บทที่ 75 คุณหนูสามแห่งจวนเจ้ากรมพิธีการ

บทที่ 75

คุณหนูสามแห่งจวนเจ้ากรมพิธีการ

            ครั้นพอได้ยินเสียงคุ้นๆ สองหนุ่มสาวที่พลอดรักกันอยู่หน้าบ้าน มองผู้มาเยือนที่ไม่ได้รับเชิญด้วยสายตาเอือมระอา 

            “เข้าบ้านคนอื่นก่อนได้รับอนุญาต ใครกันแน่ที่หน้าไม่อาย” เหยียนหลิ่วบอกด้วยเสียงเย็นชา 

            “แม้ว่าเป็นข้าอย่างนั้นหรือ พี่เหยียนหลิ่ว”

            เสียงหวานกังวานใสดังขึ้นที่หน้าประตู จากนั้นหญิงสาววัยสิบแปดรูปร่างหน้าตาสะสวย สวมใส่อาภรณ์หรูหราก็ก้าวเข้ามาในบ้าน

            สาวรับใช้ที่ยืนเท้าสะเอว ทำหน้ายักษ์มองมาที่ตงตง รีบกลับไปยืนข้างหลังหญิงสาวผู้มาใหม่ พร้อมเรียกฝ่ายนั้นว่า “คุณหนู”

            เหยียนหลิ่วขมวดคิ้ว ก่อนจะพูดด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจนัก

            “ถึงจะเป็นคุณหนูสามจากจวนเจ้ากรมพิธีการ ก็ควรเรียนรู้มารยาทสักหน่อย”

            ถูกชายหนุ่มที่ตัวเองชอบสั่งสอน ซูหลันหลัน…คุณหนูสามแห่งจวนเจ้ากรมพิธีการรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก หันไปขึงตาใส่ตงตงที่นั่งเงียบ

            เหยียนหลิ่วลุกขึ้น ใช้ร่างใหญ่โตของตนยืนบังตงตงหมายปกป้องหญิงคนรัก แม้จะรู้ว่าคุณหนูสามซูคนนี้จะไม่กล้าแตะต้องตงตงก็ตาม

            เห็นแบบนี้ ซูหลันหลันยิ่งทำหน้าไม่พอใจ ส่งสายตาค้อนใส่เหยียนหลิ่ว

            แน่นอนว่า เหยียนหลิ่วหาได้สนใจสตรีอื่น ทั้งหัวใจของเขามีเพียงตงตงเท่านั้น และเขาก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับสายตาของซูหลันหลัน

            “พี่เหยียนหลิ่ว ท่านควรจะพูดกับข้าให้ดีๆ หน่อย ข้าอุตส่าห์เอาของใช้จำเป็นในการเดินทางมาให้ท่านด้วยตัวเองเชียวนะ”

            “แต่ข้าไม่ได้ขอให้คุณหนูสามซูเอาของพวกนั้นมาให้ ท่านเชิญกลับไปเสียเถอะ” เหยียนหลิ่วบอกพร้อมผายมือไปทางประตู  

            “ทำไมท่านต้องเอาแต่พูดจาทำร้ายจิตใจข้าอยู่เรื่อย!” ซูหลันหลันพูดพร้อมเบะปากเหมือนจะร้องไห้

            “คุณหนู อย่าเสียใจเลยเจ้าค่ะ” สาวใช้คนสนิทลูบหลังของซูหลันหลันพลางพูดปลอบ

            อย่างที่บอก เหยียนหลิ่วกับตงตงไม่ได้สนใจซูหลันหลันอยู่แล้ว ทั้งคู่จึงมองดูการแสดงของผู้หญิงคนนี้ด้วยสีหน้าเฉยเมย

            ซูหลันหลันทำทีเป็นซับน้ำตา

            “ทะ ท่านใจร้าย!”

            เฮ้อ…

            ตงตงกับเหยียนหลิ่วหน่ายใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจซ้ำๆ 

            แม้เข้าใจความปลาบปลื้มของหซูหลัยนหลันที่มีต่อเหยียนหลิ่ว แต่นางไม่หน้าด้านหน้าทนไปหน่อยหรือ ตามตื้อผู้ชายที่ปฏิเสธตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า โดยคิดว่าผู้ชายจะมีใจให้สักวัน

            ที่สำคัญ!

