Se connecterShare
บทที่ 299
Related chapter
แต่งกับขุนนาง บทที่ 300
พระชายาองค์รัชทายาทเสด็จมายังจวนหย่งซุ่นป๋อย่างกะทันหัน คนทั้งจวนรีบออกมาต้อนรับแม้แต่นายหญิงเฒ่าก็ยังต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมาต้อนรับที่รู้สึกมีหน้ามีตาที่สุดเห็นจะเป็นนางหลิ่ว พระชายาองค์รัชทายาทระบุชัดเจนว่าต้องการให้นางออกมารับ ทั้งยังบอกอีกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลลู่ทั้งรู้หนังสือแล้วยังรู้ความ ตั้งใจมาพบเป็นการเฉพาะ ใครจะรู้ได้ว่าลู่หมิงซือไม่อยู่ เป็นที่น่าเสียดายยิ่งทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็พอจะรู้ว่าประโยคนี้หมายความว่าเช่นไรหลังจากที่พระชายาองค์รัชทายาทสด็จกลับไป นายหญิงเฒ่าจึงจำต้องสั่งให้รับลู่หมิงซือกลับมาที่จวนนางออกจากจวนไปยังไม่ถึงครึ่งเดือนบ่ายวันนั้น ลู่หมิงซือกลับมาในจวนอีกครั้งซูชิงลั่วเป็นห่วงสุขภาพหญิงชรา ตอนเช้ามาเยี่ยมไม่ทัน ประมาณการเวลาตื่นจากนอนกลางวันของหญิงชรา แล้วมาที่เรือนของนาง จึงได้เจอกับนางหลิ่วที่หน้าตายิ้มแย้มและลู่หมิงซือที่ดวงตาสดใสเป็นประกายนางหลิ่วมองซูชิงลั่วด้วยความท้าทาย ความรู้สึกได้ใจบนใบหน้าปิดไว้ไม่อยู่สายตาที่ลู่หมิงซือมองนางกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชังอันลึกซึ้ง แม้แต่ซ่อนก็ซ่อนไว้ได้ไม่มิดซูชิงลั่วไม่ได้สนใจพวกนาง มุ่งหน้าตร
แต่งกับขุนนาง บทที่ 301
นางหลิ่วและลูกกลับมาครั้งนี้สงบเสงี่ยมลงไปไม่น้อยอย่างแรกเพราะลู่หมิงซือกำลังจะแต่งงาน อย่างที่สองเพราะลู่เหยียนก็กำลังสอบคัดเลือกขุนนาง ทำให้ซูชิงลั่วเงียบหูลงไปเยอะนางจึงทุ่มเทฝึกฝนยิงธนูทุกวัน แม้แต่ในวันที่หิมะตกก็ไม่เคยหยุดพักเพราะอีกสามวันก็จะถึงวันล่าสัตว์ฤดูหนาวแล้วพูดแล้วก็แปลก หากจะบอกว่าซูชิงลั่วไม่มีพรสวรรค์ แต่ศรสิบลูก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเข้ากลางเป้าห้าลูกทุกครั้งแต่หากจะบอกว่านางมีพรสวรรค์ ที่เหลืออีกห้าดอก แม้แต่เป้าก็ไม่เฉียดเลยสักนิด หลุดออกนอกเป้าไปทั้งหมดมีหนึ่งดอกที่เกือบจะพุ่งเข้าหัวสาวใช้แล้วเสียด้วยซ้ำ โชคดีที่โฉวกว่างตอบสนองไว หยุดลูกศรดอกนั้นไว้ได้สาวใช้เพิ่งจะสิบสี่สิบห้า เกือบจะเสียขวัญ ซูชิงลั่วทั้งขอโทษทั้งให้เงินปลอบขวัญ พูดปลอบอย่างใส่ใจอยู่สักพัก หลังจากนั้นก็สั่งให้คนปิดประตูสวนเพื่อฝึกธนู แล้วไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าออกตามใจหลังจากผ่านเรื่องนี้ไป โฉวกว่างมีเพียงประโยคเดียวให้กับทักษะในการยิงธนูของซูชิงลั่ว...แม้แต่ผีสางเทวดาก็ยากจะคาดเดาหิมะตกสะสมสูงหนึ่งนิ้วจื๋อหยวนกลัวนางจะหนาวจึงรีบนำเสื้อคลุมขนจิ้งจอกมา ตั้งใจจะคลุมให้นาง แต่กลับโดนซูชิงลั่ว
แต่งกับขุนนาง บทที่ 302
