แม่ทัพ

ที่ห้องอาหาร

คนในตระกูลต่างทยอยกันมาร่วมโต๊ะจนครบทุกคนเหลือแต่เพียงบุตรีทั้งสามที่ยังมาไม่ถึง ทุกคนต่างพูดคุยกันปกติ แต่ที่เอี้ยซ่งห่วงสุดคือบุตรชายคนโตที่ดูจะไม่ค่อยพอใจเรื่องงานหมั้นเท่าไหร่ และดีไม่ดีอาจถึงขั้นตั้งตนเป็นศัตรูกับบุตรีคนใหม่เลยก็ว่าได้แล้วรางสังหรณ์ก็ไม่เคยพลาด

‘เดาไว้ไม่ผิด’ เมื่อมองตามสายตาของผู้เป็นบุตรไปก็พบว่าลูกสาวทั้งสามได้มาถึงแล้ว เพียงแค่การแต่งตัวและท่าทีสนิทสนมก็พาให้หลายคนแทบคลั่ง

“ท่านพอ คนเถื่อนเช่นรึขอรับที่ท่านรับเข้ามาเป็นบุตรบุญธรรม” 

‘กูว่าล่ะ ปากมันแบบนี้เลยเป็นได้แค่รองแม่ทัพ’ เอี้ยซ่งสายหัวให้กับบุตรชายแม้แต่ฮูหยินเฒ่าก็ยังกรอกตาไปมา ถ้ายืนเทียบกันเค่อเต้อร์ตัวสูงไม่ถึงบ่าด้วยซ้ำ เรียกว่าตัวแค่ลูกหมาก็ยังจะดูน่ารักเกินไป

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านย่า ทุกท่าน เราทั้งสามมาช้าโปรดให้อภัย” จินเซียงกล่าวขอโทษและตามด้วยสองสาว

“มาเถอะมานั่งทานข้าวก่อน ยังมีงานอีกมากมายต้องทำ” หลอหลันเรียกทั้งสามคนให้มานั่งใกล้กัน

“เจ้าค่ะ” มื้อเช้าดำเนินไปโดยที่มีคนนั่งค้างเพราะโดนเมิน

หลังจบมื้อเช้าจินเซียงและเผยอิงก็พากันเดินไปที่คอกม้า เพื่อจะได้รีบส่งเผยอิงที่วังเพราะนัดกับนายช่างไว้ตอนเที่ยง ตอนนี้นางอยากขี้ม้าไปดูวังมากที่สุด การได้มาเห็นของจริงเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมาก แต่ทว่าปัญหากลับมาลงที่ม้าเพราะม้าของนางนั้นเป็นม้าตัวใหญ่สายพันธุ์ที่ดีที่สุดในโลก

“อ่าวเกิดอะไรขึ้นกัน” จินเซียงถามคนที่มายืนกันอยู่หน้าคอกม้า 

“ม้าตัวนี้เป็นม้าพันธุ์ดี ท่านรองแม่ทัพต้องการใช้มัน” ทหารคนสนิทพูด 

“โทษทีน่ะ ม้าของข้าใครอย่าแตะ” จินเซียงเดินเข้าไปหาม้าของตนแล้วลูบขนมันก่อนจะเอาอุปกรณ์ใส่ให้ม้าโดยไม่สนใจคนอื่นๆ 

“คุณหนู ให้ม้าท่านรองแม่ทัพยืมเถอะขอรับ แค่เข้าวังเอง” พ่อบ้านพยายามช่วยพูด 

“ขอโทษด้วย มันเดินทางมาไกลหลายหมื่นลี้พร้อมข้า ผ่านอะไรหลายต่อหลายอย่างมาด้วยกัน ข้าคงให้ไปไม่ได้หรอก ข้าว่าถ้าท่านเป็นทหารม้าคงจะเข้าใจว่าม้านั้นไม่ใช่แค่สัตว์ไว้ขี่” พูดจบก็เหวี่ยงตัวขึ้นม้าแล้วควบฝ่าผู้คนออกไปหาเผยอิงที่ยืนรออยู่

“เฮ้ย!” คนในบริเวณคอกม้าต่างพากันวิ่งหลบม้า 

เมื่อโดนขวางทางออก ทางเลือกสุดท้ายคือวิ่งเข้าไปในจวน บ่าวชายหญิงต่างพากันหลบให้วุ่นโดยมีทหารของรองแม่ทัพวิ่งตาม 

“แค่ม้าตัวเดียวทำเป็นหวง เอาธนูมา!” ด้วยอคติและอารมณ์ที่อยู่เหนือทุกอย่างทำให้เค่อเต๋อร์ง้างธนูเล็งไปที่จินเซียง  

ฟึบ! 

