บทที่ 30 หัวใจแห่งอาราเลีย

เอลดรินนั่งลงข้างโต๊ะหินกลางสวนรัตติกาล ท่ามกลางแสงแดดอ่อนที่ลอดผ่านใบไม้ลงมา ท่าทางของเขาเคร่งขรึมและดวงตาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ริน เคล เคียแรน และเอร่าล้อมรอบเขา บรรยากาศเงียบสงบในสวนดูเหมือนจะถูกแทนที่ด้วยความตึงเครียด

“ท่านดูเหมือนคนที่ผ่านอะไรมาเยอะ ทำไมท่านถึงมาที่นี่ในเวลานี้?” รินมองเอลดรินด้วยความสงสัย

เอลดรินถอนหายใจยาว น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความกังวล “ผมไม่มีทางเลือก ผมต้องรีบเตือนพวกท่าน กลุ่มซินดิเคทกำลังสืบหาเบาะแสเกี่ยวกับหัวใจแห่งอาราเลีย และพวกมันไม่สนใจว่าวิธีการนั้นจะชั่วร้ายแค่ไหน คนของผมหลายคนถูกทำร้าย บางคน...ก็ตาย หนังสือโบราณจำนวนมากถูกพวกมันแย่งชิงไป”

คำพูดของเอลดรินเหมือนเปลวไฟที่จุดประกายความโกรธ รินลุกขึ้นทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด “มาร์คัสอีกแล้ว! มันเป็นปีศาจ ทำร้ายผู้บริสุทธิ์แค่เพราะต้องการอำนาจ! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงยังไม่หยุด”

“และตอนนี้พุ่งเป้ามาที่สวน ถ้าเขาคิดว่าพวกเราจะยอมให้เขาได้หัวใจแห่งอาราเลียไปละก็ เขาคิดผิด! ผมจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้น ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!” เคียแรนกำมือแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ

“ผมรู้ว่ามันยาก แต่ผมไม่มีทางเลือก นี่เป็นเหตุผลที่ผมต้องมาและหวังว่าทุกคนจะเข้าใจ” เอลดรินพยักหน้า สายตาเศร้าแต่แน่วแน่

เอร่าหยุดรินและเคียแรน ก่อนที่ความโกรธจะลุกลาม “พอเถอะ! ผมเข้าใจว่าทั้งสองโกรธ แต่ถ้าความดันพวกนายขึ้นกันหมด ผมจะต้องทำงานเพิ่มอีกนะ!”

“นายพูดเหมือนเรื่องนี้ไม่มีอะไรเลยหรือไง?!” รินมองเอร่า ดวงตายังแดงด้วยความโมโห

เอร่าถอนหายใจ กอดอกพร้อมกับแสร้งทำหน้าเคร่งขรึม “ผมพูดเพราะว่าถ้าทั้งสองคนล้มไปตอนนี้ ใครจะปกป้องสวนล่ะ?”

“ใจเย็นก่อน ริน” เคลที่มองสถานการณ์ทั้งหมดอยู่เงียบ ๆ ตัดสินใจวางมือลงบนไหล่ของริน “เราต้องคิดให้รอบคอบ เรามีเอลดรินที่มาช่วย และเรายังมีเวลาวางแผนรับมือ”

เอลดรินพยักหน้าอย่างขอบคุณที่เคลช่วยคลี่คลายสถานการณ์ เขาเริ่มเล่าเรื่องต่อ น้ำเสียงของเขาหนักแน่นขึ้น

“มาร์คัสไม่สนว่าจะต้องแลกด้วยอะไร เขากำลังรวบรวมเบาะแสเกี่ยวกับเรื่องหัวใจแห่งอาราเลีย และทันทีที่เขารู้ว่ามันอยู่ในสวนนี้ เขาต้องบุกเข้ามาอย่างแน่นอน”

“เอาละ ท่านเอลดริน ผมรู้ว่าท่านพูดเรื่องสำคัญ แต่หัวใจแห่งอาราเลียมันคืออะไรกันแน่? ทำไมมันถึงสำคัญขนาดนั้น?” เอร่าดึงทุกคนไปยังประเด็นหลัก

“เป็นคำถามที่ดี เอร่า” เอลดรินยิ้มบาง ๆ “หัวใจแห่งอาราเลียคือสิ่งที่รวมเอาพลังแห่งธรรมชาติและเวทมนตร์ไว้ด้วยกัน ไม่ใช่แค่อัญมณีธรรมดา แต่เป็นสิ่งที่สร้างขึ้นโดยทวยเทพเพื่อรักษาสมดุลของโลก”

