บทที่ 33 วิหารเงาแสงสะท้อนแสงแห่งชีวิต

ทุกคนเดินไปยังเขต วิหารเงาแสง ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของสวน รินไม่เคยมาเยือนเขตนี้มาก่อน จ้องมองรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น วิหารตั้งอยู่กลางพื้นที่ที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้สูงใหญ่กิ่งก้านแผ่ขยายทับซ้อนจนแทบไม่เห็นท้องฟ้า ยกเว้นช่องเล็ก ๆ ที่แสงจันทร์ลอดผ่านลงมา แสงเหล่านั้นตกลงบนตัววิหารที่ทำจากหินขาวเรืองรอง ราวกับมีแสงสว่างในตัว

“วิหารนี้เหมือนกับ...ลมหายใจของสวน” รินพึมพำ “สมัยเด็ก ผมได้แต่มองมันจากระยะไกล ไม่เคยได้เข้ามาเลย”

เคลที่เดินอยู่ข้าง ๆ เอื้อมมาจับมือรินเบา ๆ “ตอนนี้คุณได้เห็นด้วยตัวเองแล้ว และคุณก็เป็นเจ้าของที่แท้จริงของมัน”

“หวานกันอีกแล้ว...จินเจอร์ ถ้าเราไม่มีของกิน ให้ไปกัดขาเคลนะ” เอร่าไม่พลาดที่จะแซว

จินเจอร์ร้องเหมียวเสียงยาว เหมือนจะเห็นด้วย

เคียแรนส่ายหน้าและหัวเราะเบา ๆ “เอร่า นายจะช่วยสงบสักนิดได้ไหม? ตอนนี้พวกเราจริงจังอยู่นะ”

เอร่าหันมามองเคียแรน พร้อมยักคิ้วขี้เล่น “อะไรกัน นายไม่ชอบหรือไงที่ฉันทำให้บรรยากาศมันผ่อนคลายลง?”

เคียแรนยิ้มมุมปาก ก่อนตอบด้วยเสียงนุ่มที่แฝงแววหยอกล้อ “ถ้านายไม่หยุดเล่น ฉันจะปิดปากนายเอง...ด้วยปากของฉัน”

เอร่าชะงัก ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย ก่อนจะหน้าแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “โอ้ โอ้! นี่มันอะไรกัน นายเล่นแบบนี้ไม่แฟร์เลยนะ!”

จินเจอร์ที่อยู่ในอ้อมแขนของเอร่าร้องเหมียวเหมือนจะบอกว่า นายโดนสวนกลับเต็ม ๆ แล้วละ ทำให้เคียแรนหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ฉันก็แค่ทำตามสิ่งที่นายชอบไง” เคียแรนเอ่ย พร้อมมองด้วยสายตาอ่อนโยน แต่ก็มีความขี้เล่นแฝงอยู่ “แต่เอาจริงนะ เอร่า ฉันชอบเห็นนายหัวเราะ แต่ตอนนี้...ช่วยสงบหน่อย ฉันอยากให้ทุกคนโฟกัสกับสิ่งสำคัญ”

“นายนี่มัน...” เอร่าหันหน้าหนีพลางพึมพำเบา ๆ ก่อนจะกระแอมไล่ความเขิน “ก็ได้ ฉันจะสงบ แต่หลังจากนี้นายต้องเลี้ยงมื้อค่ำฉันแล้วกัน”

“ตกลง เลี้ยงอย่างดีเลยละ” เคียแรนยิ้มและยกมือเป็นสัญลักษณ์ว่าตกลง

บรรยากาศในกลุ่มเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ และความหวานที่ลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ รินที่มองอยู่จากด้านข้างยิ้มและกระซิบกับเคล

“พวกเขานี่ดูเหมือนกำลังอยู่ในโลกของตัวเองเลยนะ ว่าไหม?”

“ก็หวานพอๆ กับที่เราหวานนั่นแหละ” เคลยิ้มมุมปาก ก่อนโน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหูริน “หรือบางทีอาจจะยังไม่เท่าเรา...”

