บทที่11ขวัญผวาฉายาดวงพิฆาต

ด้วยคำเตือนก่อนหน้านี้ของเสิ่นอวี้เจา เหล่าคุณหนูล้วนรู้ว่าไท่จื่อชอบสตรีที่กล้าหาญและตรงไปตรงมา พวกนางจึงพยายามแสดงท่าทีที่งดงามที่สุด ดวงตายั่วเย้า มือหยกกวักเรียก แต่แล้วคุณหนูจากตระกูลเฉียนที่ดูจะกระฉับกระเฉงเกินไป กลับสะบัดสะโพกใหญ่อันอวบอิ่มของนางเข้าใกล้ฉู่มู่ฉือ

ในใจที่ร้อนรุ่มดั่งไฟเผา ฉู่มู่ฉือขบฟันแน่น ยกมีดผลไม้บนโต๊ะขึ้นมาอย่างเงียบเชียบ ใครจะคาดคิดว่าเสิ่นอวี้เจาจะตบหลังมือเขาอย่างรวดเร็ว มีดจึงลื่นหลุดจากมือและบินออกไป ทันใดนั้น ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นก็ได้เห็นหายนะความผิดพลาด ในยามที่ฉู่มู่ฉือโกรธเกรี้ยว มีดที่หลุดมือพุ่งตรงไปหาขาซ้ายของคุณหนูเฉียน

เสียงกรีดร้องดังก้องเหมือนหมูถูกเชือด

เจียงเฉินกลับรู้สึกสงบในทันที เขารู้ดีว่าหากมีการนองเลือดเล็กน้อย การแสดงเลือกคู่ในวันนี้อาจต้องจบลง การเสียสละคนหนึ่งเพื่อให้คนอื่นมีความสุข นับเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า อีกทั้งคุณหนูเฉียนมีรูปร่างที่อ้วนท้วม การเสียเลือดเพียงเล็กน้อยคงไม่ทำให้นางอ่อนแอลง

ด้วยความคิดเชิงบวกเช่นนี้ เขาจึงรีบสั่งการให้คนรับใช้ พาคุณหนูเฉียนไปรักษา พร้อมจัดการให้เหล่าคุณหนูที่หวาดกลัวขึ้นเกี้ยวอย่างเรียบร้อย และกล่าวอธิบายเสียงต่ำ

“เรื่องนี้เป็นเพียงอุบัติเหตุ ปกติฝ่าบาทมิได้เกรี้ยวกราดและโผงผางเช่นนี้…” แน่นอนว่านั่นเป็นเรื่องโกหก

ท่ามกลางเหตุการณ์อันชุลมุน เสิ่นอวี้เจาเพียงแค่ย่อตัวลงเก็บมีดเปื้อนเลือดขึ้นมา เช็ดมันจนสะอาด พร้อมมุ่งหน้าไปยังเกี้ยวด้วยท่าทีสบายๆ

แต่เพราะการต่อต้านอย่างดุเดือด นางจึงถูกฉู่มู่ฉืออุ้มกลับมายังห้องใหญ่ หัวนางทิ่มลงแทบตลอดทาง จนกระทั่งถูกโยนลงบนเตียงดัง "โครม" นางถึงได้มีโอกาสหายใจ สีหน้าของเสิ่นอวี้เจาแดงก่ำ เพราะเลือดที่ไหลลงใบหน้า ดูราวกับมะเขือเทศลูกเต่ง

"ฝ่าบาท ในตำหนักมีคนรับใช้อยู่มาก หากทรงกระทำเช่นนี้ เกรงว่าจะเกิดข่าวลือเหลวไหลขึ้นได้ง่ายๆ"

"ท่านหญิงเสิ่นเองก็กลัวข่าวลือเหลวไหลด้วยหรือ?" ฉู่มู่ฉือยิ้มที่มุมปาก "ไม่ใช่เจ้าหรือ ที่เคยให้ข้ารับข่าวลือเหล่านั้นไว้เสียทั้งหมด?"

"ฝ่าบาทอย่าได้กล่าวหาหม่อมผิดๆ" เสิ่นอวี้เจาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง "หม่อมฉันได้พยายามเต็มที่ เพื่อการแต่งงานของฝ่าบาท โดยจงใจคัดเลือกเหล่าคุณหนูที่มีชะตานางหงส์ เพื่อให้คู่ควรกับฝ่าบาท แต่ฝ่าบาทกลับไม่เห็นน้ำใจของหม่อมฉัน ทำให้รู้สึกเสียใจยิ่งนัก ฝ่าบาททราบหรือไม่ว่าหม่อมฉันยอมเสี่ยงต่อการถูกเล่นงานเพราะความล้มเหลวนี้"

ฉู่มู่ฉือปรายตามองนาง "ชื่อเสียงของเจ้าควรถูกทำลายไปตั้งนานแล้ว ควรปลดเกษียณตนเองเสียเถิด เพื่อที่ข้าจะได้ไม่ต้องรู้สึกระคายใจทุกครั้งที่เห็นสตรีในราชสำนัก"

