บทที่ 1 ตาฝาด

บทที่ 1 ตาฝาด

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

เสียงล้อกระเป๋าเดินทางครูดไปตามถนนขรุขระ อ้อมขยับแว่นตาเบา ๆ แล้วชะเง้อมองรถกระบะคันสีเหลืองที่แล่นตรงมาทางนี้จึงหยุดเดินแล้วหันไปกวักมือเรียกญาณินที่กำลังสนุกอยู่กับการเก็บภาพบรรยากาศภูเขา

"ยัยนิน! รถมารับแล้วใช่ไหม"

"ไหน ๆ" หญิงสาววิ่งมาหาเพื่อนแล้วยกมือขึ้นมาป้องแสง มองรถยนต์ที่กำลังแล่นมาทางนี้อย่างพิจารณา "ใช่แล้ว! รถผู้ใหญ่แต่ทำไมวิ่งมาทางนั้นนะ ผู้ใหญ่เข้าไปในเมืองมาเหรอ"

เอี๊ยด!!

เสียงเบรกรถที่มาพร้อมกับฝุ่นตลบ อ้อมรีบยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วสะบัดมือไล่ฝุ่นไปมาเบา ๆ ในขณะที่ญาณินรีบเข้าไปเคาะกระจกรถ

"ใช่ผู้ใหญ่นวยไหมคะ"

"ใช่ครับ อ๋อ… ครูที่จะมาสอนเด็ก ๆ ใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะผู้ใหญ่ หนูชื่อญาณินค่ะ ส่วนนี่เพื่อนหนูชื่ออ้อม"

"สวัสดีค่ะผู้ใหญ่" อ้อมยกมือไหว้สวัสดี

"ขึ้นรถเลยหนู"

"คันนี้เหรอคะ ข้างหน้าหรือหลังดี.." ญาณินถอยออกห่างจากรถหนึ่งก้าวพลางใช้ความคิดก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋าสัมภาระขึ้นท้ายกระบะแล้วกระโดดขึ้นมาอย่างไม่ลังเลใจ "อ้อมแกไปนั่งกับผู้ใหญ่ เดี๋ยวฉันจะว่าจะเก็บภาพสักหน่อย"

"ได้ดิ แกนั่งคนเดียวได้นะ"

"ได้"

"อืม ๆ จับดี ๆ แล้วกัน" ว่าจบอ้อมก็ยกกระเป๋าขึ้นมาท้ายกระบะแล้วเดินอ้อมไปขึ้นรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ ด้วยเพราะรถเป็นกระบะตอนเดียวจึงมีเบาะนั่งข้างคนขับเพียงที่เดียวเท่านั้น

"ไปเลยค่า~" ญาณินส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างตื่นเต้นโดยที่ไม่รู้ว่าเบื้องหน้าจะเป็นยังไง แต่เธอก็ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำภารกิจที่ตั้งใจไว้ให้สำเร็จก่อนกลับบ้าน

รถกระบะของผู้ใหญ่นวยขับเคลื่อนมาตามทางขรุขระสลับกับลงเนินขึ้นเนินบ้างแต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคแก่ญาณินเลยสักนิดแม้อ้อมที่นั่งอยู่หน้ารถกับลุงผู้ใหญ่จะอ้วกแตกไปแล้วสามรอบก็ตาม

เอี๊ยด!

เสียงเบรกรถดังขึ้นพร้อมกับฝุ่นคลุ้งไปทั่วบริเวณ ญาณินลุกขึ้นแล้วสะบัดผมสองสามครั้ง เธอรวบผมขึ้นมัดลวก ๆ ก่อนที่จะกระโดดลงจากรถอย่างทะมัดทะแมงแล้วรีบเดินไปหาอ้อมที่นั่งดมยาอยู่ สีหน้าเธอไม่สู้ดีนัก

"อีกสองวันผมจะเข้าในเมืองอีก ถ้าครูมีธุระหรืออยากซื้ออะไรก็ไปด้วยกันได้นะครับ พอดีจะเข้าไปรับครูอาสาอีกน่ะ"

"มีคนมาอีกเหรอคะ"

"เปล่าหรอก พอดีครูคนเก่าน่ะครับ แกลงไปซื้อของในตัวเมืองสองวัน"

"อ๋อค่ะ" ญาณินยิ้มบาง ๆ ในขณะที่อ้อมสะบัดมือไว ๆ เป็นการบอกลาการนั่งรถลงเขา เธอเข็ดหลาบมาก

