8 - พาลูกเมียเข้าไร่

พาลูกเมียเข้าไร่

เช้าของวันที่สาม ก่อนที่จะได้กลับบ้าน เขาได้กลายเป็นพ่อแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เขาเชิญเจ้าหน้าที่เขตเข้ามาที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลที่เอมิกาพักอยู่ เพื่อดำเนินการเรื่องจดทะเบียนสมรสของเขาและเธอ หลังจากที่เขาได้โทรศัพท์ไปปรึกษากับบิดาวันก่อน ตั้งแต่ที่ออกจากห้องคลอด

ส่วนบิดาของเขาตอนแรกก็ตกใจไม่น้อย ที่จู่ ๆ ก็กลายเป็นปู่แบบกระทันหัน เพราะคิดว่าโดนเขาอำเล่น แต่เมื่อได้รับรู้ถึงเรื่องราวที่เขาโทรศัพท์ไปเล่าให้ฟังอย่างละเอียด ท่านจึงได้แนะนำให้เขาจดทะเบียนสมรส แล้วลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปก่อน เป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้

กว่าจะจบด้วยวิธีนี้ ธีรเมธก็โดนบิดาต่อว่าเอาอยู่ไม่น้อย เรื่องทำผู้หญิงท้อง ผู้เป็นพ่อก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเขามาก แต่เมื่อเขาสารภาพว่าทำหญิงสาวอายุไม่ถึงสิบแปดท้อง ผู้เป็นพ่อเมื่อได้ยินแบบนั้น แทบจะจับเขาเข้าคุกเสียเองที่ทำอะไรยั้งคิดลงไปแบบนั้น

ส่วนเรื่องชื่อของลูกชาย เขาเป็นคนไปจัดการเรื่องแจ้งเกิดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซึ่งเขาก็เป็นคนตั้งชื่อให้ด้วยตัวเอง พร้อมกับให้ใช้นามสกุลของเขา เขาจัดการเองทุกอย่างเสร็จสับ โดยที่เธอไม่สามารถปฏิเสธหรือห้ามอะไรเขาได้เลย

“เดี๋ยวไปเก็บของที่พักของเธอก่อน” เขาเอ่ยบอก ขณะนั่งอุ้มลูกชายอยู่ข้าง ๆ กับเธอบนรถ ที่วันนี้มีนิกรลูกน้องคนสนิทของธีรเมธมาเป็นคนขับรถให้

“ไปเก็บทำไม” เธอถามเขาขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ

“ชะเอม! เธอเป็นเมียพี่ถูกต้องตามกฎหมายแล้วน่ะ ถ้าไม่เห็นแก่ตัวเอง ก็ขอให้เห็นแก่เจ้าคุณหน่อยสิ ลูกไม่ได้รู้อิโหน่ อิเหน่อะไรด้วยเลยนะ ถ้ารักลูกก็อย่าพาลูกไปลำบากเลย” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่ดูจริงจังของเขาที่มองเธอ

เด็กชายคุณธีร์ ภัทราตระกูล หรือ น้องเจ้าคุณ ซึ่งธีรเมธเป็นคนตั้งให้ด้วยตัวเอง ซึ่งผู้เป็นแม่ที่อุ้มท้องมาเกือบเก้าเดือน ไม่มีสิทธิ์ได้เอ่ยค้านใด ๆ เลย เขาพึ่งได้เข้ามาในชีวิตของเธอแท้ ๆ แต่เขาดันมามีอิทธิพลต่อเธอตั้งมากมาย แม้แต่ชีวิตของเธอในตอนนี้ด้วย ก็ยังต้องถูกเขาคอยนำทางให้

“สรุปเอมไม่มีสิทธิ์” เธอถอนหายใจออกมายาว พร้อมกับทำหน้างอใส่เขา

แถมเขายังบังคับให้เธอแทนตัวเองด้วยชื่อเวลาพูดกับเขา และเขาก็จะแทนตัวเองว่าพี่ เมื่อสนทนากับเธอ ก็ในเมื่อชีวิตนี้และในตอนนี้ของเธอยังต้องพึ่งพาเขา เขาที่เป็นพ่อของลูก เขายอมรับลูกของเธอเป็นลูกของเขาอย่างมั่นใจ โดยไม่ได้ถามเธอเลยสักคำ หากเป็นคนอื่นเธอจะไม่ถูกบังคับให้ตรวจดีเอ็นเอเหรอ

