บทที่ 50

“แมะ แมะ”

เพียงแค่เห็นเจ้าตัวน้อยวิ่งเข้ามาหาทันทีที่เปิดประตู ความเหน็ดเหนื่อยที่รุมเร้าตลอดวันก็จางลง มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แสนมหัศจรรย์ เมื่อก่อนแค่สอบได้เกรดไม่ดีเธอก็ร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า พี่ชายเคยเป็นห่วงว่าอ่อนแอแบบเธอจะอยู่บนโลกนี้ได้อย่างไร แต่พอมีลูกเมลานีกลับรู้สึกว่าเธอแข็งแกร่งราวกับพลังชีวิตเพิ่มมาอีกหลายเท่า

ในโลกกว้างที่แทบไร้ญาติขาดมิตร สายเลือดของเธอไหลเวียนอยู่ในตัวของเด็กน้อยคนนี้ เป็นสายใยบางเบา นุ่มนวล แต่แน่นเหนียวที่สุด และเป็นห่วงโซ่ที่ร้อยรัดฉุดดึงให้ลุกขึ้นมาใหม่ ต่อให้ชีวิตจะเลวร้ายขนาดไหนเธอก็ต้องตระหง่านเพื่อกางแขนปกป้องเจ้าตัวน้อยนี้ไว้

“อย่าเข้ามาใกล้แม่ลูก” หญิงสาวได้รับไอฝนจาง ๆ ทำให้เนื้อตัวชื้น จึงไม่อยากเข้าใกล้ให้ลูกต้องเจ็บป่วย เพียงแต่ทุกครั้งที่ไปไหนกลับมาหนูพายจะชอบโผเข้ากอด ครั้งนี้ถูกห้ามแม่หนูน้อยจึงเบะปาก เงยหน้ามองมารดาตาแป๋ว แล้วค่อย ๆ ร้องไห้จ้าเหมือนเสียอกเสียใจเสียเต็มประดา

“แมะ อุ้ม อุ้ม” หมูพายชูแขนอ้วนป้อมขึ้นเหมือนอยากขอให้มารดายกร่างขึ้นกอดฟัดเหมือนกับทุกวัน เมลานีมองหนูน้อยแล้วสงสารแต่ความรักและความหวังดีก็ทำให้เธอต้องแข็งใจส่ายหน้าปฏิเสธ เธอออกนอกบ้านไปทำงานมาทั้งวัน แถมโหนรถเมล์เบียดเสียดกับผู้คน เจ้าตัวน้อยของเธอยังมีโรคประจำตัวมาแต่กำเนิด แม้อาการจะไม่มีอะไรผิดปกติในตอนนี้ แต่คนเป็นแม่อย่างเธอก็อยากระวังให้มากที่สุด

“หมูอ้วนมาหายาย ให้แม่ไปอาบน้ำก่อนลูก” ป้าละไมต้องมาอุ้มหนูพายที่เริ่มงอแงเพราะแม่ไม่อุ้ม เด็กน้อยก็ยังพยายามเอียงตัวไขว่คว้าหามารดา จนคุณยายต้องหยิบเอาของโปรดอีกอย่างขึ้นมาหลอกล่อ หนูน้อยจึงหยุดเบะปากร้องไห้ เปลี่ยนมาเคี้ยวหมุบหมับแทน

“ปูกัด” หนูน้อยยิ้มร่าพร้อมส่ายหัวไปมาอย่างดีใจที่เห็นของชอบ ทำตาหยีปิดลงแล้วลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอย่างขี้เล่น ค่อย ๆ ใช้นิ้วอ้วนป้อมคีบปูอัดจากถ้วยเล็ก ๆ ที่คุณยายยื่นให้เข้าปาก

จนเมลานีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็พบว่าลูกสาวอารมณ์ดียิ้มร่าเดินเข้ามานั่งบนตัก แถมเป็นฝ่ายหอมแก้มเธอก่อนอีกต่างหาก เมลานีจึงเอาคืนเจ้าตัวกลมด้วยการอุ้มลูกน้อยมากอดรัดฟัดหอมทั้งแก้มทั้งพุงกลม จนหนูน้อยต้องดิ้นหนีหัวเราะคิกคัก

“พรุ่งนี้ไปหาหมอกันนะคะ” เมลานีบอกกับลูกสาวโดยที่เจ้าตัวน้อยหันไปสนใจของเล่นในมือแทนมารดาเสียแล้ว หญิงสาวจึงหันมาพูดกับป้าละไมบ้าง

“พรุ่งนี้เมลหยุดงาน จะพาหนูพายไปหาหมอนะคะป้า”

“เพิ่งทำงานเอง มีวันหยุดแล้วเหรอลูก” แม้ไม่เคยทำงานในบริษัทใหญ่โต แต่ละไมก็รู้มารยาทของพนักงานใหม่ หากหยุดงานไปทำธุระส่วนตัวอาจจะถูกเพ่งเล็งเอาง่าย ๆ

“เมลหยุดวันธรรมดาค่ะเพราะทำงานศูนย์บริการ เลือกวันหยุดได้ขอให้ไม่ใช่วันเสาร์อาทิตย์”

“อ้าว งั้นก็ดีเลยสิ ต่อไปถ้าหมอนัดเรื่องผ่าตัดให้เจ้าหมูพายก็จะได้ไม่มีปัญหา ยายณัชก็เข้าใจช่วยเพื่อนหางานนะ”

“แต่เมลคงไม่ได้ทำงานที่นี่ตลอดไปหรอกค่ะ รอเสร็จเรื่องณัชไปเรียนต่อ ก็คงลาออก”

“ทำไมมีอะไรหรือเปล่าลูก ไหนเราอยากทำงานบริษัทที่มีสวัสดิการล่ะ แล้วนี่ปรึกษายายณัชหรือยัง”

“ป้าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กับณัชนะคะ เมลอยากให้เพื่อนไปเรียนต่อแบบสบายใจ ส่วนเรื่องที่ทำงานถ้าต่อไปหนูพายต้องผ่าตัดจริง ๆ ยังไงเมลก็ต้องลาออกอยู่แล้ว อาจจะลองทำเทียนหอมขาย มาอยู่กรุงเทพฯ แล้วหาอุปกรณ์ไม่ยากด้วยค่ะ”

“เอาเถอะ ว่าไงก็ว่าตามกัน นี่ป้าก็รับซักรีดกับเป็นแม่บ้าน เขาให้เงินเดือนเป็นหมื่น ๆ อยู่นะ”

“ทำให้ใครคะ” เมลานีถามอย่างแปลกใจ เพราะป้าละไมเองก็เพิ่งมาอยู่แถวนี้ ช่วงกลางวันก็ต้องดูแลหนูพาย จะเอาเวลาที่ไหนไปทำงานอื่นอีก

“คนแถวนี้แหละ เขาเห็นป้าเลี้ยงหลานอย่างเดียวเลยให้ช่วยซักรีด ทำความสะอาดเล็ก ๆ น้อย ๆ สัปดาห์ละครั้งเอง เมลให้ป้าทำเถอะนะ จะได้หาค่าขนมให้เจ้าหมูพายอีกแรง”

หญิงชราอุบอิบตอบไม่ฉะฉานตามนิสัย พลางทอดถอนใจปนสงสาร ละไมรู้ว่าเมลานีคือน้องสาวของเมฆา คนที่ทำให้กริชต้องไปติดคุกในช่วงวัยรุ่น ดังนั้นการที่ไปทำงานให้กริชเธอจึงเก็บไว้เป็นความลับกับตัวเอง ไม่บอกทั้งกริชและเมลานี

“ถ้าป้าอยากทำก็ได้ค่ะ เมลว่าจะทำข้าวกล่องกับผลไม้เป็นแพ็กไปขายที่ทำงานด้วย อย่างน้อยกำไรตรงนี้ก็จะเป็นค่ากินค่าอยู่หักแล้วเหลือซักวันละร้อยสองร้อยก็ยังดี ส่วนเงินเดือนเมลจะได้เก็บไว้เผื่อต้องใช้ดูแลหนูพาย”

“เอาสิ เดี๋ยวป้าช่วย”

“ขอบคุณนะคะ ถ้าไม่มีป้าไม่รู้ว่าเราสองคนแม่ลูกจะเป็นยังไงบ้าง”

“หนูต้องไม่ยอมแพ้นะลูก ซักวันต้องเป็นวันของเรา”

เมลานีเอี้ยวตัวไปคว้าร่างจ้ำม่ำที่เล่นอยู่ข้างตัววางไว้บนตัก กดหอมไปบนศีรษะที่ยังมีกลิ่นนมอ่อน ๆ นี่ต่างหากคือชีวิต หัวใจและชัยชนะของแม่ที่เลี้ยงลูกมาตัวคนเดียวอย่างเธอ