บทที่ 57

ออกจากห้องประชุมตอนสิบโมงเช้ามาได้กริชก็มีรายงานผลการทดสอบประสิทธิภาพเครื่องยนต์ของไพน์กรุ๊ปเทียบกับคู่แข่งมาให้อ่านต่อ ชายหนุ่มล้าไปหมดตั้งแต่สายตายันบ่าไหล่ เขาทำงานหนักเพราะอยู่ในช่วงเตรียมเปิดตัวรถรุ่นใหม่ โชคดีที่เมื่อวานได้ของหวานจากเมลานีมา ก็ทำให้ช่วงเย็นกลับมาอารมณ์ดีมีแรงลุยงานจนเกือบเที่ยงคืน

พอนึกถึงหญิงสาวที่อ่อยเขาด้วยตะโก้เผือกถุงเบ้อเร่อ ชายหนุ่มก็พักหน้าจอจากการทำงานเป็นนั่งเท้าคางมองเธอทำงานดีกว่า เพียงแต่อารมณ์หวาน ๆ ของเขาก็เปลี่ยนเป็นพายุขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อภายในระยะเวลาสิบนาทีที่เขาแอบดูผ่านกล้อง มีช่างจากศูนย์บริการเวียนมาหาเมลานีถึงสามคน!

“ลุงคง วันนี้เมลานีทำขนมมาขายอีกหรือเปล่า” ประธานบริษัทต่อสายตรงถึงสายสืบที่เขาวางตัวไว้

“เปล่าครับ”

“แล้วทำไมโชว์รูมถึงวุ่นวายแบบนั้น”

“อ๋อ...พวกช่างเขาสงสารน้องเมลที่ขายของไม่ได้ เลยพากันมาปลอบใจครับ” รปภ.สูงวัยรายงานตามที่ได้ยินมา หารู้ไม่ว่าทำเอาประธานบริษัทรีบพับจอแล็ปท็อปราคาแพงด้วยอารมณ์กรุ่น ร้อนรนนั่งไม่ติดจนต้องจัดการขั้นเด็ดขาดกับพนักงานในโชว์รูม

“ผมจะย้ายโอเปอเรเตอร์ไปช่วยเช็กสต็อกอะไหล่ที่ตึกสำนักงานใหญ่”

“เอ่อ เมื่อไรดีครับ” หัวหน้าศูนย์งงงวย ขยับจะซักถึงสาเหตุต่อแต่กริชตัดบทด้วยสีหน้าเฉียบขาดแบบที่ไม่ต้องการอธิบายใด ๆ ทั้งนั้น

“เดี๋ยวนี้ ไปบอกเขาให้เก็บกระเป๋าแล้วตามผมมา”

ครู่เดียวเมลานีก็เดินขมวดคิ้วตามหลังผู้จัดการโชว์รูมออกมา พอเห็นหน้ากริช หญิงสาวก็แอบเม้มปากนิดหนึ่งแต่นั่นก็มากพอสำหรับคนที่จับตามองอยู่ตลอดเวลาแบบกริชต้องกลั้นยิ้มนัยน์ตาพราว อารมณ์เหมือนไฟแผดเผามอดลงเหลือเพียงรอยอุ่นที่นาบอยู่กลางอก

มีคนกรุ่นโกรธกว่าเขาเสียอีก อืม...สงสัยจะหงุดหงิด ตาขวางเชียว

“คุณกลับเข้าไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมจะหาโอเปอเรเตอร์คนใหม่มาให้” กริชบอกกับผู้จัดการศูนย์ที่ยืนละล้าละลัง ไม่เคยเจออารมณ์ขึ้นลงแปลก ๆ ของท่านประธานมาก่อน

“คุณจะมาอะไรกับฉันนักหนาคุณกริช”

“นี่พูดกับเจ้านายด้วยคำพูดแล้วก็น้ำเสียงแบบนี้เหรอ” ยิ่งเธอกระฟัดกระเฟียดเขาก็ยิ่งเบิกบานขึ้นเสียอย่างงั้น ชอบมองเวลาม่านตาสีดำขลับหรี่ลงยามเธอพยายามระงับโทสะ และชอบเวลามันเบิกกว้างวาววับเมื่ออารมณ์เธอระเบิดออกมา

“แล้วเจ้านายมีอะไรกับฉันนักหนา”

“มีเยอะเลยแหละ มาด้วยกัน” เขาคว้าข้อมือบางของเมลานี เตรียมลากให้เดิน แต่หญิงสาวใช้ส้นเท้าจิกถนนฝืนตัวไว้ แถมขู่ฟ่อ ๆ เหมือนแมวดื้อพองขน

“ไม่ไป ปล่อย”

“ไม่อายคนหรือไง ถึงต้องให้ฉุดกระชากกันแบบนี้”

“ก็ปล่อยมือฉันก่อนสิ” เมลานีขึ้นเสียงขู่ คนที่จูงมือยอมปล่อย ถอยมายืนข้างหญิงสาว ชายหนุ่มหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ประกาศชัยชนะ แล้วใช้ฝ่ามือจับหลังคอดันให้เดินไปพร้อมกัน

