บทที่ 73 จริงๆ แล้วเถ้าแก่ใหญ่น่ะ….!

บทที่ 73

จริงๆ แล้วเถ้าแก่ใหญ่น่ะ….!

            “พี่ชาย ขอซื้อลูกกวาดรสนมสองเม็ด!”

            เด็กชายตัวอ้วนกมสองคนจูงมือกันมาหยุดที่หน้าร้านค้าส่งตระกูลจาง คนโตอายุแปดเก้าขวบ คนน้องอายุราวห้าขวบ พวกเขาชี้ไปที่โหลลูกกวาดที่วางเรียงกันหลายใบ

            ในขณะนั้น จิ่งฝางถูกตงตงวานให้เอาสมุดบัญชีมาส่งหลงจู๊ชิวที่ทำงานอยู่ในร้านค้าส่ง พอได้ยินเสียงของเด็กน้อยตะโกนเรียก เขาจึงเดินออกมาขายลูกกวาดแทนอาเหมียว

            อาเหมียวคือพนักงานคนใหม่ที่เพิ่งมาทำงานได้สี่ปี นางจะคอยเฝ้าหน้าร้านค้าส่ง

            เหตุผลที่อาเหมียวไม่อยู่หน้าร้าน หากไม่ไปเข้าห้องน้ำ ก็คงคุยธุระอยู่กับหลงจู๊ชิวในห้องบัญชี

            “สองเม็ด หนึ่งอีแปะ” 

            “นี่ เงิน” เด็กชายตัวอ้วนกลมคนพี่ยื่นเหรียญหนึ่งอีแปะให้กับจิ่งฝาง 

            จังหวะที่จิ่งฝางกำลังรับเงิน เสียงของจางไคเฮ่อดังขึ้น

            “เดี๋ยวก่อน จิ่งฝาง”

            “เถ้าแก่ใหญ่?”

            ไม่ใช่แค่จิ่งฝางที่งุนงง เด็กน้อยตัวอ้วนกลมทั้งสองเอียงหัวทำหน้าสงสัยไม่ต่างกัน

            “เจ้าหนู ชอบลูกกวาดรสผลไม้หรือไม่”

            “ชอบขอรับ” เด็กทั้งสองตอบอย่างใสซื่อ

            จางไคเฮ่อหยิบลูกอมรสผลไม้ออกมาสองเม็ดแล้วยื่นให้เด็กทั้งสอง

            “เจ้าหนู ข้าแถมให้เจ้าอีกสองเม็ด”

            ใบหน้ากลมป้อมของเด็กทั้งสองปรากฏรอยยิ้ม 

            “ขอบคุณขอรับ!”

            “ค่อยๆ เดินละ เดี๋ยวล้ม” 

            “ขอรับ”

            “บ้ายบ่าย”

            ก่อนจะออกจากร้าน เด็กทั้งสองโบกมือให้จางไคเฮ่อ

            จางไคเฮ่อยิ้มมองตามหลังเด็กน้อยตัวอ้วนกลมทั้งสอง

            เห็นดังนั้น จิ่งฝางอดเบิกตาโตด้วยความประหลาดใจไม่ได้ 

            หลังจากงานหมั้นของตงตงกับเหยียนหลิ่ว รู้สึกว่าช่วงนี้เถ้าแก่ใหญ่จะยิ้มมากขึ้น

            ในบางครั้งก็มายืนดูพวกเด็กๆ วิ่งเล่นกันบนท้องถนนแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว เหมือนกับสีหน้าของท่านปู่ผู้ใจดีที่กำลังมองหลานๆ

            เอ๊ะ หรือว่า…

            ยิ่งคิดจิ่งฝานก็ยิ่งสงสัย

            ด้วยความอยากรู้ เขาจึงลองโยนหินถามทางด้วยการตั้งคำถาม

            “ปกติแล้ว เถ้าแก่ใหญ่ไม่ค่อยชอบเสียงจอแจใช่หรือไม่ ทำไมวันนี้ท่านถึงออกมาที่หน้าร้านหรือขอรับ ท่านไม่รำคาญเด็กพวกนั้นแล้วหรือ”

            จางไคเฮ่อหันขวับมองจิ่งฝาง ทั้งยังคิ้วขมวดเล็กน้อย

            “ข้าพูดเมื่อไรว่ารำคาญพวกเด็กๆ กลับกัน พวกเขาน่าเอ็นดูออกจะตาย”

            อ่า…น่าเอ็นดูสินะ

            จิ่งฝางพยายามควบคุมสีหน้าแปลกใจกับคำตอบที่เกินความคาดหมาย

            “ทำไมทำหน้าเช่นนั้น”