ลูกธนูพุ่งตรงไปที่คอม้า แต่ในจังหวะนั้นเองมันก็ถูกคว้าไว้แล้วยิงสวนกลับไปอย่างรวดเร็วแล้วคว้าเอาตัวเผยอิงขึ้นม้าและฝ่าออกไปนอกจวน ท่ามกลางบ่าวและทหารยามที่พากันวิ่งหลบ 

“ท่านรองแม่ทัพ!” 

“คุณชาย!” ทุกคนต่างวิ่งมาดูเค่อเต๋อร์ที่ถูกลูกธนูยิงเฉือนเข้าที่ใบหู  

“ข้าไม่เป็นอะไร รีบเข้าวังเถอะเสียเวลามากพอแล้ว” เค่อเต๋อร์เดินไปที่ม้าของตนด้วยความโมโห 

“แยกย้ายกันได้แล้ว! มายืนมองอะไรงานการไม่ทำไง ไป!” เมื่อเห็นท่าไม่ดีทุกคนจึงรีบแยกย้าย 

พ่อบ้านได้รายงานให้เอี้ยซ่งฟังอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง เอี้ยซ่งเองก็จนปัญญาเพราะลูกคนนี้เรียนจบก็ไปอยู่กับปู่ที่ค่ายทหาร และไม่ค่อยได้กลับมาบ้านถึงแม้จะรู้มาบ้างว่าบุตรชายของตนก่อเรื่องอะไรไว้บ้างแต่ก็ไม่อาจทำอะไรมากได้ 

“เฮ้อ~ ท่านพ่อน่ะท่านพ่อ สั่งสอนลูกข้ายังไงกันถึงได้ออกมาเป็นคนไม่มีเหตุผลเช่นนี้ ถึงแม้จะมีผลงานดีก็เถอะแต่แบบนี้จะนำเอาปัญหามาสู่ตระกูลเข้าซักวัน” หลอหลันกับสองฮูหยินก็เดินมาได้ยินพอดี พ่อบ้านเลยเล่าให้ฟังอีกรอบ 

“เฮ้อ~ ให้ตายเถอะ ต่อให้โง่แค่ไหนก็ควรมีขอบเขตบ้างน่ะ แค่เห็นม้าก็ควรรู้แล้วว่าม้าตัวนั้นมันไม่ใช่ม้าที่คนทั่วไปจะมีใช้และราคามันไม่ใช่ถูกๆ ลูกใครกัน” 

“น้องสาม” หลอนหลันหันมองฮวาเจียว

“เจ้าค่ะพี่ใหญ่” 

“ลูกของพี่เองและก็ลูกของพวกเจ้าด้วย” ทั้งสองคนเงียบทันที 

“ว่าแต่ท่านพี่แล้วแบบนี้จะไม่เป็นอะไรรึเจ้าค่ะ เพราะท่านแม่เองก็ชอบนางมากด้วย ขนาดฟางฟางเองยังโดนเมิน” 

“พี่เองก็จะปัญญา” 

ทางด้านจินเซียงเองก็กำลังไปได้ดีเพราะนางไม่ใช่พวกเก็บมาคิดให้รกสมอง ครั้งแรกที่เผยอิงเห็นม้าก็มีอาการตกใจแต่ก็ไม่ถามอะไรเพราะรู้ดีว่าคนรักของตนเป็นใครมาจากไหน นางขี่ม้ามาส่งเผยถึงหน้าวังแล้วก็กลับ ขากลับนางแวะซื้อของที่ตลาดเพื่อกลับไปสอนฟางฟางกับพวกแม่ครัวทำขนม 

เมื่อมาถึงจวนนางก็เอาม้าไปเก็บไว้ที่สวนของเรือนแทนที่จะเอาไว้ที่คอกม้าของจวน แล้วเดินไปหานายช่างที่มารออยู่ด้านนอกของลานหน้าเรือน 

“สวัสดีเจ้าค่ะนายช่าง” 

“สวัสดีขอรับคุณหนู” 

“นี่คือแบบที่ข้าจะให้ท่านทำ” นายช่างและลูกน้องต่างพากันก้มมองแบบแปลนที่วางอยู่บนโต๊ะหิน  

“นี่คุณหนูเขียนเองรึขอรับ” นายช่างถามอย่างรวดเร็วเมื่อฟังอธิบายจบ 

“ใช่เจ้าค่ะ ข้าเขียนเองแล้วก็ยังมีแบบของร้านที่พวกท่านต้องไปปรับปรุงด้วยน่ะเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่านแม่แจ้งพวกท่านรึยัง” 

“ฮูหยินบอกพวกเราแล้วขอรับ”  

