บทที่ 74 เหยียนหลิ่วกำลังจะเดินทาง

บทที่ 74

เหยียนหลิ่วกำลังจะเดินทาง

            เย็นวันนั้น ระหว่างกินข้าว เหยียนหลิ่วได้บอกเรื่องที่ต้องออกเดินทางไปชายแดนตะวันออก

            ทุกครั้งที่ต้องออกเดินทาง ชายหนุ่มจะบอกทุกคนให้ทราบเสมอ เพื่อไม่ทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วง

            ทางด้านพวกจิ่งฟาง พอได้ยินว่าเหยียนหลิ่วต้องออกเดินทางอีกแล้ว ทั้งที่เพิ่งจะกลับมา พวกเขาแสดงสีหน้าตกใจและเป็นกังวล

            หากทว่า…

            จางไคเฮ่อกับตงตง รับฟังชายหนุ่มด้วยสีหน้าเข้าใจ

            “การที่สำนักราชองครักษ์หลวงต้องออกโรง สถานการณ์ทางชายแดนตะวันออกคงไม่สู้ดีสินะ” จางไคเฮ่อกล่าว

            “ใช่ขอรับ” เหยียนหลิ่วตอบ ก่อนจะอธิบายสถานการณ์ตอนนี้ให้ทราบ

            กองทัพของกู้เหว่ยถูกฝ่ายศัตรูตีแตก มิหนำซ้ำ ยุ้งฉางที่เก็บเสบียงยังถูกเผาวอดวายเกินครึ่งส่วน

            แม้จะพลิกสถานการณ์กลับมาปกป้องชายแดนสำเร็จ แต่ทหารมากมายกำลังประสบปัญหากับความอดอยาก ประชาชนที่อาศัยในเมืองชายแดนก็ตกอยู่ในอันตราย

            ฟังมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของตงตงซีดเผือดลงทันที

            “สถานการณ์เลวร้ายกว่าที่คิดอีกไม่หรือ”

            เห็นสีหน้าของคนรัก เหยียนหลิ่วพลันกุมมือที่สั่นเล็กน้อยของนางเอาไว้

            “อย่าห่วงเลย…ข้า พี่เหิงเจาและแม่ทัพฟางจะเดินทางไปสมทบน่ะ ต้องปกป้องชายแดนตะวันออกได้แน่นอน” 

            หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะบอกด้วยแววตาขุ่นเคืองเล็กน้อย

            “ข้าเป็นห่วงท่านต่างหาก”

            ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของเหยียนหลิ่วยิ่งแสดงออกถึงความดีใจถึงกับยิ้มกว้าง 

            นั่นเพราะว่า…ตงตงยอมรับว่าเป็นห่วงเขาเชียวนะ!

            ความอบอุ่นแผ่ซ่านเต็มอก ยิ่งรู้สึกแบบนั้นเหยียนหลิ่วก็ยิ่งกุมมือนางในดวงใจแน่นขึ้น

            “อะแฮ่ม!”

            จางไคเฮ่อกระแอมขัดจังหวะ ก่อนจะถาม

            “แล้วเจ้าต้องเดินทางเมื่อไร” 

            “ฮ่องเต้มีพระราชโองการมาแล้ว อีกเจ็ดวันต้องเดินทางไปชายแดนตะวันออกทันที”

            “เข้าใจแล้ว อีกเจ็ดวันสินะ” จางไคเฮ่อกล่าวตอบ 

            “เช่นนั้นข้าจะรีบเตรียมของแห้งเอาไว้ให้ท่าน” ตงตงบอก

            “ขอบใจเจ้ามากนะ อาหารของเจ้า ช่วยข้าไว้เสมอ” ชายหนุ่มบีบมือของตงตง มิหนำซ้ำดวงตาดำขลับยังสบประสานกับนาง

            ความหวานล้ำของทั้งสองทำเอาคนอื่นๆ ถึงกับเอียน

            น่าเสียดาย จางไคเอ่อต้องกล่าวขัดจังหวะความหวานชื่นของทั้งสองอีกครั้ง 

            “ได้ยินว่าแม่ทัพกู้ประจำชายแดนตะวันออก เจ้าไม่เป็นอะไรแน่หรือ”