            ตอนตั้งคำถามนั้น สีหน้าของจางไคเฮ่อกลับมาเคร่งขรึมเหมือนเดิม ผิดจากตอนที่อยู่ต่อหน้าเด็กๆ อย่างสิ้นเชิง

            จิ่งฝางยังไม่ทันตอบ ตอนนั้นเอง เด็กหญิงและเด็กชายวัยสิบกว่าขวบพากันมาซื้อขนมที่หน้าร้าน

            “เถ้าแก่ เอาคุกกี้ถั่วสองชิ้น”

            แน่นอนว่า ครั้งนี้จางไคเฮ่อก็ยังแถมให้เด็กทั้งสองคนละชิ้น

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอบคุณขอรับ”

            สีหน้าของจางไคเฮ่อเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

            “พวกเจ้าวิ่งเล่นกันดีๆ ระวังรถม้าด้วย”

            “เจ้าค่ะ/ขอรับ” 

            “เถ้าแก่ใหญ่ ขายของแบบนี้ ร้านของเราก็ขาดทุนกันพอดีสิขอรับ” จิ่งฝางท้วง

            “แถมนิดแถมหน่อย ทำเป็นงกไปได้”

            “ข้ากำลังช่วยเถ้าแก่ใหญ่รักษาผลประโยชน์อยู่นะขอรับ” จิ่งฝางท้วงอีกครั้ง “อีกอย่าง เถ้าแก่ใหญ่อยากมีหลานใช่หรือไม่ ช่วงนี้ถึงได้ใจดีกับพวกเด็กๆ นัก เช่นนั้นทำไมไม่ให้ตงตงแต่งงานแทนที่จะหมั้นเล่าขอรับ ตงตงจะได้มีหลานให้ท่านอุ้มเร็วๆ”

            “เจ้านี่นะ พูดมากเสียจริง ทุกอย่างต้องมีขั้นมีตอน”

            “แหะๆ จริงด้วยขอรับ”

            “ช่างเถอะ แทนที่จะห่วงข้า ห่วงตัวเองดีกว่า จิ่งฝางเอ๋ยจิ่งฝาง เจ้าน่ะอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว ยังทำได้แค่แอบมอง ลูกจ้างร้านเถ้าแก่อู๋ ถ้าหากจริงใจกับนางจริงๆ ละก็ เดี๋ยวข้าออกหน้าสู่ขอให้ ว่ายังไงล่ะ!”

            จิ่งฝางนั้นแอบชอบลูกจ้างร้านใบชาของร้านเถ้าแก่อู๋ ติดที่ใจไม่กล้า เลยได้แต่แอบมองหญิงสาวอยู่ห่างๆ

            จางไคเฮ่อมองออกจึงได้พูดเรื่องนี้ออกมา

            จิ่งฝางหัวเราะอย่างเก้อเขิน 

            “ขะ ข้าขอตัวไปทำงานต่อนะขอรับ”

            “เฮ้อ…ใจฝ่อเสียจริง”

            พอถูกพูดจี้ใจดำ จิ่งฝางก็รีบวิ่งปรู๊ดออกไป

            ด้านจางไคเฮ่อได้แต่ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

            …..

            …..

            นับตั้งแต่สองหนุ่มสาวหมั้นหมายกัน

            วันเวลาได้ล่วงเลยมาอีกหลายวัน

            ระหว่างกำลังตรวจสอบเอกสารอยู่ในห้อง เหยียนหลิ่วถูกเว่ยจ้งเรียกพบอย่างเร่งด่วน

            ทันทีที่มาถึง เหยียนหลิ่วพบว่าภายในห้องทำงานของเว่ยจ้งไม่ได้มีเพียงเขาเท่านั้น เหิงเจากับแม่ทัพฟางก็อยู่ที่นี่ด้วย 

            หลังจากทุกคนมากันครบ เว่ยจ้งหันหน้าไปบอกกับแม่ทัพฟางด้วยสีหน้าเคร่งเครียดทันที

            “ในเมื่อคนมากันครบแล้ว แม่ทัพฟาง ท่านบอกสถานการณ์สงครามที่ชายแดนตะวันออกเถอะ”

            แม่ทัพฟางมีนามเต็มๆ ว่าฟางอู่เซิง อายุเพียงยี่สิบแปดก็ขึ้นเป็นแม่ทัพ ปัจจุบันประจำการอยู่ที่เมืองหลวง นับว่าเป็นชายหนุ่มที่มีความสามารถคนหนึ่ง

            ฟางอู่เซิงพยักหน้าให้กับเว่ยจ้ง ก่อนจะบอกเล่าสถานการณ์ชายแดนตะวันออก

            “ขอรับท่านเสนาธิการ…ทุกท่านคงทราบสถานการณ์ของชายแดนตะวันออกดีอยู่แล้ว พวกเราทำสงครามกับชนเผ่าฮุยมาครึ่งปี แต่เมื่อสองวันก่อน คนส่งสารส่งข่าวมารายงานว่า เผ่าฮุยรุกคืบจนเกือบตีฐานที่ตั้งของเราสำเร็จ โชคดีที่แม่ทัพกู้พลิกแพลงสถานการณ์ ปกป้องป้อมปราการตะวันออกเอาไว้ได้ แต่ว่า…”