"หม่อมฉันก็ไม่ชอบเข้าราชสำนักเช่นกัน เรื่องสำคัญคนอื่นเป็นผู้สนทนา หม่อฉันทำได้เพียงยืนฟังเงียบๆ ช่างโดดเดี่ยวและอ้างว้างยิ่งนัก" นางเหลือบมองเล็บที่เพิ่งแต้มสีใหม่อย่างเชื่องช้า ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "แต่หม่อมฉันไม่สามารถลาออกได้ หากลาออกก็จะพลาดโอกาสสำคัญ หม่อมฉันได้ให้คำปฏิญาณไว้แล้ว ว่าจะสืบทอดความรักอันยิ่งใหญ่ของบิดามารดาผู้ล่วงลับต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่"

ฉู่มู่ฉือฟังคำแก้ตัวของนางด้วยความเบื่อหน่าย ก่อนริมฝีปากบางจะยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "งั้นหรือ? เหตุใดท่านหญิงเสิ่นจึงเลือกด้ายแดงที่ไร้คุณภาพที่สุดให้ข้าครั้งแล้วครั้งเล่า?"

"นั่นนับว่าไม่จริง หม่อมฉันปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียม"

"นำพาสตรีที่ไม่มีใครต้องการเข้ามาในจวนรัชทายาท มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ทำได้" เขายิ้มกริ่มก่อนจะเดินเข้าใกล้เตียงทีละก้าว "หรือว่าเจ้าต้องการยั่วโมโหข้า? อยากเห็นข้ากลืนเลือดด้วยความโกรธหรือไร?"

เสิ่นอวี้เจารู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นางแสร้งทำเป็นไม่สนใจและลุกขึ้น หวังจะหลบออกจากที่แห่งนี้ที่เต็มไปด้วยข่าวลือ และเจ้าของห้องที่ดูเหมือนคนวิกลจริต

แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นสองก้าว นางก็ถูกอีกฝ่ายดึงกลับมาอีกครั้ง ฉู่มู่ฉือกดนางไว้กับหัวเตียง มือทั้งสองข้างยันข้างหูของนางเอาไว้ พร้อมกับเส้นผมสีดำของเขาที่ปรกลงมาบนใบหน้าของนาง

"หากท่านหญิงเสิ่นไม่ตั้งใจเลือกพระชายาให้กับข้าอย่างจริงจัง ข้าก็จะไม่ปล่อยเรื่องนี้ง่ายๆ อย่างไรข้าก็ต้องหาวิธีชดเชยความทุกข์ที่ได้รับ"

"ฝ่าบาท โปรดสำรวมพระองค์ด้วย หม่อมฉันย้ำมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วว่ามิใช่ไม่จริงจัง เพียงแต่เงื่อนไขนั้นจำกัดยิ่งนัก สตรีที่ไม่กลัวตายนั้นมีน้อยเกินไป..." เสิ่นอวี้เจาพยายามใช้พัดในมือ ดันเขาออกเพื่อสร้างระยะห่าง แต่กลับถูกไท่จื่อจับไว้แน่นจนหนีไปไม่ได้ ทำได้เพียงถอนหายใจลึก "หากฝ่าบาทยังคงจู้จี้เลือกเฟ้นเช่นนี้ เกรงว่าในภายหน้าคงหาพระชายาไม่ได้ ในฐานะองค์รัชทายาทผู้สง่างาม หากข่าวแพร่ออกไปว่าไม่สามารถหาพระชายาได้ เราสองคนคงต้องขายหน้าทั่วราชสำนัก"

ฉู่มู่ฉือหัวเราะเย็นชา "พวกนางกลัวตาย แล้วท่านหญิงเสิ่นเล่า? กลัวตายด้วยหรือไม่?"

"หม่อมฉันก็กลัวเช่นกัน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ นี่เป็นบัญชาของฮ่องเต้ หม่อมฉันมิอาจปฏิเสธได้"

"ท่านหญิงเสิ่นช่างพูดจาตรงไปตรงมานัก เจ้าไม่กลัวหรือว่าคำพูดของเจ้าจะทำให้ข้าเสียใจหรือ?"

