เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 82 เด็กในอุปถัมภ์ [3]
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-14 15:23:58“ถ้าไม่อยากมีเรื่อง ก็ปล่อยเด็กนั่นมาให้ข้า” พ่อค้าจากต่างเมืองตัวอ้วนฉุชี้หน้าด่า ผู้ให้ที่หลบซ่อนตัวเจ้าเด็กตัวปัญหานั่น คิดว่าจะปกป้องมันได้หรือไร ซื้อตัวมาตั้งหลายอีแปะทำงานได้ไม่กี่วันก็หนีออกมาเสียแล้ว ตนยังใช้งานไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยด้วยซ้ำ
“มีปัญญาก็มาเอาไปเองสิ ไอ้อ้วนหมูตอน” มู่หลางแม้จะเป็นคนพูดน้อย แต่ก็ขึ้นชื่อในเรื่องต่อยหนัก หนักทั้งคำพูดและการกระทำ มีหรือจะเกรงกลัวเจ้าหมูตอนตรงหน้า
“คิก คิก” แม้แต่เจ้าตัวเล็กจ้อยอย่างหลี่หยุนที่ยืนเกาะขาท่านอาจารย์ ถึงกับหลุดขำคิกคักทันที ไม่เว้นแม้แต่หนิงเซียนและเหลียงอ๋อง ที่ทำตัวดีขอเป็นผู้ชมเหตุการณ์อยู่ด้านหลังก็อดที่จะขำไม่ได้
“เจ้า ๆ กล้าด่าข้าหรือ เด็ก ๆ จัดการมัน” ร่างท้วมสั่งผู้ติดตามให้จัดการ เขาโกรธจนตัวสั่นไม่คิดว่าจะถูกอีกฝ่ายหยามกันเช่นนี้
สองฝ่ายประมือกันฝุ่นตลบ ร้านรวงแถวนั้นต่างเละเทะพังไม่เป็นท่า ทว่าจะมีผู้ใดสู้สุดยอดองครักษ์อย่างมู่หลางได้ นักเลงฝ่ายพ่อค้าต่างก็พากันนอนเจ็บระนาว ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นสู้ต่อ พ่อค้าเห็นท่าไม่ดีสั่งให้บ่าวรับใช้คนที่เหลือไปแจ้งความที่ว่าการ ในเมื่อสู้ด้วยฝีมือไม่ได้ เขาก็มีคนของตนอยู่ที่นี่เช่นกัน คอยดูสิว่าผู้ใดจะแน่กว่ากัน เขาเสียเงินติดสินบนไปตั้งเท่าไร งานนี้ต้องได้เอาคืนอย่างสาสม
เวลาเพียงหนึ่งเค่อ(15 นาที) ทหารจากที่ว่าการกว่าสิบนายก็ได้แห่งกันมาถึงที่เกิดเหตุ ทำเอาพ่อค้าตัวต้นเรื่องยืดอกทำตัวกร่างอย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุดเท่าที่หนิงเซียนเคยเจอ นางจึงแอบกระซิบอ๋องหนุ่มผู้เป็นสามี เพราะรู้สึกเหม็นขี้หน้าคนที่ทำให้หลี่หยุนของนางต้องทุกข์ใจ
“ท่านอ๋องเพคะ จัดการให้หนักเลยเพคะ”
“หากภรรยาต้องการ สามีก็จัดให้” รวมไปถึงพวกที่รับสินบน กระทำการผิดต่อบ้านเมืองเช่นนี้ อย่างไรเขาไม่มีทางปล่อยให้ลอยนวล อย่างไรก็ต้องจับมารับโทษให้หมด
“ท่านนายกอง เจ้าคนนี้แหละที่เอาตัวคนของข้ามา จับมันเลยขอรับ” พ่อค้าชี้ไปทางคนที่ตนหมายหัวเอาไว้แล้ว คราวนี้แหละแกไม่รอดแน่
“เด็ก ๆ จับตัวเจ้าคนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงไปขังคุก ข้าจะตัดสินเอง” นายกองผู้รับสินบนเหงื่อตกหน้าซีด เมื่อผู้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนสนิทของเหลียงอ๋อง เจ้าพ่อค้าผู้นี้จะเล่นงานใครช่างไม่ดูตาม้าตาเรือเอาเสียเลย พลอยทำให้พวกตนซวยกันไปด้วย