หลังจากนั้น ลู่เหิงจือก็ก้มลงไปประโลมจูบด้วยความหนักแน่นซูชิงลั่วผลักเขา : "ระวังข้าจะเอาไข้ไปติดท่าน...""ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ไม่เหมือนเจ้า" เขาเพียงแค่จูบนางจากนั้นก็ปล่อยนางออก แล้วนวดคลึงศีรษะให้นางซูชิงลั่วจ้องมองเขาลู่เหิงจือหลุบตาลง : "มีอันใด"ในที่สุดซูชิงลั่วก็ตระหนักได้ถึงบางอย่าง : "ท่าน...ท่านแอบอ่านนิยายของข้าหรือ ท่านอัครมหาเสนาบดีผู้ยิ่งใหญ่กลับแอบอ่านนิยายของข้าเสียได้ !"แม้เสียงจะแหบ แต่ทรงพลังยิ่งนักลู่เหิงจือเผลอนวดขมับตัวเองโดยไม่รู้ตัวเมื่อครู่ก็ไม่ได้จงใจนึกถึงนิยายเล่มนั้นเลย ทำท่าทางออกมาเองตามธรรมชาติ เห็นได้เลยว่าเขาถูกนิยายเล่มนั้นเล่นงานเสียแล้วหากอยู่ต่อหน้าคนอื่นอาจจะรู้สึกเก้อเขินบ้าง แต่อยู่ต่อหน้าภรรยาของตัวเอง...ไม่มีสิ่งใดไม่น่ายอมรับเขาอมยิ้ม บีบแก้มซูชิงลั่วเบาๆ : "ข้าไม่เพียงแต่แอบอ่านนิยาย ยังตั้งใจจะเขียนให้เจ้าสักเล่มด้วย เจ้าอยากอ่านไหม"ซูชิงลั่วดวงตาเป็นประกาย : "จริงหรือเจ้าคะ""แน่นอน"ซูชิงลั่วยิ่งตื่นเต้นกว่าเดิม : "ท่านจะมีเวลาหรือ""อืม" ลู่เหิงจือขานรับ ก่อนจะพูดนิ่งๆ "รอข้าเกษียณกลับมาอยู่บ้านแล้ว ย่อมมีเวลาเป็นแน่"“……”
แต่งกับขุนนาง บทที่ 303
รองอัครมหาเสนาบดีเอ่ย : "ได้ เช่นนั้นรองเสนาบดีฝ่ายซ้ายกรมกลาโหม..."ลู่เหิงจือมองดูฟ้าปราดหนึ่ง : "สั่งให้เสนาบดีกรมกลาโหมยื่นฎีกามาบอกความต้องการของเขา ยังมีเรื่องสำคัญใดอีกหรือไม่"น้ำเสียงของเขาไม่ได้แตกต่างไปจากวันทั่วไป แต่มีเพียงแค่เขาเองที่รู้ว่าความอดทนของเขาหมดสิ้นไม่เหลืออีกแล้วโชคดที่มีขุนนางอีกคนหนึ่งมาดึงตัวรองอัครมหาเสนาบดีไปเขาส่งสายตาบ่งบอกเป็นนัยๆ ว่า "รู้ความดีมาก" ให้กับคนผู้นั้น แล้วรีบออกไปจากวังทันทีรองอัครมหาเสนาบดีเอ่ย : "เจ้าทำอะไร ข้ายังมีเรื่องไม่ได้ถาม..."คนผู้นั้นตอบ : "ท่านไม่ได้ยินหรือว่าฮูหยินของใต้เท้าป่วย ใต้เท้ากำลังรีบกลับไปดูฮูหยินเช่นไรเล่า"รองอัครมหาเสนาบดีตำหนิ : "เจ้าอย่าพูดเพ้อเจ้อ ใต้เท้าใช่ผู้ที่รู้สึกกับสตรีลึกซึ้งเสียที่ไหน"คนผู้นั้น : "..."ผู้อาวุโสรอบรู้อย่างท่าน ไม่เข้าใจหรอกใต้เท้ายังหนุ่มยังแน่น*ข่าวที่ฮ่องเต้ทรงเลื่อนการล่าสัตว์ฤดูหนาวออกไปเป็นครึ่งเดือนรู้ไปถึงองค์หญิงอวี้หยาง มุมปากนางพลันยกยิ้มเย้ยหยันโดยไม่รู้ตัว"เกรงว่าคงจะไม่กล้ามาน่ะสิ" องค์หญิงอวี้หยางถือหน้าไม้สีทองไว้ในมือ พลันกดออกไปอย่างรวดเร็ว ศรปักลงไปกลางเป้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 304