แต่เขากลับไม่ลังเลใจอะไรเลย เมื่อเจอกันตอนที่เธอท้อง อะไรเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เขามั่นใจในตัวของเธอแบบนี้กันน่ะ

“เธอหมดสิทธิ์ตั้งแต่จรดปลายปากกาลงบนกระดาษแผ่นนั้นแล้วชะเอม เพราะตอนนี้เธอคือเมียของพี่” เขาจ้องมองที่ใบหน้าของเธอ ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นมาอ้างอย่างเย้ยหยันกับเธอ เหมือนดั่งผู้ชนะในครั้งนี้

“เจ้าเล่ห์ที่สุดเลย...” เธอหันหน้าหนีเขาไปทางอื่นทันที

“บอกที่อยู่มา...”

“หอพัก XX ซอยเซเว่นคะ” ในเมื่อไม่สามารถที่จะทำอะไรเขาได้ เธอต้องจำใจต้องบอกเขาออกไปตามตรง เพราะเห็นแก่ลูกด้วย ที่เธอไม่อาจปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขาได้ อีกอย่างตอนนี้เธอกลายเป็นภรรยาของเขาอย่างเต็มตัวแล้วด้วย

“นั่งรอที่รถนี่แหละ เดี๋ยวให้ไอ้กรเข้าไปเก็บ” เขาบอกเธอเมื่อรถขับมาจอดที่หน้าห้องพักของเอ ซึ่งเป็นเพียงแค่ห้องแถว

“ไม่ได้น่ะ” เธอรีบปฏิเสธทันควัน

“ทำไม” เขาเลิกคิ้วมองเธอ

“ชุดชั้นในของเอม จะให้พี่กรเก็บได้ยังไง” เธอเอ่ยบอกเหตุผลออกไป เพราะเธอก็อายเป็นเหมือนกันนะ ที่จะให้ผู้ชายคนอื่นมาเก็บชุดชั้นในให้

“ถ้าอย่างนั้น ก็อุ้มลูกรออยู่ในรถ พี่จะเป็นคนไปเก็บให้เอง” เขาจึงส่งลูกน้อยที่กำลังหลับเพลินอยู่บนตักของเขา ส่งให้เธออุ้มรอ

สักพักเขาก็กลับมาขึ้นรถ ด้วยกระเป๋าเพียงใบเดียว แถมในกระเป๋าใบนั้นยังรู้สึกว่าเบามากกว่าเป็นพิเศษ กว่าทุกครั้งที่เธอแบก

“ทำไมมีแค่กระเป๋าใบเดียวคะ” เธอถามเขาขึ้นมาทันที ที่เขาขึ้นมานั่งในรถในตำแหน่งเดิม

“ก็ไม่เห็นมีอะไรจะจำเป็นเลย ไม่ต้องเอาแล้ว พี่แจ้งเจ้าของห้องพักนำไปทิ้งได้เลย แล้วไปอยู่ที่ไร่ พี่จะซื้อให้ลูกกับเธอใหม่ทั้งหมด” เขาพูดบอกเธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“พี่คืนห้องเองเหรอ...” เธอถามเขากลับไปอีกครั้ง

“อื้มมม ก็เธอกับลูกต้องไปอยู่ที่ไร่ ที่นี่ก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป” เขาพยักหน้ารับ แถมพูดออกมาหน้าตาเฉย เหมือนคนไร้ความรู้สึก

“ไอ้กรออกรถ ลูกฉันร้อน” เมื่อเธอเริ่มที่จะสาวความยาว เขารีบเอ่ยปากบอกนิกร ให้เคลื่อนรถออกจากตรงนี้ทันที

ไร่ธีรเมธ🌿

“ส่งลูกให้ป้านาอุ้ม” เขาเอ่ยบอกเธอ เมื่อเธอเอาแต่นั่งอุ้มลูกน้อยอยู่บนรถนิ่ง

พรรณวนา เป็นป้าแม่บ้านอาวุโสประจำไร่ของนี้ มีหน้าที่คอยจัดการเรื่องอาหารกินของคนในไร่ และเป็นคนเดียวที่สามารถเข้ามาทำความสะอาดบ้านหลังนี้ให้เขาด้วย