“ขอรับ” เหล่าทหารทั้งหมดกรูกันเข้าไปจับพ่อค้าร่างท้วมตามคำสั่ง ทำเอาพ่อค้าต่างเมืองคนดังกล่าวตกใจดีดดิ้น อีกทั้งไม่เข้าใจว่าจับตนด้วยเรื่องอะไร ในเมื่อคนที่แจ้งความเป็นตัวเขาเอง
“อะไรกัน ท่านนายกองจับผิดคนแล้ว ต้องจับเจ้านั่นสิมันเอาคนของข้าไป แถมยังจะเข้ามาทำร้ายข้าอีก” ร่างอ้วนท้วมสะบัดตัวดิ้น เพื่อให้หลุดจากการจับกุมของทหาร ต้องมีอะไรเข้าใจผิดอย่างแน่นอน
“ผู้ใดเป็นคนของเจ้า หลี่หยุนเป็นเด็กในความดูแลของข้า”
เสียงดุดันดังมาจากทางด้านหลัง พานให้คนทั้งหมดในที่นั่นขนลุกขนพอง มีเพียงพ่อค้าอ้วนเท่านั้นที่ยังไม่รู้ว่าชะตาตนเองใกล้ขาดลง
“เจ้าเป็นใคร เด็กนั่นข้าเป็นคนซื้อมา ข้ามีสิทธิ์ทำอะไรกับมันก็ได้”
“หุบปาก เด็ก ๆ ลากตัวมันไป” นายกองรีบสั่งการให้คนของตนนำตัวพ่อค้าออกไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะพล่ามอะไรทำให้ตัวเขาต้องเดือดร้อนไปด้วยอีกคน “ท่านอ๋องกระหม่อมต้องขออภัยที่ทำให้เกิดความวุ่นวายพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมจะจัดการให้เรียบร้อยพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้องให้เจ้าเหนื่อยหรอก มู่หลางข้ามอบให้เจ้าเป็นผู้จัดการ”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” มู่หลางยิ้มร้าย เขาจะกวาดให้เรียบไม่ให้เหลือพวกโกงกินบ้านเมืองแม้สักคนเดียว โดยเฉพาะเจ้าอ้วนหมูตอน ที่บังอาจทำร้ายและข่มขู่ศิษย์ของเขา
หลังจากเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวายจบลง เหลียงอ๋องได้มอบสินน้ำใจเป็นเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับร้านค้าที่ได้รับความเสียหาย เรื่องทุกอย่างจึงจบลงด้วยดี เพิ่มเติมคือความชื่นชมจากชาวเมืองที่ได้เห็นเหตุการณ์
บทล่าสุด
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [4]
“ไฉฉือหยุดความคิดของเจ้าเดี๋ยวนี้” คำพูดจากปากสาวเจ้าไม่ค่อยจะเข้าหู มู่หลางพยายามข่มกลั้นความโกรธของตนเองอย่างสุดความสามารถ“พวกเจ้าเป็นอันใดกัน น่ารำคาญยิ่งนัก จะไปไหนก็ไป” หลังจากเขากับภรรยาแอบฟังมู่หลางพูดคุยอยู่นาน ได้จังหวะเหมาะจึงแสร้งทำเป็นไม่พอใจไล่คนทั้งสองไปที่อื่นเสีย“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมขอเวลาสักครู่พ่ะย่ะค่ะ” หากวันนี้ตกลงกันไม่เข้าใจ เห็นทีว่าไฉฉือคงต้องได้ยืดเวลากลับบ้านไปหาท่านป้าแล้ว“ไม่ต้อง อีกสองวันค่อยกลับมาทำหน้าที่ของเจ้า ไปแก้ปัญหาให้จบ อย่าให้ข้าเห็นเช่นนี้อีก” เหลียงเฟิงตวาดเสียงดุ ความจริงแล้วเขาก็อยากจะเล่นงิ้วต่อ แต่ภรรยาสุดที่รักกลับให้เขารีบจบบทบาทเจ้านายอารมณ์ร้ายนั่นเสีย