EP 11/3 ตัวจริงของเกล็ดมุกตัวปลอมของเมฆา

“เอาเลยหมอ ชีวิตลูกสาวผมสำคัญกว่า”

เจ้าสัวตัดสินใจโดยไม่ต้องคิด อย่างไรเสียชีวิตของบุตรสาวต้องมาก่อน

“ไม่! เอาไว้ทั้งสองคนเถอะ ขอร้อง”

วาคิมสวนเสียงกร้าว ไม่นำพาต่อสายตาขุ่นเคืองของเจ้าสัว

“ลื้อไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่ง นั่นมันลูกสาวอั๊ว” โวยลั่นด้วยความโกรธ มันเริ่มปะทุตั้งแต่เห็นสีหน้าท่าทางของคนจองหองอวดดีคนนี้

“นั่นก็เมียกับลูกผมเหมือนกัน มุกรักลูกมากแค่ไหนเจ้าสัวน่าจะรู้ ถ้าไม่มีลูกก็เหมือนฆ่าเธอทั้งเป็น”

เจ้าสัวไม่อยากฟัง แทบจะเบือนหน้าหนี

“คนไข้อาการแย่มาก แถมเลือดของเธอก็เป็นเลือดกรุ๊ปหายาก หมอเกรงว่าถ้าช่วยเด็กด้วย....”

“ผมเลือดกรุ๊ปเดียวกับเธอ! ผมจะให้เลือดเธอเอง เร็วเข้าสิครับหมอ!” ชายหนุ่มเร่งเร้า

ในที่สุดก็ไม่มีใครขัดประกาศิตเจ้าชายน้ำแข็งได้ ร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจึงได้มานอนให้เลือดแก่หญิงสาวในขณะนี้ หยาดโลหิตจากตัวเขาถูกถ่ายเทให้เกล็ดมุกหยดแล้วหยดเล่า กระทั่งใบหน้าซีดเซียวเริ่มซับสีเลือดขึ้นมาทีละน้อย ทีมแพทย์ที่ทำการรักษา เร่งปฏิบัติหน้าที่กันอย่างเต็มความสามารถ ความจริงเขาอยากมองหล่อนให้นานกว่านี้ อยากเอ่ยคำขอโทษให้หล่อนได้ฟัง แต่ทว่าร่างกายที่เสียเลือดไปมากก็ไม่อาจทำได้อย่างใจคิด เปลือกตาที่หนักอึ้งจึงค่อยๆ ปิดลงในที่สุด

____________

นับจากวันที่วารินทร์อาจหาญทำเรื่องน่าอาย เธอก็หลบเลี่ยงที่จะอยู่กับเมฆาตามลำพัง พอตกกลางคืนก็หาเรื่องไปนอนที่ห้องป้าน้อม มันเป็นอย่างนี้มาสักพักใหญ่แล้ว เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ก็ยังทำอยู่ วันนี้เขาไม่ได้เข้าเหมือง เธอเห็นเขาขลุกอยู่แต่ในห้องกับโทรศัพท์มือถือที่เธออยากได้ใจจะขาด เธออยากส่งข่าวให้มารดาทราบบ้าง แต่เขาระวังตัวดีเหลือเกิน คงกลัวว่าเธอจะขโมย

วารินทร์กล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าเข้าไปในห้องของเขา เธอยืนแอบมองอยู่ที่ข้างประตู เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ปกตินัก เธอไม่อยากเสี่ยงเดินเข้าไป

“อะไรนะ! ป๋าดูมันไว้ดีๆ อย่าให้มันเข้าใกล้หนูเล็กอีกเป็นอันขาด เลว! มันยังต้องการอะไรอีก ในเมื่อที่ผ่านมามันไม่เคยใส่ใจหนูเล็กสักนิด!” เมฆากระแทกเสียงใส่เครื่องมือสื่อสารด้วยแรงอารมณ์ หางตาเหลือบไปเห็นวารินทร์ที่หน้าประตู

“แค่นี่ก่อนนะป๋า รู้สึกว่าผมมีเรื่องต้องจัดการ” พูดจบก็กดตัดสายแล้วปาโทรศัพท์มือถือเข้าผนังด้วยแรงอารมณ์ ใบหน้าท่าทีโกรธจัด ดวงตาเต็มไปด้วยแววแห่งความแค้น

