บทที่ 76

ผลการรักษาตัวของหนูพายเป็นไปตามที่แพทย์วางแผนไว้

หนูน้อยเข้าสู่กระบวนการรักษาได้ทันท่วงทีรวมถึงลิ้นหัวใจที่มีปัญหาก็ตีบเพียงเล็กน้อย หลังจากใส่บอลลูนเพื่อขยายและประเมินการตอบสนองต่อโรคแล้ว ทีมแพทย์ก็ให้เด็กน้อยนอนพักฟื้นดูอาการเพียงไม่กี่วัน แต่จะนัดติดตามผลทุกหนึ่งเดือนในช่วงแรก หากไม่มีปัญหาแทรกซ้อนอื่น ๆ หนูพายก็จะกลับไปใช้ชีวิตได้เหมือนเด็กปกติคนอื่น ๆ

“หมายความว่าต่อไปถ้าลูกเราอยากเล่นกีฬาก็สามารถทำได้ใช่ไหมคะ” แม้จะนั่งฟังหมออธิบายอยู่ด้วยกัน แต่บางอย่างเมลานีก็จับต้นชนปลายไม่ถูกและต้องการความมั่นใจอีกครั้ง

“ใช่ค่ะ หนูพายสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติเลย เพียงแต่ช่วงแรกเราอาจจะต้องมาพบหมอตามนัดบ่อยหน่อย”

“แค่นี้ก็โล่งใจแล้วค่ะ”

เมลานีหันกลับไปมองลูกน้อยที่ลุกขึ้นมานั่งเล่นเจ้าตุ๊กตาแมวน้ำกับตุ๊กตาหมูสีชมพูที่กริชซื้อให้ สลับกับอ้าปากงับมะละกอที่คุณยายละไมป้อนถึงปาก เอาอกเอาใจเด็กเพิ่งหายป่วย

“อร่อยไหมครับหนูพาย”

“ม่าย”

คนเป็นพ่อเห็นลูกสาวที่เคี้ยวจนแก้มตุ่ย แต่พอถามกลับบอกว่าไม่อร่อยเสียอย่างงั้น กริชหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดมุมปากของลูกสาวที่มีน้ำสีส้มของมะละกอไหลลงมาเปรอะเปื้อนเต็มแก้ม

“ไม่อร่อยแล้วเอาอีกไหมครับ”

“เอา อีด” หนูน้อยอ้าปากกว้างเพื่อรอรับมะละกอที่ไม่อร่อย จนผู้ใหญ่ทั้งบ้านพากันหัวเราะขำกันยกใหญ่

“ปากกับใจไม่ตรงกันเหมือนแม่เราเลยยายหมูอ้วน” คุณยายยังป้อนมะละกอให้หลานอีกคำ แต่ก็ยังไม่วายโยงหาคนเป็นแม่ด้วย

ตั้งแต่กริชรู้ความจริงจนกระทั่งถึงวันนี้เขาก็พยายามตามง้องอนดูแลเมลานีและหนูพายอย่างดีที่สุด ที่สำคัญตัวเมลานีเองก็ไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครคนอื่นได้เข้ามาใกล้ชิดเท่ากับกริช แต่ถึงใกล้ก็ยังก่อกำแพงสูง ยิ่งพอเห็นหน้าจ๋อย ๆ ของกริชรวมถึงตาดำขลับแป๋วแหววของยายหนูพาย ป้าละไมก็เปลี่ยนข้างมาให้กำลังใจมวยรองอย่างกริชเสียอย่างงั้น

“เอาอีกคำ อ้าม” พอได้มะละกอชิ้นโต หนูน้อยก็ยกมือทั้งสองปิดปากแล้วแกล้งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากจากนั้นลุกขึ้นยืนเหมือนจะชวนคุณพ่อให้มาเล่นกันอีกครั้ง เมลานีเห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้ว รีบดุทั้งพ่อทั้งลูก

“เราต้องไม่เล่นซนตอนกำลังกินนะคะ”

หนึ่งเด็ก หนึ่งผู้ใหญ่ ที่ลุกขึ้นยืนเตรียมเล่นหันมามองเมลานีพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ดวงตาของหนูน้อยกลอกไปมาเหมือนสงสัยและทบทวนคำพูดของคนเป็นแม่ ส่วนดวงตาเรียวคมปลาบกลับเป็นประกายเหมือนจะเย้าแหย่เล่น

“นี่ดุพ่อหรือดุลูกคะเนี่ย” กริชหัวเราะแต่ก็ยอมหยุดการเคลื่อนไหวตามคำสั่งของหญิงสาว ส่วนหนูพายกลับเดินเตาะแตะเข้าไปหาโทรทัศน์แทน

“สนใจอะไรอีกแล้วฮึเจ้าหมูน้อย”

“เลีย” หนูน้อยชี้มือไปที่ภาพของเรือยอช์ตซึ่งลอยละล่องอยู่บนผืนน้ำจากละครเรื่องหนึ่งที่ตัวเอกกำลังไปท่องเที่ยวอยู่กลางมหาสมุทร

“เรือลูก เรือ”

เด็กน้อยทำหน้างงงวยพยายามออกเสียงตามพ่อและชี้ไปที่โทรทัศน์อีกที

“ลู”

“เรือ”

“ม่าย ลู ลู” หนูน้อยส่ายหน้าแล้วหันกลับไปมองโทรทัศน์ต่อ ไม่สนใจคนเป็นพ่อที่พยายามจะสอนให้ออกเสียงได้ชัดเจน

“เจ้าหมูพายนี่ถ้าได้เห็นทะเล เห็นเรือเมื่อไรเนี่ย จะสนใจมากเลย” ป้าละไมที่ใกล้ชิดกับหลานตัวน้อยทั้งวันพูดขึ้นจากการเฝ้าสังเกต เพราะเวลาอยู่บ้านก็เปิดโทรทัศน์คลอไปกับการเลี้ยงหลานด้วยตลอด

“เมื่อก่อนหนูพายไปทะเลบ่อยไหมครับ”

“โอ๊ย ไม่เคยได้ไปหรอกตากริช จะเอาเงินเอาทองที่ไหนไปกัน อีกอย่างอากาศมันร้อน แม่เขาเป็นห่วง”

ชายหนุ่มละสายตาจากร่างจ้ำม่ำของลูกสาว หันกลับไปมองเมลานีด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ เขาทำให้แม่ลูกคู่นี้พลาดอะไรหลาย ๆ อย่างในชีวิต แต่ตอนนี้เขาพร้อมที่จะชดเชยให้อย่างเต็มที่เมื่อมีโอกาส

“สัปดาห์นี้พาลูกไปทะเลกันไหมคะหนูเมล”

เมลานีทำสีหน้าลังเลใจ ทั้งเป็นห่วงสุขภาพลูกและไม่อยากไปทะเลเพราะมันเป็นสถานที่ที่มีความหลังอันเจ็บปวด แต่ดูเหมือนกริชจะเข้าใจความคิดของหญิงสาว เขาจึงเอ่ยขอร้องต่อด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างคนที่มีความผิดติดตัว

“พี่อยากให้ลูกได้วิ่งบนชายหาดจริง ๆ สักครั้ง ได้ไหมครับหนูเมล”