บทที่ 77 จู่โจมรวดเร็ว

บทที่ 77

จู่โจมรวดเร็ว

            หลังจากหัวหน้าเผ่าฮุยรู้ข่าวเรื่องกองทัพสนับสนุนเดินทางมาถึงป้อมปราการตะวันออก พวกมันก็ไม่อยู่เฉย เคลื่อนทัพท่ามกลางความมืด รอจังหวะบุกโจมตีป้อมปราการตะวันออกอย่างไม่ให้แคว้นเฉียนรู้ตัว

            หากทว่า

            กลางดึกคืนเดียวกันนั้น ฟางอู่เซิงวางกองกำลังไว้ที่นอกป้อมปราการอย่างเงียบเฉียบ

            ทันทีที่แสงแรกมาเยือน หัวหน้าพลธนูที่ซ่อนตัวตั้งแต่กลางดึก ก็ได้ส่งสัญญาณมือให้โจมตี

            พลธนูที่ซุ่มบนต้นไม้นับสิบนายปล่อยศรพุ่งออกไป

            ฟิ้ว…

            “อึก!”

            “อั่ก!!”

            ทหารเผ่าฮุยที่ตั้งทัพเตรียมบุกป้อมปราการ ล้มกองบนพื้นทีละคนสองคนราวกับใบไม้ล่วงจากต้น

            เริ่มต้นสงคราม มองเผินๆ ฝ่ายที่ได้เปรียบอาจจะเป็นทางแม่ทัพฟางอู่เซิง แต่ทันทีที่เผ่าฮุยรู้สึกตัวว่าพวกมันถูกซุ่มโจมตี หัวหน้าเผ่าฮุยได้สั่งการและแบ่งออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งให้หันกลับไปสังหารพลธนูของแคว้นเฉียน โดยใช้ศพของพวกเดียวกันเป็นเกาะกำบัง อีกฝ่ายหนึ่งทุ่มเทสุดกำลังทำลายป้อมปราการแล้วบุกเข้าไป  

            “แทนที่จะล่าถอย แต่เลือกบุกต่อ หัวหน้าเผ่าฮุยบ้าดีเดือดเหมือนกันแหะ...” แม่ทัพฟางอู่เซิงพึมพำ ก่อนจะสั่งให้พลทหารของตนบุกสังหารเผ่าฮุยให้สิ้นซาก

            “ทหารทุกหน่วย บุก!”

            “เฮ!!!”

            ยามนี้ ทั้งสองทัพต่อสู้กันอยู่หน้าป้อมปราการอย่างอุตลุดวุ่นวาย

            เสียงอาวุธปะทะกันอย่างดุเดือด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

            ต่างฝ่ายต่างบาดเจ็บและล้มตายกันไม่น้อย 

            ไม่มีใครรู้ว่าการต่อสู้นั้นผ่านไปนานเท่าใดแล้ว รู้เพียงว่ายิ่งนาน การต่อสู้ยิ่งดุเดือดรุนแรง 

            ยามนั้นเอง…

            ท่ามกลางการต่อสู้ที่มองไม่เห็นจุดจบ ทันใดนั้นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดนักรบเผ่าฮุยก้าวอาดๆ ออกมายืนหน้ากองทัพของทั้งสองฝ่าย

            ตลอดเส้นทางที่ชายนักรบเผ่าฮุยก้าวเดิน รอบกายของเขาแผ่รังสีอำมหิตออกมา เหล่าทหารเผ่าฮุยและทหารของแคว้นเฉียนต่างมองด้วยแววตาหวาดระแวง 

            ณ ประตูป้อมปราการสูงตระหง่าน ชายในชุดนักรบเผ่าฮุยชูหัวของใครบางคนขึ้นมา โดยมืออีกข้างหนึ่งของเขากำดาบที่เปื้อนเลือด

            ศีรษะนั้นเหมือนเพิ่งถูกสะบั้นใหม่ๆ เพราะโลหิตสีแดงสดไหลมาตลอดทาง 

            พลันนั้นเอง ชายคนนั้นก็ได้ตะเบ็งเสียง

            “จงวางอาวุธ!”

            เสียงอันก้องกังวาน ไม่เพียงทำให้กองทัพของเผ่าฮุยหยุดชะงัก แม้แต่ทัพของฟางอู่เซิงที่กำลังโรมรันกันสุดชีวิตยังไม่กล้าไหวติง

            ทุกคนหันปลายดาบมาทางชายหนุ่มในชุดนักรบเผ่าฮุยด้วยท่าทางระแวดระวัง

            ชายในชุดนักรบเผ่าฮุยตะเบ็งเสียงอีกครั้ง

            “ต่อหน้าศีรษะของหัวหน้าพวกเจ้า แคว้นเฉียนสัญญาว่าจะไม่สังหารใครก็ตามที่ยอมจำนน!!”

            ว่าจบ ชายคนนั้นก็โยนศีรษะหัวหน้าเผ่าฮุยลงพื้น

            ตุบ…

            เมื่อกองทัพเผ่าฮุยเห็นใบหน้าของเจ้าของศีรษะนั้นอย่างชัดเจน พวกเขารีบโยนอาวุธลงพื้น คุกเข่ายอมจำนนด้วยความสิ้นหวัง

            ทหารของแคว้นเฉียนเห็นเช่นนั้นต่างชูดาบเฮลั่น

            “ชนะแล้ว!”

            “สังหารหัวหน้าเผ่าฮุยสำเร็จแล้ว!!”

            ใช่ ชายที่สวมชุดนักรบเผ่าฮุยคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือเหยียนหลิ่ว

            ย้อนความกลับไปก่อนหน้านั้นเล็กน้อย

            ระหว่างที่แม่ทัพฟางอู่เซิงสั่งเคลื่อนทัพอยู่นอกป้อมปราการ เหิงเจาปกป้องคลังเสบียงอยู่ภายในป้อมปราการ ด้านเหยียนหลิ่วกับลูกน้องในหน่วยก็เคลื่อนไหวอยู่ข้างนอกอย่างเงียบๆ

            หากหน่วยจู่โจมเคลื่อนไหว จะไม่มีการบอกแผนการให้ใครรู้อย่างเด็ดขาด

            ด้วยเหตุนี้ แม้แต่ฟางอู่เซิงหรือเหิงเจาก็ไม่ทราบแผนการรบของเหยียนหลิ่ว 

            ค่ำคืนที่เงียบสงัด หน่วยจู่โจมของเหยียนหลิ่ว ลอบสังหารทหารเผ่าฮุยและแฝงตัวเข้าไปในกองทัพของพวกมัน

            วิธีนี้เสี่ยงมาก แต่ถ้าทำสำเร็จ ผลแพ้ชนะจะถูกตัดสินทันที

            และเมื่อทั้งสองฝ่ายเริ่มโรมรันกันนั้น เหยียนหลิ่วอาศัยความวุ่นวายเผด็จศึกหัวหน้าของเผ่าฮุย

            จากนั้นการต่อสู้ระหว่างเหยียนหลิ่วกับหัวหน้าฝ่ายศัตรูนับว่าดุเดือดอย่างยิ่ง

            แม้เผ่าฮุยจะได้เปรียบด้านพละกำลัง แต่การเคลื่อนไหวของเหยียนหลิ่วกลับไม่กระจอก เขาฟาดฟันดาบอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า  

            เพราะยังหนุ่มแน่น ทั้งยังมีพละกำลังที่เหลือล้น ชายหนุ่มจึงสามารถใช้กระบวนท่าอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งบั่นคอหัวหน้าของเผ่าฮุยได้สำเร็จ 

            อย่างไรก็ดี แม้วิธีนี้ไม่ต่างจากสุนัขลอบกัด แต่ผลลัพธ์ที่ออกมา เป็นที่น่าพอใจก็เพียงพอแล้ว

            …..

            …..

            เดือนต่อมา

            ข่าวทัพหลวงเอาชนะเผ่าฮุยได้ก็ส่งมาถึงเมืองหลวง

            ชาวเมืองที่ทราบข่าวต่างยินดีกับเรื่องนี้ หากก็ยินดีกันไม่สุด เพราะในข่าวยังแจ้งว่าแม่ทัพกู้เหว่ยเสียชีวิตในสงคราม

            นับเป็นข่าวดีและข่าวร้ายสำหรับครอบครัวตระกูลกู้

            อย่างไรก็ตาม

            ครอบครัวของแม่ทัพกู้จะเป็นอย่างไรก็ช่าง จางไคเฮ่อสนใจเพียงว่า คู่หมั้นของบุตรสาวจะกลับมาเมื่อใดเท่านั้นเอง

            “อาหลิ่วจะกลับมาเมื่อไรหรือ” จางไคเฮ่อถามบุตรสาวอย่างกระตือรือร้น

            ตงตงที่กำลังอ่านจดหมายของเหยียนหลิ่วเงยหน้าขึ้นตอบบิดา

            “ในจดหมายบอกว่า อีก 10 วันก็เดินทางมาถึงเมืองหลวงแล้วเจ้าค่ะ”

