บทที่ 3 แอวลั่นปั๊ด [1]

ทุกอย่างได้ดำเนินไปตามเนื้อเรื่องที่นักเขียนกำหนดไว้ แต่ที่ดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัดตั้งแต่เบลเข้ามาอยู่ในร่างของหนิงเซียน ร่างกายที่เคยอ่อนแอขี้โรคตากแดดได้เพียงไม่กี่ชั่วยามต้องจับไข้นอนซมไปหลายวัน

บัดนี้มันกลับแข็งแรงขึ้นมาก ไม่ว่าจะต้องลม ตากแดดร้อน ๆ หรือแม้แต่ตากฝนจนตัวเปียกโชกก็ไม่เป็นไร มิหนำซ้ำนางยังสามารถเดินขึ้นเขาเพื่อหาของป่าได้อย่างสบาย

หลายวันมานี้หนิงเซียนเริ่มรู้สึกว่าตนเองเอาแต่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน ถึงเวลาที่จะต้องออกไปยืดเส้นยืดสายแก้เบื่อสักหน่อย อีกทั้งในโลกแห่งนี้มิได้มีสิ่งอำนวยความสะดวก ที่พอจะช่วยแก้เบื่อได้บ้าง การออกหาของป่าจึงเป็นกิจกรรมหนึ่งที่แก้เบื่อได้ดีที่สุด

ร่างบางคว้าเอากระบุงสะพายขึ้นหลังเตรียมตัวเข้าป่า ของที่ได้จะนำมาเก็บไว้ขายและกินในแต่ละวัน ถึงแม้จะมีพืชผักที่ปลูกไว้ในสวนหลังบ้านไม่จำเป็นต้องลำบากเข้าป่า แต่ครั้นจะให้อยู่เฉย ๆ ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะตนนั้นเคยชินกับการต้องทำงานไปเสียแล้ว จากเดิมคิดว่าจะเอาแต่นอนและกินอยู่อย่างสตรีเกียจคร้าน แต่พอรู้ตัวอีกทีก็สรรหางานมาทำให้ลำบากตนเองเสียทุกที

ความเป็นจริงแล้วตั้งใจจะทำตัวเป็นสตรีเกียจคร้าน ไม่ทำการทำงานอะไรเลยในแต่ละวัน แต่ก็ต้องคิดใหม่เพราะเมื่อทะลุมิติมา สิ่งที่นางต้องพบเจอแต่ความยากจน โลกเดิมญาติพี่น้องตายจากอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครให้พึ่งพิง แต่ก็ยังมีบ้านเป็นของตนเองให้กลับไปนอนหลับพักผ่อนอย่างสบายใจ

ส่วนหนิงเซียนที่ตนเข้ามาสวมร่างแตกต่างก็ตรงที่ เจ้าตัวไม่มีแม้แต่บ้านให้ซุกหัวนอน มิหนำซ้ำยังถูกสามีตัวร้ายเฉดหัวออกจากจวนอย่างไม่แยแส ไม่มีแม้แต่เงินสักตำลึงให้ติดตัว

ตามเนื้อเรื่องหลังจากที่หนิงเซียนถูกพามาทิ้งไว้ที่หมู่บ้านหนานชุน อีกสองเดือนพ่อตัวร้ายก็จะกลับมาอีกครั้ง และครั้งนั้นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่นางและเขาจะได้พบหน้ากัน เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะว่าหลังจากนั้นนางและเขาจะได้ร่วมหอกันอีกครั้งด้วยพิษยากำหนัด แล้วจากนั้นนางก็ตั้งครรภ์

อีกไม่ช้าจะได้พบกับท่านอ๋องเหลียงเฟิงสามีจอมร้ายกาจ ที่ในสายตาเขาไม่มีผู้ใดสำคัญไปกว่าแม่นางเอก หากหลีกเลี่ยงการร่วมหอเหมือนในนิยายไม่ได้ นางก็ได้เตรียมแผนสำรองเพื่อรับมือไว้แล้ว

หนิงเซียนได้เตรียมยาห้ามครรภ์เอาไว้แล้ว หลังจากร่วมหอนางก็จะดื่มมันทันที เพียงแค่ไม่ตั้งครรภ์ตามเนื้อเรื่องก็จะไม่ตกเลือดตาย และหลังจากการร่วมหอคืนนั้นตัวร้ายก็จะทิ้งไปอย่างไม่ไยดีอีกครั้ง นั่นจึงเป็นโอกาสดีที่นางจะได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ทำตัวจืดจางราวกับไม่มีตัวตนในโลกใบนี้ ไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับผู้ใดอีก

พวกเจ้าเหล่าตัวเอกทั้งหลายเอ๋ย เชิญแก่งแย่งกันเสียให้พอ ส่วนตัวข้าจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในร่างนี้แทนหนิงเซียนก็แล้วกัน

หญิงสาวคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเดินมาใกล้ลำธาร สายตาอันแหลมคมและว่องไวของนางก็ดันเหลือบไปเห็นผลแอปเปิลเขียวเข้าพอดีดิบพอดี เห็นแล้วก็ให้น้ำลายสอ ไวเท่าความคิดร่างบางรีบปรี่เข้าไปเก็บทันที ผลใหญ่ ๆ สีเขียวมันวาวช่างน่างกินเสียเหลือเกิน