บทที่ 67

ชายหนุ่มตัวสูงหน้าตาคมคายอุ้มเด็กหญิงขาวจั๊วะอวบอ้วนเหมือนซาลาเปาในชุดสีแดงเรียกสายตาคนให้หันมองมาอย่างชื่นชม ส่วนคนถูกจับจ้องเองก็ยืดอกยิ้มร่าด้วยความภาคภูมิใจแปลก ๆ

ที่ผ่านมาชีวิตเคยเป็นทั้งวัยรุ่นเกเร นักศึกษาหัวกะทิ ผู้ต้องโทษในเรือนจำ หรือแม้กระทั่งประธานบริษัทที่ประสบความสำเร็จ อยู่บนตึกสูงกลางกรุง เขาสัมผัสมาแล้วทุกรูปแบบทุกความรู้สึก แต่ไม่เคยมีครั้งใดที่รู้สึกว่าตนเองผงาดเข้มแข็งเพื่อพร้อมปกป้องผู้อื่นในขณะเดียวกันก็อ่อนโยนจนแทบจะหลอมละลาย เพื่อจะได้โอบกอดร่างน้อยที่เป็นชีวิตและดวงใจของเขา

ความรู้สึกของคนที่ได้เป็นพ่อมันซับซ้อนแต่ก็ชัดเจนดีเหลือเกิน...

วันนี้เขามีนัดสัมภาษณ์พนักงานที่ได้รับเสนอชื่อเข้ารับทุนการศึกษาไปเรียนต่อที่ฮ่องกง ความจริงตั้งใจจะมอบหมายภารกิจนี้ให้คนอื่นจัดการ แต่พอคิดขึ้นมาได้ว่าหนึ่งในผู้ที่ได้รับการคัดเลือกคือณัชชา เขาจึงต้องการมาพูดคุยกับเพื่อนของเมลานีด้วยตนเอง

“อยากมาทำงานกับพ่อไหมลูก ฮึ” กริชถามร่างจ้ำม่ำที่หันหน้าไปทางโน้นทีทางนี้ที มัวสงสัยในความแปลกใหม่ของสถานที่และความมากหน้าหลายตาของผู้คนที่หลากหลาย เด็กน้อยจึงไม่ได้สนใจสิ่งที่บิดาของตนเองตั้งคำถามเลยสักนิด ตรงข้ามกลับชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปตรงจุดที่จัดวางอุปกรณ์สำนักงานประหลาดตาที่ไม่สามารถพบเจอได้ในทาวน์เฮาส์หลังเล็กที่หนูน้อยอาศัยอยู่

ออกจากโถงลิฟต์เจ้าตัวอ้วนก็ดิ้นยุกยิกเพื่อจะลงมาเดินเอง กริชจึงย่อตัวปล่อยลูกสาววางลงกับพื้น ใช้วิธีจับจูงให้หนูพายค่อย ๆ เดินเตาะแตะตามมาด้วยกัน

ชายหนุ่มเบนสายตาไปที่ห้องเล็ก ๆ ที่เขาสั่งให้กั้นฉากเป็นพิเศษก่อนหน้านี้ เมลานีคงกำลังเช็กสต็อกอะไหล่ โดยไม่สนใจว่ามีคนชะเง้อตาแลละห้อยอยู่อีกคน...

“คุณณัชชามารอในห้องแล้วค่ะบอส” เจ้านายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ แต่กลับเห็นเลขาวัยกลางคนมองเด็กน้อยที่เขาเป็นผู้จับจูงมาด้วยความแปลกใจ

“ลูกสาวผมเองครับ” กริชรีบยืดอกบอก เขามีลูกสาวแล้ว น่ารักน่าชังจนอยากอวดให้คนทั้งโลกรู้ ส่วนเมีย...ก็น่ารักนะ เพียงแต่ยังอวดใครไม่ได้เพราะไม่ได้ถูกยอมรับ ต้องก้มหน้ารับบทสามีลับ ๆ ไปพลาง ๆ

“หน้าเหมือนพ่อเลยค่ะบอส แต่ตากลมโตกว่า” กริชเป็นหนุ่มตาคมสไตล์คนเจ้าชู้ ทว่าดวงตาของเขาอยู่ในลักษณะเรียวยาวเหมือนเมล็ดอัลมอนด์

“ตาหวานเหมือนแม่เขาแหละครับ” ชายหนุ่มบุ้ยปากไปทางห้องสต็อกอะไหล่กิตติมศักดิ์ซึ่งก็เป็นเลขาของเขานั่นแหละขันอาสาเป็นคนจัดสถานที่ให้เป็นการเร่งด่วน เชื่อว่าคนที่ทำงานมานานอย่างเลขาคนนี้ก็ย่อมรู้และเข้าใจอะไรได้ไม่ยาก

ชายหนุ่มทอดมองดวงหน้าของลูกน้อยอีกครั้ง คงเป็นเพราะดวงตาของหนูพายเหมือนโขกดวงตาของเมลานีออกมา นี่สินะ...ที่ทำให้เขาสะดุดใจจนรู้สึกหลงรักเด็กคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น ไม่ใช่เพียงเพราะคิดว่าเป็นหลานป้าละไมจึงเผลอเอ็นดูสงสาร

ชายหนุ่มเปิดประตูออกกว้างและค่อย ๆ จับจูงลูกสาวเข้ามาภายในห้องทำงานส่วนตัว ณัชชายืนขึ้นเพราะคิดว่าผู้บริหารเข้ามาจึงเตรียมต้อนรับ แต่กลายเป็นร่างอ้วนกลมที่วิ่งตึก ๆ เข้ามากอดขา

“นัด หยา”

“ยายหมูอ้วน มาได้ไงเนี่ย”

“กิด มา” หนูพายชี้ไปที่ชายหนุ่มร่างภูมิฐานคนหนึ่ง แม้จะเลือนรางไปบ้างในครั้งแรกแต่ณัชชาก็ระลึกได้ขึ้นมาทันทีว่าเขาคือแฟนเก่าของเพื่อนรักอย่างเมลานี

“สวัสดีครับน้องณัช พี่ชื่อกริช เราเคยเจอกันมาก่อนตอนที่หนูเมล เรียนอยู่มหาลัย”

“พี่กริช เอ่อ คุณกริช” ณัชชาอ้าปากค้างตะลึงงันไปชั่วขณะ ทิ้งตัวลงบนเก้าอี้เหมือนจะหมดแรง เธออยู่ฝ่ายบุคคลแท้ ๆ ประธานบริษัทชื่อกริช เพียงแต่เธอไม่เคยเห็นหน้า และก็คาดไม่ถึงว่าผู้ชายใจร้ายของเมลานีที่เคยร้องเพลงในผับจะเป็นคนเดียวกับประธานบริษัทยานยนต์ผู้นำเทรนด์ของอนาคตแบบนี้ คิดแล้วก็โมโหตัวเอง มิน่าเมลานีถึงได้มีท่าทางแปลก ๆ บางทีก็เศร้าหมอง บางคราวก็เคร่งเครียด คงเป็นเพราะผู้ชายคนนี้นี่เอง

“คุณได้ทำอะไรเพื่อนณัชอีกหรือเปล่าคะ” ณัชชาคาดคั้นเอาเรื่องโดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมใด ๆ

“ผมใช้คุณบีบให้เขาทำงานที่นี่” ชายหนุ่มก็ยอมรับอย่างตรงไปตรงมา

“ฉันไม่ต้องการทุนของคุณแล้ว ลาออกเลยดีกว่า” คนรักเพื่อนเตรียมผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความโมโห

“ผมขอโทษ แต่ให้โอกาสผมได้ดูแลเมลานีกับหนูพายได้ไหมครับ” กริชรีบเอ่ยขอร้องอย่างสุภาพเช่นกัน ณัชชามองร่างป้อมของหลานสาวตัวน้อยที่ผละจากเธอวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่ตีหน้าเครียดขึงผสมปนเปด้วยความเสียใจ จากนั้นก็โน้มตัวลงอุ้มหนูพายขึ้นมาโอบไว้บนตักอย่างอ่อนโยน

“ผมเจอกับหนูพายอยู่บ่อย ๆ เพราะแวะไปหาป้าละไมครับ” ประธานบริษัทอธิบายต่อ เมื่อเห็นสีหน้าแปลกใจในความสนิทสนมของเขากับเด็กหญิงตัวอ้วน

“พี่คงไม่รู้ว่ายายเมลต้องเจอกับอะไรมาบ้าง”

“ผมขอโทษจริง ๆ ผมจะพยายามหาทางไถ่โทษ แต่ณัชช่วยกรุณาเล่าให้ผมฟังบ้างได้ไหม”

ณัชชาแสยะยิ้มมุมปากด้วยความหมั่นไส้แทนเพื่อน แต่ก็ยอมเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้าให้ฟังทุกอย่าง ชายหนุ่มนั่งฟังเรื่องราวยาวนานสองนานด้วยสีหน้าสลดลง

“พี่ทำกับเพื่อนณัชแบบนี้ ณัชคงช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอกนะคะ”

“ณัชชาไม่ต้องช่วยอะไรผม แต่แค่คุณรับทุนการศึกษาตามความสามารถที่คุณควรได้รับแล้วไปเรียนต่อเถอะครับ อย่าเสียโอกาสเพียงเพราะผู้ชายแย่ ๆ แบบผมเลย ไม่อย่างนั้นเมลานีคงจะยิ่งเสียใจ”

“แต่ณัชก็เป็นห่วงหลาน” ณัชชาทอดตามองยายหมูอ้วนของเธอที่อาจจะต้องเตรียมตัวเข้ารับการรักษาในเร็ววันหากเป็นไปตามที่กริชเล่าและวางแผนไว้

“กำหนดการปรับพื้นฐานของมหาลัยคืออีกสองสัปดาห์ ไปเถอะครับไม่ต้องห่วง หลังจากนี้ผมจะดูแลทั้งเมลานีและหนูพายให้ดีที่สุดเท่าที่พ่อและผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”