เมื่อพวกเขาก้าวเข้าสู่ประตูวิหารเงาแสง ความรู้สึกแรกที่ทุกคนสัมผัสได้คือความเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิ อากาศที่เคยอุ่นกลับเย็นลงอย่างฉับพลัน เย็นจนรู้สึกขนลุกซู่ไปทั่วผิวกาย ราวกับว่าตัววิหารกำลังโอบล้อมพวกเขาไว้ในอ้อมกอดลึกลับ

เสียงลมพัดเบา ๆ แทรกผ่านช่องว่างของเสาหินสูงตระหง่าน เสียงสะท้อนคล้ายเสียงกระซิบของเหล่าเทพที่ยังหลงเหลือในสถานที่แห่งนี้ กลิ่นหอมโชยอ่อนของดอกไม้ป่ารอบวิหารเจือด้วยกลิ่นดินชื้นจากมอสเขียวสดที่เกาะตามผนัง ทำให้รู้สึกถึงความเก่าแก่และความศักดิ์สิทธิ์ที่ยังคงอยู่

ผนังวิหารเต็มไปด้วยลวดลายสลักที่งดงามและซับซ้อน แสดงภาพเทพทั้งสาม เทพแห่งแสง เทพแห่งชีวิต และเทพแห่งสมดุล กำลังร่วมกันสร้างหัวใจแห่งอาราเลีย สลักเสลาได้อย่างละเอียด แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างทรงโค้งเหนือหัวสะท้อนเป็นเงาที่ดูเหมือนเทพกำลังเคลื่อนไหว ลำแสงจากพระจันทร์เต็มดวงส่องลงมากระทบพื้นหินอ่อน เกิดเป็นลวดลายเรืองรองราวกับมีชีวิต

พื้นหินเย็นเยียบที่พวกเขาเหยียบให้ความรู้สึกถึงน้ำหนักของประวัติศาสตร์ที่ถูกบันทึกไว้ในที่แห่งนี้ เสียงฝีเท้าของพวกเขาสะท้อนในวิหารกว้างใหญ่ ก้องกังวานเหมือนเสียงของผู้มาเยือนในอดีตกำลังเดินเคียงข้างพวกเขา สัมผัสของลมที่พัดผ่านมากระทบผิวอย่างแผ่วเบา แต่กลับทำให้รู้สึกถึงการต้อนรับจากสิ่งที่มองไม่เห็น

เมื่อเดินลึกเข้าไปก็มองเห็นแท่นบูชากลางวิหารที่ทำจากหินสีดำซึ่งเปล่งแสงจาง ๆ เมื่อแสงจันทร์ตกกระทบ กลิ่นโลหะบางเบาคละคลุ้งอยู่รอบแท่นเหมือนกับเคยมีการทำพิธีสำคัญบางอย่างที่นี่มาก่อน และเมื่อพวกเขาหยุดยืนรอบแท่น ความเงียบงันก็ปกคลุมอีกครั้ง ราวกับว่าแม้แต่ลมก็หยุดเคลื่อนไหวเพื่อเฝ้าดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น

ในขณะนั้น รินเอื้อมมือแตะผนังหินที่สลักภาพเทพโดยไม่รู้ตัว ความเย็นที่แผ่ออกมาจากพื้นผิวให้ความรู้สึกราวกับพลังที่ถูกปิดผนึกไว้ในนี้กำลังไหลเวียนมาที่ปลายนิ้วของเขา

“ที่นี่...รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังเฝ้าดูพวกเราอยู่” รินกระซิบเสียงเบา ดวงตาสำรวจโดยรอบด้วยความระมัดระวัง

เอลดรินเดินนำหน้าไปจนถึงแท่นพิธีที่ตั้งตระหง่านกลางวิหาร ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมขณะจ้องไปยังพื้นผิวหินที่สะท้อนแสงจันทร์ ราวกับมันกำลังซ่อนความลับบางอย่าง “นี่คือจุดที่พลังของหัวใจเคยถูกดึงมาใช้ในพิธีกรรมสำคัญ”

“ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น แล้วทำไมถึงไม่มีหัวใจอยู่ที่นี่?” รินมองไปที่แท่นพิธีด้วยความสนใจ

เคลสำรวจรอบ ๆ แท่นพิธี ดวงตาจับจ้องไปที่ร่องหินและลวดลายที่ซับซ้อน “ถ้าหัวใจเคยอยู่ที่นี่จริง ต้องมีร่องรอยหรือเบาะแสบางอย่างเหลืออยู่บ้างสิ”

เอร่าพิงผนังแล้วหรี่ตามอง “หรืออาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่เลย นี่อาจเป็นแค่สถานที่สำหรับ…แสดงพลัง?”

