บทที่ 76 กำลังเต็มร้อยด้วยอาหารอัดแท่ง

บทที่ 76

กำลังเต็มร้อยด้วยอาหารอัดแท่ง

            วันต่อมา กองทัพของแม่ทัพฟาง หน่วยคุ้มกันเสบียงของเหิงเจา และหน่วยลอบโจมตีของเหยียนหลิ่ว เคลื่อนตัวออกจากเมืองหลวง

            เสบียงที่ทหารทุกนายพกติดตัวนั้น ส่วนใหญ่มาจากโรงเตี๊ยมตระกูลจาง

            นอกจากจะเป็นของแห้งที่เก็บไว้ได้นาน น้ำหนักเบา สารอาหารยังครบถ้วน ไม่เปลืองแรงเวลาต้องหอบหิ้วเวลาที่ต้องเดินทางไกลๆ แถมรสชาติยังอร่อย กินเท่าไรก็ไม่เบื่อ

            และต้องขอบคุณเสบียงจากโรงเตี๊ยมตระกูลจางเช่นกัน ทำให้การเดินทางมาถึงชายแดนตะวันออกเร็วกว่ากำหนดหลายวัน

            แม้ระหว่างทาง รถขนเสบียงจะถูกดักปล้น แต่ทหารทุกคนที่ได้กินธัญพืชอัดแท่งที่มีพลังงานสูง พวกเขาจึงปกป้องเสบียงหลวงเอาไว้ได้ โดยที่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

            ในขณะเดินทางไกล เลี่ยงไม่ได้ท่ีจะมีล้มป่วยด้วยพิษไข้ แต่ด้วยยาเม็ดจากโรงเตี๊ยมตระกูลจาง กินเพียงสองเม็ด ไข้หวัดเล็กน้อยพลันบรรเทาลง พร้อมออกเดินทางต่อได้ทันที ไม่ต้องทิ้งใครไว้ข้างหลัง 

            ด้วยเหตุนี้เอง ตอนมาถึงป้อมปราการตะวันออก เรี่ยวแรงของทหารทุกนายจึงยังล้นเหลือ พร้อมออกรบได้ทันที

            แต่ทว่า…

            ทันทีที่เข้ามาในกำแพงชั้นใน ทุกคนต้องตะลึงกับสิ่งที่เห็น   

            ทหารภายในป้อมปราการเหลือเพียงหยิบมือ หนำซ้ำทุกคนยังอยู่ในสภาพหิวโหยไม่ต่างจากขอทาน

            สิ่งปลูกสร้างทั้งหลายได้รับความเสียหาย และยังมีร่องรอยของการถูกเผาไหม้

            “ไม่อยากเชื่อเลย เผ่าฮุยเล่นหนักถึงเพียงนี้ แต่แม่ทัพกู้ก็ยังรักษาป้อมปราการแห่งนี้เอาไว้ได้” แม่ทัพฟางพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มด้วยความนับถือ

            พูดถึงด้านกำลังรบ แน่นอนว่า ทั้งสองฝ่ายย่อมสูสี

            ถึงอย่างนั้น นิสัยของคนเผ่าฮุยดุร้ายป่าเถื่อน กล้าได้กล้าเสีย พวกมันเน้นการโจมตีแบบไม่สนใจว่า พวกของตัวเองจะถูกฆ่าไปสักเท่าไร ขอแค่บรรลุเป้าหมายก็พอ

            “เห็นจากสภาพทหารทางเราแล้ว ข้าคิดว่าพวกมันก็คงมีสภาพไม่ต่างกันขอรับ” เหิงเจากล่าว

            “ข้าก็คิดเช่นนั้น ไม่อย่างนั้น พวกมันคงบุกมายึดป้อมปราการของเราทันที และตอนนี้ ก็เป็นตอนที่ทางเราอ่อนแอที่สุด” แม่ทัพฟางกล่าวเสริม “โชคดีที่พวกเรามาถึงชายแดนตะวันออกเร็วกว่ากำหนด ไม่อย่างนั้นอาจไม่พ้นคืนนี้ เผ่าฮุยคงบุกโจมตีป้อมปราการของเราเป็นแน่…พวกเรารีบไปหารือกับแม่ทัพกู้กันเถอะ จะได้แจกเสบียงให้กับเหล่าทหารด้วย”

            “ขอรับ” เหิงเจารับคำ

            “….”

            ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกันนั้น เหยียนหลิ่วไร้คำพูดตั้งแต่เข้ามาในป้อมปราการ ชายหนุ่มมองสภาพรอบๆ ด้วยแววตาอดสู

            เมื่อเข้ามาถึงอาคารหลัก อันเป็นสถานที่ประจำการของแม่ทัพใหญ่ ทุกคนกลับพบเพียงรองแม่ทัพแซ่เซิ่นเท่านั้น 

            “พวกท่านมาช้าไปก้าวหนึ่งนะขอรับ” รองแม่ทัพเซิ่นกล่าวด้วยสีหน้าเศร้าสลด ก่อนจะชี้ไปทางป้ายวิญญาณของกู้เหว่ยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะกลางห้อง

            ทันทีที่เห็นป้ายวิญญาณ ทั้งฟางอู่เซิง เหิงเจาและเหยียนหลิ่วต่างก็แสดงสีหน้าตรึงเครียด

            “นี่มันหมายความว่าอย่างไร รองแม่ทัพเซิ่น” แม่ทัพฟางกล่าวถามด้วยความตึงเครียด

            “แม่ทัพกู้เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวขอรับ เขาเสียเมื่อ 2 วันก่อน เรื่องนี้ทหารของฝ่ายเราและเผ่าฮุยยังไม่มีใครทราบ ขออภัยที่ข้าปิดข่าวกับราชสำนักขอรับ” รองแม่ทัพเซิ่นบอก สีหน้านั้นแสดงออกถึงความจนใจ โดยหลังจากนั้น รองแม่ทัพเซิ่นพลันอธิบายถึงเหตุการณ์ก่อนที่กู้เหว่ยจะเสียชีวิต

            ไม่กี่วันหลังจากที่เผ่าฮุยบุกเข้ามาเผายุ้งฉางภายในป้อมปราการ พวกมันก็ได้บุกโจมตีป้อมปราการอีกครั้ง

            แต่เผ่าฮุยนั้นคิดผิด อาหารภายในยุ้งฉางไม่ได้ถูกเผาจนเกลี้ยง

            ถึงอาหารนั้นจะมีไม่มากนัก หากก็พอทำให้ทหารทุกนายยังพอมีแรงเฮือกสุดท้ายสู้รบ

            ทหารทุกนายทุ่มเทสุดกำลังปกป้องป้อมปราการเอาไว้ได้ แต่การปะทะกันครั้งนี้ทำให้ทหารเสียชีวิตเกินครึ่ง กู้เหว่ยบาดเจ็บสาหัส จากนั้นก็เสียชีวิตในเวลาต่อมา

            รองแม่ทัพเซิ่นเลือกวิธีปิดข่าวการเสียชีวิตของแม่ทัพกู้ เพราะไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้เผ่าฮุยเห็น และสร้างขวัญกำลังใจให้กับทหารฝ่ายตัวเอง

            ทั้งหมดก็เพื่อประวิงเวลารอกองทัพหลวงมาสนับสนุน

            สิ้นคำบอกกล่าวของรองแม่ทัพเซิ่น ทั้งสามรู้สึกนับถือในความกล้าหาญของกู้เหว่ย และการตัดสินใจอันชาญฉลาดของรองแม่ทัพเซิ่น

            “ต่อให้เก่งกาจหรือเชี่ยวชาญการต่อสู้เพียงใด มนุษย์ก็ไม่อาจเอาชนะกาลเวลาได้” แม่ทัพฟางกล่าวราวกับเข้าใจสรรพสิ่งในโลกหล้า

            ประโยคนั้น ทำให้ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย

            “พวกเรามายืนไว้อาลัยให้กับแม่ทัพกู้กันเถอะ” ฟางอู่เซิงว่า

            จากนั้น ทุกคนก็ยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับผู้วายชนม์ 

            เหยียนหลิ่วมองป้ายวิญญาณด้วยสายตาว่างเปล่า

            ไม่เพียงไม่ได้เสียใจกับการจากไปของกู้เหว่ย เขายังไม่รู้สึกโกรธแค้น พูดได้ว่า ‘ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย’ 

            ความรู้สึกเช่นนี้ เป็นเรื่องดีหรือไม่ดีกันแน่

            ระหว่างยืนคิดเงียบๆ ฝ่ามือใหญ่ของเหิงเจาวางลงบนบ่า ก่อนฝ่ายนั้นจะกล่าวว่า “น้องหลิ่ว ไว้อาลัยกันเพียงเท่านี้ พวกเรายังต้องประชุมกันต่อ”

            “ขอรับ พี่เหิง”

            …..

            …..

            ก่อนจะเริ่มประชุมวางแผนรับมือกับเผ่าฮุย แม่ทัพฟางอู่เซิงสั่งการให้รองแม่ทัพของตน นำเสบียงออกไปแจกจ่ายให้กับเหล่าทหาร

            เมื่อการประชุมเตรียมพร้อมเสร็จสิ้น รองแม่ทัพเซิ่นได้อธิบายสถานการณ์ตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน

            หลังจากรับรู้สถานการณ์และภูมิศาสตร์รอบๆ ทั้งหมดแล้ว แม่ทัพฟางอู่เซิงโพล่งออกมาทันที

            “พวกเราจะโจมตีเผ่าฮุยในรุ่งสางของวันพรุ่งนี้!”