เมื่อได้ยินดังนั้น นางจึงใช้พัดโบกไล่เขาไปสองสามครั้ง เสียงของนางอ่อนโยน "ถ้าเช่นนั้นฝ่าบาทจริงจังเมื่อใด หม่อมฉันจะทุ่มเทสุดกำลัง เพื่อสนับสนุนพระองค์แน่นอน"

เขาไม่กล่าวอะไร พลันยึดพัดจากนางไปอย่างรวดเร็ว แล้วโยนมันไปด้านข้าง เสียงกระดูกพัดงาช้างกระทบกันดัง แกร๊ง ฟังแล้วเย็นชา

"ฝ่าบาท พัดอันนี้เป็นของประทานจากฮ่องเต้ มีความสำคัญยิ่งดั่งหยก"

"ถ้ามันพัง ข้าจะซื้อคืนให้เจ้าเอง" เขามองนางด้วยสายตาสูงส่งเย็นชา "ตอนนี้ ข้าต้องการพูดเรื่องราชการกับเจ้า"

คำว่า "ถ้ามันพัง ฝ่าบาทก็คงไม่สามารถชดใช้ได้" เกือบจะหลุดจากปากของนาง แต่เสิ่นอวี้เจากลับจับความหมายในน้ำเสียงของเขาได้ จึงปิดปากนิ่งเคารพและพยักหน้าให้อีกฝ่ายพูดต่อ

เมื่อเห็นนางเชื่อฟัง รอยยิ้มของฉู่มู่ฉือยิ่งลึกขึ้น เขากล่าวแต่ละคำอย่างช้าๆ ชัดเจน "ในความเห็นของข้า ทำไมเจ้าไม่อยู่ในจวนข้า และมาเป็นพระชายาของข้าเสียเลยเล่า เท่านี้ก็พ้นข้อครหาแล้ว"

เสิ่นอวี้เจาถึงกับตกตะลึงไปชั่วขณะ สีหน้าของนางเขียนคำว่า "ฝ่าบาทล้อข้าเล่นใช่ไหม" อย่างชัดเจน นางรีบมองหาทางหนีแต่ยังคงแสร้งทำตัวใจเย็น และตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"แม้ว่าฝ่าบาทจะทรงกริ้วและต้องการลงโทษหม่อมฉัน แต่โปรดอย่าเลือกวิธีนี้ได้หรือไม่? หม่อมฉันยังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักสองสามปี เหตุใดจึงรีบฆ่าหม่อมฉันนักเล่า?"

"หา? ท่านหญิงเสิ่นพูดเช่นนี้ได้อย่างไร เจ้าเป็นคนสนิทของข้า ภายใต้รัศมีมังกร ย่อมมีอายุยืนถึงร้อยปีแน่นอน"

เสิ่นอวี้เจากล่าวอย่างจริงจัง "รัศมีมังกรของฝ่าบาท คุ้มครองได้แค่ร่างกายของฝ่าบาทเท่านั้น ส่วนที่เหลือยังไม่พอให้หม่อมได้ผลประโยชน์ด้วยซ้ำ เมื่อถึงเวลาหม่อมฉันก็ต้องตายอยู่ดี"

"ดี…" ฉู่มู่ฉือลอกเลียนน้ำเสียงของนาง "มีคำกล่าวว่า 'อยู่ร่วมเตียงเดียวกัน ตายร่วมหลุมเดียวกัน' เมื่อถึงเวลานั้น ข้าจะพิจารณาไปกับเจ้าด้วย"

"ฝ่าบาท โปรดอย่าคิดเช่นนั้นเลย หากฝ่าบาททรงเลิกคิดเรื่องแต่งงานกับหม่อมฉัน ทุกคนย่อมมีความสุข"

เมื่อได้ยินดังนี้ เขาส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ "เป็นไปไม่ได้!"

"..."

"ข้าตามใจเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ยอมเจ้าไปเสียทุกเรื่อง หลังจากผ่านมาหลายปี เจ้าไม่มีความรู้สึกใดต่อข้าเลยหรือ?" ฉู่มู่ฉือแสร้งทำเป็นดูโดดเดี่ยวและอ่อนไหว ยกมือขึ้นลูบผมของนางอย่างช้าๆ แต่คำพูดที่ออกจากปากกลับสวนทางกับท่าที "ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าจงใจหาสตรี 'ผลแตงที่เสีย' และ 'ผลแอปเปิลที่แตก' ให้ข้า มิใช่เพื่อป้องกันไม่ให้ข้าแต่งงานหรือ? เจ้าคงไม่อยากช่วยข้าเลือกพระชายา เพราะเจ้ากำลังคิดจะลงสนามเองใช่หรือไม่?"

"ไม่เลย ไม่มีเรื่องเช่นนั้น" เสิ่นอวี้เจาที่เดิมหน้าตาเรียบเฉยเริ่มกระตุกเล็กน้อย นางแตะต้นแขนของตนเองที่ขนลุกชัน สงสัยอย่างจริงจังว่าบุรุษผู้นี้ทำไมถึงหน้าด้าน และเอาแต่ใจได้ถึงเพียงนี้ "โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันไม่เคยมีความคิดเช่นนั้น และยิ่งไปกว่านั้น หม่อมฉันเองก็จำไม่ได้ว่าเมื่อใดกันที่ฝ่าบาททรงตามใจ"

ฝ่าบาทคิดเองเออเองเก่งมากเพคะ!!