แน่นอนว่าลู่เหิงจือไม่มีทางแสดงให้นางดูตอนนี้ได้ เขาก็ยังเป็นมนุษย์คนหนึ่งอยู่เห็นได้ชัดว่าซูชิงลั่วเองก็เข้าใจถึงจุดนี้เช่นกัน จึงลองหยั่งเชิงโดยการโผล่ออกมาจากผ้าห่มนางไม่ได้พูดเรื่องที่จะให้ลู่เหิงจือเขียนนิยายให้นางอีกแล้ว เพียงแค่แสร้งทำเป็นพูดอย่างไม่ได้ตั้งใจ : "ได้ยินมาว่าตอนที่พี่เมิ่งไม่สบาย เพื่อที่จะทำให้นางอารมณ์ดี ติ้งอ๋องถึงขั้นระบำดาบให้นางด้วย"น้ำเสียงของลู่เหิงจือเรียบเฉย : "ข้าก็ทำได้"ซูชิงลั่ว : "แต่ข้าไม่ชอบดูระบำดาบ ข้าชอบอ่านนิยาย"“……”"ท่านเขียนมาสักท่อน ไม่แน่ข้าอ่านแล้วอารมณ์ดี ไข้อาจจะหายทันทีเลยก็ได้"ลู่เหิงจือมองนางเงียบๆซูชิงลั่วเขย่าแขนเขาด้วยความออดอ้อน : "ท่านพี่..."ลู่เหิงจือจ้องนางต่ออีกสักพัก ถึงจะไม่ได้พูดอะไรเลย แต่สุดท้ายก็ลุกขึ้นไปข้างโต๊ะด้วยสีหน้าอึมครึมซูชิงลั่วหลุดขำลั่นออกมา รู้สึกว่าอาการป่วยของตัวเองหายไปครึ่งหนึ่งแล้วอัครมหาเสนบาดีก็คืออัครมหาเสนาบดีจริงๆ เขียนนิยายก็เขียนไว้กว่าผู้อื่นยิ่งนัก จับพู่กันเขียนเสร็จหนึ่งหน้าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยิบมาแล้วโยนให้นางอ่านตอนที่นางกำลังจะรับได้ กระดาษแผ่นนั้นก็ถูกเขาหยิบกลับไปลู่เหิงจือ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 305
นางมองลู่เหิงจือลงมาจากที่สูง สายตาเลื่อนไปหยุดบนตัวซูชิงลั่ว แววตานั้นแฝงไว้ด้วยความริษยาและเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด"ฮูหยินของอัครมหาเสนาบดีอ่อนแอเพียงนี้ อย่าว่าแต่ล่าสัตย์ ห่วงแค่ว่าไม่เป็นเหยื่อให้ผู้อื่นล่าก็พอ"ซูชิงลั่วสบตากับนางโดยไม่หลบตาแม้แต่น้อย : "องค์หญิงทรงล้อหม่อมฉันเล่น ในสวนของราชวงศ์ หม่อมฉันจะกลายเป็นเหยื่อให้ผู้อื่นล่าได้เช่นไร"ลู่เหิงจือก้าวไปด้านหน้า ดึงซูชิงลั่วมากันไว้ด้านหลังแสดงออกถึงการปกป้องอย่างชัดเจนองค์หญิงอวี้หยางส่งเสียงค่อนแคะบ่อยๆ แล้วควบม้าจากไปเมื่อตกดึก ลมในเขตล่ากลับสงบลงท้องฟ้าดูสูงไกลลิบตา ดวงดาวในยามค่ำคืนทั้งเยอะและสว่างกว่าในเมืองหลวงนักซูชิงลั่วมองดูอยู่นอกเรือนพักชั่วคราวอยู่นาน ไม่ไกลออกไปยังมีกลุ่มคนห้อมล้อมกันก่อไฟย่างเนื้อย่างของกินกัน ทั้งดูรื่นเริงและคึกคักยิ่งนักการล่าสัตว์ฤดูหนาว โดยรวมแล้วเน้นความสบายๆ ไว้ก่อนลู่เหิงจือเห็นนางชอบ จึงพานางไปยังที่ที่ไกลออกไปตามลำพัง ก่อไฟกองเล็กๆ ทั้งยังนำขาแกะชิ้นเล็กและข้าวโพดมาย่าง เพื่อบรรยากาศที่สดใหม่ซูชิงลั่วมองเขาย่างขาแกะด้วยความตื่นเต้นดีใจ สีหน้าเต็มไปด้วยความชื่นชม : "เหตุใดท่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 306
ม้าเหงื่อโลหิตกินข้าวโพดที่พวกเขานำมาหมดแล้ว จึงเงยหน้าขึ้นและเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังซูชิงลั่วอดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า "ช่างใจร้ายใจดำเหลือเกิน"ลู่เหิงจือเหลือบมองนางเบาๆ แล้วพูดว่า "เจ้าก็ไม่ต่างกัน"ซูชิงลั่วรีบยกเนื้อย่างในมือขึ้นมาและยื่นไปที่ข้างปากของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนว่า "ท่านสามี ลองชิมอันนี้สิ อร่อยมาก"ลู่เหิงจือไม่อยากจะเถียงกับนางจึงก้มลงกัดเนื้อย่างช้าๆ ซึ่งก็อร่อยจริงๆหลังจากพูดคุยกันสักพักทั้งสองก็เดินกลับอย่างช้าๆ เมื่อเดินผ่านเรือนพักชั่วคราวแห่งหนึ่ง พวกเขาได้ยินเสียงขันทีคนหนึ่งถามด้วยความวิตกกังวลว่า "ม้าเหงื่อโลหิตขององค์หญิงยังไม่กลับมาหรือ? พรุ่งนี้จะต้องลงแข่งแล้วด้วย"ขันทีอีกคนพูดว่า "กลืนความกังวลลงไปซะ ม้าตัวนั้นฉลาดมาก องค์หญิงไม่เคยผูกมัน มันจะกลับมาเอง"ซูชิงลั่วถอนหายใจด้วยความปลงแล้วพูดกับลู่เหิงจือว่า "ม้าตัวนั้นฉลาดมาก เสียดายที่เจอนายไม่ดี"ลู่เหิงจือพูดอย่างใจเย็นว่า "ฉลาดจริง มิเช่นนั้นคงหลอกเจ้าให้เอาข้าวโพดย่างให้มันกินทั้งหมดไม่ได้หรอก พรุ่งนี้ยามที่เจ้าแข่ง มันอาจยอมให้เจ้าชนะเพราะข้าวโพดย่างก็ได้นะ"“……”ประชดนางอีกแล้วแค่กินข้า
แต่งกับขุนนาง บทที่ 307
ลู่เหิงจือพลันนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบกับนาง ชุดของนางก็เป็นชุดสีเหลืองอ่อนเช่นนี้ เพียงแต่ยามนั้นนางไม่ได้เกล้าผมเมื่อรู้สึกตัวว่าเขามองมา ซูชิงลั่วจึงหันกลับมาลู่เหิงจือยื่นมือออกไป โอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนนานพอสมควรจึงค่อยๆ เอ่ยว่า “ไปกันเถอะ ฮูหยิน ข้าจะคว้าอันดับหนึ่งพร้อมกับเจ้า”ซูชิงลั่วรู้สึกประหม่าในยามนี้ จึงโอบแขนเขาถามว่า “หากไม่ได้อันดับหนึ่งล่ะ?”ลู่เหิงจือตอบอย่างใจเย็นว่า “อันดับสุดท้ายก็คืออันดับหนึ่ง”ซูชิงลั่ว "......"สองสามีภรรยาเดินไปยังสนามแข่งด้วยกัน ร่างทั้งสองในชุดสีขาวและสีเหลืองดึงดูดสายตาของทุกคนในทันทีทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างเคยได้ยินมาว่าอัครมหาเสนาบดีลู่คลั่งรักฮูหยินของตนเพียงใด ทั้งเรื่องพลุเอย ข่าวลือต่างๆ เอยที่เล็ดลอดออกมาจากเจียงหนาน ทำให้พวกนางอยากรู้จักซูชิงลั่วเป็นอย่างยิ่งพวกนางจึงอดกระซิบไม่ได้“ผอมขนาดนี้ ดูอ่อนแอเหลือเกิน”“ผู้ชายชอบเอวบางกันทั้งนั้น แม้แต่ใต้เท้าลู่ก็เช่นกัน”"ดวงตาคู่นั้น เอวคอดๆ นั่น ช่างราวกับจิ้งจอกสาวเสียจริงๆ......"เสียงซุบซิบเหล่านั้นเข้ามาในหูของซูชิงลั่ว กลายเป็นเสียงซ่าๆ ฟังไม่ชัดเจนว่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรแต
Latest chapter
แต่งกับขุนนาง บทที่ 458
เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 457
เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 456
เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท
แต่งกับขุนนาง บทที่ 455
ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 454
ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 453
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช
แต่งกับขุนนาง บทที่ 452