“อืม มาเถอะข้าพาไปดูหน้างาน ฟางฟาง! อี้หลัน อิงอิง พวกเจ้าออกมาเถอะ อย่าคิดว่าข้าไม่เห็นน่ะ” ทั้งสามก็พากันออกมาจากมุมประตู 

“ท่านพี่เจ้าค่ะ พวกเราแค่อยากมาดูเท่านั้นเอง” ฟางฟางรีบเข้ามาเกาะแขนเพราะเห็นแล้วว่าถ้าลำบากจะพึ่งใครได้ 

“ได้ๆ มาเถอะอย่างน้อยก็เรียนรู้ไว้ไม่เสียหาย” 

“ท่านใจดีที่สุดไม่เหมือนใครแถวนี้” 

“พอเลย” จินเซียงรีบห้ามทัพและเดินนำทุกคนไปที่จุดที่นางคิดว่าเหมาะสมที่สุดสำหรับทำงาน  

“คุณหนูใหญ่ท่านแน่ใจแล้วรึขอรับ” 

“อืม ตรงนี้คือจุดที่ดีที่สุด และขอให้ท่านจำไว้ว่าอย่าได้เอาเรื่องแบบที่ข้าเขียนไปพูดหรือให้ใครดูเด็ดขาด” เพราะมันคือคนล่ะแบบกับที่เอาออกไปให้ทุกคนดู 

“ขอรับคุณหนูใหญ่ พวกเราจะทำออกมาให้ดีที่สุดเลยขอรับ” นายช่างรับคำอย่างหนักแน่น บางอย่างมันบอกเค้าว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรถ้าเค้ายังรักชีวิตของตัวเองและครอบครัว 

เมื่อคุยเสร็จแล้วทั้งหมดก็พากันไปที่โรงเตี๊ยมเก่า แบบแปลนถูกอธิบายทีละจุด ทีละจุด โดยละเอียดจนผู้ช่วยต้องถ้ามซ้ำหลายรอบเพื่อกันผิดพลาด 

“คุณหนู!” ระหว่างที่คุยกันอยู่ก็มีเสียงตะโกนมาจากชั้นล่าง 

“อ่าวพ่อบ้าน มีอะไรเจ้าค่ะ” อี้หลันตะโกนถาม 

“คุณหนูขอรับ ฮองเฮาต้องการพบขอรับ ด่วนเลย” 

“พบข้าหรอ หรือว่าพระองค์ทรงว่างไม่มีอะไรทำ” จินเซียงกันไปถามอี้หลัน 

“โถ่วคุณหนูใหญ่อย่าทำเป็นเล่นไปน่ะขอรับ ฮองเฮาเป็นพี่สาวของฮูหยินหลอหลันน่ะขอรับ” จิบเซียงกระพริบตาถี่ “เอาจริงดิ” สามสาวพยักหน้าพร้อมกัน พกวนายช่างก็ด้วย

“พี่จะไปส่งพวกเจ้าก่อนแล้วค่อยไป” แม้หลายคนจะคัดค้านแต่นางไม่ฟัง การไปส่งทั้งสามถึงจวนด้วยตัวเองถือว่าดีที่สุด

หลังจากส่งคนเสร็จแล้วก็เดินไปขึ้นรถม้าที่ถูกส่งมารับนางโดยเฉพาะ ที่นั่งตรงข้ามยังมีชายคนหนึ่งนั่งจ้องมองนางอยู่อย่างไม่วางตา 

“ท่านเอามั้ย ข้าเห็นท่านมองซักพักแล้ว” 

“ดี ดีที่เจ้ายังมีสัมมาคารวะรู้จักเคารพผู้ใหญ่”  

“นี่เจ้าค่ะ ข้าทำเองกับมือเลยน่ะ มันช่วยได้เยอะเวลานั่งรถม้าที่น่าเวียนหัวแบบนี้ มีหลายกลิ่นให้เลือก ทุกกลิ่นมีเอกลักษณ์ของตัวเอง เด็กและสตรีมีครรภ์สามารถใช้ได้ไม่มีปัญหา” จินเซียงยื่นกล่องใบเล็กให้คนตรงหน้า

“คุณหนูใหญ่เกรงใจท่านแล้ว” ท่าทีเปลี่ยนไปราวกับคนล่ะคน 

“ข้าขอถามท่านได้รึไม่ว่าฮองเฮามีเรื่องอะไรถึงเรียกข้าเป็นการด่วนเช่นนี้” 

“ขยับมาใกล้หน่อยข้าพูดดังไม่ได้” นางพยักหน้าแล้วไปนั่งข้างชายตรงหน้าา 

'พระนางบอกว่าในเมื่อท่านคือลูกบุญธรรมของน้องสาว ไหนเลยจะไม่มาพบผู้เป็นอา' 

'บอกตามตรงน่ะเจ้าค่ะ' 

