บทส่งท้าย

บทส่งท้าย

            ฤกษ์แต่งงานที่เร็วที่ก็คือต้นเดือนหน้า

            นับวันดูแล้ว พวกเขามีเวลาจัดเตรียมงานไม่ถึง 1 เดือนด้วยซ้ำ

            ตงตงกับเหยียนหลิ่วจึงต้องตัดชุดแต่งงานกันตั้งแต่เนิ่นๆ เขียนบัตรเชิญส่งให้แขก กำหนดเมนูอาหาร และเริ่มซื้อข้าวของมาตกแต่งสถานที่

            พอยุ่งอยู่กับการเตรียมงาน เผลอแป๊บเดียวก็เหลือเวลาอีกแค่ 2 วันเท่านั้น

            “ตงตง!”

            เสียงหญิงสาวอันคุ้นเคยดังหน้าประตูโรงเตี๊ยม

            ตงตงกำลังตรวจความเรียบร้อย หลังจากที่จิ่งฝางกับพวกเสี่ยวกวางแขวนโคมแดงเสร็จ รีบหันมองตามเสียงเรียกนั้น

            หานเจียเอ๋อร์ยืนยิ้มให้กับตงตง ข้างๆ หานเจียเอ๋อร์คือถังเหวินที่กำลังอุ้มลูกชายวัย 2 ขวบ

            ทั้งคู่แต่งงานกันเมื่อ 3 ปีก่อน หลังพิธีวิวาห์ สองเดือนถัดมา หานเจียเอ๋อร์ก็ตั้งครรภ์ทันที

            ถัดจากถังเหวินก็คือซานหลัวเฉินกับภรรยาที่เพิ่งแต่ง

            ครั้นเห็นคนคุ้นเคย ตงตงก็เดินยิ้มเข้าไปหาทุกคน

            “พวกท่านมากันแล้ว เข้ามาก่อนเจ้าค่ะ…อาหลงตัวน้อย สบายดีไหมจ๊ะ”

            เด็กน้อยวัย 2 ขวบพยักหน้าตอบ “อื้อ”

            หานเจียเอ๋อร์ย่นคิ้ว พร้อมกับเอ็ดลูกชาย “อาหลง เจ้าต้องตอบท่านน้าว่า ‘ขอรับ’ สิ”

            “ของับ”

            เด็ก 2 ขวบยังพูดไม่ชัด พอได้ยินแบบนั้น ตงตงหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู 

            “อาหลงว่าง่ายจริงๆ” 

            “พอแต่งงานแล้ว เจ้ากับอาหลิ่วก็รีบๆ เจ้าตัวเล็กสักคนเสียสิ” หานเจียเอ๋อร์บอก

            แน่นอน ตงตงทำได้แค่ยิ้มเขิน

            “ยังไงก็เถอะ พวกเรามาเร็วไปตั้ง 2 วัน เจียเอ๋อร์ของข้า พอรู้ว่าเจ้าจะแต่งงานก็ตื่นเต้นใหญ่เลย นางอยากเข้าเมืองหลวงตั้งแต่ได้รับจดหมายของเจ้าแหน่ะ ช่วง 2 วันนี้พวกเราคงรบกวนเจ้าแล้ว” ถังเหวินกล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดนิดๆ

            “ไม่เห็นจะรบกวนตรงไหน ที่โรงเตี๊ยมยังมีห้องเหลืออีกเพียบ พวกท่านพักอยู่ที่นี่ได้ตามสบายเลย จริงๆ แล้ว ข้ากลัวว่าพวกท่านจะมางานแต่งข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ” ตงตงพูดยิ้มๆ

            “เจ้าจะแต่งงานทั้งที ทำไมข้าจะไม่มาเล่า อีกอย่าง หากมีอะไรให้ช่วยบอกได้ทันทีเลยนะ” หานเจียเอ๋อร์บอกในฐานะคนเคยมีประสบการณ์

            “ข้ากับภรรยาก็จะช่วยด้วย” ซานหลัวเฉินว่า 

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ เอาละๆ พวกท่านเดินทางมาเหนื่อยๆ เข้ามาพักให้สบายก่อนดีกว่า”

            จากนั้น ทุกคนก็เดินตามตงตงเข้ามาข้างในบ้าน

            หลังจากพวกเขาทักทายจางไคเฮ่อแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายไปพักในห้องที่เตรียมไว้สำหรับแขกคนสนิท

            …..

            …..

