บทที่ 4 แอวลั่นปั๊ด [2]

“หืมมม มีแต่ลูกสวย ๆ ทั้งนั้นเลย” หนิงเซียนเอื้อมมือขึ้นไปเด็ดมาหนึ่งผล จัดการเช็ดทำความสะอาดเล็กน้อย จากนั้นจึงกัดเข้าเต็มปากคำโต

รสเปรี้ยวอมหวานนิด ๆ ทำเอาหนิงเซียนชอบใจเป็นการใหญ่ หากได้พริกเกลือจิ้มคงจะดีไม่น้อย

“ซี๊ดดด เปรี้ยวสะใจข้ามาก ดีเลยกลับถึงบ้าน ข้าจะจิ้มพริกเกลือกินให้หายอยากไปเลย” หญิงสาวเก็บใส่กระบุงให้มากหน่อย เผื่อว่าวันหลังอยากกินขึ้นมาอีก จะได้ไม่ต้องลำบากเดินไกลมาเก็บถึงในป่า แต่เมื่อกำลังเก็บผลไม้อย่างเพลิดเพลิน นางบังเอิญเหลือบไปเห็นผักกูดขึ้นตามริมลำธารเต็มไปหมด ช่างเป็นวันดี ๆ โดยแท้ ไม่ว่าจะมองไปทางใดก็เจอแต่ของกิน

“เจอของดีเข้าแล้วเรา แบบนี้ต้องเก็บไปเยอะ ๆ” ที่บ้านยังเหลือปลาอีกสองสามตัว คืนนี้จะทำผักลวกจิ้มน้ำพริกปลากินดีกว่า

หลังจากที่เก็บแอปเปิลได้ตามต้องการ สิ่งที่หมายตาต่อไปคือผักกูดต้นอวบอ้วนที่กำลังแตกยอดอ่อนน่าทาน ยอดอ่อนที่ใหญ่และกรอบ ยิ่งเด็ดก็ยิ่งมันมือเผลอแป๊บเดียวนางก็ได้ผักมาหอบใหญ่ เมื่อนำผักเก็บใส่กระบุงเรียบร้อยแล้ว ร่างบางก็เตรียมออกเดินทางต่อ ส่วนในมือก็ยังคงมีแอปเปิลสุกกำลังดีกัดกินไปตลอดทางอย่างเอร็ดอร่อย แม้มันจะเปรี้ยวมากกว่าหวานเจ้าตัวก็ยังคงกินไม่หยุด พร้อมกับซู้ดปากเพราะรสเปรี้ยวไปตลอดทาง

“หืม ตรงนั้นมันต้นอะไรน่ะ คุ้น ๆ” หญิงสาวปรี่ตรงเข้าไปหาสิ่งที่หมายตาไว้ทันที พอเมื่อเข้าไปใกล้จึงได้รู้แน่ชัดแล้วว่าคือต้นอะไร หนิงเซียนแทบจะอยากกรีดร้องออกมาด้วยความดีใจ

“กรี๊ดดดด นี่มันต้นมะยมนี่ ลูกใหญ่มาก ข้าเจอของดีอีกแล้วไหมเล่า” หญิงสาวรีบวางกระบุงลงทันที พร้อมกับปีนขึ้นไปเก็บลูกมะยมอย่างว่องไว เมื่อถึงกิ่งที่ตนหมายตาก็ได้เก็บมะยมพวงใหญ่ใส่ชายเสื้อ นางพยายามให้ผลช้ำน้อยที่สุด เวลานำไปดองและแช่อิ่มจะได้ไม่เละเสียของ

ไม่คิดไม่ฝันว่าในโลกนิยายจะมีพืชผลและสิ่งของบางอย่างเหมือนโลกที่ตนจากมา แต่ก็มิได้แปลกใจอะไรมากในเมื่อผู้แต่งนิยายเป็นคนไทย นักเขียนก็อาจจะรังสรรค์เอาของบางอย่างที่รู้จักและคุ้นเคย หยิบยกขึ้นมาเขียนก็ได้มิใช่หรือ แบบนี้ไงเล่านางถึงชอบเข้าป่า เพราะว่าด้านในมันมักจะมีสิ่งที่คาดไม่ถึงได้ตลอดเชียวล่ะ

เสียอยู่อย่างเดียวจะให้ของวิเศษติดตัวมาบ้างไม่ได้หรืออย่างไร เหตุใดถึงให้นางมาแบบตัวเปล่า อีกทั้งยังส่งมาเป็นอนุของตัวร้ายที่ใจคอโหดเหี้ยมอำมหิต เหอะ!! ดีนะที่ข้าอ่านนิยายเรื่องนี้จบ อย่างน้อยก็รู้ว่าควรจะหลีกเลี่ยงความตายได้อย่างไร

หลังจากที่เอาแต่บ่นให้นักเขียนจนพอใจ หนิงเซียนจึงได้แบกกระบุงขึ้นหลังเตรียมกลับบ้าน ด้วยของที่อยู่ในกระบุงเป็นผลไม้ เสียเป็นส่วนใหญ่ทำให้เริ่มหนักแบกไม่ไหว หญิงสาวจึงพอแล้วสำหรับวันนี้ เอาไว้คราวหน้าค่อยเข้าป่าลึกไปอีกสักหน่อย เผื่อจะได้เจอของป่าใหม่ ๆ ที่ยังไม่เคยเจอ

แต่ก่อนจะเดินพ้นออกจากแนวป่า นางก็ยังอุตส่าห์พบเห็ดหูหนูดำขึ้นเต็มขอนไม้ มีหรือจะปล่อยให้มันหลุดมือไป หนิงเซียนจึงจัดการเก็บมาจนหมดไม่ให้เหลือสักดอก พอนึกถึงเมนูของวันพรุ่งนี้ก็ทำเอาน้ำลายสอขึ้นมาอีก พลางนึกถึงสมัยเด็กที่คุณยายมักจะทำให้ทาน เป็นอาหารจานโปรดของนางเลยเชียวล่ะ แกงหน่อไม้ใส่เห็ดเยอะ ๆ

“อุ๊ย เจอใบย่านางพอดีเลย แหม! อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้เนี่ย” หญิงสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยกมือขึ้นเปิดปากหัวเราะคิกคัก ไม่คิดว่าเพียงนึกถึง ก็ได้เจอวัตถุดิบเข้าพอดี

เมื่อได้ของที่ต้องการจนครบแล้ว หนิงเซียนจึงได้ตรงกลับบ้านทันทีโดยไม่แวะที่ใดอีก เดินฮัมเพลงแอวลั่นปั๊ดเพลงฮิตติดปากอย่างสบายอารมณ์ พร้อมกับออกลวดลายท่าทางตามจังหวะมัน ๆ ภายในหัวก็เอาแต่คิดถึงรายการอาหารที่จะทำกินคืนนี้และวันพรุ่งนี้อย่างมีความสุข

“เสียงเอวมันลั่นนนนน....”

แกร๊บ

“โอยยยย”