บทที่ 46 ผลงาน [1]

นับจากวันที่เหลียงอ๋องส่งม้าเร็วแจ้งเกี่ยวกับโรคที่เกิดขึ้นจากพืชผัก แคว้นใกล้เคียงก็เกิดโรคที่ว่าขึ้นจริงและดูเหมือนจะแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ทำให้องค์ฮ่องเต้สามารถยับยั้งความเสียหายที่กำลังจะเกิดขึ้นได้ทันกาล อีกทั้งยาที่ได้รับจากเหลียงอ๋องก็ได้ผลดีชะงัด ทำให้ชาวบ้านส่วนน้อยที่ได้รับผลกระทบรักษาได้ทัน ไม่มีผู้ใดเสียชีวิตในเหตุการณ์ครั้งนี้

ผลงานชิ้นนี้นับว่ามีความดีความชอบเป็นอย่างมาก ทำให้องค์ฮ่องเต้เรียกตัวโอรสเป็นการด่วน จุดประสงค์ของพระองค์คือต้องการมอบรางวัลที่เหลียงอ๋องได้สร้างผลงานอันใหญ่หลวง แต่โอรสผู้นี้กลับทำให้พระองค์ต้องรู้สึกประหลาดใจไม่น้อย และยังรั้งตัวโอรสไว้ที่เมืองหลวงอย่างไม่มีกำหนด

เป็นเหตุทำให้เหลียงเฟิงจึงจำเป็นต้องอยู่เมืองหลวงต่อไปอีกสักระยะ อ๋องหนุ่มหัวเสียไม่น้อยที่ทุกอย่างดูเหมือนไม่ได้ดั่งใจเขาสักทาง อีกทั้งเรื่องที่กราบทูลขอรางวัลไป เสด็จพ่อก็มิได้ตอบรับอันใดเขากลับมา ขอเข้าเฝ้าทีไรพระองค์ก็มักจะมีข้ออ้างติดภารกิจอยู่เสมอ

 “ท่านอ๋องห้องที่ให้จัดเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งกงกงซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลทุกอย่างภายในวังและเป็นหัวหน้าขันที เข้ามารายงานถึงความคืบหน้างานที่ได้รับมอบหมายด้วยใบหน้าหมองคล้ำ ที่ต้องอดหลับอดนอนทำตามคำสั่งของเหลียงอ๋องให้เสร็จทันเวลาที่ได้รับมอบหมาย

“ดี เรือนท้ายจวนรื้อทิ้งให้หมด เปลี่ยนให้เป็นสนามหญ้า จัดให้มีของเล่นสำหรับเด็กด้วยก็แล้วกัน” ชายหนุ่มนั่งจิบน้ำชาไปด้วยพร้อมกับสั่งงานคนสนิท เพื่อจะได้เตรียมพร้อมสำหรับการกลับมาอีกครั้ง จะได้ไม่ฉุกละหุกจนเกินไป

“เอ่อ... ทำเป็นสนามเด็กเล่นหรือพ่ะย่ะค่ะ” ซ่งกงกงรู้สึกฉงนใจไม่น้อย เรือนท้ายจวนนั้นเป็นที่พักสำหรับอนุและสาวใช้อุ่นเตียง เมื่อไม่นานมานี้ท่านอ๋องทรงขับไล่พวกนางทั้งหมดออกจากวังไปแล้ว เดิมทีเขาคิดว่าพระองค์ทรงเบื่อหน่ายจึงไล่เหล่านางในคนเก่าออกไป และคิดจะหาสาวงามชุดใหม่เข้าวังมาแทนที่ แต่ไม่คิดว่าพระองค์จะถึงขั้นสั่งรื้อทิ้ง และที่แปลกใจไปกว่านั้นก็คือสนามเด็กเล่น จะมีเด็กจากที่ใดเข้ามาพักอยู่ที่นี่กัน

“อืม จัดหาช่างที่ดีที่สุดตัดชุดเด็กสักห้าสิบชุดด้วยก็แล้วกัน”

ทุกคำพูดของซ่งกงกงดูเหมือนจะไม่เข้าหูท่านอ๋องแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังสั่งงานเพิ่มยิ่งทำให้ขันทีเฒ่าต้องปาดเหงื่อ

“ชะ.. ชุดเด็กด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ แล้วเด็กที่ว่าเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงพ่ะย่ะค่ะ” กงกงผู้ดูแลความเรียบร้อยวังเหลียงอ๋องมาเกือบสามสิบปีถึงกับพูดติดขัด เรื่องสนามเด็กเล่นเขายังไม่กระจ่าง ยังมีเรื่องชุดเด็กอีกหรือ ผู้ใดจะย้ายเข้ามาอยู่กัน

“ไม่รู้” หลังจากสั่งงานเสร็จเหลียงเฟิงได้เดินจากไปในทันที วันนี้จดหมายรายงานจากมู่หลางเพิ่งจะส่งมาถึง อยากจะรู้นักว่าแม่คนดื้อรั้นจะทำอะไรบ้างในตอนที่เขาไม่อยู่

ส่วนซ่งกงกงนั้นได้แต่ยืนปาดเหงื่อ ลำพังสนามเด็กเล่นไม่เท่าไรเขาจัดการได้สบายอยู่แล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ชุดเด็กทั้งห้าสิบชุดนี่สิ ช่างเป็นบทพิสูจน์ให้เขาได้ก้าวผ่านเสียจริง

เหลียงเฟิงรับจดหมายที่ถูกส่งมาจากหมู่บ้านหนานชุนหมาด ๆ เปิดอ่านในทันที ใจความในจดหมายทำให้เขาขมวดคิ้วเป็นปม เนื้อความบอกเล่าถึงสภาพอากาศไปจนถึงการซ่อมแซมบ้าน มือที่ถือจดหมายสั่นระริก