            ฟางอู่เซิงเว้นช่วง ทั้งยังแสดงเคร่งขรึมยิ่งกว่าเดิม

            เหิงเจากับเหยียนหลิ่วรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล ทั้งสองจึงทำหน้าเคร่งเครียดตามไปด้วย

            ฟางอู่เซิงกล่าวต่อ “การรุกคืบของเผ่าฮุยครั้งนี้ ทำให้ทหารของฝ่ายเราบาดเจ็บล้มตายไปมาก ซ้ำยังเผาทำลายยุ้งฉางของเราสำเร็จ ป้อมปราการตะวันออกตอนนี้กำลังขาดแคลนอย่างหนัก ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราได้เสียเมืองชายแดนตะวันออกเป็นแน่”

            หกปีก่อน ทางเหนือรับศึกกับเผ่าหู่เยว่ แต่สถานการณ์ตอนนั้นไม่ได้รุนแรงมากนัก เพราะสุดท้ายข่าวที่ว่าแคว้นซีเป่ยร่วมมือกับเผ่าหู่เยว่ก็ไม่เป็นความจริง

            หากทว่า

            ยามนี้เกิดสงครามชิงดินแดนตะวันออก ฟังจากสถานการณ์แล้ว ฝ่ายเราเสียเปรียบเห็นๆ 

            แม้กู้เหว่ยเป็นแม่ทัพมากประสบการณ์ สั่งการอย่างเฉียบขาด แต่ชายคนนั้นอายุมาก กำลังกายย่อมถดถอย

            ด้วยเหตุนี้ กู้เหว่ยจึงส่งฎีกามาขอกำลังเสริมอย่างเร่งด่วน  

            “เพราะอย่างนั้น ฮ่องเต้จึงมีรับสั่งให้ข้าเคลื่อนพลไปเป็นทัพเสริม ส่วนสำนักราชองครักษ์หลวง คุ้มกันเสบียงเดินทางไปพร้อมกับข้า”

            “เข้าใจแล้ว” เหิงเจาตอบรับอย่างหนักแน่น

            หกปีมานี้ ไม่เพียงเหยียนหลิ่วขึ้นมาเป็นหัวหน้าหน่วยจู่โจม เหิงเจาเองก็เลื่อนขั้นมาเป็นหัวหน้าหน่วยคุ้มกัน

            สงครามชายแดนตะวันออกใหญ่หลวงนัก การส่งเหิงเจาไปคุ้มกันเสบียงเป็นทางเลือกที่ถูกต้อง

            แต่ว่า…เหยียนหลิ่วเป็นหัวหน้าหน่วยจู่โจม ให้เขาเดินทางไปด้วย เดาว่าเขาคงได้รับมอบหมายหน้าที่อื่น

            คิดจบ เหยียนหลิ่วพลันเอ่ยถาม

            “ท่านเว่ย แม่ทัพฟาง พวกท่านเรียกข้ามาด้วย หน้าที่ของข้าคงไม่ใช่แค่คุ้มกันเสบียงใช่หรือไม่”

            “ถูกต้อง” แม่ทัพฟางกล่าว

            “เช่นนั้น…?” เหยียนหลิ่วถาม

            “เจ้าได้มอบหมายให้ลอบสังหารแม่ทัพฝ่ายศัตรู” แม่ทัพฟางกล่าวเสียงเรียบ ทว่าแววตากลับเต็มไปด้วยความมั่นใจ

            ก่อนมาที่นี่ ทุกฝ่ายได้หารือกันเป็นที่เรียบร้อย ผู้ที่เหมาะสมทำหน้าที่สำคัญในครั้งนี้ก็คือเหยียนหลิ่ว

            หกปีมานี้ ทักษะและพัฒนาการของเหยียนหลิ่วก้าวกระโดด ความสามารถอยู่ในจุดที่เรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือ

            ไม่อย่างนั้น เด็กที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนหนึ่งจะขึ้นมาเป็นหัวหน้าหน่วยจู่โจมโดยใช้เวลาแค่หกปีได้เชียวหรือ 

            เพราะเชื่อมั่นในฝีมือของเหยียนหลิ่ว ทั้งเว่ยจ้งทั้งฟางอู่เซิงจึงให้เขารับหน้าที่อันแสนสำคัญ

            เหยียนหลิ่วไม่ลังเล ประสานมือตอบรับ

            “ขอรับ!”