บทที่ 78 ขอแต่งงาน

บทที่ 78

ขอแต่งงาน

            10 วันต่อมา

            ณ สำนักราชองครักษ์หลวง

            ทันทีที่กลับมาถึงเมืองหลวง เหิงเจากับเหยียนหลิ่วเข้าพบเสนาธิการเว่ยจ้ง รายงานเรื่องราวทั้งหมดตอนอยู่ป้อมปราการตะวันออก

            เมื่อเสร็จธุระหมดแล้ว เหยียนหลิ่วขอตัวกลับทันที

            ชายหนุ่มเดินบนถนนด้วยฝีเท้าเร่งรีบ เมื่อมาถึงโรงเตี๊ยมตระกูลจาง เห็นหญิงสาวในดวงใจยืนต้อนรับลูกค้าอยู่หน้าร้านพอดี เหยียนหลิ่วส่งเสียงเรียกหญิงสาวด้วยความตื่นเต้น

            “ตงตง!”

            เสียงเรียกของชายหนุ่มไม่เพียงดึงดูดสายตาของตงตง ยังเรียกความสนใจจากคนรอบข้างอีกด้วย

            ทว่า…

            สองหนุ่มสาวหาได้สนใจคนอื่นแต่อย่างใด

            ในสายตาของทั้งคู่มีเพียงกันและกันเท่านั้น

            “พี่หลิ่วกลับมาแล้ว!”

            ตงตงยิ้มกว้าง ก้าวยาวๆ เข้าไปหาชายหนุ่ม

            เมื่อระยะห่างของทั้งคู่ร่นลงจนไม่เหลือช่องว่าง เหยียนหลิ่วตอบกลับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา  

            “ข้ากลับมาแล้ว”

            เหยียนหลิ่วไม่เพียงพูดเปล่าๆ สองมือใหญ่ยังโอบเอวบางของนาง แล้วยกร่างของนางขึ้นจากพื้นอย่างสบายๆ

            “คิดถึงจัง”

            เป็นคำที่เรียบง่าย แต่ทำให้คนฟังเขินอายจนหน้าแดงก่ำ 

            “จำที่ข้าให้สัญญาไว้ได้หรือไม่” เหยียนหลิ่วถามขณะปล่อยมือจากเอวบาง เปลี่ยนมากุมสองมือของนางแทน

            ตงตงพยักหน้า ก่อนจะบอกว่า “จำได้เจ้าค่ะ พวกเราจะแต่งงานกันทันทีที่ท่านกลับมาจากชายแดนตะวันออก” 

            ทันทีที่คำว่า ‘แต่งงาน’ ออกจากจากปากของหญิงสาว เสียงฮือฮาของเหล่าลูกค้าในร้านพลันดังขึ้น

            “แต่งงานรึ พวกเขาพูดว่าแต่งงานใช่หรือไม่”

            “ข้าก็ได้ยินไม่ผิดนะ พวกเขาบอกว่าจะแต่งงานกันละ”

            “งั้นแม่ครัวน้อยของพวกเรา ก็จะเป็นฝั่เป็นฝาแล้วน่ะสิ”

            “เฮ้อ ใจหายนิดหน่อยแหะ”

            “แต่เป็นเรื่องที่น่ายินดีไม่ใช่หรือ”

            “ก็ใช่น่ะสิ!” 

            ท่ามกลางเสียงฮือฮาของคนในโรงเตี๊ยม ตอนนั้นเอง เสียงกระแอมของจางไคเฮ่อดังขัดจังหวะ

            “อะแฮ่ม!!”

            จากนั้น เงาร่างสูงของจางไคเฮ่อก็ก้าวยาวๆ ออกจากร้าน แล้วมายืนข้างบุตรสาวสุดรักสุดหวง 

            “ท่านพ่อ?”