            ในที่สุดก็ถึงวันมงคลสมรส

            ขุนนางผู้ใหญ่ต่างมาร่วมงานอย่างคับคั่ง เนื่องจากเสนาธิการทหารเว่ยจ้ง เป็นญาติผู้ใหญ่ให้กับเหยียนหลิ่ว

            เสียงประทัดดังขึ้นยาวนาน เกี๊ยวเจ้าสาวที่ตกแต่งอย่างสวยงามถูกแห่ไปรอบเมือง ฝูงชนต่างเฝ้าชมพิธีการอันยิ่งใหญ่นี้ด้วยความตื่นเต้น หน้าโรงเตี๊ยมตระกูลจางมีของกินชั้นเลิศแจกจ่ายไม่อั้น

            เมื่อตงตงก้าวมายืนในห้องโถงทำพิธี ทุกคนต่างก็แสดงความชื่นชม ชุดเจ้าสาวใช้ผ้าไหมจากซูโจว ตัดเย็บโดยช่างฝีมือดีที่สุดในเมืองหลวง งดงามเหนือคำบรรยาย

            ใบหน้าของจางไคเฮ่อปลาบปลื้มจนน้ำตาแทบหลั่ง ในที่สุด ก็ได้เห็นบุตรสาวเป็นฝั่งเป็นฝา

            เหยียนหลิ่วประคองมือเจ้าสาวเดินมาคุกเข่าต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย ใบหน้าและดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข

            เสียงขานคำนับฟ้าดินดังก้องกังวานทั่วโถง 

            เมื่อพิธีคำนับฟ้าดินเสร็จสิ้น แม่สื่อก็ประกาศว่า “ส่งตัวเข้าหอ”

            …..

            …..

            ภายในห้องหอ ตงตงนั่งรอเหยียนหลิ่วบนเตียงสีแดงอย่างสงบเสงี่ยม

            ทว่า…

            ท่าทางสงบเสงี่ยมนั้นเป็นเพียงฉากหน้า อันที่จริง นางตื่นเต้นจนแทบนั่งไม่ติด

            ท่ามกลางเสียงเพลงบรรเลงและคำอวยพรที่ดังเข้ามาถึงห้องหอ ตงตงเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย

            ชาติก่อน ตงตงเคยเรียนเรื่องเพศศึกษา มิหนำซ้ำ สื่อในยุคที่นางจากมานั้นก็เปิดกว้าง

            แต่ถึงอย่างนั้น นางกลับไม่เคยมีประสบการณ์โดยตรง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า

            ตอนที่เสียงฝีเท้าหนักแน่นก้าวเข้ามาหยุดหน้าประตู ตงตงพลันสะดุ้งเล็กน้อย

            เมื่อเสียงประตูเปิดออกและปิดลง นางเหมือนหายใจไม่ทั่วท้อง

            “รอนานหรือไม่”

            เสียงของเหยียนหลิ่วฟังดูมึนเมาอยู่ไม่น้อย

            ตงตงสั่นหัว

            จริงๆ แล้ว นางอยากได้เวลาทำใจอีกสักนิด

            อย่างไรก็ดี ชายหนุ่มใช้ไม้คันชั่งเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก เมื่อดวงหน้างดงามผุดผาดปรากฏในสายตา เหยียนหลิ่วชะงักอึ้ง ครั้นเมื่อได้สติ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า “ตงตง เจ้างามเหมือนกับเทพธิดาเลย”

            คำชมอันหวานล้ำของเหยียนหลิ่วทำให้ตงตงยิ่งเขินอาย

            “เออ…ดื่มสุรามงคลกันเถิด”

            เหยียนหลิ่วเปลี่ยนเรื่อง ดูเหมือนเขาเองก็ประหม่าเหมือนกัน

            เห็นท่าทางของเจ้าบ่าว หญิงสาวอดจะหัวเราะคิกไม่ได้

            “พี่หลิ่วก็ตื่นเต้นเหมือนกันสินะ”

            “แน่นอนสิ” เหยียนหลิ่วยอมรับออกมาตรงๆ 

            เมื่อได้เปิดใจคุยกันแบบตรงไปตรงมา อาการประหม่าของตงตงก็หายไปกว่าครึ่ง

            เหยียนหลิ่วเดินกลับไปที่โต๊ะกลางห้อง ซึ่งวางสุรามงคลและอาหารเอาไว้มากมาย

            ชายหนุ่มรินสุราใส่จอกสองใบ เมื่อเดินกลับมาที่เตียง เขากับนางก็คล้องแขนดื่มสุรามงคล

            สุราชั้นดีหมักจากกลีบดอกไม้กำจายอยู่ในปาก แม้รสชาติของสุราจะหอมหวานเพียงใด หากก็ทำให้มึนเมาไม่รู้ตัว

            “ตงตง…” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังชั่วอึดใจ ก่อนเสียงนั้นจะเข้ามากระซิบใกล้ข้างหู “ข้ารักเจ้า”

            ตงตงผินใบหน้ามองเหยียนหลิ่ว สายตาของนางพลันสบประสานกับดวงตาดำลึกล้ำของชายหนุ่มพอดี

            ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ย จุมพิตหวานล้ำก็ประกบปิดริมฝีปาก

            ยิ่งจุมพิตดูดดื่มเท่าไร หัวใจดวงน้อยของหญิงสาวยิ่งเต้นไม่เป็นระส่ำ หนำซ้ำในหัวของนางยังเต็มไปด้วยสีขาวโพลน 

            ตอนนั้นเอง มือใหญ่ของเหยียนหลิ่วยื่นออกมาปลดผ้าม่านที่แขวนไว้

            ภายใต้แสงเทียนที่วูบไหว เงาร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มขยับขึ้นมาทาบทับร่างบอบบางของหญิงสาว จากนั้นทั้งสองก็เอนตัวล้มนอนลงด้วยกัน