บทที่ 52

เป็นอย่างที่เมลานีคาดการณ์ไว้ว่าผลไม้แพ็กกับน้ำปลาหวานของเธอขายออกได้ทั้งหมด ที่จริงควรจะเรียกว่าไม่พอขายด้วยซ้ำแต่หญิงสาวก็เก็บมะม่วงน้ำปลาหวานไว้เป็นรางวัลให้ตนเองหนึ่งชุด เธอรวบรวมจำนวนออร์เดอร์ของอาหารกลางวันที่บรรดาช่างและพนักงานส่วนอื่นเฮโลกันมาสั่ง มันมากพอจะทำให้เมลานีมีกำลังใจจนยิ้มแก้มปริ

วันนี้กริชโทรมาก่อกวนเธอเพียงแค่ครั้งเดียวในช่วงเช้าแล้วก็หายต๋อม เขาไม่ได้สั่งให้เธอซื้อข้าวกล่องขึ้นไปส่ง เมลานีจึงนั่งกินข้าวอยู่ที่เคาน์เตอร์เงียบ ๆ โดยไม่รู้เลยว่าอีกฟากหนึ่งของตึกสูง มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองเธอรับประทานอาหารกลางวันอย่างเผลอไผล

กริชอยากเรียกเธอขึ้นมาวอแวสักนิดให้พอแช่มชื่น แต่ตลอดทั้งช่วงเช้าเมลานีดูวุ่นวายและวิ่งวุ่นไปทั่ว เขาจึงไม่อยากจะใจร้ายให้เธอเป็นฝ่ายเดินเกือบห้าร้อยเมตร หิ้วข้าวกล่องมาให้เขา และดูเหมือนว่าหญิงสาวจะพกข้าวกล่องมารับประทานเองจากบ้านเสียแล้ว มันก็ไม่มีอะไรแปลกหรอก เพียงแต่เมลานีในวันนี้กับเมื่อสามปีก่อนต่างกันสิ้นเชิงจนน่าปวดใจ สวยเหลือเกินแต่กลับไม่สดใสสมวัยจนน่าสงสาร

“กินข้าวกลางวันหรือยังคะพี่กริช” จารวีเปิดประตูห้องโดยไม่ให้สัญญาณใด ๆ เดินมาเข้าเท้าแขนไว้ที่โต๊ะของชายหนุ่มที่เธอหมายปองมาตลอด ทันเห็นเขาจ้องคอมพิวเตอร์ใจลอย ขมวดคิ้วหน้าขรึมลง จนเธอเกือบถึงตัวนั่นแหละเขาถึงรู้สึกตัวและรีบพับหน้าจอเหมือนมีพิรุธ

“จ๋ามีธุระอะไรหรือเปล่า”

“คิดถึงพี่กริชน่ะค่ะ วันก่อนจ๋าขอโทษนะคะที่ดื้อไปบ้าง” หญิงสาวพูดเสียงอ่อนหวานเหมือนลุแก่โทษ กริชยังไม่ได้เกรี้ยวกราดใส่เธอสักคำ ทว่าตั้งแต่กรณีเรื่องเช็ค เขาก็รับสมัครผู้จัดการฝ่ายบัญชีคนใหม่มาไว้ดูแลธุรกิจอู่และร้านประดับยนต์ทันที จารวีไม่ใช่คนโง่ ที่จะมองไม่ออกว่ากริชกำลังเตือนแบบอ้อม ๆ ว่าเธออยู่ในจุดไหนและไม่มีอำนาจใด ๆ มาล้ำเส้นเขาทั้งนั้น

“ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้โกรธ” ถึงอย่างไรก็น้องสาวเพื่อนที่เห็นกันมานาน กริชไม่อยากให้เรื่องราวบานปลายมากกว่านี้

“พี่กริชพูดจริงนะคะ งั้นพาจ๋าไปดูรถโมเดลใหม่หน่อยได้ไหมคะ เห็นพี่เจตน์บอกว่ารถจะมาลงที่โชว์รูมพี่กริชวันนี้”

“ใช่ ช่วงบ่ายโมงน่าจะส่งมาถึง”

“รถรุ่นนี้พี่กริชออกแบบเองด้วย จ๋าว่าจะอุดหนุนซักคัน ตอนเห็นโมเดลก็รู้สึกว่ามันเหมาะกับจ๋ามากเลยค่ะ” จารวีลองอ้อนแบบอ้อม ๆ เธอมั่นใจว่ารถยนต์ไฟฟ้ารุ่นนี้ต้องตีตลาดของสาว ๆ กลุ่มวัยเริ่มทำงานหรือแม่บ้านได้แบบถล่มทลาย เพราะทันทีที่เธอเห็นก็ตกหลุมรักในความคลาสสิกผสมลูกกวาด แทบไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายนิ่งจนเกือบจะเย็นชาแบบกริชจะออกแบบรถอ่อนหวานชวนฝันเหมือนรถในนิทานแบบนี้ หากเขาใจดีเธอก็อยากจะขอมาขับเล่นสักคัน

ชายหนุ่มเพียงแต่ฟังคำพูดของจารวีผ่าน ๆ เขาแค่อยากไปเห็นใครบางคนที่โชว์รูมมากกว่าจึงเออออห่อหมกตามไปด้วย