            “อาจารย์…” 

            “พวกเจ้าไปตกลงกันตั้งแต่เมื่อไร” จางไคเฮ่อถามด้วยน้ำเสียงกดดัน

            “เรื่องนั้น…”

            ตงตงขยับปากเตรียมอธิบาย แต่พูดได้เพียงนั้น เหยียนหลิ่วกลับชิงกล่าวขึ้นมาก่อน

            “เป็นข้าที่ใจร้อนเองขอรับ…ข้าขอตงตงแต่งงานก่อนจะเดินทางไปชายแดนตะวันออก แต่ข้าได้คิดอย่างรอบคอบแล้ว…ข้ารักตงตง รักนางสุดหัวใจ นางจะเป็นคนเดียวที่ข้าแต่งงานด้วย”

            ได้ยินอย่างนั้น ตงตงยิ่งเขินจัดจนแก้มแดงถึงใบหู

            ตรงกันข้าม จางไคเฮ่อย่นหัวคิ้ว สีหน้าขึงขัง 

            “ท่านพ่อ พี่หลิ่วมีเหตุผลเจ้าค่ะ” ตงตงรีบแก้ตัวช่วยเหยียนหลิ่ว

            กระนั้น กลับบอกเหตุผลที่แท้จริงไม่ได้ ว่าต้นเหตุเป็นเพราะคุณหนูสามตระกูลซูตามตื้อเหยียนหลิ่วไม่เลิก

            อย่างไรก็ดี

            ไม่ว่าสาเหตุที่เหยียนหลิ่วรีบร้อนแต่งกับตงตง จะเป็นเพราะคุณหนูสามซูหรือไม่ ชายหนุ่มปรารถนาจะสู่ขอนางมานานแล้ว 

            จางไคเฮ่อเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะทอดถอนใจแล้วกล่าวว่า “เอาเถอะ ยังไงพวกเจ้าก็หมั้นกันแล้ว ตอนแรกข้าคิดว่าต้นฤดูหนาวปีนี้จะหาฤกษ์แต่งให้กับพวกเจ้า แต่ก็นั่นละ ช้าเร็วพวกเจ้าก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว เช่นนั้นแต่งเร็วหน่อยข้าก็ไม่ได้คิดจะห้ามอะไรอยู่ดี” 

            เดิมที จางไคเฮ่อก็ไม่คิดจะกีดกันทั้งคู่อยู่แล้ว แค่รู้สึกใจหายที่บุตรสาวจะจากอกบิดาคนนี้ถึงเร็วเพียงนี้ก็แค่นั้นเอง 

            การยอมรับของจางไคเฮ่อทำให้สองหนุ่มสาวดีใจเป็นอย่างมาก ยิ้มจนแก้มขึ้นสีแดงเรื่อ

            หลังจากเงียบไปพักหนึ่ง จางไคเฮ่อก็แสดงสีหน้าเหมือนตัดสินใจบางอย่างได้

            “แต่งก็แต่ง…เอาละ พรุ่งนี้ข้าจะไปปรึกษากับเจ้าอาวาส หาวันแต่งให้กับพวกเจ้า” จางไคเฮ่อกล่าวอย่างหนักแน่น

            “ขอบคุณขอรับ”

            “ขอบคุณท่านพ่อ” 

            …..

            …..

            หลังจากนั้นเหยียนหลิ่วก็อยู่ช่วยงานที่โรงเตี๊ยมตระกูลจางต่อ

            ตงตงรู้สึกเกรงใจ เพราะว่าเหยียนหลิ่วเพิ่งกลับมาจากชายแดนตะวันออก นางจึงบอกให้เขากลับไปพักผ่อน แต่เหยียนหลิ่วกลับปฏิเสธ พร้อมกับบอกว่าอยากใช้เวลาอยู่กับนางให้นานอีกหน่อย

            คำพูดนั้นทำเอาตงตงทั้งเขินอายและใจอ่อน ท้ายที่สุดก็ยอมให้เหยียนหลิ่วอยู่ช่วยงานในร้าน  

            ตกบ่าย รถม้าคันใหญ่มาจอดหน้าโรงเตี๊ยม จากนั้นสาวใช้คนสนิทของซูหลันหลันก็ลงจากรถม้า ตรงดิ่งเข้ามาหาเหยียนหลิ่ว

