ตอนที่ 30 ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านตลอดไป nc (จบ)

หลังจากที่หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ ประสบความเจ็บป่วยอย่างหนัก องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินได้ตัดสินใจทุบกำแพงที่แยกตำหนักส่วนตัวของนางกับจวนของแม่ทัพฉินเย่เหวิน และสร้างพื้นที่ร่วมกันใหม่ ด้วยเหตุผลเรื่องความปลอดภัย นางได้แปลงตำหนักของนางให้กลายเป็นสถานที่ที่คล้ายหลุดออกจากโลกภายนอก

พื้นที่ในตำหนักของนางถูกปกคลุมด้วยความลับและความเย้ายวนใจ ไม่มีข้อบังคับทางศีลธรรมมาขวางกั้น ความหลงใหลและความปรารถนาของนางกับแม่ทัพหนุ่มจึงถูกปลดปล่อยอย่างเต็มที่ ทุกวัน แม่ทัพฉินเย่เหวินจะมอบความเร่าร้อนและความพึงพอใจให้แก่องค์ฮองเฮาอย่างดุเดือด นางร้องครวญครางด้วยความสุขจนเต็มอิ่ม

เสียงครางจากองค์ฮองเฮาดังขึ้น "ท่านแม่ทัพ แรงอีก แรงอีก ข้าเสียวจนข้าจะไม่ไหวอยู่แล้ว" นางร้องออกมาด้วยความรู้สึกอันร้อนแรงและเต็มไปด้วยความพอใจ

ในขณะที่ภาพความรักอันร้อนแรงเผยออกมา ภายในตำหนักที่เปล่าเปลือยแห่งนี้ นางสนมจากตำหนักผีเสื้อยืนอยู่ด้วยความหลงใหลและชื่นชม การมองดูฉากนี้ราวกับเป็นการแสดงถึงความงดงามและอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

นางสนมราวกับถูกดึงดูดด้วยเสน่ห์อันล้ำลึกของฉากที่พวกนางเฝ้าดู ร่างกายของพวกนางทั้งหมดรวม 100 ชีวิต นุ่งน้อยห่มน้อยในสภาพที่สะท้อนความเปลือยเปล่าและความเย้ายวนใจ แต่ละคนมีเรือนร่างที่สวยงามและดึงดูดสายตา ราวกับว่าพวกนางตั้งใจที่จะรอคอยการตอบสนองจากแม่ทัพด้วยความคาดหวังอย่างเต็มที่

ความรู้สึกของพวกนางเป็นไปตามแรงดึงดูดและเสน่ห์ที่เกิดขึ้นในฉากนี้ โดยทุกการเคลื่อนไหวและความรู้สึกของพวกนางสะท้อนถึงความร้อนแรงและความหลงใหล

ในยามที่องค์ฮองเฮาหลี่หวงซินประสบกับความหิวกระหายและต้องการปลดปล่อยความรู้สึกอย่างเต็มที่ นางได้ลากลิ้นเลียเรือนร่างของท่านแม่ทัพฉินเย่เหวินด้วยความกระตือรือร้น การกระทำของนางสร้างแรงดึงดูดที่แรงกล้าและกระตุ้นอารมณ์ของเหล่าบรรดานางสนมให้มีความรู้สึกอันร้อนแรงอย่างชัดเจน

นางสนมบางคนไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไปและเข้าร่วมกับองค์ฮองเฮาในการดูแลเรือนร่างของแม่ทัพ การร่วมมือของพวกนางในยามนี้แสดงให้เห็นถึงความหลงใหลและความกระหายที่เข้มข้นของพวกนาง ตัวของท่านแม่ทัพฉินเย่เหวินตกอยู่ในห้อมล้อมของสาวงาม โดยที่เขาได้ตอบสนองความต้องการของพวกนางด้วยความตั้งใจ

เมื่อแม่ทัพได้เสพสุขกับเรือนร่างขององฮองเฮาหลี่หวงซิน อย่างเต็มอิ่มแล้ว เขาจึงค่อยๆจัดการกับเรือนร่างของเหล่าบรรดานางสนมทีละคน พวกนางแต่ละคนนั้นช่างมีความหื่นกระหายนัก เขาดูดเลียเรือนร่างของนางอย่างหิวกระหายและกระแทรกเรือนร่างของพวกนางอย่างเร่าร้อนเสียงร้องครวญครางของพวกนางนั้นดังลั่นทั่วทั้งตำหนัก

