บทที่ 55

“โชว์รูมฉันเป็นที่ให้เธอมาหาประโยชน์อย่างอื่นเหรอ ใครอนุญาต”

“แต่เมื่อวานคุณก็ซื้อมะม่วงน้ำปลาหวาน ไม่เห็นคุณว่าอะไรนี่”

“การที่ฉันไม่พูด ทำให้เธอคิดเองต่อไม่ได้ใช่ไหมว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ” เขาเดินเข้ามาใกล้อย่างคนต้องการคุกคาม ใช้อำนาจทั้งในหน้าที่และเรือนร่างที่สูงใหญ่พยายามข่มเธอให้ดูกระจ้อยร่อยลง แต่ยิ่งทำเขายิ่งรู้สึกสูญเสียตัวตนจนเกือบจะน้อยใจเธอเสียด้วยซ้ำ

“ดิฉันจะไม่ทำอีก ขอโทษค่ะ” เมลานียอมลงให้เขาง่ายดาย แต่สายตาของเธอว่างเปล่าไม่เหมือนยามที่ส่งยิ้มพราวให้ช่างทั้งศูนย์บริการเมื่อครู่ เขาลุยงานกับช่างบางคนมาตั้งแต่เริ่มบุกเบิกบริษัทใหม่ ๆ ไม่เห็นคนพวกนี้จะมานั่งกินขนมจุกจิก เกรงว่าที่อยากกินจะไม่ใช่ขนมเพียงแต่ซื้อใจแม่ค้าหน้าหวานเสียมากกว่า แล้วผู้หญิงที่มีแต่ผู้ชายเข้าหามาทั้งชีวิตอย่างเมลานี มีหรือจะไม่รู้ทันเจตนาไอ้พวกนั้น เธอรู้และคงจงใจใช้ความสวยของตัวเองเป็นเครื่องมือด้วยซ้ำเพราะอย่างนี้เขาถึงยิ่งโมโห

“เธอตั้งใจขายขนมหรือขายอย่างอื่นกันแน่” กริชรั้งต้นแขนลากหญิงสาวเข้ามาใกล้ ไม่ไยดีกับอีกฝ่ายที่พยายามสะบัดมือหนาแข็งแรงออก โทสะของชายหนุ่มพุ่งสูงขึ้นไปอีก เขาดันสะโพกผายของเธอชิดขอบโต๊ะทำงาน ใช้มือแข็งบีบปลายคาง บังคับให้วงหน้าที่เอาแต่เบนหนีหันกลับมา

“ฉันขายข้าวกล่อง ผลไม้ และขนมหวานค่ะ”

“อย่าให้ฉันเห็นพฤติกรรมแบบนี้อีก”

“ค่ะ”

พอเมลานีทำเหมือนไร้ทางสู้เขาก็ยิ่งฮึดฮัด หันรีหันขวาง ขัดตาไปเสียหมด อยากเล่นงานเธอให้สมกับที่โกรธแสนโกรธ แต่เขาจะทำอะไรเธอได้ ถ้าเถียงฉอด ๆ มา ก็พอจะเกเรกลับไป แต่พอเธอหน้าเสียเหมือนจะร้องไห้ เขาก็พานอยากทึ้งหัวตัวเองจนใจไปหมดเหมือนกัน

“โธ่โว้ย เดือดร้อนอะไรนักหนาเมลานี” มือที่จับปลายคางของเธอปล่อยออก เขายังไม่ทันกดน้ำหนักก็ทิ้งรอยแดงไว้จนน่าโมโห กริชกำมือข้างที่เพิ่งว่างเปล่าไว้แน่น ส่วนอีกข้างที่บีบต้นแขนของเมลานีอยู่ในตอนแรกก็ผ่อนลงเหมือนไร้เรี่ยวแรง

“ฉันก็แค่อยากมีรายได้เพิ่ม” เมลานีก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ทำไม เงินเดือนหมื่นกว่าคุณหนูเมลใช้ไม่พอสินะ”

“มันไม่พอไง ฉันถึงต้องหาเพิ่ม” ลำพังตัวคนเดียวไม่ยากหรอก แต่นี่เธอมีลูกสาวที่กำลังป่วย ลูกสาวที่เขาไม่เคยรู้ว่ามี และไม่จำเป็นต้องรู้ไปตลอดกาล

“แล้วคิดเหรอว่าเงินสามร้อยห้าร้อยมันจะเปลี่ยนชีวิตเธอได้ มีปัญญาแค่นี้เองเหรอ ถึงต้องเอาความสาวความสวยมาล่อผู้ชาย”

“ฉันมีปัญญาแค่นี้จริง ๆ คนไม่มีวุฒิการศึกษา ไม่มีทุน และไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย หาได้แค่นี้ก็ดีมากแล้วค่ะ” คราวนี้เหมือนจะกลั้นอารมณ์ไม่ไหว แม้แต่เสียงพูดก็ยังเครือสั่น รอบดวงตาปรากฏละอองชื้น และมันสั่นสะเทือนความตั้งมั่นที่จะร้ายกาจให้ถึงที่สุด กริชเป็นฝ่ายต้องผละถอยออกมา แล้วหันหลังให้เพราะไม่อาจทนมองเธอ

“ตอนนั้นที่ให้เช็คไปก็ทำเป็นหยิ่ง เห็นหรือยังว่าไอ้ความอวดดีทั้งที่ไม่มีอะไรดีจะให้อวดมันเป็นยังไง”

“เข้าใจแล้ว งั้นขอเช็คใบนั้นให้ฉันใหม่ได้ไหมล่ะ” ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอสมควรได้จริง ๆ เธอก็จะรับ กลืนความเย่อหยิ่งลงไปเพื่อลูกสาว

กริชชะงักงันไปชั่วครู่แล้วหันกลับมามองหญิงสาวอย่างแปลกใจอีกครั้ง เมลานีประสานสายตาที่เย็นชาและว่างเปล่า ไม่มีวี่แวววอนขอความเห็นใจสักนิด ชายหนุ่มโมโหและก่นด่าตัวเองที่สาระแนเดือดร้อน ให้ความอ่อนแอของเธอปั่นหัวไปเองฝ่ายเดียวจึงงัดเอาความแข็งกร้าวออกมาอีกครั้ง ยกยิ้มร้ายกาจแล้วเอียงหน้าไปกระซิบข้างหูหญิงสาว

“เรื่องอะไรจะต้องให้ล่ะ แล้วก็แล้วกันไปสิ โอกาสดี ๆ มาแล้วก็ผ่านไป ไม่ย้อนคืนหรอกนะหนูเมล”

“จำคำพูดของคุณไว้ให้ขึ้นใจนะคุณกริช” เมลานีตัวชาไปทั้งร่าง รวบรวมแรงที่เหลือจากความอับอายครั้งนี้ผลักชายหนุ่มออกห่าง และซอยเท้าออกไปให้ไกล วันหนึ่งคนใจร้ายอย่างเขาต้องเสียใจยิ่งกว่าเธอ...