ลู่เหิงจือจึงได้อยู่เดือนเป็นเพื่อนซูชิงลั่วเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเมนูอาหารในบ้านเปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยเฉพาะเมนูที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนแต่ปรากฏในช่วงนี้อยู่บ่อยครั้ง - ตีนเป็ดตุ๋นน้ำแดง เนื้อแพะตุ๋น มะเขือม่วงย่าง และหัวสิงโตนึ่งลู่เหิงจือกินไปหลายวันก็เริ่มฉุกคิดได้ จึงหันไปมองซูชิงลั่ว“ครั้นที่เจ้าไปกินข้าวกับอวี๋ซื่อชิงและหลี่ว์เผิงเทียน แล้วถามเถ้าแก่ว่าข้าชอบกินอะไร”ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากคืนดีกับลู่เหิงจือแล้ว พวกเขาทั้งสองก็เข้าใจกันมากขึ้น - สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วทำให้นางกับลู่เหิงจือต่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น“ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาท่านเอาใจข้าเรื่องอาหารมากเลย” ซูชิงลั่วเอ่ยติดตลก “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะไม่ค่อยกลับบ้านมากินข้าว”ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนางซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อย “ที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่เคยได้สังเกต”นางเอื้อมมือไปดึงหูเขาเบาๆ พลางเอ่ยว่า "ต่อไปนี้ สามีจะได้กินอาหารถูกปากที่บ้านบ่อยๆ แล้วนะ"การที่นางเรียกเขาว่า "สามี" และดึงหูเขาทำให้สายตาของลู่เหิงจือลึกซึ้งยิ่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 451
ซูชิงลั่วหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะฟื้นพอฟื้น คนแรกที่เห็นคือลู่เหิงจือที่นอนอยู่ข้างๆ มือของเขายังจับมือนางไว้อยู่ และฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อนางขยับมือลู่เหิงจือรู้สึกตัวทันที ไม่ต้องให้นางเอ่ยสิ่งใด เขาก็รีบเทน้ำอุ่นใส่ถ้วย แล้วอุ้มนางเข้ามากอดในอ้อมแขน ป้อนน้ำให้นางซูชิงลั่วดื่มไปหลายถ้วยถึงจุใจ เสียงของนางก็แหบพร่า “ลูกล่ะ”“อยู่ห้องข้างๆ เจ้าน่ะ มีแม่นมเหมยและแม่นมคอยดูแลอยู่ ท่านย่าก็แวะไปดูเป็นระยะๆ เจ้าไม่ต้องห่วง” ลู่เหิงจือถามนาง “หิวหรือไม่”ซูชิงลั่วพยักหน้า หิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลู่เหิงจือตอบว่า “ข้าวต้มกับบะหมี่เตรียมไว้แล้ว เจ้าอยากกินอะไร”“แม่นมเหมยบอกว่าเจ้าเพิ่งคลอด ควรกินอาหารอ่อนๆ ไปก่อน”เขาเอื้อมมือไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “พอเจ้าสบายตัวขึ้นแล้ว ข้าจะลงครัวทำอาหารที่เจ้าชอบกินด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า “บะหมี่แล้วกัน”นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนลู่เหิงจือจึงอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ป้อนให้นางทีละคำนางกินบะหมี่ไปสองชามเล็กถึงจะอิ่ม และคิดถึงลูกขึ้นมา จึงถามว่า “ลูกหลับอยู่หรือไม่ หากตื่นแล้วอุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงทุ้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 450
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป
