บทที่ 56

ดวงตาดำขลับฉาบรื้นด้วยน้ำใสของเมลานีก่อกวนความคิดของเขาไม่หยุด แววตาตัดพ้อของเธอเหมือนเสี้ยนเล็ก ๆ ที่ตำลงในเนื้อหัวใจ ไม่ถึงกับเจ็บเจียนตายแต่ก็ทิ้งรอยระคายไว้อย่างนั้น มันน่ารำคาญ...เออ พูดว่าทรมานก็ได้ แต่เขาไม่มีทางยอมให้โชว์รูมกลายเป็นตลาดสด กับอีแค่ขายผลไม้สุก ๆ ดิบ ๆ ให้กับเซลส์สาวพวกนั้นเขาไม่ว่าหรอก แต่ไม่ใช่ตั้งตัวเป็นแม่ค้าหน้าแฉล้มให้ช่างทั้งทีมมาหยอด เมลานีคิดว่าตัวเองเป็นขนมครกหรือไง

ต่อให้โมโหแต่ก็ยังอยากจะเห็น ชายหนุ่มเปิดโปรแกรมดูกล้องวงจรปิดในตำแหน่งที่เมลานีนั่งอยู่อีกครั้ง สองมือใหญ่ประสานไปที่ท้ายทอย กดวนนวดจุดตึงเครียดเบา ๆ สายตาก็มองภาพหญิงสาวยกตะกร้าขนมขึ้นมานับจำนวนของที่เหลือ คำนวณคร่าว ๆ น่าจะเกินยี่สิบถุง

กริชย้ายมือใหญ่จากต้นคอมาที่ขมับเสยผมขึ้นไปบนหน้าผากของตนเองยามเห็นหญิงสาวหยิบเครื่องคิดเลขมากดอยู่สักพักแล้วใช้ฝ่ามือบอบบางปาดน้ำตาที่ข้างแก้ม ผมที่เสยขึ้นสูงก็ถูกดึงทึ้งด้วยความเครียดเหมือนจะคลั่ง พอเมลานีลุกหิ้วตะกร้าเดินออกจากจุดที่จับภาพได้ กริชก็ร้อนรนผุดลุกตาม

“ผมต้องไปข้างนอก มีอะไรค่อยเคลียร์พรุ่งนี้” ประธานหนุ่มสั่งโดยไม่หยุดฝีเท้าเลยด้วยซ้ำ แม้แต่เลขาที่เรียกขอให้เซ็นเอกสารก่อนแต่กริชไม่มีเวลาเหลือจะหยุดรอ

เมลานีใช้สองมือกอดตะกร้าที่ใส่ขนมออกมายังนอกโชว์รูม ตั้งแต่กริชมาโวยวาย ใครก็ไม่กล้ามาซื้อขนมอีกเพราะกลัวจะโดนหางเลขไปด้วย ขนมของเธอไม่ใส่สารกันบูดแถมยังมีส่วนผสมของกะทิ เก็บไว้ไม่ได้จะบูดเน่าเปล่า ๆ หญิงสาวจำได้ว่าบริเวณตรอกใกล้ ๆ มีสุนัขจรจัด อย่างน้อยทำทานให้หมาก็ยังดีกว่าทิ้ง

เธอลงทุนซื้อข้าวของและลงแรงทำหลายชั่วโมงเพื่อหาเงินเพียงเล็กน้อย สำหรับคนรายได้ต่ำแต่มีภาระข้างหลังเต็มไปหมด ลงทุนแล้วไม่ได้ขายมันหมายถึงการเข้าเนื้อเจ็บหนัก กริชใจดำถึงขนาดตัดช่องทางทำมาหากินเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งที่เธอพยายามเท่าที่สติปัญญาและความสามารถจะพอมี

หญิงสาวเลี้ยวเข้าไปในตรอกเล็ก ๆ มุมตึกและหยุดหันหลังพิงกำแพงก้มหน้าจนคางชิดอก ปล่อยน้ำตาไหลรินลงมาเงียบ ๆ ลำพังตัวเธอคนเดียวจะกินจะอยู่อย่างไรก็ได้ แต่เมื่อมีลูก ค่าใช้จ่ายที่คิดว่าจำกัด มันอาจจะไร้ขอบเขตขึ้นมาทันทียิ่งในกรณีที่ลูกน้อยของเธอต้องเข้ารับการรักษาตัวด้วย

