บทที่ 66

กริชเดินวนเวียนบริเวณหน้าทาวน์เฮาส์ของเมลานีเหมือนหนูติดจั่น เขานึกคำพูดต่าง ๆ มากมายเพื่อเตรียมมาขอโทษ ขอโอกาส หรือง่าย ๆ คือขอคืนดี นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้ ดีใจที่ตนเองได้รับรู้ว่ามีลูกเมียที่น่ารัก แต่ก็หวาดกลัวที่จะไม่มีแม้แต่โอกาสได้ครอบครองหรือใกล้ชิดอีกครั้ง

ป้าละไมเดินออกมาเจอเขาเพียงลำพัง กริชกวาดตามองหาลูกเมียที่เขาอยากพบจนถึงกับชะเง้อ ใจร้อนจนจะก้าวเข้าเขตบ้านโดยไม่ได้รับอนุญาต

“เดี๋ยวตากริช หนูเมลกับเจ้าพายไม่อยู่หรอก”

“ไปไหนครับ” เสียงกริชโหยละห้อยขึ้นมาทันที เขารับรู้เรื่องราวทุกอย่างโดยละเอียดเกี่ยวกับหญิงสาว ทั้งความลำบากที่ต้องออกจากมหาวิทยาลัยเพราะไม่มีเงิน อุ้มท้องระหกระเหินมาคลอดลูกที่บ้านเก่า อดทนทำงานเล็กงานน้อยขอเพียงมีเงินเพิ่มเข้ามาเป็นค่าอาหารค่านมให้ลูก แม้กระทั่งมาทำงานที่บริษัทของเขาเธอก็ยังพยายามทำขนมขายเพิ่มเติม ทั้งหมดเพียงเพราะอยากมีเงินสำรองไว้รักษาลูก

ลูกที่เขาไม่เคยได้อุ้มชูดูแล...

เมลานีเคยพูดถึงเงินหลักล้านกับเขาหลายต่อหลายครั้ง กลืนความหยิ่งทระนงลงขอร้องเสียด้วยซ้ำ แต่เขากลับทำเป็นล้อเล่นจนถึงขั้นแกล้งให้อับอายเหมือนเป็นเรื่องสนุก ไม่แปลกเลยที่วันนี้เมลานีจะไม่ยอมรับหรือให้โอกาสเขาได้เป็นแม้แต่พ่อของลูก

“ให้เวลาหนูเมลหน่อย ป้าเองก็ยังตกใจเลยว่าทำไมกลายเป็นกริชที่ทำร้ายน้องแล้วก็ไร้ความรับผิดชอบแบบนี้” ป้าละไมเป็นคนในชุมชนเดิมของหนุ่มสาว สาเหตุที่เธอปกปิดไม่บอกกริชว่าแม่ของหนูพายคือเมลานีเพราะหญิงสาวเป็นน้องของเมฆาที่ป้ายสีจนเขาเข้าคุก และสาเหตุที่ไม่บอกเมลานีถึงการทำงานให้กริชก็เพราะกลัวว่าเมลานีจะยิ่งเศร้าและรู้สึกผิดกับความหลังครั้งเก่าอีก หารู้ไม่ว่าหนุ่มสาวคู่นี้มีความหลังและฟาดฟันกันจนมีแผลเหวอะหวะมาก่อน

หญิงชราได้แต่ทอดถอนใจ โมโหเด็กหนุ่มที่คิดว่าใจดีมาตลอด ที่แท้ก็ร้ายแสนร้ายกับหญิงสาวที่ไร้ทางสู้ แต่ก็ด้วยเพราะเขาเจ็บจนแค้นนั่นแหละ

“ผมรู้ครับ แต่ผมอยากแก้ไข อย่างน้อยก็เรื่องลูก หนูพายควรได้รับการรักษาให้เร็วที่สุด”

“ป้าพูดกับเมลไปบ้างแล้ว ถ้าเป็นเรื่องหนูพาย ยายเมลคงจะพอฟังอยู่บ้าง รายนั้นทั้งรักทั้งห่วงลูกมาก”

