บทที่ 48 ผลงาน [3]

“เจ้าไม่เปลี่ยนใจแน่นะเหลียงเฟิง ความชอบครั้งนี้หากเจ้าขอสมรสพระราชทานกับเยว่สือพ่อก็จะไม่ขัดเจ้า” เหลียงเฟิงหวงกล่าวลองใจ ที่ผ่านมาโอรสคนนี้เพียรพยายามขอสมรสพระราชทานมาโดยตลอด ทว่าพระองค์ไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้น ถึงแม้ว่าฐานะชาติตระกูล ความงดงามและความเฉลียวฉลาดของเยว่สือจะเข้าตาพระองค์มากแค่ไหน แต่ครั้นจะให้หักหาญน้ำใจราชครูที่เป็นสหายสนิท เพราะฝ่ายนั้นรักบุตรสาวมาก ถ้าเยว่สือไม่ยินยอมอย่างไรก็คงค้านหัวชนฝา พระองค์เองก็คงจะบังคับผู้ใดเช่นกัน

“ลูกไม่เปลี่ยนใจพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ” ชายหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม และสิ่งที่เขาตั้งใจไว้แล้วก็จะไม่มีทางเปลี่ยนใจเด็ดขาด

“นางเป็นเพียงอนุที่เกิดจากชาวบ้านธรรมดา ไม่มีแม้แต่ตระกูลเดิมคอยหนุน จะยกย่องขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งสูงสุดได้อย่างไร พ่อไม่เห็นด้วย” เหลียงเฟิงหวงปฏิเสธทันควันมิยอมโอรสเอาแต่ใจผู้นี้โดยง่าย เขาปล่อยปละละเลยมามากแล้ว จึงอยากจะรู้จักลูกสะใภ้ให้มากขึ้นมิได้หรือ อันใดกันอยู่ ๆ จะมาให้ยกขึ้นเป็นหวังเฟยโดยที่พระองค์ไม่รู้จักนิสัยใจคอได้อย่างไร

“เสด็จแม่ก็เป็นสตรีชาวบ้าน” ชายหนุ่มเถียงขึ้นทันที เสด็จแม่เขาเป็นเพียงสตรีชาวบ้านธรรมดา ที่เคยช่วยเหลือเสด็จพ่อโดยบังเอิญเมื่อครั้งออกตรวจความสงบบ้านเมือง หลังจากนั้นเกิดต้องตาต้องใจมารดาเขาเข้าจึงได้รับเข้าวัง เหตุใดถึงได้กล่าวไม่ดูตนเองเช่นนี้

หากเหลียงเฟิงหวงรู้ความในใจโอรสของพระองค์ ก็คงจะกระอักเลือดไปแล้วกระมัง

“นี่เจ้าย้อนข้าหรือ อย่างไรพ่อก็ไม่เห็นด้วย อนุญาตให้เป็นได้แค่ชายารอง” เหลียงเฟิงหวงยื่นคำขาด ถึงอย่างไรตำแหน่งหวังเฟยก็ดูจะสูงเกินไปสำหรับอนุภรรยาที่มาจากสามัญชน แต่ก็มิใช่ว่าเป็นไปไม่ได้เสียทีเดียว อนุผู้นั้นจะมีความสามารถมากพอเหมาะจะเป็นหวังเฟยหรือไม่ เรื่องบ้านเดิมของนางไม่ใช่ปัญหา พระองค์สามารถสร้างขึ้นมาให้ใหม่ได้ทุกเมื่อ สิ่งสำคัญคือต้องทำให้โอรสของพระองค์งยอมศิโรราบเท่านั้น จึงจะถือว่าผ่านด่าน

“ถ้าไม่ใช่นางลูกก็ไม่ขอรับสตรีอื่นเข้าวังพ่ะย่ะค่ะ” การมีมากเมียดั่งเช่นเสด็จพ่อมันทำให้เขาไม่อยากเป็นเช่นนั้น

“เราพูดคำไหนคำนั้น เฉียนกงกงเชิญเหลียงอ๋องออกไปได้แล้ว เราต้องการความสงบ” เหลียงเฟิงหวงออกปากไล่ทันที ไม่อยากจะโต้เถียงอีกต่อไป

“เชิญท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ” เฉียนกงกงเข้ามาเชิญเหลียงอ๋องออกจากห้องทรงงานอย่างนอบน้อมตามรับสั่ง แม้ผู้อื่นจะมองว่าเหลียงอ๋องไม่ได้อยู่ในสายตาฝ่าบาท เป็นโอรสที่ถูกทอดทิ้ง แม้จะได้รับตำแหน่งสำคัญแต่ก็ไม่เคยใส่ใจหรือเรียกหาเหมือนกับองค์รัชทายาท หรือองค์ชายคนอื่น ๆ ทว่าแท้จริงแล้วไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ผู้อยู่เบื้องหลังคอยช่วยเหลือท่านอ๋องมาโดยตลอด มีเพียงฝ่าบาทที่คอยยื่นมือเข้าช่วยเหลือทุกครั้งไป

“ลูกขอทูลลา” ชายหนุ่มยอมล่าถอยแต่โดยดี อย่างน้อยหนิงเซียนก็ได้ขยับสถานะขึ้นมาเป็นชายารอง ได้อยู่ในตำแหน่งนี้ก็ไม่เลวนัก เอาไว้ค่อยหาโอกาสดี ๆ กราบทูลใหม่อีกครั้งก็ยังได้ เดิมทีเขาคิดว่าเสด็จพ่อจะไม่อนุญาตเสียด้วยซ้ำ ในเมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วเขาก็ไม่จำเป็นต้องอยู่เมืองหลวงต่อ ชายหนุ่มยิ้มร้ายอยากจะรู้นัก ไม่ได้เจอกันนานนางจะทำหน้าเช่นไรเมื่อเห็นเขากลับไป