กริชจ้ำอ้าวมาทันหญิงสาวที่มุมตึกเล็ก ๆ ขายาวเดินตามไปเหมือนถูกสะกด จนเธอหลบเข้ามาพิงร่างกับผนังปูนแล้วร้องไห้อยู่เงียบ ๆ ภาพนั้นตรึงเขาไว้กับที่ เมลานีดูโดดเดี่ยวเหลือเกิน อ้างว้างจนคนที่โดดเดี่ยวจนชินชาแบบเขายังทนมองไม่ได้

“ขายไม่ออกถึงกับร้องไห้เลยเหรอ” เสียงทุ้มต่ำทั้งยั่วหยอกและปลอบประโลมดังขึ้นใกล้ ๆ เธอก้มหน้าจึงมองเห็นเพียงรองเท้าหนังราคาแพงของเขา แต่ก็รีบละฝ่ามือข้างหนึ่งเพื่อมาเช็ดข้างแก้มให้แห้งสนิทแล้วเงยหน้าขึ้น สบกับประกายสายตาเข้มคมที่อ่อนแสงลง แต่พอเห็นเขายกมุมปากยิ้มล้อเลียนเท่านั้น ความอดทนอดกลั้นทั้งมวลก็ระเบิดออก หญิงสาวปล่อยโฮลั่น ทั้งทุบทั้งตีไปบนแผงอกของคนที่เอาแต่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา

“ไอ้คนเฮงซวย จะรังแกกันไปถึงไหน”

กริชปล่อยให้หญิงสาวทุบตี ระบายอารมณ์ใส่อย่างเต็มที่ พอเสียงสะอื้นเบาบางลง เขาก็รวบร่างน้อยมากอดไว้กับอก กดศีรษะให้ซุกลงกับบ่าลูบผมเส้นเล็กนิ่มสลวย ตบหลังเบา ๆ ให้พอคลายความร้อนรน

“อยากได้เงินนัก เดี๋ยวจะขึ้นเงินเดือนให้”

“แต่วันนี้ฉันจะขายตะโก้เผือก” เมลานีสะอึกสะอื้นน้ำเสียงอู้อี้

“ฮะ เธอว่าใครเสือก”

“ตะโก้เผือก!” หญิงสาวหยุดร้องไห้โวยวายแล้วผลักเขาออก ทั้งโกรธแต่ก็ขำที่หูของเขามีปัญหา

กริชชะงักกับรอยยิ้มกึ่งหัวเราะของหญิงสาว รอยระยิบระยับในตาของเธอพราวพร่างเหมือนเอาดวงดาวบนท้องฟ้ามาบรรจุรวมกันไว้ เขาเพิ่งรู้สึกไปเมื่อครู่ว่าเมลานีร้องไห้ก็ยังสวย แต่พอเห็นรอยยิ้มแท้ ๆ จากอารมณ์รื่นเริงเพียงวาบเดียว มันกลับชวนตะลึงและพาให้หัวใจเต้นระส่ำ จนต้องเสมองไปทางอื่น

“แล้วนี่จะเอาไปไหน” ชายหนุ่มชี้ไปที่ขนมพะรุงพะรังที่เมลานีหิ้วขึ้นมาอีกครั้ง

“ขายไม่ได้แล้วก็ให้หมา” เมลานีกระแทกกระทั้นตอบด้วยความโมโห

“หมาตัวไหนเหรอคะ” กริชอมยิ้มตาวาว ยกมือขึ้นหยิกแก้มน้อยของเธอเบา ๆ แต่หญิงสาวใช้อีกมือปัดออก เหวี่ยงถุงตะโก้ไปกระแทกอกกว้าง และกริชไวพอจะรวบไว้ได้ทั้งหมด แถมยังเลิกคิ้วล้อเลียนกระพือความโกรธของหญิงสาวเข้าไปอีก

“หมาสองขาตรงนี้ไง”

เมลานีจ้ำหนีคนกวนประสาทไปถึงมุมตึกเลี้ยวออกถนน หันมามองอีกครั้งเพราะรู้สึกถึงกระแสคมกล้าจากชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหลัง กริชเพียงยกยิ้มน้อย ๆ และมองเธอไปจนลับสายตา แล้วค่อยเอียงคอสนใจขนมห่อสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ในมือแบบขำ ๆ

“เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเขาอ่อยด้วยตะโก้กันเหรอวะ”

กริชลองแกะเข้าปาก พอได้ชิมก็ติดใจจนต้องแกะชิมอีกชิ้น รสชาติขนมนุ่ม ละมุนลิ้นเป็นบ้า

“หวาน” กริชมองตะโก้สีขาวในมือตาแพรวพราว ยกมือลูบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ

เหมือนคนทำเลยสินะ...หวานเหมือนเธอไม่มีผิดเลยแม่หนูเมล