ช่างน่าเสียดาย“ขออภัยอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก” องครักษ์หนุ่มสำนึกผิดที่ตนทำให้นายเหนือหัวต้องรำคาญใจ ทั้งที่วันนี้ท่านอ๋องกับหวังเฟยควรจะได้ออกมาทานข้าวนอกอย่างสำราญใจแท้ ๆ กายหนาหันกลับไปคว้ามือเล็กคนข้างกาย พาอีกฝ่ายขึ้นชั้นสามไปอย่างรวดเร็ว“ว๊าย! พี่มู่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” ไฉฉือร้องทัดทาน มือบางรวบเก็บชุดส่วนบนไว้แน่น ยิ่งพี่มู่ของนางดึงแรงเพียงใด
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [3]
“เป็นอะไรไปไฉฉือ” หนิงเซียนเอ่ยถามขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินผิด ๆ ถูก ๆ“นายหญิงเจ้าคะ ให้ข้ากลับเถอะเจ้าค่ะ คนมองเต็มเลย สงสัยข้าน้อยแต่งตัวประหลาด” หญิงสาวกระซิบกระซาบเสียงเบา ตั้งแต่นางพาเข้าในโรงเตี๊ยม ก็ถูกผู้คนจับต้องตลอดทางเดิน ทำให้นางไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าใดนัก“เป็นเพราะเจ้างดงามพวกเขาจึงได้มอง ไปกันเถอะ ไม่มีอะไรต้องกลัว ไม่อยากเจอพี่มู่ของเจ้าหรือ”“พี่มู่อยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ” เมื่อนายหญิงเอ่ยชื่อพี่ชายที่แสนดี หญิงสาวก็หูผึ่งขึ้นมาทันที หลงลืมความอายไปชั่วขณะ“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ” มู่หลางจงจำไว้ที่เจ้าพูดว่าจะไม่แต่งงานน่ะ ข้าจำคำนั้นขึ้นใจเชียวละ หุ หุเพราะหลายครั้งที่นางได้ยินคำนี้ออกจากปากองครักษ์หนุ่ม หนิงเซียนก็เฝ้ารอวันที่มู่หลางจะพลาดพลั้งบ้าง ส่วนมากคนพูดเช่นนี้ก็มักจะไม่พ้นผิดไปจากที่พูดเสียทุกรายมู่หลางหายใจฟึดฟัดเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามาด้านในโรงเตี๊ยม วันนี้ไม่รู้ว่าท่านอ๋องคิดอะไรอยู่ ถึงได้ออกมานั่งรอหวังเฟยที่โต๊ะด้านนอก แทนที่จะเปิดห้องพิเศษเหมือนทุกครั้งไป นั่นใครสั่งใครสอนให้แต่งกายประหลาดเช่นนั้น เดินทีกระโปรงเปิดเปลือยไปถึงขาอ่อน แต่งมายั่
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [2]
“น้องสาวทางสายเลือดหรือไม่” ตรงส่วนนี้ที่นางรู้สึกสงสัย ก็ไหนมู่หลางเคยบอกว่าไม่มีครอบครัวแล้วอย่างไร เหตุใดถึงได้มีน้องสาวโผล่มาได้“ไม่ ๆ เจ้าค่ะ ข้าน้อยเป็นเพียงบุตรสาวคนข้างบ้านพี่มู่ แต่ว่าเติบโตมาด้วยกันจึงสนิทกันเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบชี้แจงให้นายหญิงคนงามเข้าใจ นางและพี่มู่ห่างกันตั้งหกปี แม้จะเคยสนิทสนมกันมาก ทว่าเมื่อโตขึ้นพี่มู่กลับเว้นระยะห่าง แม้แต่เคยเล่นกอดคอกันเมื่อตอนเด็ก ๆ เขายังสั่งห้ามมิให้เข้าใกล้ ซึ่งนางก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าใดนัก“จริงหรือ แล้วเขาดูแลเจ้าดีหรือไม่” ที่หนิงเซียนซักถามเช่นนั้น