            คำประกาศนั้น ทำเอารองแม่ทัพเซิ่นถึงกับหลุดสีหน้าตระหนกลนลาน

            “แต่ว่า ถ้าทำแบบนั้นฝ่ายเราก็จะ…”

            รองแม่ทัพเซิ่นยังพูดไม่ทันจบ แม่ทัพฟางพลันถามขึ้นว่า “พวกเผ่าฮุยโจมตีป้อมปราการของทางเราเกือบแตก แต่กลับยึดไม่ได้สักที พวกท่านคิดว่าว่าเป็นเพราะอะไรกันหรือ”

            “เพราะพวกมันกำลังรบเยอะกว่า แต่ไร้สมอง เลยแพ้ให้กับแม่ทัพกู้ขอรับ” เหิงเจาตอบ

            “ไม่ใช่ทั้งหมด” แม่ทัพฟางส่ายหน้า ก่อนจะอธิบาย “พวกมันคิดว่าทางเราไม่สัดทัดเส้นทางและภูมิศาสตร์…ใช่ พวกเราไม่สันทัดจริงๆ นั่นละ เพราะแบบนั้น พวกมันถึงได้โจมตีพวกเราแบบประมาท ต่อให้เผายุ้งฉางของเราสำเร็จ แต่ยึดไม่ได้เสียที ทางนั้นเองก็ประเมินกำลังของเราต่ำเกินไป…แม่ทัพกู้ทราบถึงเรื่องนี้ ถึงได้ยังรักษาป้อมปราการไว้ได้”

            “แบบนี้เอง”

            “แล้ว ทำไมต้องโจมตีเผ่าฮุยพรุ่งนี้ด้วยหรือขอรับ” รองแม่ทัพเซิ่นถามด้วยสีหน้ากังวล นั่นเพราะแม่ทัพฟางเพิ่งเดินทางมาถึง ยังไม่ได้สำรวจภูมิประเทศรอบๆ อย่างละเอียด

            มิหนำซ้ำ กองทัพที่เดินทางมาไกลย่อมเหนื่อยล้า แล้วจะเอาแรงที่ไหนไปสู้รบ!

            แม่ทัพฟางอู่เซิงเข้าใจความคิดของรองแม่ทัพเซิง ดังนั้นเขาจึงหยิบของบางอย่างออกมาแล้วยื่นให้

            “อะไรหรือขอรับ” รองแม่ทัพเซิ่นถาม

            “กินนี่ก่อน แล้วเจ้าจะรู้”

            รองแม่ทัพเซิ่นรับของสิ่งนั้นมา หลังจากแกะกระดาษไขออก พบว่ามันคือธัญพืชอัดแท่ง ก่อนจะส่งเข้าปาก

            “อร่อยนะขอรับ แต่ว่า ธัญพืชพวกนี้ทำไมหรือขอรับ”

            รองแม่ทัพเซิ่นเคี้ยวธัญพืชอัดแท่งพลางถาม

            “รองแม่ทัพเซิ่นกินอาหารอัดแท่งนั่นแล้วไม่รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาเลยรึ” เหิงเจาถาม

            คราวนี้ รองแม่ทัพเซิ่นทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะบอก

            “ว่าไปแล้ว ข้าเริ่มรู้สึกว่าตัวเองมีเรี่ยวแรง สมองปลอดโปร่งขึ้นมาแล้วขอรับ”

            ได้ยินแบบนั้น เหิงเจาทำหน้าภูมิใจ

            “อาหารอัดแท่งไม่ใช่ยาวิเศษ เป็นอาหารเพิ่มพลังงานยามฉุกเฉิน ที่สมองของรองแม่ทัพเซิ่นปลอดโปร่งขึ้นมาเพราะร่างกายได้รับสารอาหารน่ะ” แม่ทัพฟางอู่เซิงอธิบาย 

            “อย่างนี้เองหรอกหรือ”

            “เพราะอย่างนั้น รองแม่ทัพเซิ่นไม่ต้องกังวลว่าพวกเราที่เดินทางไกลเรี่ยวแรงจะตก บอกตรงๆ อาหารอัดแท่งพวกนี้ทำให้กำลังวังชาของพวกเราเหลือล้นด้วยซ้ำ อีกอย่าง คนที่จะเข้าไปโจมตีแม่ทัพฝ่ายศัตรูไม่ใช่ข้า แต่เป็นเขา”

            ประโยคสุดท้าย แม่ทัพฟางอู่เซิงชี้ไปทางเหยียนหลิ่ว

            รองแม่ทัพเซิ่นมองทุกๆ คน สลับกับมองธัญพืชอัดแท่งที่อยู่ในมือ

            ผ่านไปสักครู่ รองแม่ทัพเซิ่นก็ส่งเสียงออกมาอย่างเข้าใจ

            “แบบนี้เอง ข้าเข้าใจแล้วขอรับ”

            ในเมื่อทุกคนมั่นใจว่าเอาชนะเผ่าฮุยได้ ตัวเขาจะลังเลอะไรอีก!?