"ไม่เอาแล้ว เข็ดหลาบไปอีกนานเลย ขอรับมืออีกรอบก็ตอนกลับบ้านแล้วกัน ไม่ไหวจะอ้วกแล้ว อุ๊บ!" อ้อมเดินโซเซไปอ้วกข้างโพรงหญ้าจนญาณินต้องเข้าไปลูบหลังให้เธอ ลุงผู้ใหญ่ยิ้มขบขันพลางตะโกนเรียกเด็ก ๆ มาขนของลงจากรถ ญาณินถือโอกาสนั่นสำรวจรอบ ๆ หมู่บ้านด้วย

"ว้าว… ที่นี่น่าอยู่มากเลยนะว่าไหม"

"ชะ.. ใช่ อุ๊บ.. แหวะ~" อ้อมตอบคำถามเพื่อนแล้วอ้วกต่อจนหมดแรง "ฉันว่าฉันต้องพัก"

"โอเค เราจะพักผ่อนกันนะเพื่อน"

"ยัยนิน~ เธอไม่ได้เอาฉันมาฆ่าใช่ไหม" อ้อมเบะปากคว่ำงอแงเหมือนเด็กน้อยแต่ญาณินก็เอาอยู่ด้วยการพาเธอไปพักผ่อนยังบ้านพักครูที่ทางหมู่บ้านเตรียมไว้ให้ เพราะผู้ใหญ่บอกให้พักผ่อนก่อนแล้วค่อยออกไปทำความรู้จักกับชาวบ้านพรุ่งนี้

18:30 น.

วี่~ แปะ!

อ้อมตบยุงที่บินมาตอมหน้าตัวเองเสียงดังจนญาณินสะดุ้งตกใจ

"ยัยนิน ยุงไม่กัดแกเหรอ"

"กัดดิ เดี๋ยวจุดยากันยุงก่อน" ญาณินลุกขึ้นไปรื้อของใช้ในกระเป๋าสัมภาระออกมาแล้วเอายากันยุงมาจุดไว้ที่มุมห้องนอน ก่อนจะโยนขวดสเปรย์กันยุงให้เพื่อน "ฉีดนี่ไว้ก่อนนะ"

"จ้า~ แกนี่ก็แปลกคนนะ ทั้งที่ไม่เคยมาแบบนี้เลยแต่กลับจัดกระเป๋ามาถูกซะงั้น"

"เปล่าหรอก ดูในคลิปมาน่ะ ต้องเตรียมพร้อมทุกอย่างก่อน เห็นไหมพอมาเจอสถานการณ์จริงก็จะได้ไม่ต้องมานั่งให้ยุงกินเลือด"

"จ้าแม่คนรอบครอบ"

"แล้วเราต้องอาบน้ำไหมเนี่ย ห้องน้ำอยู่ไหนนะ..?" ญาณินยกตะเกียงที่จุดไว้ส่องออกไปด้านนอกเพื่อหาห้องน้ำแต่ต้องชะงักที่เห็นเพียงโอ่งใบเล็ก ๆ ตั้งอยู่นอกบ้าน น้ำเต็มโอ่งซะด้วย

"นั่นเหรอที่อาบน้ำเรา" อ้อมชะเง้อคอมองตามสายตาเพื่อนรักแล้วทั้งสองก็หันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย ญาณินยิ้มเจื่อนก่อนจะเอาเสื้อผ้าที่ตนเอามา แล้วเปลี่ยนเป็นผ้าถุง อ้อมมองเพื่อนแล้วอดแซวไม่ได้ "ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ก็ได้เห็นนะ เสียดายที่ไม่มีอินเทอร์เน็ต ถ้ามีฉันจะถ่ายรูปแกแล้วโพสต์ลงเฟซบุ๊ก"

"อย่าร้ายสิ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน" ญาณินคือหน่วยกล้าตายคนแรก เธอเดินไปด้วยความระแวงเพราะข้างนอกค่อนข้างมืดมาก มีเพียงแสงไฟจากตะเกียงเท่านั้นที่ให้ความสว่าง

แอ๊บ!

"..!!" หญิงสาวหันขวับไปมองต้นทางของเสียง

แอ๊บ!

"ฮะ!" ญาณินกระชับผ้าถุงแน่นแล้วเพ่งมองสิ่งที่กำลังร้องเสียงดังอยู่ปากโอ่ง

พรึบ

แปะ!

"กรี๊ด!!"