ก็เพราะว่ามู่หลางเป็นคนค่อนข้างจะทึ่มทื่อปากหนักในเรื่องชายหญิง นางก็อยากจะรู้เขาจะมีความรู้สึกพิเศษอะไรกับไฉฉือหรือไม่ สตรีหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักออกปานนี้ ไม่มีความรู้สึกอันใดก็คงจะแปลกไม่น้อย“ดีมากเจ้าค่ะ มีอะไรก็นึกถึงข้ากับท่านแม่ตลอดเลย นี่ก็ห่วงว่าพี่มู่จะหาภรรยาไม่ได้ แก่ไปคงได้อยู่ตัวคนเดียว ท่านแม่จึงให้ข้ามาดูให้เห็นกับตาเจ้าค่ะ” ด้วยความใสซื่อ ไฉฉือจึงพูดออกมาอย่างไม่มีปิดบัง แต่เมื่อถึงตอนนั้น หากเขามีคนรักขึ้นมาจริง นางก็ไม่รู้ว่าตนเองจะทำใจรับได้หรือไม่ ที่ผ่านมาต
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [1]
ไฉฉือสาวน้อยจากหมู่บ้านชนบทยืนชะเง้อคอยาวอยู่หน้าประตูวังอันใหญ่โต นางไม่คิดว่าพี่มู่จะอยู่ดีเกินคาดไปมาก เมื่อได้เห็นกับตาก็สบายใจไปเปลาะหนึ่งที่ผ่านมานางและมารดากลัวว่าเขาจะอยู่อย่างยากลำบาก เงินที่แบ่งปันให้นางกับครอบครัวทุกเดือนก็มากโข แล้วไหนจะมีของฝากราคาแพงอีกมากมาย เพราะแบบนี้มารดาจึงไม่สบายใจ เกรงว่ามู่หลางจะเอาแต่ทำงานหนักไม่รู้จักดูแลตนเอง เงินที่ได้มาก็คงจะส่งให้พวกตนทั้งหมด ด้วยเขามีนิสัยคิดถึงผู้อื่นมากกว่าตนเองเสมอครอบครัวไฉฉือและมู่หลางไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแต่อย่างใด เป็นเพียงเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันเท่านั้น ตอนเด็กนางและเขาสนิทกันมาก ในตอนมู่หลางอายุได้สิบหนาวบิดามารดาตายจากด้วยโรคระบาด ไม่มีญาติมิตรคอยดูแล มารดาไฉฉือสงสารจึงได้ส่งเสียเลี้ยงดูราวกับลูกในไส้ สำหรับสายตาของหญิงสาว มารดาออกจะรักมู่หลางมากกว่านางที่เป็นบุตรสาวแท้ ๆ เสียอีกเมื่อเติบโตต่างฝ่ายต่างแยกย้าย ไฉฉือเป็นเพียงสตรีจึงทำได้แค่ช่วยมารดาทำสวนทำไร่อยู่บ้านนอก ส่วนมู่หลางเขาได้เดินทางมาเมืองหลวงเพื่อหางานทำ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย มีเพียงจดหมายพร้อมกับตั๋วเงินแนบมาให้ในทุก ๆ เดื
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ เสด็จแม่ชอบกินของเผ็ด [3]
เด็ก ๆ สามคน รวมไปถึงมู่หลางนั่งล้อมวงดื่มชากินขนมกันอยู่ศาลาพัก พร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จวนแม่ทัพหยางให้ความเอ็นดูเด็กแฝดเป็นอย่างมาก ฮูหยินหยางอยากให้บุตรชายได้มีบุตรแบบนี้สักคู่ทว่าแต่งงานมาได้สองปีกลับยังไม่มีหลานให้อุ้ม พวกเขาจึงแก้เหงาด้วยการขอท่านหญิงน้อย ท่านอ๋องน้อย มาเล่นที่จวนแม่ทัพในบางครั้งขนมพร้อมกับน้ำชาแสนอร่อยถูกลำเลียงมาวางจนเต็มโต๊ะ ทำเอาเด็ก ๆ ทั้งสามตาลุกวาวอย่างถูกอกถูกใจ มาจวนแม่ทัพทีไรล้วนแล้วแต่มีของอร่อยให้ได้กินจนเต็มคราบแต่เมื่อกลับถึงวังของหวานเหล่านี้จะกินตามใจปากไม่ได้แล้ว