'ว่ามาเถอะ' 

'ข้าพึ่งรู้ตอนที่พ่อบ้านบอกเจ้าค่ะ' ขันทีชรามองนางด้วยความตกใจ 

'ท่านล้อข้าเล่นแล้ว' 

'จริงแท้แน่นอนเจ้าค่ะ'  

ชายตรงหน้าทำหน้าไม่ถูก เมื่อรถจอดเทียบแล้วทั้งสองก็เดินตรงไปที่ตำหนักของฝ่ายในทันที ระหว่างทางก็ผ่านท้องพระโรงและเสียงด้านในก็ฟังดูเครียดมาก แม้อยากรู้แค่ไหนแต่การไปฟังแอบก็เหมือนจะดูเป็นอะไรที่ไม่ดี 

“เชิญด้านในขอรับคุณหนูใหญ่” 

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางยิ้มแล้วเดินตามนางกำนัลเข้าไปด้านใน 

“เจ้ามาแล้วรึ นั่งก่อนไม่ต้องมากพิธี” จินเซียงมองคนพูดที่ไบ่นางไปนั่ง 

“ถวายพระพรฮองเฮาเพคะ” 

“ได้ยินว่าเจ้าไม่ได้เป็นคนที่นี่อย่างนั้นรึ” 

“เพค่ะ” 

“แล้วเจ้ามาที่แผ่นดินจงหยวนได้อย่างไร” 

“กระหม่อมเดินทางมาพร้อมกองคาราวานเพค่ะ ในฐานะทหารรับจ้างเดินทางผ่านหลายประเทศ หลายเมือง เลยได้มีโอกาสเข้าร่วมในการรบหลายครั้งเพค่ะ” 

“แปลก เหตุใดสตรีเช่นเจ้าถึงได้ดั้นด้นเดินทางข้ามแผ่นดินมาไกลเช่นนี้” 

“ที่นั่นกระหม่อมเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่เสียครอบครัวให้กับสงครามเพค่ะ และคิดว่าควรออกเดินทางออกจากสิ่งเดิม จนมาหยุดที่หมู่บ้านกลางหุบเขาอันเงียบสงบจนกระทั้งหลานสาวพระองค์โผล่ไป” 

“แล้วไปเจอหลานของเราได้อย่างไร” 

“ทูลฮองเฮา ตอนนั้นกระหม่อมนั่งตกปลาอยู่แต่เพราะเห็นเลือดลอยมาตามน้ำจึงรีบเดินไปดูและพบว่ามีสตรีสองคนที่รอดเพค่ะ จึงเข้าทำการช่วยเหลือ” ฮองเฮาหันมองคนสนิทและเค้าก็พยักหน้า 

“เจ้ารู้รึไม่ว่าการที่มีข่าวออกมาว่าแม่ทัพหยางเจ้าพิธีกับคนของตระกูลถังนั้น มันทำให้ทุกคนพากันคิดไปว่าคนที่หมั้นด้วยคือเค่อเต๋อร์หลานชายของเรา” 

“พระองค์ไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้น่ะเพค่ะ กับคนที่แม้แต่จะให้ความสำคัญกับอะไรซักอย่างยังทำไม่ได้ แต่อยากได้ของคนอื่นแบบเค้า” จินเซียงเริ่มรู้ตัว ว่าที่เรียกมาด้วยเรื่องอันใด 

“มันเป็นเรื่องของประเทศชาติ เจ้าไม่ควรเอาอารมณ์มาตัดสินใจ ถ้าสองคนนั้นแต่งกันก็จะยิ่งทำให้ตระกูลแข็งแกร่งขึ้น” 

“แต่ไม่ได้ทำให้ประเทศชาติมั่นคง กันคนที่คิดแย่งชิงของคนอื่นและดูถูกเหยียดหยามชนชาติอื่น รวมทั้งตัดสินพวกเค้าอย่างโหดร้าย ก็ไม่ต่างอะไรกับที่พวกคนอื่นกระทำต่อคนในจงหยวน” 

“บังอาจว่าข้ารึ! ทหาร! เอานางไปขัง!” พวกข้ารับใช้พากันมองหน้าเลิ่กลั่ก จากข่าวที่สืบมานั้นเกรงว่าต่อให้ขนทหารมาทั้งวังก็เอาไม่อยู่

“ถ้าแค่นี้พระองค์ยังยอมรับไม่ได้ กระหม่อนก็หมดคำจะพูดแล้วและขอเตือนว่าอย่ามาเตะตัวไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าไม่เตือน” จินเซียงปลดปล่อยไอสังหารเข้มข้นออกมาจนทหารต่างพากันอึดอัดและล้มลง 

'แย่แล้ว! กลุ่มคนที่จะมีไอสังหารแบบนี้ได้มีเพียงกลุ่มเดียว' 