“...” เธอหันกลับไปมองหน้าเขาอย่างลังเล

เขาจึงได้แต่พยักหน้าให้เธอแทนคำตอบ พร้อมกับส่งยิ้มให้พรรณวนาอย่างเก้อเขิน

ทุกคนให้การต้อนรับเอมิกาในฐานะภรรยาเจ้าของไร่เป็นอย่างดี หลังจากที่เขาปรึกษากับบิดา เขาจึงแจ้งทุกคนในไร่ต่อทันที นอกจากมารดาและน้องสาวของเขาที่เขายังไม่ได้แจ้งข่าวให้ทราบ

เขารออธิบายให้ผู้เป็นแม่ฟังทีเดียวตอนท่านเดินทางมาที่นี่ เพราะพักหลัง ๆ มานี้ ท่านจะเทียวมาหาเขาทุก ๆ สามเดือนอยู่แล้ว

เอมิกายอมส่งลูกน้อยในอ้อมอกให้แก่พรรณวนาอุ้มเดินเข้าไปในบ้าน และตัวเองก็กำลังขยับก้าวขาาลงจากรถ แต่ก็ช้ากว่าธีรเมธอยู่ดี ที่ลงอีกฝั่ง แล้วรีบมาช้อนเธอออกมาจากรถ

“พี่ธีร์! พี่ทำอะไร อุ้มเอมทำไม” เธอถามเขาอย่างไม่เข้าใจที่จู่ ๆ เขาก็มาอุ้มเธอขึ้นแนบอก

“อุ้มเข้าบ้านยังไง” เขาเอ่ยตอบพร้อมกับสาวเท้าเดินเข้าบ้านทันที

“แต่เอมเดินเองได้” เธอค้านขึ้นมาทันที แต่แขนกลับยกคล้องรอบคอเขาไว้แน่น เพราะกลัวจะตก

“อยู่นิ่ง ๆ”

เขาอุ้มเธอเดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวัง ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่หนักเหมือนตอนก่อนคลอด แต่การสาวเท้าเดินในที่ต่างระดับก็ต้องกังวลอยู่แล้ว

“อยู่ที่ห้องนี้ไปก่อน เดี๋ยวรอช่างต่อเติมห้องเสร็จค่อยพาลูกย้ายเข้าไปอยู่” เขาเอ่ยบอก เมื่ออุ้มเธอเข้ามาในห้องนอนของเขา ห้องที่เขากับเธอมีความลึกซึ้งกัน จนมีพยานเป็นลูกชายเพิ่มมาในตอนนี้

เขาวางเธอลงอย่างช้า ๆ เพราะรู้ดีว่าเธอยังปวดแผลที่ผ่าคลอดอยู่ โซฟา ตัวนุ่มที่เขาได้จัดเตรียมไว้ให้ และเตียงคิงไซส์ที่เขาพึ่งเปลี่ยน เพื่อรองรับลูกน้อยของเขาได้

เธอหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องนี้อีกครั้ง และเหตุการณ์ที่ผ่านมา ก็ผุดขึ้นมาในความคิดของเธออีกครั้ง จนเธอต้องส่ายหน้าสลัดความคิดนั้นทิ้ง

“เอมกับลูกมาอยู่ในห้องนี้ แล้วพี่ธีร์จะไปอยู่ห้องไหน” เธอถามเขา แต่กลับไม่ได้มองหน้าเขา

“ถามออกมาได้ ที่นี่บ้านพี่น่ะ ก็อยู่ที่ห้องนี้แหละ จะให้พี่ไปอยู่ที่ไหน” เขานั่งลงข้าง ๆ เธอ ก่อนที่จะเอ่ยบอกออกไปตามตรง

“แต่...”

“มีอะไรเหรอ ทำไมต้องหน้าแดงด้วย คิดอะไรอยู่ หืมมม” เขาเอียงหน้าเข้าหาเธอเพื่ออยากจะแกล้ง เมื่อเห็นอาการสบประมาทของเธอ เขาเดาได้ทันที ว่าเธอคงจะนึกถึงเรื่องราวในคืนนั้น

อุแว้!!!