Share

ตอนพิเศษ

Aвтор: หลันซาน
นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันทะเลาะกับพ่อในเดือนนี้

ตั้งแต่เขาเป็นตำรวจ ก็มักจะลืมมารับฉันที่โรงเรียนบ่อยๆ

หลายครั้งฉันเกือบจะหลับอยู่ที่โรงเรียนแล้ว

พ่อถึงจะมา

วันนี้เป็นวันเกิดฉัน แต่ฉันรอทั้งคืนกลับเห็นพ่อจูงเด็กผู้หญิงคนอื่นมาหาฉัน

[เจียอี๋ลูกรัก พ่อมีธุระติดขัดนิดหน่อย]

[นี่เค้กวันเกิด เรากลับบ้านไปกินด้วยกันนะ]

พ่อโบกเค้กในมือตรงหน้าฉัน

ฉันขมวดคิ้วมองเด็กผู้หญิงข้างๆ พ่อ แล้วผลักเธอแรงๆ

[ทำไมวันเกิดหนูถึงพาคนอื่นกลับบ้านด้วย!]

พ่ออธิบายว่าเธอเป็นพี่สาว ชื่อไป๋หมิน

มีคดีหนึ่งต้องการความช่วยเหลือจากเธอ และตอนนี้งานของพ่อคือปกป้องไป๋หมิน

ฉันมองไป๋หมินที่ดูโตกว่าฉันมาก

ทำหน้าบึ้ง แต่สุดท้ายก็กลับบ้านกับพ่อ

ต่อมาฉันถึงรู้ว่าไป๋หมินคือคุณหนูที่มหาเศรษฐีรับกลับมา

แต่กลับทำการทดลองบนตัวเธอ

ตอนนั้น ฉันค่อยๆ ยอมรับการมีอยู่ของไป๋หมิน

เธอใจดีมาก สอนการบ้านที่ฉันไม่เข้าใจด้วยความอดทน

แต่ในดวงตาเธอมักมีความเศร้าอยู่เสมอ

จนกระทั่งครั้งหนึ่งฝนตกหนัก ฉันเป็นไข้สูง อยากให้พ่ออยู่เป็นเพื่อน

แต่เขากลับบอกว่าไป๋หมินกำลังตกอยู่ในอันตราย

ต้องไปปกป้องเธอ

[หนูเป็นลูกสาวพ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Заблокированная глава

Latest chapter

  • แค้นนี้ฉันจะชำระเอง   ตอนพิเศษ

    นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันทะเลาะกับพ่อในเดือนนี้ตั้งแต่เขาเป็นตำรวจ ก็มักจะลืมมารับฉันที่โรงเรียนบ่อยๆหลายครั้งฉันเกือบจะหลับอยู่ที่โรงเรียนแล้วพ่อถึงจะมาวันนี้เป็นวันเกิดฉัน แต่ฉันรอทั้งคืนกลับเห็นพ่อจูงเด็กผู้หญิงคนอื่นมาหาฉัน[เจียอี๋ลูกรัก พ่อมีธุระติดขัดนิดหน่อย][นี่เค้กวันเกิด เรากลับบ้านไปกินด้วยกันนะ]พ่อโบกเค้กในมือตรงหน้าฉันฉันขมวดคิ้วมองเด็กผู้หญิงข้างๆ พ่อ แล้วผลักเธอแรงๆ [ทำไมวันเกิดหนูถึงพาคนอื่นกลับบ้านด้วย!]พ่ออธิบายว่าเธอเป็นพี่สาว ชื่อไป๋หมินมีคดีหนึ่งต้องการความช่วยเหลือจากเธอ และตอนนี้งานของพ่อคือปกป้องไป๋หมินฉันมองไป๋หมินที่ดูโตกว่าฉันมากทำหน้าบึ้ง แต่สุดท้ายก็กลับบ้านกับพ่อต่อมาฉันถึงรู้ว่าไป๋หมินคือคุณหนูที่มหาเศรษฐีรับกลับมาแต่กลับทำการทดลองบนตัวเธอตอนนั้น ฉันค่อยๆ ยอมรับการมีอยู่ของไป๋หมินเธอใจดีมาก สอนการบ้านที่ฉันไม่เข้าใจด้วยความอดทนแต่ในดวงตาเธอมักมีความเศร้าอยู่เสมอจนกระทั่งครั้งหนึ่งฝนตกหนัก ฉันเป็นไข้สูง อยากให้พ่ออยู่เป็นเพื่อนแต่เขากลับบอกว่าไป๋หมินกำลังตกอยู่ในอันตรายต้องไปปกป้องเธอ[หนูเป็นลูกสาวพ