อื้อ...อื้อ....ฮ่องเต้ที่ถูกองฮองเฮาหลี่หวงซิน พามานั่งสูดบรรยากาศภายนอก เขาเห็นภาพที่สุดแสนจะเย้ายวนของท่านแม่ทัพที่กระทำกับเรือนร่างของนางสนมของตนด้วยความหื่นกระหายเขาพยายามพูดอะไรออกมาแต่ก็ไม่มีใครเข้าใจ ดูเหมือนว่าตัวของเขาในยามนี้นั้นกำลังแอบอิจฉาแม่ทัพผู้นี้อยู่ ตนเองทำได้แต่นั่งแข็งโด่ตั้งชูชันเท่านั้น แต่แม่ทัพหนุ่มกับได้เสพสุขเรือนร่างของสาวงามอย่างหื่นกระหาย อื้อ...อื้อ...

“ท่านพี่ท่านเป็นอะไรเจ้าค่ะ?” องฮองเฮาหลี่หวงซินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจและความกังวล นางได้ยินเสียงฮ่องเต้ร้องครางออกมาจากลำคอของเขาอย่างแผ่วเบา และสายตาของนางก็ได้สะดุดไปที่สิ่งที่อยู่ตรงกลางระหว่างขาของฮ่องเต้มันกำลังตั้งชูชันอย่างเด่นชัด

องฮองเฮาหลี่หวงซินรู้ได้ทันทีว่าฮ่องเต้กำลังเผชิญกับอารมณ์ทางเพศที่รุนแรง แม้ว่าตัวเขาจะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ นางมองเห็นความอึดอัดที่แสดงออกมาทางร่างกายของฮ่องเต้ และการที่เขาไม่สามารถควบคุมหรือปลดปล่อยความรู้สึกนี้ได้

“เดี๋ยวให้น้องช่วยท่านพี่นะเจ้าค่ะ” น้ำเสียงของนางอ่อนโยนแต่ซ่อนเร้นความหื่นกระหายที่ยากจะปกปิด “ท่านพี่จะได้รู้สึกสบายตัว”

คำพูดของนางเต็มไปด้วยความเอาใจใส่และความต้องการที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ การกระทำของนางแสดงถึงความตั้งใจที่จะตอบสนองต่อความต้องการของฮ่องเต้ แม้ว่าในความอ่อนโยนจะมีแฝงความร้อนแรงที่นางไม่สามารถซ่อนเร้นได้

นางนั่งคร่อมร่างของฮ่องเต้ที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ เบิกตากว้างด้วยความเสียวสะท้านเมื่อรู้สึกถึงการสัมผัสที่รุนแรงและไม่คาดคิด ท่อนขาของนางที่อวบใหญ่และเนื้อแน่นทำให้เขารู้สึกถึงความเต็มอิ่มอย่างยากจะปฏิเสธ น้ำราคะของนางหลั่งไหลออกมาเป็นจำนวนมาก เติมเต็มบรรยากาศรอบตัวด้วยความร้อนแรง

ในขณะเดียวกัน นางก็ขย่มร่างของเขาอย่างบางเบา แต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความเร้าใจ น้ำเสียงร้องครางของนางเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย เสียงที่สื่อถึงความรู้สึกและความต้องการที่ไม่สามารถเก็บซ่อนไว้ได้

“อื้อ...อื้อ...” หวังเจียเหอ ฮ่องเต้พยายามที่จะเปล่งเสียงออกมา แต่คำพูดของเขากลับถูกกลืนหายไปในลำคอ ไม่มีใครสามารถเข้าใจความรู้สึกหรือความคิดที่เขาพยายามจะสื่อได้ ราวกับว่าฮ่องเต้ต้องการจะบอกกับองฮองเฮาหลี่หวงซินว่า "ข้าเสียวเหลือเกิน เจ้าทำได้ดีมาก" แต่คำพูดเหล่านั้นไม่อาจหลุดออกมาได้

ภายในใจของฮ่องเต้ เขารู้สึกถึงความปิติและความเสียวซ่านที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของเขา “ข้าช่างมือมืดบอดนัก ที่มีสมบัติลับที่ล้ำค่าเช่นนี้กับไม่เคยเห็นค่ามาก่อน”

