คนไม่มีหัวใจ

VEGAS : PART

บ้านของเวกัส

ฉันเอามือปิดหน้า ปล่อยน้ำตาให้มันไหล ทุกครั้งที่ขยับกาย ความเจ็บปวดที่ตรงนั้นมันก็มักจะเกิดขึ้นทุกครั้ง เป็นชั่วโมงที่เขาทำแบบนั้น ก่อนที่เขาจะจบทุกอย่างด้วยเงินทองที่มี แต่ฉันคนหนึ่ง ที่ไม่คิดจะเอาเงินของเขาเลยแม้สตางค์แดงเดียว

พี่แม็กซ์เดินออกไปแล้ว หลังจากที่เขาลั่นประโยคทิ้งท้าย

'...อยากให้ฉันเอาฟรีๆ ก็ตามใจ'

คนใจร้าย เขาใจร้ายมากกว่าที่คิด คาดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่ฉันชอบแบบเขาจะเป็นคนแบบนั้น พี่แม็กซ์ในมุมมองของฉัน คุณพ่อลูกติดที่ดูแลลูกสาวดีมากๆ เขาเป็นเหมือนพ่อฉันที่เลี้ยงฉันเพียงลำพัง เพราะบทบาทแด๊ดดี้ของมิลินที่ฉันเห็นทุกครั้ง มันถึงทำให้ฉันหลงรักเขาหัวปักหัวปำ แม้จะรู้ดีว่าคนอย่างเขาจะไม่เคยชายตาแลฉันเลยก็ตาม

ฉันไม่ได้เสียใจ ที่ครั้งแรกของฉันมันเป็นเขา แต่ฉันเสียใจ ที่สิ่งมีค่าที่ฉันสูญเสีย ไม่มีความหมายใดๆ เลย

ของขวัญวันเกิดที่เขาให้ ฉันคงจำจนตาย!

เช้าวันใหม่

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยสภาพที่ไม่สู้ดีสักเท่าไหร่ ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวด้วยความยากลำบาก จากนั้นก็ไม่ลืมที่จะทานยาลดไข้อีกครั้ง หลังจากที่เมื่อคืนฉันก็ทานไปเช่นกัน ฉันไม่ชอบการปวดหัว ไม่ชอบเวลาที่เป็นไข้ มันใจหาย เมื่อทุกครั้งที่เป็น ฉันต้องดูแลตัวเอง

ฉันคว้ากระเป๋ามาคล้องบ่า จากนั้นก็เดินลงมาที่ชั้นล่าง วันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นสายกว่าทุกๆ วัน และทุกๆ วันที่ผ่านมา ฉันก็มักจะไปหามิลินที่บ้านทุกวัน เว้นแต่วันนี้ที่ฉันไม่ได้ไป นอกจากจะตื่นสาย ฉันเองก็ไม่พร้อมที่จะไปเจอหน้าอีกคน

แต่ทว่า ระหว่างที่ฉันลงมาชั้นล่าง เพราะกำลังจะไป มหา'ลัย

"เวกัส วันนี้ทำไมไม่มาบ้านป้า มิลินถามหาใหญ่เลย" เสียงของป้ามารีญาที่ดังอยู่หน้าบ้านทำให้ฉันจำเป็นต้องข้ามถนนไปที่ฝั่งตรงข้าม

"พอดีวันนี้ตื่นสายค่ะคุณป้า มิลินยังไม่ไปโรงเรียนเหรอคะ"

"บ่นว่าปวดหัวน่ะ ป้าพึ่งโทรไปแจ้งทางโรงเรียนเมื่อกี้เอง เมื่อคืนคงร้องไห้นาน งอนพ่อมาก ข้าวก็ไม่ยอมทาน กัสรีบหรือเปล่า เข้าไปหายัยตัวเล็กหน่อยไหม" ความห่วงใยที่มีต่อเด็กหญิงวัยห้าขวบ ทำให้ฉันยิ้มแห้งๆ แต่ก็ยอมเดินตามป้ามารีญาเข้าบ้านไป

"พี่กัส" เสียงเล็กๆ เรียกชื่อฉัน ก่อนที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ตอนนี้ยังอยู่ในชุดนอนและมีแผ่นเจลลดไข้แปะที่หน้าผากจะลงจากโต๊ะอาหารแล้ววิ่งมากอดฉันที

ฉันย่อตัวลงไปหาจากนั้นก็ยิ้มให้ และยอมสวมกอดร่างของเด็กหญิงวัยห้าขวบเอาไว้เช่นกัน

"ติดอะไรที่หน้าผากเอ่ย"

"ปวดหัวค่ะ" มิลินตอบเสียงอ่อย ฉันพยักหน้านิดๆ พอเบนสายตาไปยังโต๊ะอาหาร ก็พบเขาคนนั้น นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์ โดยที่อาหารบนจาน ไม่ได้มีสิ่งใดพร่องลงไปเลย

"ถ้าปวดหัว ต้องทานข้าวแล้วทานยานะคะ มิลินทานข้าวหรือยังเอ่ย"

"..." มิลินทำหน้างอใส่ ก่อนจะส่ายหน้าไปมา

"ตอนปวดหัวไม่เห็นสนุกเลยค่ะ มิลินอยากปวดหัวเหรอคะ" แล้วคำตอบที่ฉันได้ ก็คือการที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ ส่ายหัวรัวๆ ไปมา

