4.สบตาครั้งแรก

ราเชนทร์มองเด็กสาวตรงหน้าที่เดินตรงเข้ามาหาด้วยสายตาเย้ายวน ทรวงอกที่เคลื่อนไหวทำให้รู้ว่าภายใต้เสื้อยืดนั้นไม่ได้มีเสื้อชั้นในปกปิด ผ้าถุงผืนยาวถูกม้วนพับขึ้นมาอวดเรียวขาสีน้ำผึ้งเนียน ความยาวของผ้าปิดเพียงก้นเท่านั้น สายตาหวานฉ่ำที่ส่งมาบอกความต้องการชัดเจน

ราเชนทร์เดินตรงเข้าไปหาพร้อมกับจับแขนของเด็กคนนั้นเอาไว้สองข้างก่อนจะบีบแน่นลงไป พร้อมกับลากมาที่ประตูห้องของตัวเอง ก่อนจะเปิดออกแล้วผลักเธอออกไปอย่างรุนแรง

"อย่ามาทำตัวแบบนี้ในบ้านฉัน ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะไล่เธอออกหมดทั้งครอบครัว" เสียงห้าวดุดันเรียกให้คนสนิทและแม่บ้านวิ่งขึ้นมาข้างบน สายตาคมดุตวัดไปที่แม่บ้านอย่างตำหนิและเลยไปถึงลูกน้องของตัวเอง

ราเชนทร์เดินกลับเข้ามาในห้องด้วยความหงุดหงิดใจ มีเด็กสาวจำนวนไม่น้อยที่อยากจะมาเสนอตัวให้นายหัวอย่างเค้า รายนี้คงไม่ใช่รายที่สิบน่าจะรายที่ยี่สิบแล้ว แต่เค้าก็ไล่ออกไปทุกที ความต้องการของเค้าถูกปลดปล่อยทุกเดือนเป็นประจำอยู่แล้ว แทบจะทุกเดือนชายหนุ่มจะต้องไปกรุงเทพเพื่อทำกิจกรรมแมนๆ แบบนั้นเสมอมา มือหนาลูบไล้น้องชายตัวเองเบาๆ อย่างปลอบใจ อาทิตย์หน้าจะพาไปแล้วกัน

"ธีไม่โอเคนะคะคุณแม่ คุณชาญวุฒิจู้จี้มากเกินไป"

เรื่องราววันนี้ถูกถ่ายทอดออกจากปากลูกสาวคนสวยในตอนค่ำ คุณดวงใจอดตำหนิในใจไม่ได้ นางคิดว่านายชาญวุฒิคนนี้อาจจะดีพอสำหรับลูกสาวของนาง แต่คำพูดก้าวก่ายที่ถามถึงเงินส่วนตัวของลูกสาวที่ซื้อให้หลานคนโปรดทำให้นางคิดหนัก หมูคริสของย่าน่ารักน่าเอ็นดูขนาดนี้ ถ้าอาไม่เปย์ย่าก็เปย์เองนะลูกนะ หมูคริสรู้จักชื่อตัวเองเดินตุบตับมาหาย่าทันที แล้วกอดแขนอย่างอ้อนๆ

"โถถถถ หมูของย่า เสื้อผ้าหมื่นกว่ามันสักแค่ไหนกันลูก มือที่ถูกกอดเอาไว้แน่นรั้งตัวหลานชายคนเดียวมากอดอย่างแสนรัก

"ต่อไปนี้หมูของย่าไม่ต้องไปเจอคนใจดำใจแคบอีกแล้วเนอะลูกเนอะ " ธีราแอบยิ้มคนเดียวออกมาอย่างพอใจ ถ้าแม่เอ่ยปากขนาดนี้แล้ว นายชาญวุฒิคงหลุดวงโคจรออกไปจากชีวิตของเธออย่างแน่นอน ธีราคนนี้จะอยู่บนคานทองฝังเพชรเลี้ยงหลานไปตลอดชีวิตคนเดียว

"นาย จะไม่โกนหนวดสักนิดหรอครับ" เสียงลูกน้องคนสนิททักท้วง วันนี้เป็นวันประมูลเครื่องเพชรการกุศลหาเงินเพื่อช่วยเหลือเด็กกำพร้า ราเชนทร์ขึ้นเครื่องมาถึงที่นี่ตั้งแต่เช้า แล้วหาเสื้อผ้าสุภาพราคาแพงจากห้างใก้ลๆ ก่อนจะเดินเข้ามาในงาน บัตรเชิญบอกว่าแขกที่หนวดเครารุงรังคนนี้เป็นลูกค้าวีไอพี มือหยาบลูบเคราตัวเองช้าๆ

"กูลืมเลยช้าไปแล้ว" ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในงานเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับมองบรรยากาศโดยรอบ

เสื้อผ้างดงามแต่งกายสวยหรูแต่ใส่เพชรปลอม ราเชนทร์อมยิ้มออกมาอย่างสมเพชในใจ บางคนสวยหรูจนเหมือนจะเป็นตู้เพชรเคลื่อนที่ไปแล้ว เค้ากับลูกน้องมองหาเก้าอี้นั่งที่ถูกจัดเอาไว้เรียงลำดับหมายเลข แล้วเดินตรงเข้าไป

พิธีกรชื่อดังเริ่มเปิดงานแล้ว ทีมงานรีบเข้ามาช่วยเหลือราเชนทร์ด้วยความยินดี ป้ายบัตรบอกถึงความสำคัญของเค้าได้อย่างดี ชายหนุ่มนั่งลงตรงจุดกึ่งกลางเวทีที่เป็นจุดโฟกัสของงานนี้ทีเดียว แสงไฟดับวูบลงแล้ว งานกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

ธีรานั่งรออยู่บริเวณหลังเวที วันนี้ครอบครัวเธอขนมากันทั้งบ้าน สาวสวยยิ้มดุออกมาพร้อมกับสั่งคนที่บ้านเสียงเข้มว่า ห้ามประมูลชุดฟินาเล่ ที่เธอสวมเด็ดขาด มือบางจับไปที่ต่างหูสีแดงสดเบาๆ น้ำหนักขนาดนี้ มูลค่าคงไม่น้อย

นางแบบหลายคนทยอยเดินออกไปแล้ว ทีมงานเดินมาคอยดูแลเธออย่างใก้ลชิดพร้อมกับซักซ้อมครั้งสุดท้าย ราเชนทร์มองดูชุดสุดท้ายด้วยความตื่นเต้นทับทิมจากเหมืองของเค้ากำลังจะมาแล้ว รูปร่างสูงโปร่งบอบบางของนางแบบที่เดินออกมา สะกดทุกสายตาให้อยู่นิ่ง เท้าบางเรียวค่อยๆ เดินออกมาด้วยความมั่นใจ เกาะอกที่มีเข็มกลัดติดอันใหญ่เอาไว้ ไม่ได้สวยเท่ากับใบหน้าของนางแบบ สายตาของเธอสะกดหัวใจเค้าให้อยู่กับที่

"ธีรา สุทธิรักษ์โยธิน " เสียงพิธีกรประกาศชื่อเธอ