องครักษ์เงาต่างมองหน้ากัน และตอนนั้นเองก็มีใครบางคนเดินเข้ามา 

“พี่สาวใจเย็นก่อน ข้าว่าเรามาคุยกันดีก่อนเถอะ แม่ข้าแค่อยากทดสอบท่าน จริงไหมเพค่ะ” จินเซียงหันไปมองหญิงสาวที่เดินเข้ามาในตำหนัก 

'ศิษย์ของยาซีหรอ โตขึ้นเยอะเลย' จินเซียงเก็บสายตาแล้วยิ้มให้ 

“ใช่ ใช่ ใช่ ระ เราแค่กลัวมาเจ้าจะเป็นสายของพวกนอกด่าน ทุกคนออกไปก่อน” ฮองเฮารีบตามน้ำเมื่อลูกสาวยิ้มให้

“ไม่เจอกันนานน่ะเจ้าค่ะ ท่านอันเตรียย่าร์ท่านสบายดีไหมเจ้า ตอนที่อาจารย์ส่งข่าวมาว่าท่านกำลังมาที่นี่ข้าก็ให้คนไปดักรอท่านที่ชายแดน แต่กลับไม่มีข่าวของท่านเลย ใครจะไปคิดว่าจะโผล่มาแบบนี้” หญิงสาวส่งกระดาษข้อความที่อาจารย์ของตนส่งมาให้เมื่อหลายปีก่อนให้กับจินเซียง 

“กลัวนักล่าจะไม่รู้ใช่ไหม จุดพักนกตั้งกี่จุด” จินเซียงถาม 

“รู้แค่คนของกลุ่มเจ้าค่ะ คนอื่นไม่รู้และข้าเพียงคนเดียวที่รู้ว่าท่านเป็นใคร” หญิงสาวยิ้มแต่จินเซียงรู้สึกไม่ชอบเลย ลูกศิษย์คนนี้เป็นคนที่เจ้าเล่ห์มาก

“ไม่คิดว่าเด็กชายในตอนนั้นที่พวกเราพบบนเรือค้าทาสในวันนั้นจะเป็นองค์หญิงที่เกือบสง่างามแบบนี้” จินเซียงนึกถึงครั้งที่นางต้องพาสมาชิกระดับสูงไปทำภารกิจลอบสังหารชายคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของเรือค้าทาสผิดกฎหมายรวมถึงให้การสนับสนุนผ่ายกบฏ  

“12 ปีแล้วซิน่ะเจ้าค่ะ” ฮองเฮาทำหน้าเหวอเพราะไม่คิดว่าคนที่ช่วยชีวิตบุตรสาวไว้คือคนตรงหน้า 

“ลูกหญิงแม่ถามได้รึไม่ว่าตอนนั้นนางอายุเท่าไหร่” ฮองเฮาหันไปถามลูก 

“12 เพค่ะ เสด็จแม่ แต่อาจารย์ขอลูกจะ 20 แล้วเพค่ะ” 

“12! เจ้าอายุเท่าไหร่ตอนนี้” ฮองเฮารีบถามและพอดีกับจังหวะที่ฮ่องเต้เข้ามาในตำหนักพอดี 

“25 เพค่ะ แก่กว่าหลานชายท่าน 5 ปี” คนฟังก็ตกใจเพราะนางหน้าเด็กเกินไปยกเว้นเนินเขานั่น 

“เอาเป็นว่าเราจะไม่คัดค้านเรื่องของเจ้ากับเจ้าหยาง แต่ว่า” ทั้งสามหันมองต้นเสียง แล้วรีบลุกขึ้นแต่ถูกห้ามไว้ก่อน “เจ้าต้องช่วยต้าซ่งและห้ามทรยศ”

“ฝ่าบาท” ทั้งห้องหันมาคำนับชายในชุดมังกร

“ตามสบายเถอะ เราแต่มาพักเดี๋ยวก็จะกลับไปประชุมต่อแล้ว เฮ้อ น่าเบื่อจริง พึ่งจะสงบไม่กี่ปีตอนนี้พวกนั้นก็เริ่มส่งคนมาก่อกวนแล้วแล้วไหนจะพวกที่หวังแต่ผลประโยชน์อีก” ฮ่องเต้บ่นออกมาอย่าเบื่อหน่าย “ชาวบ้านเดือดร้อนกันอย่างหนักตอนนี้ ข้าไม่รู้จะทำอย่างไร”

“เสด็จพ่อก็สนับสนุนให้พี่สาวแต่งงานกับแม่ทัพหยางซิเจ้าค่ะ เมื่อท่านพูดสนับสนุนก็ไม่มีใครกล้าขัด” 