สองวันต่อมา

"นี่มึงลงทุนซื้อแบตเตอรี่เองเลยเหรอวะ ลูกหนึ่งก็หลายบาทนะแล้วนี่จะใช้กี่ลูกเนี่ย" ธันวาเอ่ยถามเพื่อนรักขณะที่ยืนเลือกของช่วยกันอยู่ ปกป้องหันมาเลิกคิ้วให้เพื่อนรักแล้วบุ้ยปากไปที่เตียงสนาม

"เอาอันนั้นด้วย"

"เออ สั่งอยู่นั่นแหละ"

"แล้วมึงไม่คิดจะกลับบ้านเหรอวะ"

"กลับดิ แต่กูขอเที่ยวก่อน เออมึง ซื้อของเสร็จแล้วไปแดกข้าวกัน" ธันวาเอ่ยชวนเพื่อนรัก

"อยู่นานไม่ได้นะเพราะผู้ใหญ่น่าจะลงมารับกูแล้ว"

"เออไม่นานหรอก แดกเสร็จก็แยกย้าย"

"โอเค"

เมื่อเลือกซื้อของเสร็จ ปกป้องก็ให้ทางร้านนำไปส่งยังจุดที่จะขึ้นรถ แล้วไปกินข้าวกับธันวาที่ร้านประจำในตัวอำเภอ

"กับข้าวที่นี่แม่งอร่อยไม่เปลี่ยน มากี่ครั้งก็รสชาติเดิม"

"เจริญอาหารเถอะไม่ว่า" ปกป้องยกแก้วน้ำขึ้นจิบเล็กน้อย

"เออเพื่อนบอกอยากมาหามึงอยู่นะ ไอ้ปินก็อยากมา"

"พอก่อนไม่เอามาลำบากด้วยหรอก ไอ้ขุนก็เพิ่งจะทำงานเอง ดีใจที่มันกลับไปทำงานที่ตัวเองรักได้"

"เออว่ะ แล้วนี่ต้องกลับแล้วไหมมึงอะ"

"อืม สงสัยผู้ใหญ่คงมารอแล้ว กูต้องทำเวลาหน่อย" ธันวาเลิกคิ้วให้ปกป้องพลางยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ

"มึงจะหนีความบอบช้ำมาขึ้นดอยอีกนานแค่ไหนวะ หรือมึงไม่เคยลืมญาณินเลย?" คำถามเขาทำเอาคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามเงียบไปพักใหญ่ ปกป้องถอนหายใจยาว ๆ แล้วจึงตอบกลับ

"กูยังลืมนินไม่ได้ว่ะ… หากขอพรได้กูอยากกลับไปรักนินอีก กูสัญญาจะรักษานินไว้ด้วยชีวิต" ธันวาพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูดออกมา

"เราต้องเดินไปตรงนี้ใช่ไหมนะ… ร้านค้าอยู่ตรงนั้น โอ๊ะ! ใช่จริง ๆ ด้วย" เสียงหวานใสพร้อมกับร่างบางเดินผ่านหน้าร้านอาหารไปเป็นจังหวะที่ธันวาเงยหน้าขึ้นมามองพอดี

"เออ… ถ้าเป็นแบบนั้นดะ… เฮ้ย!" ธันวาอุทานออกมาจนปกป้องตกใจ

"เป็นเชี่ยอะไร" ปกป้องหันไปมองตามสายตาธันวาที่มองไปหน้าร้านแถมเพื่อนยังขยี้ตารัว ๆ ทำท่าทางแปลก ๆ

"ขอพรปุ๊บมาปั๊บเลยเหรอวะ"

"พูดเชี่ยไรของมึง"

"หรือกูตาฝาดไป!" ธันวายังขยี้ตาเพราะคิดว่าตัวเองตาฝาด

"อะไร"

"กูเห็นญาณินเดินผ่านไปเมื่อกี้!" ไม่ว่าเปล่าแต่เขายังวิ่งออกมาดู ปกป้องจ่ายเงินค่าอาหารแล้วรีบเดินตามเพื่อนมาหน้าร้านอาหาร "หรือกูหลอนไปวะเนี่ย" ธันวายกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองแล้วจึงยิ้มเจื่อนให้ปกป้องที่กำลังมองเขาด้วยสีหน้าดุ ๆ

"อะไรของมึง"

"สงสัยกูตาฝาดไปว่ะ ขอโทษด้วย"

"เฮ้อ…"