            แม้ต้องเผชิญกับพ่อแท้ๆ ที่ไม่เพียงละเลยการมีอยู่ ครั้งหนึ่งเหยียนหลิ่วยังเคยเกือบตายเพราะบ้านกู้ส่งมือสังหารมาฆ่าเขา 

            การที่ต้องไปเจอคนแบบนั้น เหยียนหลิ่วจะเป็นอะไรแน่หรือ

            จางไคเฮ่อคิดอย่างเป็นห่วง

            “แม่ทัพกู้กับข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกัน ครั้งนี้ข้าไปทำงานด้วยรับสั่งของฮ่องเต้ ข้าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด ไม่ทำให้ท่านเว่ยหรือท่านพ่อตาผิดหวังขอรับ”

            อย่างไรก็ตาม เหยียนหลิ่วตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ลมหายใจไม่สะดุ้ง

            หมายความว่าเขาไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคนตระกูลกู้แม้แต่น้อย 

            “แยกแยะได้ดี” จางไคเฮ่อยิ้มและกล่าวอย่างพึงพอใจ

            …..

            …..

            การเดินทางไปชายแดนตะวันออกครั้งนี้ ทำให้อาหารแห้งจากโรงเตี๊ยมตระกูลจางขายดีไปด้วย

            เหิงเจานำกลุ่มลูกน้องมาที่ร้านตระกูลจางตั้งแต่เช้าตรู่ ซื้อไข่เยี่ยวม้า เนื้อแดดเดียว น้ำพริกเสฉวนแบบพกพาและขนมปังที่เก็บไว้ได้นาน

            เหตุนี้เอง โรงเตี๊ยมตระกูลจางจึงวุ่นวายกันตั้งแต่เช้า

            วันเวลาล่วงเลยผ่านไป

            หนึ่งวันก่อนที่เหยียนหลิ่วจะออกเดินทาง

            พอปิดร้านเรียบร้อย ตงตงก็นำของแห้งที่เตรียมเอาไว้มาให้เหยียนหลิ่วถึงบ้าน

            “พี่หลิ่ว พรุ่งนี้จะออกเดินทางแล้ว ท่านเตรียมของครบหรือยัง”

            “เตรียมเรียบร้อยพอดี”

            “ข้าเอาของมาให้ท่าน”

            เมื่อตงตงพูดจบ ถุงผ้าใบใหญ่ก็ถูกยื่นให้กับชายหนุ่ม

            “อันที่จริง เจ้าไม่ต้องลำบากเตรียมของมากมายไว้ให้ข้าก็ได้” เหยียนหลิ่วบอกด้วยสีหน้าลำบากใจ

            จริงๆ แล้ว เขาไม่อยากทำให้ตงตงต้องลำบาก

            หากก็ไม่เถียงว่า ของที่ตงตงเตรียมให้นั้น ได้ช่วยชีวิตเขาและคนอื่นๆ ไว้หลายครั้งต่อหลายครั้ง

            ไม่เพียงอาหารแห้งที่เก็บไว้ได้นานที่มีรสชาติอร่อย ทั้งยาเม็ด อุปกรณ์ทำแผล น้ำยาฆ่าเชื้อ และสิ่งของจำเป็นอื่นๆ ที่ใช้ยามฉุกเฉิน ล้วนแล้วแต่เป็นของที่จำเป็น

            นางช่างเป็นคนรอบคอบมาก

            “เล็กน้อยเจ้าค่ะ” ตงตงตอบพลางยิ้มหวาน

            ของเหล่านี้ ตงตงไม่ได้จัดเตรียมลำบากแต่อย่างใด

            แค่เลื่อนมือไปบนหน้าจอของระบบ กดซื้อก็เรียบร้อยแล้ว!