“เจ้ารอง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เพราะรัชทายาทก็อยากขอสมรสพระราชทานเพื่อเพิ่มอำนาจให้กับตนและไหนจะกลุ่มของตระกูลเยี่ยอีก” ฮ่องเต้ทำท่าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในเมื่อคนตรงหน้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มใน อาจเป็นตัวหมากที่พระองค์กำลังมองหา 

“เยี่ยเฟยรึเพค่ะท่านพี่” 

“อืม แต่มีสองตระกูลพูดสนับสนุนการแต่ง” 

“ลิ่งกุ้ยเฟยกับหยางกุ้ยเฟย” ฮองเฮาพูดชื่อที่เป็นไปได้มากที่สุด 

“ใช่แล้ว ทั้งสองตระกูลต่างเห็นด้วย จริงซิเราขอทดสอบฝีมือเจ้าได้รึไม่” ฮ่องเต้หันไปถามจินเซียง 

“ได้เพค่ะ” เพียงเท่านั้นทุกคนก็พากันไปที่ลานหน้าตำหนักของฮองเฮา

หัวหน้าองครักษ์ถูกเรียกตัวมาที่ลานหน้าตำหนักเพื่อทดสอบ แต่เพราะเป็นช่วงพักพอดีและมีหลายคนอยากรู้ ทำให้ถูกย้ายไปที่ลานฝึกขององครักษ์แทน ขุนนางฝ่ายทหารและแม่ทัพหลายคนที่รู้เรื่องก็พากันมารออยู่ที่ลานฝึกรวมถึงคนตระกูลหยางด้วยเช่นกัน 

“ข้าได้ข่าวว่าคนรักของเจ้าถูกเรียกเข้าวังและตอนนี้อยู่ที่ลานฝึก เจ้าจะไปดูด้วยกันไหม” ชายชราร่างกายกำยำถามเผยอิง 

“ท่านปู่อยากรู้รึเจ้าค่ะ” 

“แน่นอน ปู่อยากรู้ว่านางเป็นคนเช่นไร มีฝีมือมากน้อยเพียงใด เพียงพอที่จะเคียงคู่กับเจ้าได้รึไม่” 

“เช่นนั้นรีบไปกันเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวไม่ทัน หลานเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านางเก่งเพียงใด” 

ทั้งคู่รีบเดินตามทุกคนไปทันที รวมถึงแม่ทัพคนอื่นด้วย ที่ลานฝึกตอนนี้มีคนมายืนรอดูมากมายเพราะทุกคนก็อยากเห็นหน้าตาของคนที่ได้หมั้นหมายกับตระกูลขุนศึก แม่ทัพหยางที่เป็นสตรีที่มีฝีมือเป็นรองเพียงปู่ของนาง เทียบเท่าหรืออาจมากกว่าผู้เป็นพ่อและบรรดาพี่ชาย

“เริ่มสู้ได้” ทันทีที่ขันทีประกาศ ทุกคนต่างพากันจับจ้องการต่อสู้ไม่วางตา 

หัวหน้าองครักษ์เปิดเกมส์โดยการพุ่งดาบเข้าหาจินเซียงที่ยืนอยู่เพื่อหวังใช้โอกาสนี้ในการโจมตีไม่ให้หญิงสาวตั้งตัว วงดาบกระบวนท่าลับถูกฟาดเข้าที่คอของจินเซียง

“ย้ากกก ฟับ!” ทุกคนต่างพากันยิ้มเมื่อเห็นดาบฟันเข้าที่คอหญิงสาว  

'ฮึ เป็นการกระทำที่โง่ อัศวินกว่าร้อยคนยังเอานางไม่ลง' องค์หญิงรองส่ายหัวให้กับคนที่กำลังสบประหมาดรุ่นพี่ของนาง

“นี่มันไม่ถูกต้อง! นางหายไปไหน!” หัวหน้าองครักษ์ตั้งสติ มองไปรอบลานฝึก ตอนนี้เค้ารู้ตัวแล้วว่าตรงหน้าเป็นแค่เงาเมื่ออีกฝ่ายโผล่มาที่ด้านหลังพร้อมดาบ เหงื่อเย็นหยดลงบนใบดาบเงินมันวาวดูอันตราย 

“ชู่~ ท่านช้าเกินไป” ดาบโค้งเล่มงามพาดอยู่ที่คอของหัวหน้าองครักษ์

“ได้ไงกัน เจ้าทำอะไร” หัวหน้าองครักษ์ปล่อยดาบลงพื้นเพราะเค้าแพ้แล้ว 

“จบการประลอง!” ขันทีประกาศเสียงดัง จินเซียงขอบคุณหัวหน้าองครักษ์อย่างมีมารยาทแต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางผู้คน 

“ช้าก่อน! ข้าข้อท้าสู้กับนาง” ทุกคนหันไปมองตามเสียง 

กงกงคู่พระทัยหันไปมองฮ่องเต้เมื่อขันทีรับใช้หันมอง “ฝ่าบาท” ฮ่องเต้พยักหน้าให้เป็นการอนุญาต 

“เชิญท่านรองแม่ทัพ”  

“ถ้าแพ้ เจ้าต้องออกจากตระกูลข้า” 

“เจ้าแน่ใจรึ แล้วถ้าข้าชนะล่ะ” 

“ชนะให้ได้ก่อนเถอะ!” 