  • แค้นนี้ฉันจะชำระเอง   บทที่ 19

    ตอนฉันออกมา บังเอิญเจอเสิ่นโม่เฉิงที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาลเขายังพันผ้าพันแผลที่หน้าผากอยู่ เห็นฉันก็ยิ้มบางๆมองเอกสารในมือฉัน ถามอย่างงุนงง[ทำไมเธอถึงทำแบบนี้?]ฉันพึมพำเบาๆ [วันนั้นฉันทะเลาะกับพ่อ][บอกให้เขาไปตาย แล้วเขาก็ตายจริงๆ][นายว่าทำไมพวกมันถึงมีชีวิตที่ดีได้ ฉันก็เลยต้องทำให้ครึ่งชีวิตที่เหลือของมันอยู่อย่างทรมาน][ฉันต้องให้มันรู้ว่าตัวเองฆ่าใครด้วยมือของตัวเอง][เสิ่นโม่เฉิง นายว่าฉันทำถูกไหม?]เขามองฉันนาน สุดท้ายก็พยักหน้าเบาๆ แล้วยิ้ม[ถูกแล้ว แบบนี้พวกมันก็ไม่มีทางใช้ชีวิตอย่างสบายใจบนโลกนี้ได้อีก][แต่ตอนนั้นเสี่ยวหมินคงสิ้นหวังมากสินะ ถูกพ่อแม่แท้ๆฆ่า เธอว่าเสี่ยวหมินจะโกรธฉันไหม?]ฉันมองดวงอาทิตย์ตกไกลๆ[ไม่หรอก นายพยายามอย่างเต็มที่แล้ว][เธอจะโกรธนายได้ยังไงกัน?]ฉันถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกเสิ่นโม่เฉิงมองด้านข้างหน้าฉัน [แล้วเธอล่ะ ยังอยากเป็นตำรวจอยู่ไหม?]ฉันส่ายหน้า[ไม่ทำแล้ว][ช่วยคนป่วยทางจิตแบบฉัน ไม่เหมาะหรอก ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่จะไปฆ่าคนเข้า][เพื่อนพ่อฉันพูดถูก ชีวิตฉันยังอีกยาว][ฉันต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้ พ่อจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอ

  • แค้นนี้ฉันจะชำระเอง   บทที่ 18

    ตอนที่ได้พบพ่อแม่ตระกูลเฉิน พวกเขาไม่มีความสง่างามเหมือนแต่ก่อนแล้วดวงตาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือดตั้งแต่วันที่ถูกตำรวจจับไป เรื่องสกปรกที่พวกเขาทำก็ถูกสื่อรายงานออกไปหมดแล้วพ่อเฉินดูเหมือนไม่แปลกใจเลยกับการมาของฉันเขามองฉันแล้วยิ้มเยาะตัวเอง[ฉันน่าจะเดาได้แต่แรก เธอดื้อเหมือนเขาไม่มีผิด][แม้แต่แววตาก็คล้ายกัน ตอนนี้ดูท่าเธอมาเพื่อแก้แค้นให้เขาสินะ]ฉันพยักหน้า[ดังนั้นเป้าหมายของเธอไม่เคยเป็นไป๋หมิ่นเลย]พูดจบ เขาก็เอามือกุมหัวก้มลงแล้วหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยน้ำตาคลอ[แล้วตอนนี้เธอมาหาฉันเพื่อจะพูดอะไร ฉันเป็นแบบนี้แล้ว หรือเธอจะฆ่าฉัน?]ฉันยิ้มมุมปาก แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา[แน่นอนว่าฉันอยากแทงมีดเข้าหัวใจคุณตอนนี้เลย เพราะคุณก็ทำแบบนั้นกับพ่อฉัน][แต่เขาบอกว่า ฉันต้องเป็นคนดี][ดังนั้นการทำให้พวกคุณสูญเสียทุกอย่าง แบบนี้ถึงจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหน่อย][แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันคิดว่าคุณจะสนใจ]ฉันหยิบผลตรวจดีเอ็นเอออกมาจากกระเป๋า ชูขึ้นตรงหน้าเขา[นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอระหว่างไป๋หมิ่นกับพวกคุณ ดูสิ คุณว่าการฆ่าลูกสาวตัวเองด้วยมือตัวเองมันร

  • แค้นนี้ฉันจะชำระเอง   บทที่ 17

    ในห้องพยาบาล ชายในชุดตำรวจขมวดคิ้วมองคราบเลือดบนตัวฉัน[นิสัยเธอนี่ จริงๆ เลย...]ฉันยิ้ม [เหมือนพ่อฉันไม่มีผิดเลยใช่ไหม]ฉันเอียงหัวมองเขา [ฉันทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้รับฉันเป็นศิษย์ได้หรือยัง]ชายคนนั้นอึ้งไปครู่หนึ่ง พูดอย่างจริงจัง[เธอคิดว่าแบบนี้ไม่ผิดกฎหมายหรือไง เฉินเจียอี๋ เรียนหนังสือของเธอไปดีๆ][ออกมาเป็นคนธรรมดาก็พอแล้ว][เป็นตำรวจไม่ได้หรอก พ่อเธอสั่งฉันไว้เป็นพิเศษ ชาตินี้เธอแค่มีความสุขก็พอ][เส้นทางนี้ อย่าคิดเลย]ฉันก้มหน้าลงไม่พูดอะไรผ่านไปสักพัก ชายคนนั้นก็ตบไหล่ฉัน แล้วชูนิ้วโป้งให้[แต่ครั้งนี้เธอทำได้ดีมาก][เจียอี๋ ฉันเชื่อว่าไม่ว่าเธอจะเลือกเส้นทางไหนในอนาคต เธอก็จะทำได้ดีแน่นอน]ฉันปัดมือเขาออก เช็ดน้ำตาที่หางตาเบะปาก [ฉันไม่สนหรอก][วิปริตสองคนนั่น ฉันอยากพบหน้าสักครั้ง][อยากถามให้รู้แน่ต่อหน้า]ชายคนนั้นมองฉันลึกๆ จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วพยักหน้า

