EP:27

เย็นวันนี้โจวเพ่ยชิงและนางซูหนานทำอาหารหลายอย่าง ส่วนหนึ่งแบ่งไปบ้านโจว และส่วนหนึ่งให้ลูกชายคนรองแบ่งเอาไปบ้านหลี่ เมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า โจวเพ่ยชิงจึงเอ่ยเรื่องที่คุยกับนางซูหนานเมื่อตอนบ่ายให้ทุกคนฟัง

“คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อวานตอนที่ฉันค้าขายในตลาดมืดกลับเจอเข้ากับซินหง เธอมากับผู้ชายคนหนึ่ง ดูสนิทสนมกันไม่น้อย ด้วยสายตาอันแหลมคมของฉัน ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา นี่แหละคือปัญหาที่ฉันคิดไม่ตกตั้งแต่เมื่อวาน เพราะกลัวสิ่งที่ฉันคิดไม่ใช่เรื่องจริง” ซึ่งคำพูดนี้ไม่ผิดไปจากที่คุยกับนางซูหนานเลยสักประโยคเดียว

“น้องหมายความว่ายังไง เพ่ยชิง”

โจวว่านปิงเอ่ยถามน้องสาวสีหน้าเคร่งเครียด เขาไม่คิดมาก่อนว่าสะใภ้สามบ้านหลี่จะทำเรื่องน่ารังเกียจอย่างนี้ และถ้าไม่ใช่เรื่องจริงเพ่ยชิงคงไม่กล้าเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น

“พี่รอง ไม่ต้องมีความเป็นสุภาพบุรุษแล้ว ฉันอายุแค่สิบห้ายังรู้ความหมายที่พี่สามบอกเลยว่าพี่ซินหงมีคนอื่น” เม่ยเม่ยพูดออกความเห็นขึ้นมาอย่างแก่นเซี้ยว

“เดี๋ยวเถอะ เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอ่านออกความคิดเห็นเรื่องนี้ พี่รองเขาน่าจะฉลาดคิดเองได้” นางซูหนานเอ่ยปากดุลูกสาวคนเล็ก อายุแค่นี้ช่างแก่แดดแก่ลมเสียจริง

“แม่ครับ ดูเหมือนแม่จะเข้าข้างผมนะ แต่ทำไมผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนแม่ด่าว่าโง่ล่ะ” โจวว่านปิงถามขึ้น ทำไมเขารู้สึกว่ากำลังโดนคนเป็นแม่กั่นแกล้งอีกแล้ว

“แม่ไม่ได้พูดนะอาปิง ลูกพูดเอง” นางซูหนานตอบกลับยิ้มๆ

เมื่อทำอะไรไม่ได้ โจวว่านปิงก็หน้ายู่ขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับน้องสาวและทุกคนต่อ

“หากเรื่องที่เพ่ยชิงเห็นและสิ่งที่พี่คิดเป็นเรื่องจริง แม้ว่ายังไม่มีหลักฐานในมือ แต่พี่คงต้องพูดเตือนอาเสียนเสียหน่อย พี่รู้ว่าอาเสียนแต่งงานเพราะคำสัญญา แต่ความผูกพันย่อมต้องมีไม่น้อย อยู่ที่ว่าอาเสียนจะทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้ไหม สงสารแต่เสี่ยวหลาน เพิ่งจะอายุแค่นี้จะต้องขาดแม่เสียแล้ว”

“นายก็พูดเกินไปเจ้ารอง ไม่แน่ว่าอาเสียนอาจจะยอมให้อภัยซินหง แล้วกลับมาใช้ชีวิตร่วมกันอีกครั้งก็ได้”

พี่ใหญ่ของบ้านเอ่ยขึ้น เขาพอจะรู้นิสัยของอาเสียนดี เจ้านี่อะไรก็ได้ ยิ่งไม่มีความรักให้กัน จึงไม่ใช่ปัญหาที่จะอยู่กันไปแบบนี้

“จริงด้วยพี่ใหญ่ ผมลืมคิดข้อนี้ได้ยังไง ขนาดเมียไม่กลับมาบ้านสองเดือน เขายังไม่คิดจะไปตาม จะมีใครซื่อบื้ออย่างอาเสียนอีกบ้าง” โจวว่านปิงพอนึกถึงเรื่องนี้ก็บ่นให้สหายไม่น้อย

 หากเป็นเขา เขาไม่ยอมให้เมียตัวเองเข้าไปทำงานในเมือง แล้วต้องแยกกันอยู่แบบนี้แน่ เรื่องนี้เขายังเคยแซวสหาย แต่ไม่คิดว่าซินหงจะทำแบบนี้จริง ๆ

“ว่าแต่พี่เหวินเสียนซื่อบื้อ แต่พี่รองอย่าลืมนะว่า ตัวพี่เอง คนรักยังไม่มี แต่คนซื่อบื้ออย่างพี่เหวินเสียนกลับแต่งงานจนลูกสามขวบแล้ว” เป็นอีกครั้งที่เม่ยเม่ยเอ่ยแซวพี่ชายคนรองของตัวเอง

“นี่น้องเล็ก ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ แต่ละคำเจ็บเข้าไปถึงกระดูก ไม่ใช่พี่ไม่อยากแต่งงาน แต่เนื้อคู่พี่ยังไม่เกิด” ว่านปิงหันไปดุน้องสาวคนเล็กอย่างไม่จริงจังเท่าไรนัก

“ฮ่า ๆ เนื้อคู่พี่อาจจะเกิดแล้วแต่พี่ไม่รู้ตัว ยุวปัญญาชนหญิงหลายคนมองพี่รองกับพี่ใหญ่ยิ่งกว่าของหวานเสียอีก ระวังเถอะ ชอบเข้าป่าบ่อย ๆ ระวังจะโดนดักตีหัวเข้าข้างทาง”

โจวเม่ยเม่ยพูดไปแล้วก็หัวเราะร่า พี่ชายทั้งสองคนของเธอดีทุกอย่าง แต่เสียเรื่องเดียวคือซื่อบื้อ ไม่อย่างนั้นเธอคงได้พี่สะใภ้นานแล้วล่ะ ไม่รอจนถึงวันนี้หรอก

“เดี๋ยวเถอะ กล้าล้อเลียนพี่เหรอน้องเล็ก เนื้อคู่พี่ยังไม่เกิด ส่วนผู้หญิงพวกนั้นพี่ไม่ได้สนใจ และยังไม่มีใครเข้าตาเลยสักคน”

คราวนี้เป็นโจวเทียนอี้ พี่ชายคนโตพูดขึ้นบ้าง เพราะอยู่ ๆ เขาก็โดนพาดพิงจากการโต้เถียงของน้องชายและน้องสาว

“ก็ใครใช้ให้พี่ทั้งสองคนเลือกมากเอง ไม่งั้นฉันคงได้พี่สะใภ้นานแล้วล่ะ เลือกมากระวังจะได้คนไม่ดี ถ้าเกิดหาแบบไม่ดีมา ต่อให้ฉันจะเรียบร้อย ฉันก็แหกอกพี่สะใภ้ได้เหมือนกัน” เม่ยเม่ยเชิดหน้าตอบพี่ชายทั้งสองคน

“นี่เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” โจวว่านปิงขมวดคิ้วถามกลับไป

เขาทำสีหน้าขยาดน้องสาวตัวเอง หากน้องสาวทั้งสองคนเรียบร้อย ประเทศนี้คงไม่มีคนร้ายกาจแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าเม่ยเม่ย ก่อนหน้านี้จะดูหวาดกลัวเพ่ยชิงมาก แต่กับคนอื่นคือไม่ใช่อย่างที่เห็น เธอพร้อมจะสู้กลับทุกคน หากมีใครเข้ามาอย่างหวังร้าย

“เอาเถอะ อย่ามัวแต่เล่นกันอยู่เลย หากเรื่องที่เพ่ยชิงเล่ามาเป็นเรื่องจริง ฉันและนายควรจะเอ่ยเตือนอาเสียนสักหน่อย ยังไงก็เป็นน้องสามีของเพ่ยชิง ถ้ารู้แล้วไม่เตือน มันจะไม่ดีเอานะสิ”

พี่ใหญ่ของบ้านห้ามทัพน้องทั้งสอง ส่วนคนอื่นได้แต่ยิ้มขำ

พอกลับมาคุยเรื่องของหลี่เหวินเสียน ทุกคนจึงมีสีหน้าเคร่งเครียดอีกครั้ง

“อย่างนั้นเรื่องนี้พี่ใหญ่กับพี่รองรับหน้าที่นี้ไป ฉันจะเอาหลักฐานมาให้เอง ส่วนเรื่องน้องสามีจะเชื่อหรือไม่ ก็อยู่ที่เขาแล้ว”

“อืม พ่อเห็นด้วยกับความคิดเพ่ยชิง เราช่วยเท่าที่ช่วยได้เถอะ เตือนเท่าที่เตือนได้ ต่อให้ทั้งสองจะถูกจับคลุมถุงชนหรืออะไรก็ตาม อย่างน้อยเราได้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ส่วนอาเสียนจะเชื่อหรือไม่ หรือจะตัดสินใจอะไรหลังจากนี้ก็แล้วแต่เขา หากก้าวก่ายมากเกินไป มันจะกลายเป็นเราไปสร้างความร้าวฉานให้ครอบครัวคนอื่น เข้าใจไหม” พ่อโจวที่นั่งฟังอยู่นานกล่าวขึ้นมาบ้าง

“ครับพ่อ / ค่ะพ่อ” สี่พี่น้องรับปากพ่อแข็งขัน

พ่อโจวเองก็ยิ้มกว้างและกินอาหารต่ออย่างมีความสุข แม้ว่าบ้านโจวจะไม่ร่ำรวย แต่เวลานี้คนเป็นพ่อเช่นเขามีความสุขมาก เนื่องจากลูกทั้งสี่รักใคร่กลมเกลียว และเพ่ยชิงเปลี่ยนตัวเองไปในทิศทางที่ดีและรักพี่รักน้องมากขึ้น

เมื่อจบมื้ออาหารแล้ว โจวเพ่ยชิงจึงพาลูกที่เรียนเสร็จและกินข้าวเย็นเสร็จแล้วกลับบ้านของตนเอง

เธอถามลูกตลอดทางว่าสนุกไหม และชอบการเรียนหรือเปล่า พอสองแฝดตอบว่าชอบ โจวเพ่ยชิงจึงยิ้มอย่างอ่อนโยน และปั่นจักรยานกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่สดใส

จากนั้นเมื่ออาบน้ำเรียบร้อย โจวเพ่ยชิงจึงพาลูกทั้งสองคนเข้านอน โดยสองแฝดกลับไปนอนห้องตัวเอง เธอห่มผ้าให้ลูกๆ แล้วเดินออกมา

วันต่อมา…

สองพี่น้องบ้านโจวทำงานเกือบครึ่งวันจนถึงเวลาพักจึงได้ตัดสินใจขอคุยกับหลี่เหวินเสียน

“อาเสียน ฉันขอคุยด้วยหน่อย นายสะดวกไหม”

โจวเทียนอี้เรียกหลี่เหวินเสียนไว้ด้วยสีหน้าเคร่งครียด

“พี่เทียนอี้มีอะไรหรือเปล่าครับ ดูสีหน้าเคร่งเครียด นายก็เหมือนกันอาปิง เกิดเรื่องอะไรกันแน่”

หลี่เหวินเสียนเอ่ยถามสองพี่น้องบ้านโจวกลับไปอย่างสงสัย

เพราะทั้งสามมีความสนิทสนมกันไม่น้อย พอเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของพี่น้องบ้านโจว หลี่เหวินเสียนจึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจและดูจะตกใจไม่น้อย