            แต่ก็นั่นละ ให้บอกเหยียนหลิ่วตอนนี้ก็ค่อนข้างพูดยาก

            “ไปนั่งตรงนั้นเถอะ” 

            ตอนนี้ทั้งสองยืนคุยกันที่หน้าบ้าน

            ครั้นรับห่อผ้ามาจากตงตงแล้ว เหยียนหลิ่วเพิ่งตระหนักได้ว่า ปล่อยให้นางยืนนานๆ คงจะเมื่อย เหยียนหลิ่วจึงชี้ไปที่โต๊ะตัวยาวที่ตั้งอยู่ตรงหน้าบ้าน

            ตงตงตอบรับว่า “อืม” ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ โดยเหยียนหลิ่วนั่งลงข้างๆ กายนาง

            มือหนึ่งของชายหนุ่มกุมมือของหญิงสาว ส่วนมืออีกข้างโอบไหล่บอบบาง ก่อนจะดึงนางให้เอนซบกับบ่าของเขา

            ตงตงที่เอนซบศีรษะกับบ่าของเหยียนหลิ่ว อดจะหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่ได้

            “ตงตง”

            ตอนนั้นเอง เสียงทุ้มต่ำเอ่ยเรียกหญิงสาวแผ่วเบา

            ตงตงรู้สึกประหม่าเพียงแค่ถูกเรียก 

            อาจเพราะนางกับเขาหมั้นหมายกันแล้ว การแสดงออกอย่างใกล้ชิด ถึงทำให้นางรู้สึกตื่นเต้น

            ตงตงคิดในใจ

            อย่างไรก็ตาม นางส่งเสียง “หือ?” เป็นคำถาม  

            “ขอข้าอยู่แบบนี้สักครู่ได้หรือไม่”

            “ได้สิ”

            พอได้รับอนุญาต ชายหนุ่มก็กระชับวงแขน โอบกอดนางแน่นขึ้น ทั้งยังหลับตาซึมซับความสุขของการได้กอดร่างของหญิงสาวในดวงใจ

            ผ่านไปสักครู่…

            โดยที่ตงตงไม่ทันตั้งตัว เหยียนหลิ่วขยับใบหน้าจุมพิตบนเรือนผมตรงขมับของนาง

            “ชื่นใจจัง” เหยียนหลิ่วว่า

            “เอ๊ะ!?” ตงตงที่อายทั้งตะลึง

            “ขอโทษที ก็เจ้าน่ารักมากนี่น่า”

            ไม่พูดเปล่า ดวงตาของเขายังเต็มไปด้วยความรักใคร่

            ตงตงเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว อดจะยกมือขึ้นมากุมแก้มไม่ได้

            “โถ…ท่านละก็”

            ตงตงเป็นคนฉลาด ถึงในหัวจะมีแต่เรื่องของอาหาร

            กระนั้น นางก็รู้ว่าเหยียนหลิ่วชอบนางมานานแล้ว

            หากทว่า…ที่ผ่านมา เขาไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนขนาดนี้

            “ตงตง”

            “หือ”

            “ข้าชอบเจ้านะ ชอบมากจริงๆ” เหยียนหลิ่วสารภาพความในใจ ราวกับว่าหากไม่บอกตอนนี้ อาจจะไม่มีโอกาสได้บอกอีกก็ได้ 

            หญิงสาวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

            “ข้ารู้”

            เหยียนหลิ่วเลิกคิ้ว ก่อนจะแกล้งพูดอย่างน้อยใจ

            “ข้าบอกความรู้สึกกับเจ้าแล้ว เจ้ากลับตอบแค่นี้หรือ ไม่ยุติธรรมเลย”

            เอ๋?

            นี่เขาหวังให้นางพูดอะไรหรือ 

            เห็นนางทำหน้างุนงง เหยียนหลิ่วพลันยิ้มอย่างอ่อนอกอ่อนใจ

            ในตอนที่ชายหนุ่มกำลังจะถามว่าเจ้าชอบข้าหรือไม่ จู่ๆ เสียงหนึ่งก็แทรกเข้ามาขัดจังหวะ

            “ตายแล้ว หน้าไม่อาย!”

            ตงตงทำท่าแคะหูเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

            เหยียนหลิ่วหรี่ตามองผู้มาที่ไม่ได้รับเชิญด้วยความไม่พอใจ

            และคนที่ส่งเสียงโวยวายน่ารำคาญคนนี้ ก็คือสาวใช้คนสนิทของคุณหนูสาม แห่งจวนเจ้ากรมพิธีการนั่นเอง!