บทที่ 45 บ้านที่แสนสำคัญ [2]

บางครั้งการไม่มีคนปากร้ายคอยบังคับขู่เข็ญให้ทำตามใจ มันช่างเงียบเหงาไม่น้อย หลายวันก่อนองค์ฮ่องเต้ได้ทรงเรียกตัวเหลียงเฟิงกลับเมืองหลวงอย่างกะทันหัน

แม้เจ้าตัวไม่อยากจะกลับแต่ก็ขัดรับสั่งของพระบิดาไม่ได้ จึงได้ทิ้งองครักษ์ส่วนหนึ่งพร้อมกับมู่หลางคนสนิทไว้ดูแลหนิงเซียน ส่วนตัวเขาเร่งรีบออกไปโดยที่ไม่ได้บอกลานางสักคำ เพียงเพราะไม่อยากรบกวนเวลานอนพักผ่อน

หลังจากนางตื่นขึ้นมารู้ว่าอ๋องตัวร้ายไปโดยไม่บอกกล่าว ทำให้หนิงเซียนดูเซื่องซึมไปไม่น้อย ทว่าทุกการกระทำกลับรู้ไปถึงเหลียงอ๋องทั้งหมด จากรายงานของมู่หลางที่ส่งรายงานอย่างละเอียดไม่มีขาดตกบกพร่องแม้แต่คำเดียวตามคำสั่งผู้เป็นนาย

ผ่านไปกว่าสิบวันก็มิได้ข่าวหรือแม้แต่จดหมายสักฉบับ จากความเหงากลับกลายเป็นความโกรธเคืองอย่างไม่ทราบสาเหตุ อ๋องหนุ่มทำราวกับว่าบุตรในท้องของนางไม่มีตัวตน แค่จะถามถึงบุตรเขาสักคำไม่มีเลยหรือ เหตุใดเมื่อตอนอยู่ด้วยกันถึงได้เป็นห่วงนักหนา

เพื่อไม่ให้ตนเองฟุ้งซ่านมากเกินไป หนิงเซียนจึงหากิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำ โดยการถักหมวกและถุงมือถุงเท้าแบบง่าย ๆ ไว้สำหรับเจ้าตัวน้อยที่กำลังจะเกิดมา

“องครักษ์มู่ เรือนหลังนี้ผุพังมากแล้ว ถ้าหากข้าจะขอท่านอ๋องสร้างใหม่ ท่านคิดว่าท่านอ๋องจะอนุญาตหรือไม่เจ้าคะ” ในขณะที่กำลังถักหมวกใบเล็ก หนิงเซียนก็ยังคงมองร่องรอยความเก่าทรุดโทรมของบ้านอย่างไม่สบายใจ ไม่รู้ว่าวันใดเกิดหักพังขึ้นมาอาจจะเป็นอันตรายก็ได้

“เห็นทีจะยากขอรับ เรือนหลังนี้สำคัญต่อท่านอ๋องมาก ทรงรักและหวงแหนคงไม่อาจให้รื้อถอนแล้วสร้างใหม่ได้ขอรับ” ชายหนุ่มตอบตามความเป็นจริง ทุกวันนี้พระองค์ยังคงส่งคนมาคอยดูแลซ่อมแซมอยู่เป็นประจำทุกเดือน

“สำคัญถึงเพียงนั้นเชียว เพราะอะไรหรือเจ้าคะ” หญิงสาววางของในมือลงทันที ด้วยอยากรู้เหลือเกินเหตุใดเรือนเก่า ๆ หลังนี้เขาถึงได้รักมากถึงขั้นที่ว่าไม่สามารถให้รื้อถอนได้ อีกทั้งในนิยายก็มิได้บอกไว้เสียด้วย

“เดิมทีหมู่บ้านหนานชุนเป็นบ้านเกิดของพระสนมหรือก็คือมารดาของท่านอ๋องขอรับ ท่านอ๋องทรงรักพระมารดามาก หลังจากพระสนมสิ้นใจ ก็มีเพียงเรือนหลังนี้ที่พอจะเป็นของดูต่างหน้าขอรับ” ที่ท่านอ๋องโหยหาความรักเช่นนี้ ก็เพราะพระสนมมาด่วนจากไปตั้งแต่เยาว์วัย อีกทั้งภายในวังก็มีแต่เหล่าอสรพิษมากมาย เด็กน้อยที่ไร้ที่พึ่งย่อมต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเป็นธรรมดา

“อ๋อ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง” นางพอจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดเขาถึงทำเพียงแค่ซ่อมแซมเท่านั้น ที่แท้เรือนหลังนี้ก็เคยเป็นบ้านเดิมของมารดาอ๋องตัวร้ายนี่เอง เมื่อรับรู้ถึงเหตุผลแท้จริง หนิงเซียนก็อดที่จะสงสารเขาไม่ได้ ไม่แปลกใจเลยทำไมเหลียงเฟิงถึงแสดงความรักต่อใครไม่ถูกวิธี หากเขาอยากจะได้อะไรสักอย่างเขาก็พร้อมจะพุ่งชน โดยไม่คำนึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร

ถ้าเช่นนั้นต่อไปนี้นางจะทำให้เรือนหลังนี้น่าอยู่มากขึ้น ทำให้บ้านที่แสนสำคัญของเขากลายเป็นบ้านที่อบอุ่น และถ้าหากว่าสักวันหนึ่งเขาได้รับความรักความเอาใจใส่ที่มากพอ ทุกอย่างก็อาจจะไม่เป็นไปตามต้นฉบับก็ได้มิใช่หรือ

“หนิงเซียนหรือเจ้าจะลองเสี่ยงดูสักตั้ง เผื่อว่าจะเปลี่ยนใจเขาได้” หญิงสาวพึมพำเบา ๆ กับตนเอง พร้อมกับลูบหน้าท้องอย่างแผ่วเบา ความรักความอบอุ่นที่เขาโหยหานางจะเป็นคนมอบทั้งหมดให้เอง เพื่อที่ว่าต่อไปหากตนไม่อยู่แล้ว ความรักที่นางมอบให้จะได้ส่งต่อไปสู่บุตรที่กำลังจะเกิดมา