“นายไปคุยกับพวกเราที่บ้านโจวหน่อยได้ไหม จะได้กินมื้อเที่ยงพร้อมกัน” โจวเทียนอี้พูดขึ้นอีกครั้ง

“ครับพี่เทียนอี้”

หลี่เหวินเสียนตอบรับและเดินตามสองพี่น้องมายังบ้านโจว ก่อนจะนั่งลงในห้องโถงของบ้าน

“ตอนนี้นายกับหงอี้ยังใช้คำว่าสามีภรรยาหรือไม่”

เทียนอี้เปิดประเด็นด้วยการถามถึงความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยา

“พี่ก็ถามแปลก ถ้าไม่ใช่ผัวเมีย แล้วจะใช้คำไหนล่ะครับ”

หลี่เหวินเสียนขมวดคิ้วถามกลับไปอย่างแปลกใจ

“ตอนนี้ฉันยังไม่มีหลักฐานในมือ รอสองสามวันนี้ถ้าได้มาฉันจะเอาให้นาย และอยู่ที่นายจะตัดสินใจไปดูให้เห็นกับตาไหม”

“..?..” ยิ่งฟังหลี่เหวินเสียนยิ่งไม่เข้าใจ

“มีคนเห็นซินหงเดินคลอเคลียกับชายอื่นอย่างสนิทสนม และน่าจะไม่ใช่แค่คนรู้จัก นายเข้าใจใช่ไหม” โจวเทียนอี้บอกกับสหายของน้องชายเมื่อเห็นสีหน้างวยงงของหลี่เหวินเสียน

หลี่เหวินเสียนคล้ายกับฟ้าผ่ากลางหัว แม้จะไม่รักเต็มหัวใจ แต่ความผูกพันที่อยู่กันมาหลายปี เขามีให้ภรรยาไม่น้อย และซินหงยังมีลูกสาวให้เขา เรื่องนี้จึงทำให้หลี่เหวินเสียนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เมื่อผ่านไปจึงได้สติกลับมาและเอ่ยถามออกไป

“เข้าใจครับ แต่พี่บอกได้ไหมว่าใครเป็นคนไปพบซินหง”

“ฉันบอกนายไม่ได้หรอก แต่ฉันเชื่อถือคนคนนี้ นายจะไม่เชื่อคำพูดฉันก็ได้ นายควรจะคิดและไตร่ตรองให้ดี ฉันไม่ได้มาสร้างความแตกแยกให้นายกับเมียนาย ชาวบ้านเช่นเรา สัตว์เดินตัดหน้ายังต้องหยุด แต่มีคนมาบอก ฉันกับเจ้ารองจะไม่บอกนายก็ไม่ได้ เข้าใจฉันนะ เมื่อไหร่ที่หลักฐานอยู่ในมือ ฉันจะรีบมาส่งข่าวและเอามาให้นายดู กินข้าวเที่ยงเถอะจะได้เวลาไปทำงานภาคบ่ายแล้ว”

โจวเทียนอี้พูดขึ้น โดยไม่ยอมบอกว่าได้ข่าวมาจากเพ่ยชิง

โจวว่านปิงถลึงตาใส่พี่ชาย ตอนแรกตกลงกันดิบดีว่าจะให้เขาพูด แต่ไป ๆ มา ๆ พี่ชายตัวดีกลับพูดเสียเองทั้งหมด แล้วจะเอาเขามานั่งมองตาปริบ ๆ ทำไม

“ฉันเองก็ได้ยินกับหู จิ้งจกทักเรายังแทบไม่ออกจากบ้าน แต่นี่คนเห็น นายเก็บเอาไปคิดก็แล้วกัน จำไว้ว่าเราพี่น้องบ้านโจวหวังดีกับนายเสมอ กินข้าวกันดีกว่าจะได้มีเวลาเอนหลัง”

เรื่องที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ต่อจากนี้ก็อยู่ที่หลักฐานและการตัดสินใจของหลี่เหวินเสียนแล้วล่ะว่าจะเอายังไง