“ปากดีแบบนี้ระวังไม่มีฟันไว้กินข้าวน่ะน้องชาย” จินเซียงยิ้มและยักคิ้วให้ แล้วเดินเอาดาบไปฝากไว้กับองค์หญิงรองที่นางลืมถามชื่อ เพราะตอนอยู่ที่กลุ่มเรียกกันแค่หนุ่มน้อยเท่านั้น

“เริ่มการประรองได้!” 

“ตาย!” เค่อเต๋อร์พุ่งตัวเข้าหาด้วยความเร็ว 

“กัดฟันไว้แน่ๆ น่ะไอน้องชาย!” จินเซียงวิ่งด้วยความเร็วก่อนจะหายไปกลางอากาศพร้อมกับร่างของเค่อเต๋อร์ที่ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศ แล้วตกลงมากระแทกพื้นศิลาจนแตก

ฟึม! ฝุ่นกระจาย 

ภาพสุดท้ายคือร่างของแม่ทัพหนุ่มที่ลอยอยู่กลางอากาศและหญิงสาวที่กระโดดตามขึ้นไปแล้วตีลังกาเตะลงมากระแทกพื้นอย่างแรง 

“ผะ ผู้ชนะคือคุณหนูใหญ่จินเซียง” เมื่อรู้ว่าใครชนะทั้งหมดก็ตกอยู่ในความเงียบ แล้วหันไปมองฮ่องเต้ที่กำลังนั่งยิ้มอย่างพอใจ

“เอ่อ~ เสด็จพี่แล้วแบบนี้ใครจะเป็นรองแม่ทัพล่ะเพค่ะ” ฮ่องเต้ยิ้มค้างเมื่อได้ยินคำถาม แล้วชี้ไปที่ตัวต้นเหตุ 

“นางไง” ทุกคนหันกลับมามองจินเซียงที่ยืนเหวออยู่กลางลานฝึก “ให้นางสู้กับแม่ทัพหยาง ถ้านางชนะก็ไม่ต้องไปถ้านางแพ้ นางก็ต้องไป” ทุกคนพากันหน้าซีด หันไปมองแม่ทัพหยางที่ไม่ได้หมายถึงแม่ทัพผู้เฒ่า 

เผยอิงเดินยิ้มขึ้นมาบนลานประลอง ก่อนจะเริ่มการประลองนางเดินไปกระซิบอะไรบางอย่างกับจินเซียงก่อนจะตบบ่าเล็กน้อย เพียงคำพูดไม่กี่คำเท่านั้นก็ทำให้จินเซียงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มองหน้าคนรักแล้วกะพริบตาหลายครั้งเผื่อเป็นภาพติดตา 

“เริ่มการประลองได้” 

ทั้งคู่พุ่งเข้าหากันทันที จินเซียงตกเป็นฝ่ายรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถึงแม้จะมีฝีมือดีกว่าแต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่นางรับรู้นั่นก็คือกฎบางอย่าง กฎที่ห้ามชนะเมีย 

“ตุบ แอ๊ค!” นางแค่คิดเพลินเลยโดนเผยอิงซัดฝ่ามือใส่จนล้มและเตะซ้ำ 

“.......” ทุกคนต่างพากันเงียบ 

'จบแล้ว แบบนี้ซิน่ะทำให้ขงจื้อบอกว่าสตรีควรเชื่อฟังและทำตามประเพณีอันดีงาม' เสนาบดีหยางส่ายหัวให้หลานเขย 

“ผะ ผู้ชนะคือแม่ทัพหยาง คุณหนูใหญ่จินเซียงรับราชโองการ” เหมือนมีการเตรียมการไว้ล่วงหน้า ฮ่องเต้รู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะชนะ และก็เข้ากับแผนของพระองค์พอดี การส่งจินเซียงไปรบอาจดีกว่าปล่อยให้ลูกชายของตนไปคุมกองทัพทั้งหมด ต้องมีใครบางคนมีรู้ว่าต้องทำยังไงเมื่อเข้าสู่สนามรบ

“ข้าน้อยจินเซียงรับราชโองการ” 