“ผมยอมทุกอย่างครับป้า เรื่องหมอของหนูพายผมก็ติดต่อไว้แล้วด้วย”

“ป้าจะบอกให้ กริชกลับไปก่อนนะ หนูเมลพาเจ้าหมูอ้วนไปเดินเล่นน่ะ ให้เขาได้มีเวลาตั้งตัวหายอกหายใจก่อน เรื่องมันปุ๊บปั๊บไปหมด นะ เชื่อป้า กลับไปก่อน”

กริชพยักหน้ารับทั้งที่ผิดหวังจาง ๆ ตัดใจเดินย้อนกลับไปยังคอนโดของตนเอง เตร็ดเตร่ใจลอยจนถึงกลางซอยที่เป็นสวนสาธารณะเล็ก ๆ ท่ามกลางต้นไม้สีเขียวสลับขาวที่เหมือนดูปล่อยปละ ไร้การตกแต่งดูแล

หญิงสาวที่เขาตามหาก็ปรากฏกายเหมือนภาพฝัน เธอประคองโอบอุ้มเด็กน้อยตัวกลมใบหน้าจิ้มลิ้มที่สะดุดตาเขาเป็นพิเศษโดยเฉพาะดวงตาใสแจ๋วดั่งเม็ดลำไยเหมือนแม่ของเธอไม่มีผิด เสียงหัวเราะน่าฟังตามประสาของหนึ่งเด็ก หนึ่งผู้ใหญ่ทำให้สวนสาธารณะทรุดโทรมกลายเป็นเหมือนสรวงสวรรค์

“เอ๊ะ” หญิงสาวหันมาเพราะได้ยินเสียงกรอบแกรบของการเหยียบใบไม้แห้ง

“เมลอยู่นี่เองเราแวะไปที่บ้าน เจอป้าละไมบอกว่าเมลออกมาที่สวนสาธารณะนี่” ธนนท์รี่เข้ามาหาหญิงสาวที่ตนเองหมายตาอยู่ถึงแม้เมลานีจะตัดรอนเขาไปแล้ว แต่เขาไม่เชื่อหรอกว่าแม่หม้ายลูกติดอย่างเธอจะมีผู้ชายหน้าโง่ที่ไหนให้เงินได้ถึงหลักล้าน หากมีคนอยากเลี้ยงดูจริงจัง ทำไมเมลานียังต้องมาอาศัยอยู่บ้านเช่าเก่าซอมซ่อ ไม่ว่ามองจากมุมไหนเขาก็เชื่อคำพูดเธอไม่ลง นี่คงเป็นแผนการโก่งค่าตัวราคาแพงของเธอกระมัง

“มีอะไรกับเราอีกธนนท์”

“เราอยากพาเมลกับหนูพายไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันน่ะ”

“คงไม่สะดวกจ้ะ”

“ทำไมล่ะ เราอยากพาหนูพายไปเที่ยวด้วย ไปไหมคะหนูพาย ไปเที่ยวกับนูนไง”

“ม่าย แมะ ไม่ปาย” เมลานีอมยิ้ม หนูพายช่างรู้ใจแม่เสียเหลือเกิน

“ค่ะ ไม่ไปเนอะ”

“หรือว่าเมลอยากจะไปกับคนอื่น เลยปฏิเสธเรา” ธนนท์เริ่มเสียงแข็งเพราะความรำคาญทั้งแม่และลูก อุตส่าห์สงสารเห็นว่าเป็นม่ายลอยคออยู่กลางทะเล ลดตัวลงมาเป็นขอนไม้ให้เกาะแล้วยังจะหยิ่งคอตั้ง

“เราไม่อยากไป ส่วนจะไปกับคนอื่นหรือเปล่าอันนั้นนนท์ไม่ต้องคิดแทนเราให้เปลืองพื้นที่สมองหรอก” สำหรับธนนท์เธอพยายามทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับสิ่งที่เขาทำในอดีต รวมถึงสายตาที่เขาเผลอมองเธออย่างดูถูกในวันนี้ ไม่ใช่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไร แต่เพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับใครจึงเลือกที่จะประนีประนอมมาโดยตลอด หากมันทำให้ธนนท์ตีความไปเองว่าเธอจะมองเขาเป็นอย่างอื่นมากกว่าคนรู้จักและเข้ามาพัวพันกับเธอให้ยิ่งวุ่นวายเข้าไปอีก เมลานีก็ขอเลือกตัดสัมพันธ์และพูดตรง ๆ ดีกว่า เธอยังต้องเอาเวลาและแรงกายแรงใจไปสู้เพื่อลูกสาวอีกมาก

“นี่คงพยายามตะกายหาที่เกาะที่ดีกว่าเราสินะถึงได้พูดกับเราแบบนี้ แม่หม้ายลูกติดอย่างเธออย่าคิดหวังว่าใครเขาจะจริงจังเลย อย่างมากก็หวังฟันเล่นทั้งนั้นแหละ”

“ที่ว่าหวังฟันเล่นก็หมายถึงนายด้วยใช่ไหม ธนนท์”

“เราหวังดีกับเมลนะ ไม่อยากให้เธอถูกหลอก แต่ถ้าเมลมองเราแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ อย่าให้ถูกฟันแล้วท้องไม่มีพ่อขึ้นมาอีกล่ะ”

“อ้าว ไอ้นี่” กริชเกือบจะตะบันหน้าไอ้ผู้ชายสารเลวที่กล้ามาดูถูกผู้หญิงของเขา แต่ถูกเรียกเอาไว้เสียก่อน

“หยุด คุณกริช”

“มึง!” ธนนท์หันมองชายหนุ่มร่างสูงหน้าคมคาย เสื้อผ้า นาฬิกาหรือแม้แต่รองเท้ายังดูแพงระยับ แต่ที่เดือดดาลและร้อนรุ่มจนแทบคลั่งเพราะเขาจำมันได้ชัดเจน “เมลกลับไปหาผัวเก่าเหรอ”

“กูเป็นผัวเฉย ๆ ไม่เคยเป็นผัวเก่า”

“เมล นี่มันอะไรกัน” ธนนท์มองหน้าหญิงสาวเหมือนขอคำอธิบาย แต่กลับถูกชายหนุ่มที่อยากมีเรื่องเต็มที่เข้ามาขวางแล้วผลักอกออกห่าง พอธนนท์ผลักกลับ กริชก็สวนด้วยกำปั้นทันทีเหมือนอยากลงมือวิวาทอยู่เต็มกำลัง

“ไอ้กุ๊ย” ธนนท์ที่โดนหมัดไปจนได้เลือด ลนลานลุกขึ้นเตรียมหนี แต่ก็ยังเปล่งคำพูดร้ายกาจออกมาไม่ขาด

“เออ ถ้ามึงยังสำรอกคำเลว ๆ กับลูกเมียกูอีก กูไม่เอามึงไว้แน่”

“ไอ้ชายโฉด หญิงชั่ว” ขาถอย แต่ปากก็ยังส่งเสียงด่าไม่เลิก ทำเอาคนเลือดร้อนอย่างกริชผวาจะตามไปเอาเรื่องให้รู้ดำรู้แดงอีกครั้ง

“คุณกริช หยุดค่ะ”

“แต่มันดูถูกหนูเมลนะ”

“ปากคนอื่น ไม่สำคัญอะไร”

กริชมองหญิงสาวที่อุ้มลูกน้อยอยู่กับอก เธอดูเป็นอีกมิติหนึ่งแตกต่างจากสาวน้อยที่ยืนร้องไห้พิงซอกตึกคนนั้นอย่างสิ้นเชิง หรือเพราะมีลูกสาวอยู่ในอ้อมแขนจึงดูแข็งแกร่ง นิ่งสงบเพื่อที่จะปกป้องคนอื่น แต่เขาก็แอบเห็นความเปราะบางและริ้วรอยเสียใจพาดผ่านดวงตาเธอ

“คุยกันหน่อยได้ไหมหนูเมล” พอเห็นหญิงสาวนิ่ง กริชก็คอตกลง “อย่างน้อยก็ให้พี่จัดการเรื่องโรงพยาบาลลูก”