หลังจากเลิกงาน หลี่เหวินเสียนไม่ออกมากินข้าวเย็น มัวแต่ครุ่นคิดเรื่องที่สองพี่น้องบ้านโจวมาคุยกับเขา โดยปกติแล้วไม่ว่าใครก็ตามในบ้านโจว มักจะไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้าน แต่การที่ทั้งสองเข้ามาคุยและเตือนเขาย่อมมีความเป็นไปได้ ที่เรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง แม้เขาจะยังไม่เชื่อหมดใจ แต่อดที่จะคิดตามไม่ได้เช่นกัน

สองเดือนมานี้ซินหงไม่เคยกลับบ้านมาเลยสักครั้ง ไม่มาเขาไม่ว่า แต่ลูกเพิ่งสามขวบ ทำไมคนเป็นแม่ไม่คิดถึงลูกสาวบ้าง

หลี่เหวินเสียนนอนกอดลูกสาวด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก หากเป็นเรื่องจริงเขาจะทำยังไง ลูกจะอยู่โดยไม่มีแม่ได้ไหม

ความกังวลเกาะกุมจิตใจ สุดท้ายก็แพ้ความอ่อนเพลียและหลับไปในที่สุด

โจวเพ่ยชิงใช้เวลารอหลักฐานไม่นาน เพียงแค่สองวันเท่านั้นก็ได้หลักฐานและที่อยู่ของซินหงและชายคนนั้น

“ได้หลักฐานมาแล้วครับนายหญิง ชายผู้นั้นเป็นนายช่างของบริษัทรับเหมา เขามาสร้างโรงงานยาสูบของรัฐทำให้ทั้งสองเจอกัน ฝ่ายชายเองก็มีภรรยาและลูกแล้ว ส่วนนี่ที่อยู่ของทั้งสอง ดูเหมือนฝ่ายหญิงจะลาออกจากงานแล้วครับ”

โจวเพ่ยชิงรับเอกสารหลักฐานมาตรวจดู และอ่านข้อมูลต่างๆ ทำให้รู้ว่าเวลานี้ซินหงไม่ได้ทำงานในโรงงานแล้ว ชายคนนั้นรับเลี้ยงเธอ โดยต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีครอบครัวแล้ว แต่เพราะความมักมากและไม่รู้จักพอของฝ่ายชาย และความรักสะดวกสบายของฝ่ายหญิง ทำให้ทั้งสองทำเรื่องผิดบาปลงไป

“อืม ขอบคุณมากพี่ อย่าลืมจัดการค่าใช้จ่ายคนทำงานด้วย จริงสิ ฉันอยากเลี้ยงคนสักกลุ่มหนึ่ง คอยทำงานพวกนี้ให้ รวมถึงคนส่งของ อีกไม่กี่วันพี่เต๋อคงน่าจะมีสัญญาณตอบกลับเรื่องสัญญา วันนี้ฉันขอกลับก่อน ต้องรีบเอาหลักฐานไปให้พี่ใหญ่กับพี่รองทั้งสองจะได้รีบไปบอกน้องสามี”

คราวนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็แปลกใจและสงสัย ที่นายหญิงไม่บอกเรื่องนี้กับน้องชายสามีด้วยตนเอง แต่อกผ่านพี่ชายทั้งสอง

“ไม่ต้องทำหน้าสงสัยกันหรอก ฉันมันก็แค่ผู้หญิงที่ร้ายกาจประจำหมู่บ้าน ฉันไม่ใช่คนดีอย่างพวกพี่คิด ฉันกลับก่อนละ”

ถึงเธอจะไม่ใช่คนดีเท่าไรนัก แต่เวลานี้ก็ไม่ใช่คนเลว แต่เมื่อไหร่ที่มีใครคิดทำร้ายคนที่เธอรักหรือคนในครอบครัว เธอก็พร้อมที่จะเล่นงานกลับเช่นกัน

ทันทีที่ได้หลักฐาน โจวเพ่ยชิงจึงรีบกลับเข้าหมู่บ้านเพื่อแจ้งเรื่องนี้กับพี่ชายทั้งสองคน