“และมันเกี่ยวอะไรกับสวนรัตติกาล? ทำไมถึงซ่อนมันไว้ที่นี่?” เคลเลิกคิ้ว

เอลดรินหยิบตำราเก่าเล่มหนึ่งขึ้นมา พลิกเปิดหน้ากระดาษที่เปื่อยยุ่ย ก่อนจะวางลงบนโต๊ะ “ตำนานของมันพวกเธอคงเคยได้ยินตั้งแต่เด็ก นิทานที่ผู้คนเล่ากันเพื่อกล่อมเด็กให้นอนหลับ...พวกเธอรู้หรือไม่ว่ามันอาจเป็นเรื่องจริง?”

รินและเอร่าเลิกคิ้วมองหน้ากัน ก่อนรินจะเป็นคนเอ่ยขึ้น “นิทานที่ว่าเกี่ยวกับทวยเทพน่ะหรือ? ท่านหมายความว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องเล่า?”

“ใช่ และหัวใจแห่งอาราเลียก็คือหัวใจของนิทานเรื่องนั้น” เอลดรินพยักหน้า

“โอ้ ดาวล้อมฟ้า สาดแสงอบอุ่น

จันทราหมุนเวียนดั่งเสียงคำขาน

เทพแห่งแสงมอบประกายสดใส

หล่อหลอมความหวังพัดผ่านคืนวัน

เทพแห่งชีวิตสร้างรากแห่งรัก

หล่อเลี้ยงสายน้ำชุบชีพแบ่งปัน

เทพสมดุลให้พลังนิรันดร์

รักษาความมั่นคงใต้ฟ้าผืนดิน

โอ้ หัวใจแห่งอาราเลีย

ปกป้องดินฟ้าสืบสายศรัทธา

เมื่อแสงแห่งธรรมลบเงามืดมน

โลกจึงเปี่ยมล้นด้วยรักนิรันดร์

โอ้ ดวงจันทร์ทอแสงใส

สะท้อนเงาในธารา

ดอกไม้ในลมโปรยปรายมา

ชี้นำทางสู่แสงทอง

ต้นไม้ชี้ทางเหนือฟ้าคราม

ปลุกผู้กล้าข้ามผ่านคืนวัน

แสงเงาเคียงกันในวิหาร

ซ่อนความลับในราตรีอันเงียบงัน

เสียงพงไพรดังก้องใจผู้กล้า

ทางที่ซ่อนอยู่เผยด้วยใจแน่วแน่

หัวใจแห่งแสงยังรออยู่

พลิกชะตาฟ้าดินลบมืดมน”

เอลดรินเริ่มเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงทรงพลัง ดวงตาเป็นประกาย ราวกับกำลังพาผู้ฟังย้อนกลับไปยังจุดกำเนิดของตำนาน

“ในยุคแห่งความมืดมิด” เขาเริ่มกล่าว “โลกถูกปกคลุมด้วยความโลภ สงคราม และการทำลายล้าง ความงดงามของธรรมชาติถูกฉีกทิ้งทำลายด้วยน้ำมือของมนุษย์ ผู้คนลืมเลือนถึงความสำคัญของความสมดุล หลงใหลในพลังที่ไม่ยั่งยืน และสร้างความทุกข์ยากให้แก่โลกใบนี้อย่างไม่หยุดหย่อน”

เอลดรินหยุดเล็กน้อย พลิกหน้าหนังสือโบราณเผยให้เห็นภาพของโลกที่มืดหม่น ผืนดินแตกระแหง ผู้คนพเนจรท่ามกลางเถ้าถ่าน และท้องฟ้าปกคลุมด้วยเงาดำแห่งสงคราม

“ทวยเทพทั้งสามผู้เป็นแก่นแท้ของจักรวาล เทพแห่งแสงผู้ให้ความหวัง เทพแห่งชีวิตผู้สร้างความอุดมสมบูรณ์ และเทพแห่งสมดุลผู้รักษาความสงบ ไม่อาจทนนิ่งเฉยต่อการเสื่อมสลายของโลกใบนี้ได้อีกต่อไป พวกท่านรู้ดีว่าหากยังปล่อยให้มนุษย์ทำลายกันเอง โลกที่พวกเขาสร้างมาด้วยความรักจะพังพินาศไปตลอดกาล”

เอลดรินเปิดไปยังภาพวาดอีกภาพหนึ่ง เป็นภาพทวยเทพทั้งสามร่วมมือกันสร้างอัญมณีที่เปล่งแสงเจิดจ้า

