EP:28

เมื่อมาถึงโจวเพ่ยชิงเอาหลักฐานมาให้พร้อมกับที่อยู่บ้านพักของทั้งสองคน

“ได้มาแล้วพี่ใหญ่ พี่รอง” เธอส่งรูปถ่ายให้พี่ชายทั้งสองดู พร้อมกับที่อยู่ของบ้านหลังนั้น “คนที่เขาสืบเรื่องนี้ เขาบอกว่าซินหงนั้นลาออกจากงานเมื่อสองเดือนก่อนเพราะชายคนนั้นรับเลี้ยง อีกทั้งชายคนนั้นมีครอบครัวแล้ว เป็นนายช่างของบริษัทรับเหมาที่มาทำงานที่เมืองนี้”

“เลว เลวที่สุด” โจวเทียนอี้เอ่ยอย่างแค้นเคือง

เขาไม่เคยเห็นใครหน้าด้านอย่างนี้มาก่อน ตัวเองมีลูกและสามีแล้ว ยังทำตัวสำส่อนไปข้องเกี่ยวกับชายที่มีภรรยาอย่างนี้

แต่พอนึกถึงหลี่เหวินเสียน ก็อดที่จะสงสารไม่ได้

“เราเอายังไงกันดีพี่ใหญ่ เพ่ยชิง” โจวว่านปิงแค้นเคืองไม่แพ้กัน ก่อนจะเอ่ยถามความเห็นของพี่ชายและน้องสาว

“ในนั้นมีเบอร์โทรแนบมาด้วย น่าจะเป็นเบอร์โทรศัพท์บ้านภรรยาของนายช่างคนนั้นไหม เรื่องนี้ฉันจัดการเอง”

โจวเพ่ยชิงรับอาสาที่จะโทรไปตามเบอร์โทรนั้นเอง เธอมั่นใจว่าเบอร์โทรที่เขียนไว้ น่าจะเป็นบ้านของชายคนนั้น แต่ถ้าเป็นบ้านเช่าในเมืองที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน เธอคิดว่าไม่น่าจะเป็นไปไม่ได้

“ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน ส่วนเจ้ารอง นายไปกับฉัน คราวนี้อาเสียนต้องตัดสินใจแล้วว่าจะเอายังไง จะเดินหน้าต่อหรือหยุดอยู่แค่นี้ แล้วเริ่มต้นใหม่กับลูกน้อยสองคน” โจวเทียนอี้เอ่ยน้ำเสียงเคร่งขรึม เขาไม่คิดจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ เพราะหลี่เหวินเสียนเปรียบเสมือนน้องชายเขาเหมือนกัน

หลังจากที่ปรึกษาพูดคุยกันแล้ว ทั้งสามจึงแยกตัวไปทำหน้าที่ของตนเอง โจวเพ่ยชิงเดินไปยังคอมมูนเพื่อขอใช้โทรศัพท์ โดยให้เหตุผลว่าโทรหาสหาย

ส่วนโจวเทียนอี้และโจวว่านปิง เดินกลับไปยังคอมมูนเพื่อเอาเอกสารทั้งหมดให้กับหลี่เหวินเสียน

“อาเสียน ไปชายป่ากันหน่อยสิ”

โจวเทียนอี้มาถึงก็เรียกสหายของน้องชายด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด พร้อมกับเดินนำไปที่ชายป่า

หลี่เหวินเสียนสัมผัสได้ถึงความเคร่งเครียด แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี เมื่อมาถึงโจวเทียนอี้กลับยื่นของบางอย่างให้ พอเอาออกมาดู ก็เห็นเป็นภาพถ่ายขนาดเล็กที่มีรูปของภรรยาตนเองแนบชิดกับชายคนอื่นในอิริยาบถต่าง ๆ

“ได้หลักฐานมาแล้วเหรอครับ” หลี่เหวินเสียนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดไม่แพ่ใบหน้าของเขา

“อืม ในซองนั้นมีที่อยู่บ้านหลังนั้นด้วย เหวินเสียน นายไม่ได้ตัวคนเดียวนะ แต่นายยังมีเสี่ยวหลานและครอบครัว อย่าคิดทำอะไรบ้า ๆ แบบนั้นเชียว” โจวว่านปิงตบไหล่สหายแล้วเอ่ยเตือน

 เขารู้ดีว่าสหายคนนี้แม้ภายนอกจะดูใจดี แต่ความจริงแล้ว หลี่เหวินเสียนเป็นคนใจร้อนไม่น้อย

“ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก นายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันยังมีลูกและพ่อแม่ที่ต้องดูแล เรื่องนี้พี่สะใภ้รองรู้ไหม”

หลี่เหวินเสียนยิ้มออกมาเล็กน้อย เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงพอเห็นภาพถ่ายพวกนี้ ทั้งแค้นใจ โล่งใจ บอกไม่ถูก

“อืม ฉันพูดอย่างไม่ปิดบัง เรื่องนี้เพ่ยชิงเป็นคนมาบอก เธอเข้าไปซื้อของที่ตลาดมืด และเห็นภรรยานายไปกับชายอื่นและมีท่าทางสนิทสนมไม่น้อย เลยให้คนรู้จักในตลาดมืดสืบเรื่องนี้ให้ ส่วนเพ่ยชิงนำเรื่องมาปรึกษาฉันกับเจ้ารอง และไม่ให้บอกนายว่าเธอเป็นคนบอกเรื่องนี้” โจวเทียนอี้ตอบกลับโดยไม่ลังเลและไม่คิดจะปิดบัง

 เขาไม่ต้องการให้น้องสาวอยู่หลังม่าน เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็ก อีกทั้งเขามองว่านี่เป็นการทำดีไม่ใช่การใส่ร้าย จึงเห็นควรว่าให้หลี่เหวินเสียนรับรู้ไปเลยเสียดีกว่า ว่าใครเป็นคนจัดการเรื่องนี้

หลี่เหวินเสียนไม่คิดว่าพี่สะใภ้จะทำเรื่องนี้เพื่อเขา การ ไหว้วานให้คนในตลาดมืดโดยไม่จ่ายเงินนั้นไม่มีอยู่จริง และเรื่องนี้ได้ทั้งภาพและที่อยู่ เขาคิดว่าพี่สะใภ้รองคงจ่ายเงินไปไม่น้อย เวลานี้ข่าวลือที่พูดว่าพี่สะใภ้รองนั้นเปลี่ยนตัวเองแล้ว คงเป็นเรื่องจริง

“ฝากขอบคุณพี่สะใภ้รองด้วยนะ หากมีเวลาและจัดการเรื่องนี้แล้ว ผมจะไปขอบคุณด้วยตัวเองอีกครั้ง ไม่ต้องกลัวว่าผมจะทำเรื่องบ้า ๆ พวกนั้น ผมไม่ทำหรอก เพียงแค่ต้องการจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด ผมจะได้เป็นอิสระ ไม่ต้องโดนสวมเขาอยู่แบบนี้อีก”

“นายไม่คิดจะฟ้องร้องเหรอ เรื่องนี้นายสามารถฟ้องร้อง ได้นะ” โจวว่านปิงไม่ได้อยากจะให้เกิดเรื่องเกิดราวขนาดนั้น เพียงแค่หยั่งเชิงสหายดูว่าจะทำอย่างที่เขาเสนอไหม

“ไม่ละ ฉันห่วงความรู้สึกเสี่ยวหลาน เวลานี้เสี่ยวหลานอาจจะยังไม่รู้ความนัก แต่ในอนาคตหากมีคนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

เสี่ยวหลานจะรู้สึกแย่ ให้มันจบแบบเงียบ ๆ นี่แหละดีที่สุดแล้ว”

“เอาเถอะ ฉันแค่หยั่งเชิงนายดู ฉันไม่อยากให้หลานและตัวนายต้องเป็นขี้ปากชาวบ้าน แล้วนายจะไปบ้านหลังนั้นเมื่อไหร่ วันนี้เลยไหม ฉันจะไปด้วย” โจวว่านปิงบอกกับสหายของตัวเอง

“ฉันเองจะไปกับนายด้วยเหมือนกัน”

โจวเทียนอี้ก็บอกกับสหายของน้องชายเหมือนกัน เขาจะไม่ยอมให้เหวินเสียนไปคนเดียวแน่

สองพี่น้องบ้านโจวต่างขันอาสาจะไปด้วย เพราะไม่อยากให้สหายต้องไปเพียงลำพัง ฝ่ายนั้นเป็นถึงนายช่าง ไม่แน่ว่าเมื่อเห็น หลี่เหวินเสียนไปคนเดียว อาจจะมาทำร้ายร่างกาย

“ขอบคุณพี่เทียนอี้ ขอบใจนายด้วยนะว่านปิง”

หลี่เหวินเสียนบอกออกไปด้วยความซึ้งใจที่เขาไม่โดดเดี่ยว

เมื่อนัดแนะกันเสร็จแล้ว ทั้งสามจึงไปยังคอมมูนเพื่อลางาน และอ้างว่าไปทำธุระในเมือง โดยหลี่เหวินเสียนแวะเข้าบ้านเพื่อเอาเอกสารส่วนตัวและทะเบียนสมรสติดตัวไปด้วย จะได้ไม่ต้องกลับเข้ามาเอาอีกครั้ง ในเมื่อไปครั้งนี้เขาต้องการหย่าให้มันเสร็จ ๆ จะได้เริ่มต้นใหม่กับลูกน้อยสองคน

ทันทีที่ทั้งสามคนมาถึงในเมือง ก็ได้แต่หลบและยืนมองไปยังบ้านเป้าหมาย ทั้งสามเฝ้ารออยู่หลายชั่วโมง ในที่สุดซินหงและชายคนนั้นก็เดินออกมา ท่าทางของทั้งคู่มองยังไงก็ไม่เหมือนคนรู้จักธรรมดาอย่างที่เพ่ยชิงบอกไว้จริงๆ หลี่เหวินเสียนกำหมัดแน่น ก่อนจะเดินนำสองพี่น้องบ้านโจวมายังที่ทั้งสองยืนอยู่

“ไม่ยอมกลับบ้านเพราะอย่างนี้เองเหรอ ซินหง”

หลี่เหวินเสียนถามภรรยาออกไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“พี่เหวินเสียน!!!”

ซินหงมีท่าทีตื่นตระหนกตกใจไม่น้อย เมื่อพบกับสามีของตัวเองยืนอยู่ตรงหน้า มือที่คล้องแขนชายอีกคน เธอรีบปล่อยทันที และเดินเข้าหาชายผู้เป็นสามี ทว่าหลี่เหวินเสียนกลับเดินถอยหลัง เพื่อไม่ให้หญิงที่ได้ชื่อว่ากำลังจะเป็นอดีตภรรยาแตะเนื้อต้องตัว

“หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วฟังให้ดี ผมจะไม่เรียกร้องหรือฟ้องร้องอะไรทั้งสิ้น ขอให้คุณยอมหย่าแต่โดยดี ไม่อย่างนั้นอย่าว่าผมใจร้าย”

“ฉันไม่หย่า พี่ไม่มีหลักฐาน แค่เห็นฉันอยู่กับนายช่าง พี่ถึงต้องขอหย่าฉันเลยเหรอ ฉันแค่ช่วยนายช่างทำงานเท่านั้นเอง”

ซินหงรีบพูดแก้ตัวออกมา เรื่องอะไรเธอจะยอมหย่า ต่อให้เธอมีความสัมพันธ์กับนายช่างและเขาสัญญาว่าจะเลี้ยงดูเธอตลอดไปก็เถอะ แต่เขามีภรรยาและครอบครัวแล้ว เขาไม่สามารถที่จะเชิดหน้าชูตาเธอได้ เมื่อเขาทำงานเสร็จก็ต้องจากไป เวลานี้คือช่วงที่เธอกอบโกยเท่านั้น