            “เข้าใจแล้ว”

            “เห็นว่าครั้งนี้ คนที่ตัดหัวของหัวหน้าฝ่ายศัตรูได้เป็นพี่หลิ่ว” ตงตงกล่าว

            “ฝีดาบของเขา ข้าเป็นคนสอน เขาเก่งขนาดนั้นก็เพราะข้า” จางไคเฮ่อกล่าวอย่างภาคภูมิใจ 

            ตงตงส่ายหัวอย่างอ่อนใจ แต่ก็ยอมรับว่าเป็นเรื่องจริง

            หากบิดายังเป็นทหาร ป่านนี้คงขึ้นเป้นแม่ทัพใหญ่ไปแล้ว

            คิดจบ หญิงสาวพลันทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก

            “ในจดหมายบอกว่า รองแม่ทัพเซิ่นที่ยังอยู่ป้อมปราการตะวันออก รอให้แม่ทัพคนใหม่มาประจำการ สนใจอาหารอัดแท่งและอาหารแห้งของโรงเตี๊ยมเราเจ้าค่ะ”

            “จะว่าไป เมืองตะวันออกมีร้านตัวแทนหรือไม่” จางไคเฮ่อถาม

            ตงตงครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “ร้านตัวแทนที่ใกล้ป้อมปราการตะวันออกที่สุด น่าจะเป็นโรงเตี๊ยมตระกูลฮัวที่เมืองเล่ยเจ้าค่ะ”

            ป้อมปราการตะวันออกอยู่ชายแดนของเมืองอวิ่น ห่างจากเมืองเล่ยถึงสามเมือง หากเดินทางด้วยม้าจะใช้เวลาถึงหนึ่งสัปดาห์

            “ดูเหมือนว่าไม่เกินสองอาทิตย์ โรงเตี๊ยมตระกูลฮัวคงส่งรายการสั่งซื้อสินค้าจำนวนมากมาให้เรา คงต้องสต๊อกสินค้าเยอะๆ แล้วสิ” จางไคเฮ่อบอก

            “เห็นด้วยเจ้าค่ะ”  

            อาหารอัดแท่งกับอาหารแห้งของโรงเตี๊ยมตระกูลจาง เป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมในกลุ่มทหารและผู้ที่มักจะเดินทางไกล

            ปัจจุบันจึงมีโรงเตี๊ยมหลายแห่งทั่วแคว้นเฉียน ซื้อสินค้าจากโรงเตี๊ยมตระกูลจางไปวางจำหน่าย

            ตงตงกับจางไคเฮ่อเรียกโรงเตี๊ยมเหล่านั้นว่า ‘ร้านค้าตัวแทน’ 

            จิ่งฝาง เสี่ยวกวางและอาฉี พอได้ยินเถ้าแก่ทั้งสองคุยกันเรื่องที่ต้องสต๊อกสินค้าเพิ่ม ไหล่ของพวกเขาต่างลู่ลงด้วยความห่อเหี่ยว

            โดยเฉพาะจิ่งฝาง ถึงกับโพล่งถามออกมาทันที

            “ท่านอาจาง เยอะที่ว่า ต้องเยอะแค่ไหนขอรับ”

            “ก็…เยอะมากๆ น่ะ” จางไคเฮ่อตอบ เขาเองก็คำนวนปริมาณรายการสินค้าที่ลูกค้าสั่งซื้อไม่ได้เหมือนกัน

            สินค้าส่วนใหญ่ ตงตงจะสั่งซื้อจากระบบร้านค้า ไม่ถือว่าหนักหนาแต่อย่างใด แต่ในขั้นตอนการเปลี่ยนบรรจุภัณฑ์ นับเป็นงานหนักเลยทีเดียว

            จิ่งฝางที่เป็นหัวหน้าห่อสินค้าถึงกับคร่ำครวญออกมา

            “ฮือ…โรงงานนรกกำลังจะเปิดทำการแล้วสินะ”

            “ข้าเริ่มรู้สึกท้อแท้ขึ้นมาแล้วสิ”

            “ข้าก็ด้วย”

            เสี่ยวกวางกับอาฉีคือลูกทีมแพ็กสินค้า ทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ไม่ต่างจากจิ่งฝาง

            ทุกคนเห็นท่าทางหดหู่ของทั้งสาม อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

            อย่างไรก็ตาม แม้พวกเขาทำงานหนัก แต่ตงตงก็เพิ่มเงินพิเศษให้อย่างสมน้ำสมเนื้อ