  • แค้นนี้ฉันจะชำระเอง   บทที่ 16

    ปากพึมพำคำพูดบ้าคลั่ง[ฉันทำแบบนี้ได้อย่างเดียว มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เธอดีขึ้นได้][ฉันเป็นคนทำผิดต่อเธอก่อน พวกแกไปตายซะ!]เพราะในร่างกายฉันถูกฉีดยาไม่ทราบชนิดเข้าไปจำนวนมาก ทำให้ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเลยสักนิดและในตอนที่ไม้เบสบอลของพ่อเฉินกำลังจะฟาดลงบนตัวฉันเสิ่นโม่เฉิงก็พุ่งเข้ามาบังหน้าฉันทันที ไม้กระเบสบอลฟาดเข้าที่ท้ายทอยเขาโดยตรงส่วนพ่อของเฉินก็ถูกเสิ่นโม่เฉิงเตะกระเด็นออกไป[เสิ่นโม่เฉิง!]ฉันกรีดร้องพลางโอบกอดร่างที่โงนเงนของเขา พยายามห้ามเลือดที่ไหลออกจากท้ายทอยแต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่เป็นผลเสิ่นโม่เฉิงฝืนยิ้มมุมปาก พูดว่า[ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่เป็นไร...][ศพของเสี่ยวหมิน...เธอต้องช่วยฉัน...เอาออกไปให้ได้...]ฉันมองมือทั้งสองข้างที่เปื้อนเลือด รู้สึกสะอึกในลำคอทันทีส่วนแม่เฉินไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่มีท่าทีคลุ้มคลั่งเหมือนก่อนหน้านี้แล้วเธอลุกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างสับสน สีหน้ากลับเป็นท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนเดินมาหน้าฉัน เอาผมฉันไปไว้หลังหูอย่างอ่อนโยน[ฉันตรวจสอบแล้ว เสิ่นโม่เฉิงไม่มีครอบครัว][เธอก็ไม่มี ฉันคิดว่าการทดลองของพวกเราต

  • แค้นนี้ฉันจะชำระเอง   บทที่ 15

    เสียงข่มขู่ของพ่อเฉินดังขึ้นข้างหู[แกนี่มัน อีตัวดี พอจะคล้ายกับคนที่ฉันรู้จักอยู่คนหนึ่ง][น่าเสียดายที่พวกแกดื้อรั้นเกินไป][และคนที่ดื้อรั้นมักจะมีจุดจบแค่ความตายเท่านั้น]เสิ่นโม่เฉิงเห็นสถานการณ์ก็มองฉันอย่างตื่นตระหนกพยายามจะขัดขวาง แต่ยังไม่ทันยกเท้า พ่อเฉินก็เอ่ยปากตวาด[ถ้าแกขืนเข้ามา ฉันจะฆ่าเธอเดี๋ยวนี้เลย!][ในนี้มียาชาที่ทำให้คนตายได้ แกลองดูก็ได้!][ปล่อยเมียฉัน ไม่งั้นแกก็รอเก็บศพเธอได้เลย!]เสิ่นโม่เฉิงชะงัก จากนั้นก็ตัดสินใจโยนแม่เฉินที่อยู่ในมือออกไปทันทีแม่เฉินล้มลงกับพื้น ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดพ่อเฉินไม่สนใจฉันแล้ว รีบวิ่งไปข้างๆ เธอเพื่อจะปลอบแต่กลับโดนแม่เฉินตบหน้าอย่างแรง[แผนของฉันกำลังจะสำเร็จอยู่แล้ว ทำไมต้องมาขัดขวางด้วย!][อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ แกก็อยากส่งนังแพศยานี่ไปต่างประเทศ ให้เป็นเมียน้อยของแกใช่ไหม!][พวกนังนั่นที่ฉันตามกลับมาก่อนหน้านี้ยังไม่พอให้แกสนุกหรือไง!]เสิ่นโม่เฉิงประคองแขนฉัน มองฉันด้วยสายตาประหลาดใจฉันตบมือเขาเบาๆ แล้วตรวจสอบกล้องที่ติดไว้หลังหูพยักหน้าให้เขา เตรียมตัวถอยแต่จู่ๆ พ่อของเฉินก็ขวางทางเราไว้[พวกแกค

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status