บทที่ 83 พิชิตใจแม่ยาย [1]

หยางจวินนั่งตัวเกร็งมาตลอดการสนทนา การนัดพบกันในครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกว่าไม่ควรมานั่งอยู่ตรงนี้ ให้ตัวเขาเป็นเหมือนดั่งก้างชิ้นโต ราวกับตนเป็นตัวขัดขวางช่วงเวลาพลอดรักกันเสียอย่างนั้น บัดนี้เหลียงอ๋องทำตัวราวกับตัวโง่งมในรักก็มิปาน

“กระหม่อมค่อยมาใหม่วันหลังดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ต้องสนใจข้า พวกเจ้าปรึกษากันต่อเถอะ” แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น ทว่าการกระทำกลับสวนทาง มือหนาอยู่ไม่สุข เอาแต่จะวนเวียนจับหน้าท้องภรรยาไม่ห่าง คอยป้อนอาหารราวกับดูแลลูกน้อยก็ไม่ปาน พานทำให้คนทั้งสามต่างพากันเอือมระอา

“อย่าไปสนใจเลยเจ้าค่ะ เรามาคุยกันต่อดีกว่า” หนิงเซียนเองก็ไม่รู้จะห้ามปรามเช่นไร ตั้งแต่รู้ว่าบุตรในครรภ์เป็นแฝด ดูเหมือนจะยิ่งเห่อกว่าเมื่อก่อนมากนัก

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของหนิงเซียน ทุกคนต่างก็พยักหน้ารับทราบ และยังเห็นด้วยไม่ควรสนใจท่านอ๋องจะดีกว่า ทำให้พวกเขาเสียสมาธิกันเปล่า ๆ เห็นสมควรปล่อยให้ท่านอ๋องได้ทำตามใจต้องการ

“ถ้าผ่านด่านท่านแม่ไปได้ ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาเจ้าค่ะพี่สะใภ้” วันนี้เยว่สือนัดรวมพลเพื่อหารือ ทำอย่างไรให้ครอบครัวนางยอมรับหยางจวิน หากมารดายอมอ่อนข้อให้สักนิด ก็คงจะพูดคุยกันง่ายขึ้น

“ตั้งแต่พวกเจ้าคบหาดูใจกันมา ท่านรองแม่ทัพเคยไปแสดงความจริงใจให้ฮูหยินได้เห็นสักครั้งหรือไม่เจ้าคะ” ฟังจากที่คนทั้งสองบอกเล่ามาก่อนหน้า หนิงเซียนก็คาดเดาได้ว่าเยว่สือและหยางจวินก็น่าจะดูใจกันได้ราว ๆ เกือบหนึ่งปีแล้ว ยาวนานถึงเพียงนั้นเหตุใดฮูหยินเยว่ถึงไม่ยอมรับในตัวท่านรองแม่ทัพเสียที

“บอกตามตรง ข้ายังไม่เคยพบปะพูดคุยกับฮูหยินอย่างเป็นทางการเลยขอรับ จะมีบ้างที่ได้พบท่านราชครู แต่ท่านก็ไม่ค่อยอยากจะเสวนากับข้าเท่าใดนัก” หยางจวินสารภาพตามตรง ด้วยภารกิจเขามีมาก และต้องไป ๆ มา ๆ ระหว่างเมืองหลวงกับชายแดนอยู่เสมอ อีกทั้งเยว่สือมีความจำเป็นบางอย่าง จึงไม่มีโอกาสได้เข้าไปแนะนำตัวกับฮูหยินอย่างเป็นทางการ ยิ่งท่านราชครูยิ่งแล้วใหญ่ อีกฝ่ายไม่ค่อยชอบหน้าตนนัก แต่จะเคยขอเข้าพบแล้วถึงสามครั้ง แต่ก็ถูกไล่กลับทุกครั้งไป

“นั่นปะไร เช่นนั้นมิลองเข้าหาฮูหยินอย่างเปิดเผย แสดงความจริงใจให้ท่านเห็น ไม่แน่ว่าท่านอาจจะเข้าใจและยอมรับในตัวท่านรองแม่ทัพก็ได้นะเจ้าคะ” หนิงเซียนเสนอแนวทางที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว หากใช้ไม่ได้ผลก็คงจะต้องหาวิธีใหม่

“แล้วท่านแม่จะยอมให้เข้าพบหรือเจ้าคะพี่สะใภ้” เยว่สือเองก็หวั่นใจ เพียงแค่มารดารู้เรื่องพี่เฟิงแต่งตั้งอนุภรรยาขึ้นเป็นชายารอง ทั้งเรื่องที่พยายามขอให้ฝ่าบาทร่างราชโองการให้พี่หนิงเซียนขึ้นเป็นหวังเฟยอีก มารดาพลาดโอกาสได้เกี่ยวดองกับบุตรชายสหายคนสนิท ท่านแม่แสดงความไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“ยังไม่ลองแล้วจะรู้ผลได้อย่างไร” การเข้าพบผู้ใหญ่ก็ควรจะมีของติดไม้ติดมือไปด้วยเสมอ หญิงสาวยื่นของที่เตรียมไว้ให้รองแม่ทัพหนุ่ม เพื่อนำไปเป็นของไหว้ผู้ใหญ่ในการพบปะกันครั้งแรก “มิสู้แสดงความกล้าให้ผู้ใหญ่เห็นเล่าเจ้าคะ นำของกำนัลไปฝากฮูหยินทุกครั้งด้วยอย่าลืม”

 “อะไรหรือเจ้าคะพี่สะใภ้” เยว่สือยกห่อผ้าขึ้นดู อยากรู้เหลือเกินว่าของด้านในคืออะไรกันแน่

“ผ้าปักจากร้านข้าเอง” ตอนนี้ผ้าปักจากร้านของนางกำลังเป็นที่นิยมของเหล่าฮูหยิน ด้วยมีลวดลายแปลกใหม่ไม่เหมือนใคร ที่สำคัญสีที่ได้นั้นก็มีมากมายหลากหลายให้เลือก ไม่ซ้ำจำเจเหมือนร้านอื่น ๆ โชคดีนักที่นางนำความรู้จากโลกเก่ามาต่อยอดได้ดีถึงเพียงนี้