"ถ้าอย่างนั้นต้องทานข้าวและทานยานะคะคนเก่งของพี่กัส"

"มิลินไม่อยากกินข้าวค่ะ" อาการงอแงที่มิลินกำลังเป็น อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งคุณป้าและพ่อของน้องทำหน้าหนักใจ

"แกะของขวัญวันเกิดที่พี่กัสให้หรือยังคะ ชอบชุดเจ้าหญิงสีขาวนั่นไหม"

"ชอบค่ะ" คราวนี้มิลินยิ้มกว้าง

"ถ้าแกะแล้ว ต้องเล่าให้คุณย่าฟังนะคะว่าของขวัญที่พี่กัสให้ มันมีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง แต่ระหว่างที่เล่า เราทานข้าวด้วยนะคะ เดี๋ยวพี่กัสป้อนเอง"

"ก็ได้ค่ะ" แล้วสุดท้ายมิลินก็จูงมือฉันไปที่โต๊ะอาหารจนได้ ป้ามารีญาอมยิ้ม ส่วนอีกคน เขานั่งทำหน้าบึ้งตึง มองฉันนิ่งๆ ไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำ

บ้านของแม็กซ์เวลล์

เวลา 08:45 น.

ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี มิลินยอมทานข้าวและยอมทานยาอย่างง่ายดาย พอทุกอย่างผ่านพ้นไป ฉันจึงขอตัวจากทุกคน แล้วเดินออกมาหน้าบ้าน เพราะหวังจะไปมหา'ลัยต่อแบบที่ฉันต้องการ แล้วขณะที่ฉันกำลังสวมใส่รองเท้าของตัวเองที่อยู่หน้าบ้าน

"กำลังเรียกร้องความสนใจงั้นเหรอ?" เสียงนั้นทำให้ฉันถึงกับชะงักไป และแน่นอนว่า ฉันเงยหน้ามองสบตากับเจ้าของคำพูดนั้นทันที

พบพี่แม็กซ์ ที่ยินพิงขอบประตู แล้วกอดอกมองฉันเงียบๆ

"เรียกร้องความสนใจเรื่องอะไรคะ?"

"เรียกร้องความสนใจด้วยการไม่มาที่บ้านของฉันไง รู้ดีนิว่าถึงยังไงมิลินก็ต้องถามหาเธออยู่แล้ว ก็เลยทำท่าเป็นไม่มา ทั้งๆ ที่ปกติเธอมาที่นี่ทุกวันเลยไง"

"อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็เข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ กัสไม่ได้เรียกร้องความสนใจ แค่ปวดหัวเลยตื่นสายเท่านั้นเอง"

"หึ ก็นึกว่าจะเรียกร้องความสนใจให้ฉันไปง้อ"

"..." คำพูดนั้นส่งผลให้ฉันช้อนสายตามองสบตากับอีกคน อีกครั้ง

"แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่มีวันทำแบบนั้น อย่าคิดที่จะเอาเรื่องของมิลินมาเป็นเครื่องต่อรองกับฉัน ไม่ว่าจะต่อรองแบบไหนก็ตาม เพราะมันไม่มีวันมีความหมาย"

"กัสไร้ค่าขนาดนั้นเหรอคะ กัสก็ไม่ได้คิดที่จะเรียกร้องความสนใจด้วยการเอามิลินมาเป็นเครื่องต่อรองแบบที่พี่กล่าวหาหรอกนะคะ แต่ก็ไหนๆ แล้ว งั้นก็ขอถามเลยดีกว่า ในสายตาของพี่ กัสไร้ค่าขนาดนั้นจนต้องเอาเด็กมาต่อรองหรือคะ"

"ก็ใครจะไปรู้วะ ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น ชอบเรียกร้องความสนใจ!"

"แล้วถ้าพี่ไม่เคยสนใจ แล้วเมื่อคืนพี่ทำแบบนั้นทำไม" ฉันถามออกไปเสียงสั่น มันรู้สึกแย่นะ รู้สึกแย่มากๆ ที่ต้องถามอะไรแบบนั้น แต่คำพูดคำจาของเขาที่ฉันได้ฟัง มันทำให้ฉันเก็บกลั้นเอาไว้ไม่ได้จริงๆ

"แค่เอา ไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึกไหมวะ ถ้าเอาแล้วต้องรู้สึก ฉันก็คงต้องรู้สึกกับผู้หญิงมาจนนับไม่ถ้วน!"

"...เก่งจังเลยนะคะที่เอากับใครก็ได้ เอาโดยไม่ต้องรู้สึกอะไรก็ได้ด้วย!"

"ทำไม จะบอกว่าที่เธอยอมให้ฉันเอา เพราะเธอรักฉันอย่างนั้นหรือไง"

"..." หัวใจของฉันมันเต้นแผ่วทุกครั้งเมื่อดวงตาคมเฉียบคู่นั้น ตวัดมามองสบตากัน ฉันกล้าพูดนะ กล้าพูดทุกอย่าง กล้าพูดว่าที่ยอมเพราะรัก แต่ทว่า...

"ไม่ว่าเธอจะรู้สึกแบบไหน แต่ขอโทษทีละกัน ฉันแค่เอา แต่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย!"

"คนผีทะเล...คนไม่มีหัวใจ!"