วารินทร์ตกใจหน้าซีดเผือด ขาเรียวเตรียมจะก้าวหนีตามสัญชาตญาณ แต่มันก็ช้าเกินไป ร่างบอบบางโดนลากเข้ามาในห้องแล้วถูกผลักลงบนที่นอนหนานุ่มอย่างรุนแรง นายเหมืองเถื่อนคนเดิมที่เธอรู้จักดีกลับมาแล้ว ไม่มีวี่แววของเด็กน้อยผู้ร่ำร้องเรียกหาแต่ความอบอุ่นอ่อนโยนคนนั้นให้เธอได้เห็นอีกต่อไป

“อย่ามองฉันด้วยแววตาอย่างนั้น! นี่ต่างหากคือตัวตนที่แท้จริงของฉัน! คนที่พร้อมทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า!”

เขาขึ้นคร่อมร่างหล่อนอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องบอก หล่อนก็คงรู้ว่ากำลังจะโดนอะไร!

“ไม่จริง! นี่ไม่ใช่นาย นายแค่กำลังโมโห อย่าทำแบบนี้ ฉะ...ฉัน...ฉันกลัว...” เสียงสั่นเครือบอกได้ถึงความกลัวอันมากมี ข้อมือเรียวถูกบีบจนเจ็บร้าวไปถึงกระดูก วารินทร์อยากทำใจดีสู้เสือ แต่เมฆาในตอนนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเสือเสียอีก

“ดี! นั่นละที่ฉันต้องการ รู้อะไรไหมวารินทร์ น้องสาวฉันอุตส่าห์ถอยออกมาแล้ว ถอยออกมาอย่างเข้มแข็ง จะเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับไอ้วาคิมอีก แต่มันกลับมาจองล้างจองผลาญจนน้องฉันตกเลือด!”

“ไม่จริง! โกหก! พี่วาไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่”

แก้ตัวแทนพี่ชายเสียงขรม บทจะปกป้องพี่ชายเธอทำได้ดีกว่าปกป้องตัวเองเสียอีก

“ฉันไม่เคยโกหก อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าเป็นน้องของมันบ้างที่โดนอย่างนั้นมันจะรู้สึกยังไง คอยดูนะวารินทร์ ฉันจะทำให้เธอตั้งท้องแล้วก็ฉันนี่แหละจะทำให้เธอ แท้ง!” เขาประกาศชัดแล้วเริ่มทำตามที่พูดทันที

“กรี๊ด! ไม่! อย่านะ...ได้โปรด อย่าทำแบบนี้เลย...ฉันเจ็บ!”

หญิงสาวอ้อนวอนขอความกรุณา แต่ไม่สำฤทธิ์ผล เสื้อสีหม่นถูกกระชากออกจากเรือนกายขาวผ่อง วารินทร์เจ็บแสบเมื่อปลายเล็บของเขาครูดไปตามผิวเนื้ออ่อนบาง ร่างสวยดิ้นรนต่อสู้แม้ใกล้จะหมดแรง

เมฆากระชากผ้าถุงออกจากเรียวขางามด้วยความรวดเร็ว ร่างสวยจมลงไปกับฟูกหนาเมื่อเขาเคลื่อนกายลงมาทาบทับ ฟันแข็งแรงเพียรขบกัดบีบเคล้นสองเต้าเย้ายวนอย่างบ้าคลั่ง จมูกคมซุกไซ้สูดกลิ่นความสาวเคล้าความแค้นคลั่งจนฉ่ำปอด มันสะใจเมื่อเห็นความเจ็บปวดฉายชัดในดวงตาคู่นั้น ดวงตาสีเดียวกับไอ้เลววาคิม!

นายเหมืองยิ้มเยาะอย่างสะใจ จ้วงทะยานแก่นกายแข็งขึงประดุจแท่งศิลาหนาหนัก ลงลึกสู่ใจกลางกุหลาบงามแรกผลิ สอดประสานกับกลีบกายแห้งผากจนชอกช้ำชั่วพริบตา

หัวใจของวารินทร์เจ็บปวดรวดร้าว เมื่อถูกชายที่หลงมีใจให้กระทำชำเราเยี่ยงสัตว์ป่า สัตว์ป่าที่หิวโซ มันรุมทึ้งเหยื่อสาวแสนสวยด้วยกรงเล็บแหลมคมอย่างกักขฬะ ตะกละตะกรามและป่าเถื่อน ราวกับว่ามันผุดขึ้นมาจากห้วงเหวลึกแห่งนรก!

พายุสวาทที่ปะปนความขุ่นแค้นไม่จบเพียงแค่บนเตียง วารินทร์ร่างกายบอบช้ำเพราะร่วมรักกับเขาอย่างหนักหน่วงมามากกว่าหนึ่งชั่วโมง หยาดน้ำตารินไหลไม่หยุด เมฆาแลเห็นแต่ข่มใจมิให้สงสาร วันนี้ไอ้วาคิมทำน้องสาวเขาเจ็บปางตาย คนที่ต้องรับโทษแทนมันก็ต้องได้รับผลกรรมไม่ต่างกัน

“ปล่อย! ฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว จะพาฉันไปไหนอีก”

วารินทร์ร้องถาม เธอถูกบังคับให้สวมเสื้อผ้าลวกๆ ก่อนจะถูกลากออกจากห้องให้เดินตามเขาขึ้นไปตามเนินเล็กๆ ที่มุ่งหน้าสู่ม่านน้ำตกผืนใหญ่

“แค่จะตายแต่ยังไม่ตาย อย่าพูดมาก มานี่!”

“โอ๊ย! ฆ่าฉันเลยสิ! ฆ่าฉันเลยก็ได้ อย่าทรมานฉันอีกเลย ฉันไม่อยากหายใจแล้ว!” วารินทร์พร่ำบอก เขาเลยแบกเธอขึ้นบ่า แบกอย่างกระแทกกระทั้นไร้ซึ่งความอ่อนโยน กายสาวที่บอบช้ำทำให้เธอน้ำตาร่วงทุกครั้งที่มันได้รับความกระทบกระเทือน เขาโกรธมากเธอรู้ แต่เธอผิดอะไร...

เสียงน้ำตกซู่ซ่าดังก้องในหู เมฆาไล่คนงานหญิงที่ดูแลผักในแปลงให้กลับไปให้หมด เวลานี้จึงมีเพียงเขาและหล่อนเท่านั้น เขาปล่อยหล่อนให้ลงยืนที่ท่าน้ำ น้ำในลำธารไหลแรงทีเดียว เวิ้งน้ำที่น่าแหวกว่ายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันก็แลดูน่ากลัวจนน่าใจหาย ช่วงนี้ฝนตกหนัก ไม่แปลกที่น้ำจะไหลแรงจนน่ากลัว

“รอฉันอยู่ตรงนี้ ห้ามไปไหนเด็ดขาด!” เขาสั่งแล้วรีบวิ่งไปทางเพิงเก็บของ วารินทร์ยังร้องไห้ไม่หยุด เม็ดฝนเหนือศีรษะร่วงหล่นลงมาให้เหน็บหนาวทั้งกายใจ เธอหนาว เธอเจ็บปวด เธอคิดถึงมารดา คิดถึงตักอุ่นๆ ของท่าน คิดถึงรอยยิ้มของพี่ชาย เธอจะมีโอกาสได้สัมผัสมันอีกไหม หรือว่าต้องอยู่ที่นี่ไปจนสิ้นลมหายใจ

“เอามือมานี่” เขาสั่งทันทีที่มาถึง วารินทร์ยื่นมือซ้ายให้อย่างเลื่อนลอย ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าเขา ขณะที่เขาใช้เชือกมัดข้อมือซ้ายของเธอ

“จะทำอะไร ฉันเหนื่อยนะ ฉันเจ็บไปหมดทั้งตัว ขาฉันยืนแทบจะไม่อยู่นายยังจะทำอะไรอีก”

“ก็เธออยากตายไม่ใช่เหรอ วันนี้น้องฉันก็เกือบตาย เธออยากรู้ไหมว่ามันเป็นยังไง วินาทีที่เกือบตายนั่นน่ะ ฉันจะให้เธอได้รู้เอง”

หญิงสาวส่ายหน้า เธอไม่อยากรู้หรอกว่าวินาทีเฉียดตายมันเป็นอย่างไร ขอตายไปจริงๆ เลยได้ไหม จะได้ไม่ต้องทรมานกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ เขาจะรู้ไหมว่าหัวใจของเธอเป็นของเขาแล้ว มันทรมานนะที่รู้ว่าเขาต้องการให้เธอเจ็บปวดอยู่ทุกวินาที