            เหยียนหลิ่วบอกกับซูหลันหลันอย่างตรงไปตรงมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ตัวเขานั้นมีสตรีในดวงใจแล้ว แต่ซูหลันหลันกลับทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น น่ารำคาญสิ้นดี   

            คิดจบ เหยียนหลิ่วก็ถอนหายใจอีกรอบ

            “คุณหนูสามซู ข้าขอเตือนท่าน หากเอาแต่ไล่ตามผู้ชายเช่นนี้ ไม่เพียงจะทำให้ตัวเองเสียชื่อเสียง จวนเจ้ากรมพิธีการเองก็จะหน้าไปด้วย อีกอย่าง ท่านจะหาผู้ชายดีๆ แต่งด้วยไม่ได้” เหยียนหลิ่วเตือนอีกฝ่ายด้วยความหวังดี

            “ข้าชอบท่าน ใครๆ ก็รู้” ซูหลันหลันเถียงกลับอย่างหน้าไม่อาย

            “คุณหนูสามซู ท่านก็รู้เรื่องที่ข้ากับตงตงหมั้นหมายกัน เหตุใดไม่หยุดแค่นี้ขอรับ”

            ถือว่าเขาขอร้องละ

            เขาก็แค่อยากใช้ชีวิตสงบๆ กับคนรักก็เท่านั้น

            ตอนนี้ได้หมั้นกับหญิงในดวงใจแล้ว ซูหลันหลันจะตื้อกันไปถึงไหน  

            เหยียนหลิ่วคิดในใจ

            “พวกท่านยังไม่ได้แต่งงานกันเสียหน่อย เพราะงั้นข้ายังมีโอกาสอยู่ไม่ใช่หรอกหรือ”

            หา!?

            คำพูดของซูหลันหลัน ทำเอาตงตงกับเหยียนหลิ่วถึงกับอึ้ง

            ซูหลันหลันคนนี้ หากไม่หน้าด้านสุดทน ก็คงหลงตัวเองจนมองไม่เห็นความเป็นจริง

            “พี่เหยียนหลิ่ว ข้ามาวันนี้เพราะได้ยินว่าท่านจะออกเดินทางไปชายแดนในรุ่งเช้า ท่านต้องรักษาตัวกลับมาให้ดีนะ ข้าจะรอท่าน อ้อ…ข้าเอาของกินกับเสื้อผ้าอุ่นๆ มาให้ท่านเยอะแยะเลย การเดินทางครั้งนี้ท่านจะได้ไม่ลำบาก” ซูหลันหลันพูดพร้อมองห่อผ้าใบเล็กที่วางบนบนโต๊ะ

            ด้วยรู้ว่าห่อผ้านั้นคือของที่ตงตงเตรียมไว้ให้เหยียนหลิ่ว ซูหลันหลันอดจะเหยียดปากพูดจาแดกดันใส่ไม่ได้

            “ปากก็บอกชอบพี่เหยียนหลิ่ว แต่ของที่เอามาให้เขา ไม่เล็กไปหน่อยหรือ”

            พูดจบ ซูหลันหลันก็บอกให้คนยกของเข้ามา

            ตงตงถือคติว่า การตอบโต้กับคนโง่ รังแต่จะทำให้เสียเวลาเปล่า ดังนั้นนางจึงนั่งมองสถานการณ์เงียบๆ 

            ไม่นานจากนั้น ข้าวของมากมายพลันถูกยกเข้ามาวางในบ้าน มองเผินๆ เหมือนกับว่าเหยียนหลิ่วกำลังจะย้ายบ้านอย่างไรอย่างนั้น

            เหยียนหลิ่วสูดหายใจอย่างเหลืออด

            “คุณหนูสามซู ท่านรีบเอาของพวกนี้กลับไปเถอะ”

            “นะ น้อยเกินไปหรือ ข้าคิดว่าของพวกนี้จะพอแล้วเสียอีก”

            ได้ยินแบบนี้ เหยียนหลิ่วถึงกับกุมขมับ

            “พี่เหยียนหลิ่วเป็นอะไรไปหรือ”

            “เฮ้อ!” ชายหนุ่มอดรนทนไม่ไหวอีกแล้ว ถึงขั้นถอนหายใจหนักๆ ออกมา “ข้าเดินทางไปรบ ไม่ได้ไปเที่ยว สัมภาระยิ่งน้อยและน้ำหนักเบาเท่าไรยิ่งดี”

            “เอ่อ…แต่ว่า…” ซูหลันหลันทำหน้าปั้นยาก

            “สำคัญกว่านั้น คุณหนูสามซูเลิกตอแยข้าได้แล้ว ข้าบอกท่านไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง สตรีในดวงใจของข้ามีเพียงตงตง แม้จะแต่งงานแล้ว ข้าก็ไม่คิดจะรับอนุ…เชิญท่านกลับไปเถอะ”

            “หัวหน้าหลิ่วพูดกับคุณหนูของข้าเช่นนี้ไม่คิดว่าจะรุนแรงไปหน่อยหรือ” สาวใช้คนสนิทของซูหลันหลันโต้เถียงแทนเจ้านาย

            “ข้าพูดเรื่องจริง แล้วก็ ถ้าเจ้าหวังดีกับคุณหนูของเจ้าจริงๆ เตือนนางว่าให้เลิกยุ่งกับข้าเสียที” เหยียนหลิ่วพูดด้วยสีหน้าขึงขัง

            “หัวหน้าหลิ่ว คนอย่างท่านอุตส่าห์ได้รับความเมตตาจากคุณหนูจากจวนเจ้ากรมพิธีการ หากท่านเลือกคุณหนูสามซู ตำแหน่งของท่านจะยิ่งมั่นคงกว่าเลือกคนครัวอย่างนาง” ท้ายประโยค สาวใช้ชี้ไปทางตงตง

            “ฐานะของข้า ข้าสร้างขึ้นมาเองได้ พวกเจ้ากลับเถอะ ก่อนที่ข้าจะหมดความอดทน” 

            ซูหลันหลันกระทืบเท้าเร่าๆ อย่างไม่พอใจ

            “เพราะนางคนเดียว หากไม่มีนาง…”

            “พวกเจ้าคิดจะแตะต้องผู้หญิงของข้างั้นรึ!”

            ผู้หญิงที่รักถูกพูดจาพาดพิง เหยียนหลิ่วถึงกับเลือดขึ้นหน้า กัดฟันจ้องมองซูหลันหลันกับสาวใช้ของนางเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

            อีกอย่าง เขานั้นหาใช่สุภาพบุรุษ หากตงตงถูกทำร้าย ต่อให้อีกฝ่ายเป็นผู้หญิง เขาก็พร้อมจะแก้แค้นคืน

            ซูหลันหลันเห็นรังสีอำมหิตแผออกมาจากเหยียนหลิ่ว ก็ถึงอ้าปากพะงาบๆ เหมือนปลาที่ขาดน้ำ

            เกิดมายังไม่เคยถูกจิตสังหารพุ่งเป้าใส่แบบตรงๆ ซูหลันหลันหวาดกลัวจนแข้งขาสั่นไปหมดแล้ว 

            “จะจะ ใจร้าย ท่านใจร้ายมาก เช่นนั้น…ข้าจะหลีกทางให้ก่อน”

            ว่าแล้ว ซูหลันหลันก็รีบวิ่งออกจากบ้านของเหยียนหลิ่ว

            “เดี๋ยว!”

            เหยียนหลิ่วตะโกนรั้งให้ซูหลันหลันหยุด

            หญิงสาวคิดว่าชายหนุ่มใจอ่อนให้ตนแล้วก็ได้ นางจึงหันกลับมายิ้มหวาน

            “พี่เหยียน…”

            ทว่า…

            ซูหลันหลันไม่ทันพูดจบ

            เหยียนหลิ่วก็กล่าวว่า “เอาของของเจ้ากลับไปด้วย เกะกะบ้านข้า”

            ถูกหักหน้าอย่างจัง ความน้อยน้อยใจที่กักเก็บมานานทะลักออกมาเป็นน้ำตา 

            ซูหลันหลันร้องไห้โห สั่งบ่าวรับใช้ด้วยเสียงสะอื้น ให้พวกเขาเก็บของทั้งหมดขึ้นรถม้าแล้วกลับบ้าน

            ซูหลันหลันรู้ว่าหากมีตงตง นางก็เอาชนะใจเหยียนหลิ่วไม่ได้

            ถึงอย่างนั้น ซูหลันหลันก็แตะต้องตงตงไม่ได้อีกเช่นกัน 

            ครั้งหนึ่งซูหลันหลันเคยจ้างคนไปวางยาในอาหารโรงเตี๊ยมตระกูลจาง ทำให้โรงเตี๊ยมนั้นเสียชื่อเสียง

            แต่ยังไม่ทันได้เริ่ม เหล่าคนใหญ่คนโตในเมืองหลวง ต่างออกหน้าปกป้องโรงเตี๊ยมแห่งนั้น เสนาธิการเว่ยจ้งเอย ผู้ตรวจการของศาลต้าหลี่เอย แม้แต่รัชทายาทก็ยังออกปากว่าอาหารของโรงเตี๊ยมตระกูลจางอร่อย ควรค่ากับการรักษาไว้ให้ดี  

            ถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ซูหลันหลันโง่แค่ไหนก็ไม่กล้ายุ่งกับโรงเตี๊ยมตระกูลจาง  

            หลังจากเสียงรถม้าของคุณหนูสามซูวิ่งออกไปไกลแล้ว เหยียนหลิ่วหันกลับมาตงตงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่

            “ชั่วชีวิตนี้ข้ามีเพียงเจ้า คำไหนคำนั้น” เขายืนยัน

            “ข้ารู้” ตงตงตอบกลับพร้อมกับยิ้มหวานล้ำ

            “กลับจากศึกครั้งนี้ พวกเราแต่งงานกันนะ”

            เป็นการขอแต่งงานที่เรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความจริงใจ

            ตงตงตอบรับด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง

            “อืม”