ก่อนใครจะพูดอะไรต่อ รินก้าวเข้าไปใกล้แท่นพิธี สายตาของเขาจับจ้องไปที่จุดศูนย์กลางของแท่น ซึ่งแสงจันทร์สาดส่องลงมาราวกับมันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อรับแสงโดยเฉพาะ

ทันใดนั้น แท่นพิธีสั่นไหวเบา ๆ ราวกับตอบสนองต่อการปรากฏตัวของริน เสียงหินเลื่อนดังสะท้อนไปทั่ววิหาร ทุกคนชะงัก ร่างของรินเริ่มเปล่งแสงอ่อน ๆ และขณะนั้นเอง รินก็เริ่มเปล่งคำพูดแปลก ๆ ออกมา เสียงของเขาทุ้มและหนักแน่น ราวกับเป็นเสียงของคนอื่นที่ไม่ใช่ริน

“...แสงและเงาอยู่ร่วมกัน กลางคืนเปิดเผยความจริงที่ซ่อนอยู่ในใจ...”

“ริน!” เคลรีบก้าวเข้าไปหาพร้อมกับจับไหล่ของเขาแน่น “ได้ยินฉันไหม? หยุดก่อน!”

เคียแรนรีบโอบเอร่าไว้แน่น เตรียมปกป้องพวกเขาในกรณีที่เกิดอะไรขึ้น เอร่ากอดจินเจอร์ไว้แนบอก จินเจอร์ดิ้นกระโดดออกมาพร้อมทำท่าจะพุ่งโจมตีแท่นพิธี ราวกับมันรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

แสงจากแท่นพิธีส่องสว่างขึ้นเรื่อย ๆ และอักษรโบราณที่ไม่มีใครเคยเห็นพลันปรากฏขึ้น มันลอยเด่นท่ามกลางแสงจันทร์

“นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” เคียแรนพูดพร้อมจ้องมองแท่นด้วยความตกตะลึง

“เคล จับรินไว้ดี ๆ นะ ถ้าเขาเริ่มสวดอะไรแปลก ๆ อีกรอบ ฉันว่าควรให้จินเจอร์ร้องเมี้ยวก่อกวน” เอร่าพูดแทรกอย่างตื่นเต้นแต่ยังคงความขี้เล่น

“หยุดพูดเล่นสักที เอร่า!” เคลกล่าวเสียงแข็ง แต่ดวงตายังจ้องไปที่ริน เขาพยายามเขย่าตัวรินเบา ๆ “ได้ยินผมไหม ริน? กลับมา!”

รินสะดุ้งและลมหายใจสะดุด เขากะพริบตาถี่ ๆ ก่อนจะค่อย ๆ กลับมามีสติ “เกิดอะไรขึ้น? ผมทำอะไรลงไป?”

เอลดรินจ้องไปที่อักษรบนแท่นด้วยสายตาคมกริบ เขาก้าวเข้าไปใกล้และใช้นิ้วสัมผัสมันเบา ๆ “ข้อความนี่พูดถึง...กลิ่นอายแห่งหัวใจ ไม่ใช่หัวใจจริง ๆ สถานที่นี้เป็นเพียงจุดเชื่อมโยงกับพลังงาน ไม่ใช่ที่เก็บหัวใจแห่งอาราเลีย”

“แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง?” รินถามพร้อมกับจับไหล่ตัวเอง

“ข้อความนี้ชี้ว่าเราอาจต้องไปตามหากันที่อื่น มันพูดถึง...’ในเส้นทางแห่งพงไพร จงฟังเสียงที่ไม่ได้ยินด้วยหู มองสิ่งที่ไม่ได้เห็นด้วยตา’ อาจหมายถึงป่าเวทมนตร์ทางตะวันตก” เอลดรินถอนหายใจ

เอร่าครุ่นคิดก่อนจะพูดขึ้น “นี่เรากำลังเล่นเกมล่าขุมทรัพย์กันอยู่ใช่ไหม? บอกฉันตรง ๆ ว่าต้องมีอะไรซับซ้อนกว่านี้อีกแน่ ๆ”

รินพยักหน้าและหันไปมองเคล เคลมองกลับด้วยแววตามุ่งมั่น “ถ้าหัวใจอยู่ในป่าเวทมนตร์ เราก็ต้องไปหามัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

“เรามาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับแล้ว” รินกล่าว และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วย ขณะเสียงลมจากภายนอกพัดผ่านเข้ามาในวิหาร ราวกับเป็นคำตอบจากธรรมชาติว่าพวกเขาเลือกเส้นทางที่ถูกต้อง