บทที่ 51

เมลานีลูบเส้นผมนิ่มของลูกสาวตัวน้อยที่หลับปุ๋ยหลังกระเตงกันไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้าตรู่ ข้อมูลที่ได้จากแพทย์ทำให้เมลานียิ่งวิตกกังวลและอยากเตรียมตัวให้ลูกสาวอย่างดีที่สุด หนูน้อยมีปัญหาเรื่องลิ้นหัวใจตีบมาแต่กำเนิดแต่อาการไม่รุนแรงเพราะเป็นการตีบเพียงลิ้นเดียว

เจ้าหมูพายของเธอก็ยังแข็งแรงดีเติบโตอ้วนท้วนตามพัฒนาการ แต่แพทย์ก็แนะนำให้เข้าสู่กระบวนการรักษาโรคหัวใจได้แล้วโดยจะส่งเคสของลูกสาวให้กับแพทย์เฉพาะทางลองพิจารณาว่าจำเป็นต้องผ่าตัดหรือสามารถใช้วิธีอื่น

เมลานีฝากลูกสาวไว้ในมือหมอ สิ่งที่เธอพอจะทำได้คือเตรียมเรื่องของค่าใช้จ่ายเท่านั้น เงินเก็บก้อนสุดท้ายจากการขายบ้านราวห้าแสนบาทนั้นไม่รู้จะเพียงพอหรือไม่หากต้องมีค่าใช้จ่ายหลังการผ่าตัดและพักฟื้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เมลานีนึกไปถึงเช็คเงินสดหนึ่งล้านบาทที่เธอฉีกทิ้ง ตอนนั้นผู้หญิงของกริชด่าเธอว่าโง่จนไม่รู้จะไปเปรียบกับตัวอะไรดี วันนี้เธอเข้าใจแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นพูดจริง หากเก็บเงินก้อนนั้นไว้กับตัวอย่างน้อยวันนี้คงไม่ต้องกังวลมากมายนัก

แต่เมื่อเลือกตัดขาดก็ไม่ต้องมีอะไรให้ติดค้าง...

หญิงสาวก้มลงจูบพวงแก้มยุ้ยของเจ้าเด็กตัวอ้วนแล้วเดินเข้าครัว เตรียมทำน้ำปลาหวานใส่กระปุกเล็ก ๆ เพื่อนำไปขายเป็นชุดคู่กับมะม่วงแก้วขมิ้นที่ขายราคาไม่แพงนักอยู่หน้าปากซอย คนทำงานออฟฟิศในช่วงกลางวันน่าจะอยากกินของเหล่านี้แก้ง่วง เมลานีตั้งใจที่จะเริ่มจากสิ่งเล็ก ๆ เหล่านี้ก่อน และจะขอรับออร์เดอร์ข้าวกล่องในช่วงกลางวันซึ่งพนักงานในโชว์รูมแทบจะแย่งกันซื้อข้าวไม่ทัน

หญิงสาวไม่อยากนำเงินก้อนจากการขายบ้านมาเป็นค่าใช้จ่ายแบบเบี้ยหัวแตก การหาเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้จะเป็นค่าอาหารและค่าเดินทางให้กับเธอ ขอเพียงผ่านช่วงเข้ารับการรักษาลิ้นหัวใจตีบของหนูพายไปได้ เมลานีมั่นใจว่าทุกอย่างยังพอหาทางพลิกฟื้นในภายหลัง

หญิงสาวหยิบพริกสดขึ้นมาซอยเป็นแว่นเพื่อเตรียมนำไปใส่ในน้ำปลาหวานที่เคี่ยวอยู่บนเตา กำลังจะเริ่มปอกหอมแดงแต่มีโทรศัพท์เข้ามาเสียก่อน หน้าจอเป็นเบอร์ที่เธอไม่ได้บันทึกชื่อ จนจบสัญญาณเรียกเข้าครั้งแรกอีกฝ่ายก็ยังพยายามเรียกเข้าซ้ำมาอีก เมลานีจึงขยับตัวล้างมือแล้วรับสาย

“สวัสดีค่ะ”

“เสียงหวานสมกับเป็นโอเปอเรเตอร์” กริชกรอกเสียงหยอกเย้ายียวน พูดจบก็รอฟังเสียงตอบรับตื่นเต้นใจจดใจจ่อ นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่เขาไม่ได้แซวสาวเหมือนไอ้หนุ่มเกเรอย่างนี้ แต่ปลายสายกลับเงียบไปเฉย ๆ จนเขาต้องเป็นฝ่ายกระแอมกระไอพูดต่อขึ้นมาเอง

“ทำอะไรอยู่”

“เปล่า” เสียงตอบของเมลานีอ่อนล้าจนน่าใจหาย

“ไม่สบายหรือไง”

“เปล่า”