“พวกพระองค์ตัดสินใจแทรกแซงโลกมนุษย์ครั้งแรกและครั้งเดียว ด้วยการสร้างสิ่งที่เรียกว่า 'หัวใจแห่งอาราเลีย' มันเป็นอัญมณีที่หล่อหลอมขึ้นจากพลังของทั้งสามเทพ เทพแห่งแสงมอบประกายแห่งความหวัง เทพแห่งชีวิตมอบพลังแห่งการสร้างสรรค์ และเทพแห่งสมดุลมอบความนิรันดร์อันเสถียรให้แก่สิ่งนี้”

เอลดรินชี้ไปที่ภาพในหนังสือ เป็นภาพของหัวใจแห่งอาราเลียที่เปล่งแสงสว่างไสว ถูกปกคลุมด้วยพลังแห่งสายลม

“หัวใจแห่งอาราเลียไม่ใช่แค่อัญมณี มันคือแก่นแท้ของชีวิต ความสมดุล และแสงสว่างในโลกนี้ พลังของมันสามารถทำให้ดินแห้งแล้งกลายเป็นทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม คืนชีวิตให้แม่น้ำที่เหือดแห้ง หรือแม้กระทั่งชุบชีวิตผู้คนและเวทมนตร์ของโลกให้กลับคืนมา”

เอร่าซึ่งเงียบฟังมาตลอดยกมือขึ้นถามด้วยความสงสัย “ถ้าหัวใจแห่งอาราเลียทรงพลังขนาดนั้น ทำไมถึงต้องซ่อนมันไว้? ทำไมไม่ใช้มันเพื่อช่วยโลกต่อไป?”

เอลดรินพยักหน้า รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าราวกับเขาคาดไว้อยู่แล้วว่าจะมีคำถามนี้

“เพราะหัวใจแห่งอาราเลียต้องการผู้ปกป้อง ไม่สามารถปล่อยให้ไปตกอยู่ในมือของคนที่ไม่คู่ควรได้ หากอยู่ในมือของผู้ที่ขาดศรัทธาและความรับผิดชอบ พลังอันไร้ขอบเขตสามารถกลายเป็นหายนะได้ ทวยเทพจึงตัดสินใจสร้างสวนรัตติกาลขึ้น เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ซึ่งถูกปกป้องด้วยเวทมนตร์ที่ซับซ้อนที่สุด และมอบหน้าที่ให้กับอัศวินผู้พิทักษ์และผู้สืบทอดแห่งหัวใจ”

เขาชี้ไปที่ภาพในหน้าถัดไป เป็นภาพของสวนอันงดงาม มีดอกไม้หลากสีสันกำลังแบ่งบาน และต้นไม้ใหญ่ที่โอบล้อมหัวใจแห่งอาราเลียไว้ “สวนรัตติกาลไม่ใช่แค่ที่ซ่อน แต่เป็นสถานที่ที่หัวใจแห่งอาราเลียจะเชื่อมโยงกับโลกและผู้คนอย่างแท้จริง”

“แต่ถ้ามาร์คัสรู้เรื่องนี้ มันจะไม่หยุดแค่สวน มันจะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้าเพื่อครอบครองพลังนี้!” เคียแรนที่นั่งฟังเงียบ ๆ เริ่มเอ่ยเสียงดังด้วยความโกรธ

“เราจะไม่ยอมให้มันได้พลังนี้ไป!” รินกำหมัดแน่น ดวงตาเต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่น

“เราไม่เพียงแค่ปกป้องสวน แต่เราต้องปกป้องหัวใจแห่งอาราเลีย และทำให้แน่ใจว่าพลังนี้จะถูกใช้เพื่อสิ่งที่ดีงามเท่านั้น” เคลวางมือบนไหล่ริน

“ตำนานกลายเป็นเรื่องจริง และพวกเราคือผู้ที่ถูกเลือกเพื่อปกป้องมัน เราต้องทำให้สำเร็จ” เอร่ากล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงจริงจังที่ไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก

“ทวยเทพได้มอบหน้าที่นี้ให้กับพวกเธอ ไม่ใช่ด้วยโชคชะตา แต่เพราะพระองค์มองเห็นความแข็งแกร่งในตัวพวกเธอ” เอลดรินมองทุกคนด้วยความภูมิใจ

ทุกคนพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น บรรยากาศในสวนรัตติกาลดูเหมือนจะเต็มไปด้วยพลังแห่งการตัดสินใจและความหวังใหม่ที่กำลังจะเริ่มต้น