เพราะท่านแม่มักจะจำกัดการกินของพวกเขาเสมอ ท่านแม่บอกว่าเด็กกินของหวานไม่ดี ฟันจะผุ ถูกแมลงตัวร้ายกินหมดปาก“เฮ้อ” เด็กหญิงเคี้ยวขนมแก้มตุ่ย นั่งถอนหายใจราวกับมีเรื่องให้หนักใจเป็นหนักหนา กระนั้นก็ยังยกขนมในมือขึ้นกัดเข้าไปอีกคำโต“ไม่สบายตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะท่านหญิง” หลี่หยุนรีบวางขนมในมือทันที พร้อมกับถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง“เราไม่เป็นไร เราแค่กังวลใจ”“ท่านหญิงกังวลใจเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ เล่าให้กระหม่อมฟังได้หรือไม่” มู่หลางรู้สึกเป็นห่วง ท่านหญิงเป็นเด็กร่าเริง น้อยนักท
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ เสด็จแม่ชอบกินของเผ็ด [1]
“หนิงหนิง พี่ทนไม่ไหวแล้ว”กายหนาจับภรรยาหันหน้าเข้าผนังห้องทันที ก่อนจะถลกกระโปรงหญิงสาวขึ้นถึงเอว จากนั้นท่อนเนื้ออันใหญ่โตสอดเข้าผสานเนินสาวอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังออกแรงโยกไปตามอารมณ์ดิบเข้าออกเป็นจังหวะช้าเร็วตามแรงอารมณ์ ไม่แม้แต่จะเล้าโลมให้เสียเวลา“ท่านพี่เดี๋ยวก่อน” หนิงเซียนบัดนี้นางได้ถูกคนตัวโตตอกอัดตนเองเข้ากับผนังอย่างไม่ทันตั้งตัว นางและเขาใช้ชีวิตรักฉันสามีภรรยามานาน จนบุตรแฝดทั้งสองอายุได้สามหนาวแล้ว ทว่าความต้องการของสามีก็มิได้ลดน้อยลงจากเดิม ในบางครั้งออกจะมีความต้องการมากล้นเสียด้วยซ้ำตั้งแต่เจ้าสองแสบเริ่มโต นางและเขาก็มิได้มีเวลาให้กันมากเท่าใดนัก ด้วยบุตรทั้งสองต่างงอแงอ้อนขอนอนด้วยทุกค่ำคืน แม้พวกเขาจะโตมากพอที่จะแยกห้องนอนกันได้แล้ว แต่ก็ยังเกาะติดผู้เป็นมารดาราวกับลูกลิง บิดาผู้หลงบุตรมีหรือจะไม่ยอมตามใจ ผลกรรมทั้งหมดได้ตกมาอยู่ที่เขาแทน“พี่ขอเถอะ ประเดี๋ยวลูกก็คงกลับจากเรียนวิชาดาบแล้ว” เขาอดกินภรรยามาเกือบเจ็ดวันแล้ว เวลานี้ได้โอกาสเหมาะ จึงไม่พลาดที่จะกลืนกินภรรยาสาว ทุกเวลาล้วนมีค่าสำหรับเขา“อ๊ะ! แรงไปแล้วนะเจ้าคะ” หนิงเซียนหัวโยกหัวคลอน เขาไม่ยอมผ่อน
บางทีคุณอาจจะชอบ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่120.4K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น12.7K viewsกลวิธีหนีการเป็นนางร้าย
เสี่ยวชิงเทียน8.7K viewsวังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี
ทองประกาย123.7K viewsนางร้ายขอพลิกบทบาท
Lovedee317 viewsข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง
Luffy.g921 viewsท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว เล่ม2
มี่เยี่ยน109 viewsทะลุมิติมาเป็นสาวชาวนา
หวานใจ52.1K views