คราวนี้คนที่ตั้งใจโทรมาก่อกวนถึงกับเงียบไปบ้าง น่าแปลกที่เขานึกถึงความเศร้าโศกจนเกือบจะสิ้นหวังแผ่ออกมาจากความรู้สึกของหญิงสาว ความจริงเขาตั้งใจโทรมาแกล้งขู่เธอเรื่องณัชชาและวางแผนจะแกล้งยั่วให้โมโหอีกสารพัด แต่ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ความห่อเหี่ยวของเธอถึงทำให้ใจเขาเหลวเป็นน้ำตามไปด้วย ในสมองที่เคยร้ายกาจกลับว่างเปล่า ตื้อตันไม่อาจคิดเค้นคำใดมาต่อเถียง คำพูดจึงวนกลับไปเป็นคำถามโง่ ๆ คำเดิม

“ทำอะไรอยู่ ฮึ” พอใจเริ่มอ่อนน้ำเสียงเขาก็อ่อนตามลงไปอีก อยากให้เมลานีนั่งอยู่ที่โชว์รูม อย่างน้อยเขาก็พอจะสังเกตเธอได้บ้าง ไม่ต้องมาคอยคาดเดาหรือทรมานกับการมองไม่เห็น กริชเหลือบตาลงมองเอกสารสมัครงานแผ่นแรกของหญิงสาวที่เพิ่งขอมาจากฝ่ายบุคคลคร่าว ๆ ที่อยู่ที่เธอกรอกในใบประวัติเป็นจังหวัดบ้านเกิด หมายความว่าหลังเกิดเรื่องเมลานีคงซมซานกลับไปอาศัยอยู่บ้านหลังเก่าของพ่อแม่เธอ

“เมล ตอนนี้เธออยู่ไหน” เขาเรียกอีกครั้งเสียงเบาเหมือนใจจะขาด

“บ้านค่ะ” หญิงสาวก็ยังตอบเพียงสั้น ๆ ไม่มีคำอธิบายต่อท้าย เหมือนกับไม่อยากสนทนากับเขาให้นานกว่านี้ คำถามถึงผู้ชายคนเมื่อวานที่ได้รับรายงานจากคงคาว่ามารับหญิงสาวถึงที่ทำงานถูกกลืนลงไปในลำคอ ให้ความสนใจแล้วเธอไม่ไยดี ต่อจากนี้ก็พูดในแบบเจ้านายกับลูกจ้างแล้วกัน

“พรุ่งนี้อย่ามาทำงานสายแล้วกัน บริษัทใกล้จะเปิดตัวรถรุ่นใหม่แล้ว ทุกคนก็ยุ่งกันหมด ความสวยไม่ได้ช่วยอะไรรู้ไหม ขยัน ๆ หน่อย” สุดท้ายก็ยังไม่วายยกคำพูดกวนประสาท และกริชก็ยังหวังว่าจะได้ยินเสียงเมลานีเถียงฉอด ๆ กลับมาพอให้ใจชื้นได้บ้าง

“ได้ค่ะ” แต่เธอกลับตอบมาเสียงเรียบ ๆ เหมือนไร้พิษสง

ทั้งเหน็ดเหนื่อยทั้งท้อแท้แต่ก็ยังต้องกัดฟัน กลั้นสะอื้น ทนยืนฟังให้เขากลั่นแกล้งรังแกได้ตามแต่ใจ ไม่ใช่ไม่อยากลุกขึ้นสู้ แต่เธอรู้ตัวเองอยู่ตรงไหน วันนี้ไม่ใช่วันของเธอ สิ่งที่ทำได้คือการอดทนให้ถึงที่สุด เธอเพิ่งตระหนักถึงวันที่ฉีกเช็คขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแต่ศักดิ์ศรีของเธอยังยิ่งใหญ่คับฟ้า ทว่าเมื่อเวลาคล้อยผ่าน เด็กสาวคนนั้นได้เผชิญคลื่นลมในโลกของความเป็นจริงและค้นพบว่าคนที่เข้มแข็งที่สุดคือคนที่ยอมกัดฟันทนต่อสิ่งที่ทำให้เราต้องสูญสิ้นแม้ศักดิ์ศรี หากนั่นหมายถึงการยังรักษาคนที่เรารักไว้ได้

“เมล”

“หือ” เธอขานรับเสียงแผ่วเบา

“เมล” กริชขยับเรียกอีกครั้งแต่ไม่มีคำตอบรับ

หอมแดงที่ถืออยู่ในมือเริ่มออกฤทธิ์ ไม่นานดวงตาของหญิงสาวก็แสบร้อนและมีน้ำสีใสไหลลงมาอาบแก้ม

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” เพราะได้ยินเหมือนเสียงสูดน้ำมูกสะอื้น เขาทำอะไรไม่ถูกได้แต่ดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ กุมขมับเดินวนเวียนรอบโต๊ะเหมือนหนูติดจั่น ทั้งห่วงทั้งกังวลแต่ปากหนักจนพูดไม่ออก

“พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงานแต่เช้าค่ะ”

เมลานีรีบกดตัดสาย เงยหน้าขึ้นหวังให้น้ำตาไหลย้อนกลับ เธอไม่ได้ร้องไห้ เพียงแค่วันนี้น้ำตาไหลเพราะไอจากหอมแดงเท่านั้น…