“นี่เมล ทำเป็นเด็กอนุบาลไม่ยอมไปโรงเรียนไปได้ เร็ว เดิน” ดื้อเหมือนลูกแมวก็ใช้วิธีจับคอหิ้วแบบแมวนั่นแหละ กริชรวนแต่ก็ใช้โอกาสนี้ขยับมาใกล้จนแผงอกแทบชิดร่างของหญิงสาว เมลานีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขยับก้าวไปข้างหน้า ไม่อย่างนั้นกริชก็คงใช้ร่างหนาของเขานั่นแหละที่ดันเธอไปตลอดทาง

ชายหนุ่มกดลิฟต์ชั้นผู้บริหารที่ตนเองทำงานอยู่ พาเธอเข้ามาเหวี่ยงทิ้งไว้ด้วยกันในห้อง ผ่านเลขาหน้านิ่งที่ไม่แสดงกิริยาแปลกใจใด ๆ สมเป็นมืออาชีพ เมลานีเสียอีกที่กระอักกระอ่วนกับสายตาคนไปเสียหมด

“คุณจะเอายังไงฮ้า จะให้ฉันทำอะไร”

“ทำงานไง ช่วยเช็กของหน่อย”

“เช็กอะไรเอามาสิ” ห้องทำงานผู้บริหารสุดหรู วิวดีจนมองเห็นโค้งน้ำเจ้าพระยา สต็อกสินค้าอะไรจะต้องมาเก็บบนพื้นที่แพงระยับแบบนี้

“ขยันดีนี่” ทั้งที่เป็นคำชมแต่เมลานีกลับถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ดวงตาสีสนิมของกริชวาววับสะท้อนกับประกายแดดจ้าที่ส่องผ่านกระจกอาคาร มันแรงกล้า ไร้การเก็บงำ หญิงสาวจนมุมที่โต๊ะทำงานของกริชนั่นแหละ ชายหนุ่มปัดแฟ้มเอกสารลงกับพื้นแล้วรวบเอวของคนขยันยกขึ้นมาวางแทนที่ สองแขนกำยำเท้าคร่อมตัวเธอไว้เหมือนเป็นการกักขังกลาย ๆ

“อยากกลับไปเรียนไหม”

“ไม่”

“ทำไมล่ะ ฮึ ลำพังแค่ทำขนมขายเล็ก ๆ น้อย ๆ มันไม่ได้เปลี่ยนชีวิตเธอหรอกนะ ทำตัวดี ๆ แล้วกลับไปเรียนให้จบ” กริชคว้าแผ่นหลังของหญิงสาวที่พยายามเอนไปด้านหลัง รั้งกลับมาให้ปลายจมูกเล็กรั้นของเธออยู่ใกล้จนสัมผัสลมหายใจผ่าวร้อนของเขา

“ฉันต้องการเงิน” หญิงสาวพูดช้า ชัด “แล้วไอ้คำว่าทำตัวดี ๆ ของคุณมันหมายความว่ายังไงไม่ทราบ”

กริชหลุบตาลงมองริมฝีปากแดง สั่นระริกแต่ยังพยายามส่งเสียงแหวด้วยสายตาลึกซึ้ง ยิ่งได้มอง ได้ใกล้ ยิ่งกระจ่างว่าใจเขาไม่เคยออกห่างไปจากผู้หญิงคนนี้เลยด้วยซ้ำ มีเธอซุกซ่อนอยู่เสมอในห้วงความคิดถึง โหยหาอยากคว้ามาครอบครองแม้ว่าจะขัดกับสิ่งที่ตนเองตั้งมั่นอยู่ก็ตาม

“ไม่ดื้อ ทำตัวน่ารักเหมือนแต่ก่อน”

“แล้วคนน่ารักมันได้อะไรตอบแทนบ้าง”

“ก็แล้วจะเอาอะไร”

“เงินค่ะ”

“เดือดร้อนอะไรนักหนาเมล” เขายังถามอีกครั้ง เงินไม่ใช่ปัญหาหรอก และเมลานีก็ไม่ใช่ผู้หญิงหิวเงิน เธอดื้อและหยิ่งขนาดนั้น เขาต้องการรู้สาเหตุที่ทำให้หญิงสาวยอมกลืนศักดิ์ศรีแล้วพูดเรื่องนี้ซ้ำ ๆ “บอกมาเผื่อฉันจะอยากช่วย”

“แต่คุณเคยบอกว่านั่นคือค่าตัวของฉัน”

“หืม” กริชย่นคิ้วขมวด แล้วกลับเลิกคิ้วขึ้นล้อเลียน “ใช่เหรอ ฝีมือดีขนาดไหนเชียว ยังต้องสอนกันทุกท่าอยู่เลย”

“คุณกริช!”

เธอผลักอกเขาออกห่างสุดแขน กริชเองก็นึกอยากตบปากพล่อย ๆ ของตัวเองเหมือนกันที่ทำให้หญิงสาวหน้าเสียไปหมด เมลานีประสานสายตากับเขาอีกครั้ง กลืนความอับอายและเสียใจลงไปให้ลึกสุด

“โอเค ๆ เธอแซ่บอยู่”

คราวนี้ฝ่ามือเรียวฟาดลงบนหน้าของคนปากพล่อยเสียงดังฉาด กว่ากริชจะขยับก้าวตาม หญิงสาวก็กดลิฟต์เลื่อนลงไปด้านล่างเสียก่อน มือหนาเลยทำได้แค่ยกมาลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ ใช้ลิ้นดุนสำรวจมุมปากที่น่าจะแตก

“อะไรวะ ชมแล้วยังตบอีก ผู้หญิงเอาใจยาก”