าแดงเล็กน้อย พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เอลดรินพูดต่อก่อน

“ว่าแต่ว่า...ผมควรจะเรียกคุณเคลว่าอะไรดีล่ะ? ‘แฟน’ ใช่ไหม? คนแก่อย่างผมไม่แน่ใจเรื่องคำศัพท์ของคนรุ่นใหม่เท่าไร”

เอร่าที่แอบฟังอยู่ข้าง ๆ หัวเราะเสียงดัง “ใช่เลย เรียกแบบนั้นได้! เคลเนี่ยแหละ ‘แฟน’ อย่างเป็นทางการของริน!”

“เอร่า พอได้แล้ว!” เคลหันขวับมามองเอร่าด้วยสายตาขึงขัง

แต่รินกลับหัวเราะเบา ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เคลไม่ต้องอายหรอกนะ ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธคำเรียกนั้นนี่นา”

เคลที่ได้ยินถึงกับหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม เอลดรินหัวเราะอย่างอารมณ์ดี “ดีแล้วละ ผมก็จะได้บอกกับตัวเองได้เต็มปากเต็มคำว่า เจ้าชายของผมมี ‘แฟน’ ที่ยอดเยี่ยมแบบนี้”

เคียแรนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ส่ายหัวเบา ๆ “ผมคิดว่าคืนนี้จะสงบลงหน่อย แต่ดูเหมือนจะมีคนทำให้บรรยากาศหวานจนล้นไปทั้งสวน”

“งั้นผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนแล้วกัน ผมรู้จักทางในสวนดี ไม่ต้องลำบากส่งผมหรอก ทุกคนเองก็พักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้จะได้เริ่มต้นการค้นหาด้วยพลังที่เต็มเปี่ยม” เอลดรินยิ้มบาง ก่อนจะขอปลีกตัว

รินก้าวเข้าไปจับมือเอลดรินแน่น “พักผ่อนให้เต็มที่นะครับเอลดริน ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”

“ขอให้ค่ำคืนนี้มีแต่ความสงบสุข และพรุ่งนี้เราเริ่มต้นใหม่ด้วยกัน” เอลดรินพยักหน้า ก่อนจะยิ้มให้ทุกคน

“ไปเถอะ นายป่วนพอแล้ว เดี๋ยวพวกเขาไม่มีกำลังใจมากินข้าวเย็นกันพอดี” เคียแรนจับบ่าเอร่าแล้วลากไปทางครัว

“ระวังหน่อยนะเคล! ระวังความลับของนายจะแตกอีกรอบ!” เอร่าหันมาหัวเราะทิ้งท้าย

เมื่อทุกคนเดินไป เคลกุมขมับพลางมองรินที่ยิ้มขำ ๆ อยู่ “ผมไม่รู้ว่าการที่คุณย้ายมาอยู่กับผมจะทำให้ผมต้องโดนล้อขนาดนี้”

“แต่คุณก็ยอมรับไปแล้วนี่นา เคล ว่าคุณอยากให้ผมอยู่ใกล้ๆ” รินยิ้มพร้อมแตะไหล่เขาเบา ๆ

เคลหลุดยิ้มขณะมองริน “ใช่ ผมยอมรับ... ผมห่วงคุณ และอยากให้คุณปลอดภัยจริง ๆ”

“ผมรู้ เคล ไม่ต้องแก้ตัวแล้ว มันน่ารักดี” รินส่งยิ้มหวานให้

เสียงหัวเราะของเอร่าและเคียแรนดังลอดออกมาจากห้องครัว ทุกคนเริ่มผ่อนคลายจากบรรยากาศตึงเครียดก่อนหน้า เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่รออยู่ในวันพรุ่งนี้