กับสามีเธอไม่คิดจะหย่าร้างและเลิกราเช่นกัน อย่าลืมสิว่าพี่ชายของสามีเป็นนายทหาร ในอนาคตยังไปได้อีกไกล เธอไม่ยอมปล่อยตำแหน่งสะใภ้สามไปหรอก

“นี่ไงหลักฐาน ส่วนนายช่าง คุณก็เหมือนกัน หน้าที่การงานก็ดี ไม่คิดว่าจะต่ำตมถึงขึ้นเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน เรื่องนี้หากภรรยาคุณรู้เรื่อง หน้าที่การงานคุณคงไม่เหลือแน่”

พูดจบหลี่เหวินเสียนก็ยื่นภาพถ่ายไม่กี่ใบส่งให้ ทำให้สองคนที่เล่นชู้กันใบหน้าซีดเผือด

เรื่องนี้หลี่เหวินเสียนไม่คิดว่าพี่สะใภ้รองจะสืบได้ถึงขนาดนี้ นายช่างคนนี้แทบไม่มีอะไรเลย มีหน้ามีตาได้เพราะบ้านเดิมภรรยาสนับสนุน หากภรรยารู้เรื่องนี้ นายช่างคงเหลือแต่ตัว

“อย่านะ ผมสัญญา ผมจะเลิกยุ่งเกี่ยวกับซินหง แต่ขอร้องละ อย่าส่งข่าวเรื่องนี้ไปให้ภรรยาผมเลยนะ ผมขอร้อง”

นายช่างพูดอย่างร้อนรน และยังสัญญาด้วยว่าจะเลิกยุ่งกับซินหง แต่ขออย่าส่งหรือแจ้งเรื่องนี้ไปยังภรรยาของตน

“ผมไม่แจ้งแน่ ถ้าซินหงยอมหย่าขาด แต่ถ้าไม่ยอมหย่าดี ๆ ผมไม่รับประกันและยังแจ้งทางการอีกด้วย คุณสองคนจะได้ไปใช้ชีวิตด้วยกันในคุกยังไงล่ะ อ้อ… ยังโดนแห่ประจานรอบเมือง”

สองพี่น้องบ้านโจวต่างพากันส่ายหน้าอย่างระอาในความมึน ของหลี่เหวินเสียน สองพี่น้องข้องใจว่า นี่คือคนเสียใจที่รู้ว่าภรรยาคบชู้กับชายอื่นใช่หรือไม่ แต่ภาพที่เห็นช่างแตกต่างนัก ใบหน้าของหลี่เหวินเสียนนอกจากจะไม่มีร่องรอยของความเสียใจแล้ว แต่กลับมีอารมณ์ขัน ชวนน่าหมั่นไส้มากกว่า

“พี่เหวินเสียน พี่ไม่ห่วงเสี่ยวหลานเหรอ ลูกจะรู้สึกยังไงหากฉันโดนจับแห่ประจาน ฉันสัญญานะพี่ ฉันจะกลับไปอยู่บ้านเป็นแม่และเมียที่ดี ให้อภัยฉันนะพี่” ซินหงหวาดกลัวสิ่งที่กำลังจะเกิด จึงยกลูกสาวมาอ้างและขอโอกาสจากสามี ทว่าพอได้ยินประโยคต่อมาของเขา เธอแทบล้มทั้งยืน

“เพราะเห็นแก่ลูก ฉันถึงขอหย่าดี ๆ จากนี้เราสองคนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันอีก บ้านหลี่ฉันจะบอกด้วยตัวเอง ส่วนบ้านเธอ เธอไปบอกเองก็แล้วกัน และเสี่ยวหลานจะต้องอยู่ในความดูแลของฉันเท่านั้น”

“พี่จะทำอย่างนั้นได้อย่างไร เสี่ยวหลานเป็นลูกของฉันเหมือนกันนะ พี่จะพรากลูกไปแบบนี้ไม่ได้” ซินหงยังไม่ยินยอม เธอรู้ว่าสามีรักลูกสาวมาก เธอต้องใช้ลูกเป็นสิ่งผูดมัดเขา