            สาวใช้คนสนิทของซูหลันหลันกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง

            ต่อมา สีหน้าของเหยียนหลิ่วพลันแสดงออกถึงความลำบากใจ ทั้งยังกล่าวออกมาอย่างเปิดเผย

            “ข้าขอปฏิเสธ”

            “ตะ แต่ว่า...” สาวใช้คนสนิทของซูหลันหลันโพล่งออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ แต่พอตระหนักได้ว่าอยู่ในโรงเตี๊ยม นางจึงเหลือบมองลูกค้าในร้านอย่างระมัดระวัง แล้วลดเสียงให้เบาลง “คุณหนูของข้ารอท่านอยู่ ทำไมถึงไม่ยอมออกไปพบสักหน่อยเล่าเจ้าคะ…แค่เดี๋ยวเดียวเอง”

            เหยียนหลิ่วส่ายหัว “ข้าไม่อยากพูดซ้ำหลายครั้ง เจ้ากลับไปบอกคุณหนูของเจ้าที ข้ากับตงตงกำลังจะแต่งงานกัน ให้นางเลิกตอแยข้าได้แล้ว ที่สำคัญ ข้าจะไม่พบผู้หญิงคนอื่นลับหลังคู่หมั้น”

            “แค่แป๊บเดียวไม่ได้หรือเจ้าคะ”

            ถูกตื้อบ่อยๆ เหยียนหลิ่วก็เริ่มโมโห ดวงตาคมกริบแสดงออกถึงความดุดัน

           

            สาวใช้ของซูหลันหลันเห็นแบบนั้นก็ทำสีหน้าตระหนก หลังจากอ้าปากพะงาบๆ หลายครั้ง สุดท้ายนางก็ยอมหุบปาก

            ไม่เพียงเท่านั้น พอเห็นว่าลูกค้าในร้านเริ่มมองมาทางนี้ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น สาวใช้ของซูหลันหลันก็ไม่กล้าอยู่ต่อ สะบัดหน้า ยอมออกจากโรงเตี๊ยมตระกูลจางแต่โดยดี  

            หลังจากสาวใช้นางนั้นขึ้นรถม้าไป ไม่นานนัก รถม้าก็เคลื่อนตัวออกจากถนน ก่อนจะมีเสียงร้องไห้ฟูมฟายของหญิงสาวอีกคนดังออกมา

            เหยียนหลิ่วส่ายหน้าด้วยความระอา

            แต่ไหนแต่ไร หัวใจของเหยียนหลิ่วมีเพียงตงตงเท่านั้น ต่อให้สตรีตรงหน้าจะมีรูปโฉมสะท้านแผ่นดินหรือฐานะสูงส่งเพียงใด ไม่อาจทำให้หัวใจของเขาสั่นคลอนได้

            ความจริงในเรื่องนี้ ตงตงรู้ดีมากกว่าใคร

            แม้เหยียนหลิ่วไม่เคยพูดออกมา แต่ตลอดหกปีมานี้ สายตาของเขาไม่เคยเหลือบมองหญิงสาวคนอื่นเลย

            เมื่อภายในร้านกลับมาสงบดั่งเดิม เหยียนหลิ่วก็กลับไปช่วยตงตงเสิร์ฟอาหารต่อ 

            ชายหนุ่มอยู่ช่วยงานกระทั่งโรงเตี๊ยมปิด

            พอปิดร้านเสร็จเรียบร้อย ตงตงกับหยูฮูหยินอยู่ในครัวช่วยกันทำมื้อค่ำ ขณะเดียวกัน พวกจิ่งฝางจัดโต๊ะกินข้าวสำหรับทุกคน 

            เมื่อกับข้าวขึ้นโต๊ะครบทุกอย่าง ทุกคนก็มารวมกันที่ห้องโถง นั่งกินมื้อค่ำกันพร้อมหน้าพร้อมตา

            อาหารมื้อนี้แม้ไม่ได้หรูหรา แต่บรรยากาศโดยรอบกลับเต็มไปด้วยความสุข