บทที่ 20 ท่านอ๋องผู้เก่งรอบด้าน [1]

หนิงเซียนนั่งมองเนื้อหมูมากมายตรงหน้า ใบหน้างามเอาแต่หน้านิ่วคิ้วขมวด เพราะอาหารที่นางอยากจะทำนั้นมีเยอะแยะมากมายหลายอย่าง

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่น้อยนักที่จะได้กินเนื้อสัตว์ คราวนี้ช่างลาภปากนางโดยแท้ ไม่ต้องเสียเงินสักตำลึงแต่กลับมีเนื้อให้กินจนพุงกาง สามารถกินเยอะได้เท่าที่ต้องการไม่ต้องเจียดแบ่งกินทีละนิด เพื่อเก็บส่วนที่เหลือไว้กินวันหลัง คงต้องขอบคุณความใจป้ำที่ท่านอ๋องลงทุนซื้อหมูตั้งครึ่งตัวตามที่นางต้องการ

หลังจากที่นั่งคิดอยู่นาน หญิงสาวก็ตัดสินใจได้ว่านางจะนำเนื้อหมูมาทำอะไรบ้าง สิ่งที่นางจะทำก็คือเกี๊ยวกุ้ง เพราะยังเหลือกุ้งที่จับมาจากลำธารเมื่อคราวก่อนอีกนิดหน่อย ซาลาเปาไส้หมู และคอหมูย่างคู่กับน้ำจิ้มรสเด็ด คิดได้ดังนั้นหญิงสาวจึงได้เริ่มลงมือ ส่วนที่เหลือจากการทำอาหารในมื้อนี้นางจะหั่นเป็นชิ้นขนาดพอดี เพื่อนำไปทำเนื้อตากแห้งเก็บไว้กินได้อีกนาน

“นั่นเจ้ากำลังจะทำสิ่งใดน่ะ” เหลียงเฟิงได้ยินเสียงกุกกักดังออกมาจากในครัว เรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย เพราะจำได้ว่าหนิงเซียนนั้นทำอาหารไม่เป็น แม้แต่ข้าวต้มง่าย ๆ นางก็สามารถทำให้รสชาติได้เหมือนกับเทเกลือลงทั้งกระสอบ อาหารมื้อนี้เขาจะแน่ใจได้อย่างไรว่าจะสามารถกินได้ อาหารทุกมื้อที่กินคงจะเป็นมู่หลางจัดหามาให้ก็ได้ ถึงได้อยู่รอดปลอดภัยมาจนถึงวันนี้โดยที่ไม่ท้องเสีย หรืออาหารเป็นพิษ

“หม่อมฉันกำลังจะทำอาหารเช้าเพคะ” ร่างบางที่กำลังสับเนื้อหมูอย่างเอาเป็นเอาตายตอบกลับในทันที กระนั้นก็มิยอมหยุดมือยังคงสับเนื้อหมูต่อไปเรื่อย ๆ

“เจ้าแน่ใจหรือว่ากินได้” ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับชะโงกหน้ามองสิ่งที่ถูกเตรียมไว้ มันถูกวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเต็มโต๊ะอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ทั้งหมดนี้หนิงเซียนทำเองหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร

“รับรองไม่ตายแน่นอนเพคะ” หนิงเซียนได้แต่กลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ แล้วที่กินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ทุกวันคืออะไร มิใช่อาหารฝีมือนางหรอกหรือ

“ถึงไม่ตายก็ใช่ว่าอาหารฝีมือเจ้าจะไม่เป็นพิษมิใช่หรือ”

“นี่ท่านอ๋องดูถูกฝีมือการทำอาหารของหม่อมฉันหรือเพคะ” นางสุดจะทนสับมีดลงบนเขียงเสียงดัง พร้อมกับหันกลับมาจ้องหน้าอ๋องหนุ่มทันที นี่เขาจะดูถูกฝีมือกันเกินไปแล้ว

“ข้าดูถูกก็ดีกว่าดูผิด” เหลียงเฟิงยักคิ้วยิ้มมุมปาก การได้เย้าแหย่ให้นางอารมณ์เสียก็ทำให้เขาสำราญได้ไม่น้อย

“ว่าแต่หม่อมฉัน ท่านอ๋องก็คงจะไร้ฝีมือเช่นกันนั่นแหละเพคะ” แล้วผู้ใดกันที่ทำอาหารให้ท่านมาโดยตลอด ตอนนี้บอกได้เลยว่างอน ข้างอน ไม่กลัวแล้วความตาย หากทำได้ก็เชิญเอาไปทำเองเถิด

“ถ้าหากกับแค่เรื่องอาหารทำไม่ได้ ข้าจะดูแลคนทั้งกองทัพได้อย่างไร” ชายหนุ่มมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะส่ายหน้าจิ๊กปากแล้วถอนหายใจออกมา ทั้งหมดก็เพื่อเป็นการยั่วให้หนิงเซียนโมโหมากยิ่งขึ้น

“เช่นนั้นหรือเพคะ หม่อมฉันว่าท่านอ๋องเหนื่อยมากแล้ว ไปพักเถอะเพคะ” หลังจากที่คำนวณการแพ้ชนะในใจ ก็ได้คำตอบแล้วว่าอย่างไรนางก็แพ้อยู่ดี รั้นต่อปากต่อคำไปก็เปล่าประโยชน์ จึงตัดบทเลิกต่อล้อต่อเถียงให้เสียเวลา ได้แต่จำใจยอมแพ้ไปแต่โดยดี อีกเดี๋ยวก็จะถึงเวลาอาหารแล้ว ถ้าเอาแต่ถกเถียงกันไม่จบไม่สิ้นคงจะไม่ได้กินข้าวกันพอดี

เหลียงเฟิงได้แต่ยืนกลั้นขำ ชัยชนะครั้งนี้คงจะเป็นการชนะที่สนุกที่สุดที่เขาเคยเจอกระมัง ชายหนุ่มเดินเข้าไปยืนข้างคนตัวเล็ก ก่อนจะดึงแขนเสื้อขึ้นเพื่อไม่ให้เกะกะเวลาทำอาหาร แล้วแย่งมีดปังตอจากมือหนิงเซียนมาถือไว้เสียเอง

“เจ้าจะทำอะไร” ถือว่าเป็นการผ่อนคลายเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็แล้วกัน ไม่ต้องสวมหน้ากากหรือวางตัวให้ผู้อื่นเกรงกลัว มิต้องระวังกิริยามารยาทใด ๆ

“ซาลาเปาไส้หมูสับเพคะ” ร่างบางยังคงมึนงงไม่รู้ว่าคนตัวโตต้องการจะทำอะไรกันแน่ เมื่อก่อนไม่เคยแม้จะเฉียดเข้าใกล้ เห็นหน้าหนิงเซียนเมื่อใดก็ทำราวกับเหม็นเบื่อขี้หน้า บางครั้งก็ดูเหมือนว่าอยากจะบีบคอให้ตายเสียด้วยซ้ำ

แต่แล้วหนิงเซียนก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อเห็นการสับเนื้อหมูที่ว่องไวราวกับมันเป็นเพียงแค่การดีดนิ้ว ชั่วพริบตาเนื้อหมูก้อนนั้นก็ถูกสับจนละเอียดไปแล้ว