“เนื่องจากรองแม่ทัพเค่อเต๋อร์ได้รับบาดเจ็บหนักจึงไม่สามารถออกรบได้ จึงของแต่ตั้งคุณหนูใหญ่ผู้มีวรยุทธแกร่งกล้าขึ้นเป็นรองแม่ทัพในการรับศึกกับพวกซีเซีย และจน ขอให้เดินทางในอีก 5 วันข้างหน้าจบราชโองการ” กงกงคู่พระทัยประกาศจบขุนนางหลายคนก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก 

ไม่นานก็มีข่าวส่งมาถึงจวนตระกูลถังเรื่องการเปลี่ยนตัวแม่ทัพชั่วคราวเพราะเค่อเต๋อร์ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถออกรบได้ พอถามทหารว่าใครจะไปแทนก็พากันงงว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น 

ทันทีที่รถม้ามาจอดหน้าจวน จินเซียงก็ถูกตามตัวทันที นางเองก็เดินไปที่ห้องโถงอย่างงงแต่ก็ไม่งงมากเพราะรู้อยู่แล้วว่าเรื่องอะไร 

“คุณหนูใหญ่เชิญด้านในขอรับ” แม้จะมาได้ไม่ถึงเดือนแต่นางก็เป็นที่เคารพของเหล่าคนใช้ในจวนทำให้พ่อบ้านพูดดีกับนางและไม่เคยตั้งแง่  

“ขอบใจมากเจ้าค่ะพ่อบ้าน” นางยิ้มแล้วเดินเข้าไป 

“ขออภัยที่มาช้าเจ้าค่ะ” 

“นั่งลงเถอะ เจ้าช่วยบอกได้รึไม่ว่าทำไม่เค่อเต๋อร์ถึงมีสภาพย่ำแย่จนออกรบไม่ได้” ฮูหยินเฒ่าถาม 

“คือว่าข้าเพียงแค่ต่อยเค้าเจ้าค่ะ แล้วจับโยนขึ้นฟ้าแล้วซัดลงมาเจ้าค่ะ ยังไม่ทันครบกระบวนท่าเค้าก็หมดสภาพแล้วเจ้าค่ะ” เหล่าองครักษ์ของจวนที่ได้ฟังเริ่มอยากรู้แล้วว่าคนตรงหน้าเก่งขนาดไหน 

“สตรีตัวแค่นี้จะมีแรงแค่ไหนกันเชียว” ชายชรารูปร่างสูงใหญ่กำยำเดินเข้ามาในห้องโถง 

“ท่านพ่อคือว่า” เอี้ยซ่งเรียกชายชราผู้มาใหม่

“เจ้ายังมีหน้ามาเรียกข้าว่าพ่ออีก! เจ้ารับคนนอกด่านมาเป็นลูกบุญธรรมไม่ว่า ยังมาทำร้ายหลายชายข้าอีกแล้วแบบนี้เจ้ายังเห็นเป็นพ่ออยู่มั้ยห่ะ!” ชายชราตะโกน 

“ท่านพี่เจ้าค่ะ” 

“น้องหญิงอย่ามาห้ามพี่” 

“ท่านพี่” เสียงเริ่มกดต่ำลงเลื่อย 

“อย่ามาห้ามข้า ข้าจะสั่งสอนนาง” 

“ท่าน~ พี่~” ชายชราค่อยๆ หันไปมองเจ้าของเสียงข้าง 

“อะไร นางทำร้ายหลานเจ้าน่ะ ดูซิเจ้าใหญ่เจ็บหนักขนาดนี้” ชายชราชี้ไปที่คนเจ็บที่นอนหมดสภาพอยู่บนเปล

“ท่านที่อยู่ค่ายนอกเมืองเลยต้องรีบกลับมาเพื่อมาดูหลานชายเจ้าปัญหาว่างั้น” ฮูหยินเฒ่าถามเข้ม

“ใช่! เฮ้ย! ไม่ใช่ ข้ามาเพราะได้ข่าวเรื่องเปลี่ยนตัวรองแม่ทัพและงานหมั้นของสองตระกูล”

“แล้วอยากทดสอบนางไหมล่ะเจ้าค่ะท่านพี่” ฮูหยินเฒ่ากับสามีด้วยเสียงเรียบทั้งยังยิ้มให้

“ดี ถ้าเป็นรองแม่ทัพต้องได้ทั้งบู๊และบุ๋น ข้าจะเริ่มจากยิงธนู ดาบ ง้าว ทวน หมัด ยิงธนูบนหลังมาและหมากล้อม” ชายชราพูดอย่างมั่นใจ 

“ดี! เช่นนั้นเราของเป็นกรรมเอง” ทั้งหมดหันมองไปที่ต้นเสียงของผู้มาใหม่ 

“องค์หญิงรอง!”