“ไปดูรถตัวจริงก่อนเถอะ ต้นเดือนคงต้องเตรียมงานเปิดตัวอย่างเป็นทางการ”

ทั้งคู่เดินเรื่อย ๆ จนถึงบริเวณศูนย์ซ่อมบริการแต่รถตัวโชว์ก็ยังมาไม่ถึง กริชจึงชวนจารวีเดินทะลุทางเชื่อมต่อภายในมายังส่วนด้านข้าง มีพนักงานขายกลุ่มหนึ่งรวมถึงผู้จัดการโชว์รูมกำลังนั่งกินมะม่วงน้ำปลาหวานกันอย่างเอร็ดอร่อย ครั้นผู้จัดการเห็นกริชก็รีบยกมือไหว้ทันที

“ตามสบายเถอะครับ ผมจะมาดูรถตัวใหม่ที่เอามาลง”

“แค่โมเดลก็สวยมากเลยครับบอส สาว ๆ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่”

“มะม่วงน้ำปลาหวานนี่น่ากินจังเลยค่ะ” จารวีน้ำลายสอเพราะบนโต๊ะมีมะม่วงน้ำปลาหวานเครื่องแน่นวางยั่วอยู่

“น้องเมล โอเปอเรเตอร์ทำมาขายค่ะ อร่อยมาก แต่พวกเรากินกันเกือบหมดแล้ว เดี๋ยวให้น้องเขาไปเอากล่องใหม่มาให้ดีกว่านะคะ”

“ว้าย รู้จักหารายได้พิเศษนะคะพนักงานคนนี้” จารวีหัวเราะคิกคักหันมามองหน้ากริช ก็เห็นเขานิ่งทั้งที่ในใจว้าวุ่นแปลก ๆ

“น้องเมลยังเหลือมะม่วงอีกไหม” เสียงเซลส์สาวต่อสายโทรศัพท์ไปหาเมลานีเพราะขี้เกียจลุกเดิน กริชตั้งใจฟังคำตอบโดยไม่ได้ยินก็พอคาดเดาได้ว่าหญิงสาวอาจปฏิเสธ เพราะว่าเซลส์คนเดิมยังตื๊อต่อไม่เลิก “เหลือกล่องเดียวจริง ๆ เหรอ ขอก่อนได้ไหมล่ะ เอามาให้ผู้ใหญ่ นะ...นะ น้องเมลเดินเอามาให้ที่ม้านั่งในสวนนะ”

เพียงครู่เดียวเมลานีก็เดินนำผลไม้ที่แพ็กใส่กล่องคู่น้ำปลาหวานในกระปุกเล็กมายื่นส่งให้ หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อยที่ไม่ใช่แค่กลุ่มพนักงานที่นั่งอยู่ ที่โต๊ะด้านข้างเป็นประธานบริษัทที่นั่งคู่กับหญิงสาวที่เธอจำได้เป็นอย่างดี

“ได้ยินว่ากล่องสุดท้ายแล้ว ฉันคงไม่ได้แย่งของเธอใช่ไหม” จารวีสอดมือเข้าเกาะเกี่ยวแขนของชายหนุ่มแสดงความใกล้ชิดอย่างออกนอกหน้า คำพูดก็แฝงไปด้วยความนัยแบบที่ผู้หญิงด้วยกันดูออกได้ไม่ยาก

“เอาไปเถอะค่ะ ฉันกินมาก่อนจนเบื่อแล้ว” คราวนี้ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกถึงสงครามน้ำลายระหว่างหญิงสาวทั้งคู่ จึงรีบยกแขนออกห่างจารวีอย่างลนลานแต่ก็ส่งประกายกร้าวแบบคาดโทษกับคำพูดของเมลานีเช่นเดียวกัน

“ราคาเท่าไร” ไม่รอฟังคำตอบจารวีก็หันมาหากริชอีกครั้งเพื่อออเซาะ “พี่กริชขา จ๋าไม่มีเศษเงินเลย”

“ห้าสิบบาทค่ะ” เมลานียังตอบด้วยความสุภาพแบบเดิมแต่ก็เฉยชาจนกริชตื้อไปหมดตอนหยิบธนบัตรใบละร้อยออกมาจ่าย เมลานีหยิบแบงก์ยี่สิบออกมาสองใบและพยายามค้นหาเหรียญออกมาทอนให้ครบ

“ไม่ต้องทอนหรอก”

“รับไปเถอะค่ะ เพราะดิฉันไม่อยากติดค้างใครอีก”

เมลานีมองมือใหญ่ของกริชที่ยื่นมารับกล่องมะม่วงจากเธอเพื่อนำไปให้ผู้หญิงที่เขาประคบประหงม รอยขื่นขมปร่าคล้ายความอิจฉาผุดขึ้นกลางใจ แต่แล้วเธอก็สลัดมันออกไปพร้อมกับยื่นเหรียญที่เพิ่งรวบรวมได้ครบถ้วนให้กับเขา

กริชกำเหรียญในมือแล้วคลายออก อุปาทานหรือเปล่าไม่รู้ เขารู้สึกว่ามันเย็นเหมือนเกล็ดน้ำแข็งและมันมีอานุภาพพอจะบาดเนื้อมือหยาบ ๆ ของเขาจนปวดแสบปวดร้อนไปหมด