แค่ร่วมรักกับเพื่อนสนิทคุณมาสี่สิบปี ถึงขั้นต้องหย่าด้วยเหรอ

ฉันมองหน้าจอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ มือที่จับเมาส์ของฉันมันสั่นสะท้าน

แต่ละไฟล์วิดีโอถูกตั้งชื่อเอาไว้อย่างใส่ใจว่า วันที่ x เดือน x ปี x

เขาที่มีผมหงอกทั้งหัวกดเธอที่มีผมขาวเอาไว้ใต้ร่าง

จูบคอของเธอด้วยความรักอันลึกซึ้ง ลูบไล้ร่างของเธออย่างอ่อนโยน

เลื่อนขึ้นไปด้านบน ภาพค่อนข้างเบลอ ความรู้สึกของวันวานถาโถมเข้ามา ใบหน้าของพวกเขาดูอ่อนเยาว์ขึ้นอย่างเห็นได้ด้วยสายตา

รูปแต่งงานของฉันกับเฉินจุ้นฮุยวางอยู่ข้างเตียง

แต่ผู้หญิงบนเตียงที่ถูกเขากระชากเสื้อออกอย่างรุนแรงกลับไม่ใช่ฉัน

เขากดเธอเอาไว้ข้างล่าง สองคนกอดกันแน่น ออกแรงราวกับต้องการรวมเป็นร่างเดียวกันกับอีกฝ่าย

ฉันล้มลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ความรู้สึกใจสั่นถาโถมเข้ามา และหายใจเร็วขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

ฉันหายใจหอบอย่างหนัก แต่ไม่ว่าจะอ้าปากอย่างไร ออกซิเจนก็ไม่สามารถเข้าถึงทรวงอกของฉันได้

น้ำตาหยดลงบนหลังมือ

ตอนที่เขาบอกว่าตนเองเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ฉันเองก็ลังเลเหมือนกัน แต่ฉันตัดใจจากเขาไม่ได้

เพื่อเขาฉันทนความเหงามาสี่สิบปี แต่คิดไม่ถึงว่าทั้งหมดนี้มันเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง

ในตอนที่ฉันปรนนิบัติดูแลทั้งคนแก่และเด็กจนผมเผ้ารุงรัง ในคืนที่ฉันต้องทนกับความเหงาตอนดึก ตัวเขากอดเกี้ยวเสพสำราญอยู่กับเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน

ในค่ำคืนที่สุดแสนจะทน ฉันให้เขากอดฉัน เขาก็ยังไม่เต็มใจ

ที่แท้ก็รักษาเรือนร่างไว้ให้คนอื่นนี่เอง

ฉันแค้นมาก แค้นที่เขาโหดร้ายแบบนี้ และหลอกลวงฉันมาสี่สิบปีเต็ม ๆ

ฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าทำไม ในเมื่อไม่ชอบฉัน แล้วทำไมไม่ทิ้งฉันไปอยู่กับคนที่เขารักล่ะ

ทำไมต้องร่วมมือกับเพื่อนรักของฉัน ทรยศและทำลายชีวิตฉันด้วย

สมองของฉันเหมือนถูกพันด้วยเชือกอย่างแน่นหนา มันเจ็บปวดแสนสาหัส ทำให้ฉันจับต้นชนปลายไม่ถูก

ฉันลุกขึ้นและค้นลิ้นชักทั้งหมดในบ้าน ฉันต้องการทำให้ทุกอย่างให้มันชัดเจน แต่กลับไม่พบอะไรเลย

ฉันจำได้ว่าก่อนแต่งงานเฉินจุ้นฮุยเคยมีแฟนมาก่อน แต่พ่อแม่ของเขาไม่เห็นด้วย สาเหตุเป็นเพราะอะไรนั้นฉันไม่ได้ถาม

ฉันโทรไปหาพี่สาวของสามี

เธอฟังออกว่าเหมือนฉันจะร้องไห้มาก่อน

"ฉันไม่เป็นไรค่ะพี่ จู่ ๆ ฉันก็อยากรู้เรื่องตอนที่เฉินจุ้นฮุยยังเป็นหนุ่มเรื่องนั้นน่ะค่ะ ทำไมพ่อกับแม่ถึงได้ต่อต้านรุนแรงขนาดนั้น"

"เรื่องนั้นน่ะเหรอ ผู้หญิงคนนั้นมีลูกไม่ได้ แล้วครอบครัวเราจะเอาเธอมาทำไม"

สมองของฉันเหมือนโดนฟ้าผ่า

โทรศัพท์หลุดมือหล่นลงพื้น

อู๋ชุ่ยก็มีบุตรไม่ได้เหมือนกัน

มิน่าเธอถึงไม่ยอมให้ฉันบอกพ่อแม่สามีเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอ แถมยังไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าพวกท่านด้วย

ที่แท้เฉินจุ้นฮุยแต่งงานกับฉัน ก็เพราะต้องการให้ฉันมีลูกมาสืบสกุลให้เขานี่เอง

พวกเขาหลอกลวงฉันมาตั้งแต่แรก อู๋ชุ่ยมาตีสนิทฉัน กลายเป็นเพื่อนรักของฉัน ก็เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของพวกเขาเช่นกัน

หัวใจของฉันเหมือนถูกทุบจนเป็นหลุมขนาดใหญ่ และมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ฉันนั่งลงบนพื้นอย่างเลื่อนลอย แสงแดดอันเจิดจ้านอกหน้าต่างสาดส่องจนเหงื่อออกบนหน้าผาก แต่ความเย็นยะเยือกกลับแทรกซึมเข้าไปในทุกรูขุมขนบนร่างกายฉัน

ฉันมองดูท้องฟ้าสีครามและเมฆขาวที่อยู่ไกลออกไป หันย้อนกลับไปมองเมื่อสี่สิบปีที่ผ่านมาฉันทำอะไรผิด ถึงทำให้ฉันกลายมาเป็นแบบนี้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นสายโทรเข้าจากลูกชาย

"เหวินเหวินอยากกินลูกชิ้นซอสน้ำแดง แม่ช่วยทำหน่อยสิ"

เหวินเหวินคือหลานชายของฉัน เขากลับบ้านยายไปกับแม่ของเขา และดูเหมือนว่ากำลังจะกลับมาแล้ว

ฉันไม่พูดอะไรแล้ววางสายไป