“อ้อ นี่คิดจะทวงสิทธิ์ความเป็นแม่ ตั้งแต่ลูกเกิดมาเธอเคยทำหน้าที่แม่แล้วหรือยัง อย่าให้ฉันต้องพูดสิ่งเหล่านี้ออกมา จะหย่าหรือไม่หย่า ตอบ!!” หลี่เหวินเสียนตะคอกใส่หน้าซิงหงเสียงดัง

อารมณ์ของหลี่เหวินเสียนเริ่มไม่นิ่ง เมื่อหญิงชั่วคนนี้เอาเสี่ยวหลานซึ่งเป็นดวงใจเขามาอ้าง ใครจะคิดว่าเขาไม่ใช่สุภาพบุรุษก็ตาม เขาน้อมรับ แต่ไม่ยอมเป็นชายโง่เง่า เก็บเอาของสกปรกมาร่วมชีวิตอีก

ซินหงน้ำตาไหลพราก สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่เหลือใครเลยทั้งสามีและลูก ทว่าเธอยังไม่ทันได้ตอบอะไร กลับมีรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกสองคน

“กล้ามากเลยนะ กล้าสวมเขาให้ฉัน ส่วนหล่อนไม่มีปัญญาหาผัวหรือไง ถึงมาเล่นชู้กับผัวฉัน”

เพียะ!! เสียงตบดังขึ้น

แรงตบนี้ทำให้ซินหงล้มทั้งยืน ก่อนที่หญิงสาวร่างใหญ่จะเดินไปคร่อมซินหงแล้วตบแบบไม่ยั้ง ส่วนนายช่างนั้นหน้าซีดเผือด ไม่คิดว่าภรรยาตนเองจะมาถึงนี่ จึงทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่

“เจ็บ โอ๊ยยยย” ซินหงพยายามหลบฝ่ามือที่ช่างอำมหิตนัก เธอหน้าชาและเจ็บปวดไปหมดแล้ว

“หน็อยยย เวลานี้มาบอกเจ็บ เวลาเอากับผัวฉันไม่คิดว่าเมียเขาจะเจ็บปวดบ้างหรือไง หน้าหนาหน้าด้านแบบนี้ น่ากระทืบให้จมดินดีไหม”

เมียนายช่างด่าไม่หยุดและตบแบบไม่พัก พอหนำใจจึงลุกขึ้นยืนอย่างสง่าเช่นนางพญาเหมือนเดิม ก่อนจะหันไปมองสามีและหญิงชู้อีกครั้ง

“พามันไปสำนักงานพลเรือน ฉันต้องการหย่า!!!”

ตลอดเวลาที่แต่งงานกันมา เธอต้องเจอเรื่องพวกนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เธอเหนื่อยแล้ว พอแล้ว ลูกทั้งสามเธอเลี้ยงเองได้ หากลูกต้องมีพ่อที่เลวและมักมากอย่างนี้ ไม่มีเสียดีกว่า

จากนั้นจึงเดินขึ้นรถโดยมีลูกน้องมัดตัวและอุดปากนายช่างเดินตามขึ้นด้วยด้วยเช่นกัน ทว่าสายตาของเธอกลับเห็นหลี่เหวินเสียนและสองพี่น้องบ้านโจวเสียก่อน

“ถ้าจะเอาเรื่องที่ฉันทำร้ายหญิงเลวคนนี้ก็ได้นะ ฉันยินดี

แต่ถ้าคุณเป็นสามีของนังนี่ ฉันเตือนด้วยความหวังดี ว่าหย่ากับหล่อนเสียเถอะ คนเราเมื่อมีครั้งที่หนึ่ง จะต้องมีครั้งต่อไปแน่ เหมือนผัวชั่วของฉันอย่างไรล่ะ ลาก่อน”

“ครับ”

สองพี่น้องบ้านโจวและหลี่เหวินเสียนตอบรับแทบพร้อมกัน ผู้หญิงอะไรโหดจนน่ากลัว แต่ก็เข้าใจเธอ เมื่อสามีเจ้าชู้ขนาดนี้ หากไม่โหด ไม่ร้าย คงเอาไม่อยู่