บทที่ 12

“สวัสดีครับคุณลีแอน...ผมมารับคุณไปพบคุณเฮ็คเตอร์ครับ” ณชนกเย็นเยียบไปทั้งตัวเมื่อชายผู้นั้นกล่าวทักทาย ใบหน้าคมสันนั้นเหมือนเดิมไม่แตกต่าง นั่นคือเรียบเฉยและพร้อมทำตามคำสั่งของเจ้านายอย่างเคร่งครัด หญิงสาวลังเลและในที่สุดจึงตอบกลับไปว่า

“ถ้าฉันไม่ไปล่ะ”

“ผมคิดว่าคงไม่ได้ครับ”

“ถ้าฉันไม่ไปพบเขา...จะเกิดอะไรขึ้น...อย่างนั้นเหรอ” เสียงนั้นสั่นเล็กน้อย ณชนกแข็งใจที่จะปฏิเสธ แต่แล้วเธอกลับได้รับคำตอบที่ไม่ใช่คำพูดจากชายผู้นั้น หากแต่เป็นสายตาที่มองจ้องไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กเล็ก

“คุณเฮ็คเตอร์แค่บอกว่า ถ้าคุณไม่ไปกับผมตอนนี้...วันนี้คุณอาจไม่ได้กลับมาที่นี่อีก” ณชนกขบกรามแน่น ความรวดร้าวจากหัวใจแล่นไหลเข้าไปในสายเลือด นี่เขากำลังขู่บังคับและคุกคามเธอกับลูก ถึงจะอยากดื้อรั้นหากแต่ท่าทีของเฮ็คเตอร์เมื่อวานนี้ก็ทำให้หญิงสาวหวั่นกลัวเกินกว่าจะดึงดัน

“เชิญครับคุณลีแอน” ชายผู้นั้นกล่าวเพราะเขาเดาออกจากแววตาของหญิงสาวที่สุดท้ายเธอก็ไม่มีทางปฏิเสธ ในท้ายที่สุดหญิงสาวก็ต้องจำนนต่ออิทธิพลของผู้ที่ออกคำสั่งแก่ชายตรงหน้าด้วยการเดินตามไปที่รถเก๋งคันหรูซึ่งจอดรออยู่และพาเธอไปยังสถานที่ที่พาเธอไปเมื่อวานนี