บทที่ 5 รอยปริศนา [1]

หนิงเซียนกลับมาถึงกระท่อมหลังน้อย หญิงสาวจัดการคัดแยกของที่หามาได้แต่ละอย่างเพื่อให้เหมาะแก่การเก็บรักษา เห็ดที่ได้มานางจะยังไม่ล้างเพราะจะทำให้เน่าเสียได้ง่าย ส่วนผลแอปเปิลและมะยมก็แยกใส่ตะกร้าเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยนำมาดองและแช่อิ่มเก็บไว้กินได้อีกนาน

ผักกูดดูเหมือนว่าจะนำมาเยอะเกินไป หญิงสาวจึงได้แบ่งส่วนหนึ่งเอาไว้ให้ท่านป้าจิวในวันพรุ่งนี้ ส่วนที่เหลือนางก็จะเก็บไว้ทำกินเอง ในส่วนของอาหารเย็นหนิงเซียนจะทำผักกูดลวกกินคู่กับน้ำพริกปลาเผ็ด ๆ แซ่บ ๆ

เสียงการทำอาหารดังออกมาจากกระท่อมหลังน้อยในยามพลบค่ำ ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เป็นอันพร้อมทาน กลิ่นหอมของอาหารที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ ๆ มันช่างหอมเหลือเกิน พานทำให้หิวเสียจนท้องร้อง ในระหว่างนำอาหารขึ้นโต๊ะ หนิงเซียนได้ฉุกคิดขึ้นมาได้ มีเรื่องให้แปลกใจอยู่อย่างหนึ่งตั้งแต่นางมาอยู่ที่นี่ ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านหลังนี้ ล้วนเต็มไปด้วยข้าวสาร แป้ง ธัญพืช เครื่องปรุง เนื้อตากแห้ง และของใช้ที่จำเป็นในชีวิตประจำวัน มันมีมากพอที่นางจะอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่ต้องอดตายได้ทั้งปี

บางอย่างดูจะคลาดเคลื่อนจากเนื้อหาในนิยายไปสักหน่อยหรือไม่นะ จากที่อ่านนางจำได้ในช่วงต้นเรื่อง อ๋องเหลียงเฟิงให้คนพาหนิงเซียนมาทิ้งไว้ที่กระท่อม มันแทบจะไม่มีอะไรเลย นางต้องทนอยู่อย่างอดอยาก นั่นจึงเป็นสาเหตุให้หนิงเซียนขาดสารอาหารทำให้ร่างกายอ่อนแอ แต่พอเหลือบมองกระสอบข้าวสารที่ตั้งเรียงรายกันอยู่ในครัวนั้นสิ มันสามารถเก็บไว้กินได้หนึ่งถึงสองปีโดยที่ไม่ต้องประหยัดเชียวล่ะ

“ผักสดใหม่นี่ช่างหวานกรอบอร่อยเสียจริง” ร่างบางตักข้าวในถ้วยเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ชื่นชมกับผลงานที่ตนเองหามาได้ ในเมื่อคิดมากไปก็ไม่ได้คำตอบ นางจึงหันมาสนใจอาหารตรงหน้าจะดีกว่า

หลังจากจัดการอาหารตรงหน้าจนอิ่มหนำสำราญ หนิงเซียนจัดการเตรียมต้มน้ำสำหรับดองแอปเปิลและมะยมที่เก็บมาได้ ส่วนการทำแช่อิ่มเอาไว้ค่อยทำพรุ่งนี้ ในระหว่างที่กำลังดองผลไม้มือบางก็หยิบกินเล่นไปด้วย แต่ว่ายิ่งกินก็ยิ่งหยุดไม่ได้เอาเสียเลย ในตอนแรกนางจะทำพริกเกลือจิ้มสักหน่อย แต่พอลองกินเปล่า ๆ มันกลับอร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ รู้ตัวอีกทีก็หมดไปหลายลูก

กว่าหนิงเซียนทำอะไรต่อมิอะไรเสร็จ ก็ล่วงเข้าปลายยามซวีไปเสียแล้ว(19.00-20.59 น.) ความเมื่อยล้าจากการแบกของหนักและเดินทางไกล ทำให้หญิงสาวรู้สึกง่วงจนตาแทบจะปิด ร่างบางเดินกลับเข้าห้องนอนราวกับคนละเมอ ปากก็เอาแต่หาวหวอด ๆ ไม่หยุด เพียงแค่ล้มตัวลงนอนไม่เท่าไรก็หลับไปได้อย่างง่ายดาย

ยิ่งคืนนี้สายลมพัดเอื่อยเย็นสบายกว่าทุกคืน และยังหมดแรงไปกับงานอดิเรกอย่างทำสวนและหาของป่า ทำให้หนิงเซียนหลับลึกกว่าทุกวัน อีกทั้งเจ้าตัวยังตื่นสายกว่าปกติ เมื่อรู้สึกตัวตื่นเพราะได้ยินเสียงดังโหวกเหวกจากการพูดคุยของผู้คนด้านนอก ร่างบางก็ถึงกับสะดุ้งตื่นตกใจ