ในขณะที่ร่างกายของเขาถูกปกคลุมด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความเสียวซ่านและความอิ่มเอมใจ ฮ่องเต้รู้สึกถึงความรักและความภาคภูมิใจในตัวองฮองเฮาหลี่หวงซินที่ได้แสดงความรักต่อเขาในลักษณะที่ไม่เหมือนใคร แม้ว่าตัวของเขาจะอยู่ในสภาพที่เหมือนผัก ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่นางยังคงทุ่มเทและบำบัดความใคร่ให้เขาด้วยเรือนร่างที่เย้ายวนและเต็มไปด้วยความรักที่มีต่อเขา

หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ รู้สึกถึงความเสียวซ่านที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เมื่อเขาไม่สามารถต้านทานความรู้สึกนั้นได้อีกต่อไป ร่างกายของเขาตอบสนองอย่างอัตโนมัติด้วยการอัดฉีดน้ำกามออกมาอย่างเต็มที่ ความรู้สึกเสียวซ่านนั้นทำให้เขารู้สึกโล่งใจในชั่วขณะหนึ่ง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นต่อมากลับสร้างความรู้สึกที่ซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

“ท่านพี่ ท่านรู้สึกสบายตัวบ้างขึ้นแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?” องฮองเฮาหลี่หวงซินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มที่แต่งแต้มด้วยความพึงพอใจ “น้องจะอยู่คอยปฏิบัติดูแลรับใช้ท่านพี่ตลอดไป แต่น้องขอเสพสุขกับเรือนร่างของผู้ชายคนอื่นบ้างนะเจ้าคะ ความหื่นกระหายที่ร้อนแรงมันกำลังเล่นงานน้อง”

คำพูดของนางเต็มไปด้วยความตรงไปตรงมา และในขณะเดียวกันก็สะท้อนถึงความต้องการที่นางไม่สามารถซ่อนเร้นได้ หวังเจียเหอ ฮ่องเต้ มองนางด้วยความเข้าใจ แม้จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดลึก ๆ อยู่ในใจ แต่เขาก็พยักหน้าเพื่อแสดงถึงความยอมรับและเข้าใจในความปรารถนาของนาง

สายตาของฮ่องเต้ติดตามองฮองเฮาหลี่หวงซินขณะที่นางเดินเคียงคู่ไปกับแม่ทัพหนุ่ม ราวกับว่าสตรีนางนี้ไม่เคยรู้สึกถึงความพึงพอใจอย่างเต็มที่ แม้กระทั่งในช่วงเวลาที่นางอยู่กับเขา สายตาของเขาจับจ้องที่ภาพของนางและแม่ทัพที่โอบกอดกันอย่างเร่าร้อน ความรู้สึกของฮ่องเต้ถูกแบ่งออกเป็นสองด้าน ระหว่างความรักที่มีต่อนางและความเข้าใจในความต้องการของนาง

“องฮองเฮาหลี่หวงซิน ของข้า วันนี้ตัวของท่านช่างเร่าร้อนนัก” แม่ทัพฉินเย่เหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหลงใหล ขณะที่เขาโอบกอดนางแนบชิด ราวกับจะปกป้องและดูแลนางไปตลอดกาล สายลมพัดเบา ๆ ท่ามกลางทิวทัศน์ของทะเลสาบที่งดงาม สะท้อนแสงระยิบระยับบนผิวน้ำ

นางมองตาเขาด้วยความปรารถนา ก่อนจะดึงเขามาใกล้และดูดริมฝีปากของแม่ทัพหนุ่มอย่างดูดดื่ม ความหิวกระหายที่ไม่อาจปกปิดได้แสดงออกผ่านการกระทำที่ร้อนแรงของนาง ทั้งเขาและนางต่างรู้สึกถึงความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งนี้ ความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกันเติมเต็มความว่างเปล่าภายในจิตใจ และสัญญาว่าจะเคียงข้างกันตลอดไป

ริมฝีปากของทั้งสองยังคงประทับอยู่บนกันและกัน เสียงหัวใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ราวกับว่าโลกทั้งใบหายไป เหลือเพียงพวกเขาสองคนที่อยู่ในช่วงเวลานี้ ท่ามกลางความงดงามของธรรมชาติ ความรักและความปรารถนาของพวกเขาคือสิ่งเดียวที่สำคัญ