บทที่ 69

โลกนอกบ้านคือสิ่งแปลกใหม่สำหรับหนูพาย เด็กน้อยจึงเดินเตาะแตะไปทั่ว เมลานีปล่อยให้ลูกสาวได้ลองเล่นและเคลื่อนไหวอย่างอิสระ ภายในห้องนี้ไม่มีของมีคมหรือปลั๊กไฟติดตั้งอยู่ในระดับต่ำ รวมถึงพื้นก็ปูพรมหนาหากสะดุดล้มเจ้าตัวน้อยก็ไม่เจ็บตัวเท่าใดนัก

หญิงสาวละสายตาจากลูกน้อยเพื่อมาดูเอกสารในหน้าที่ของตนเอง ก่อนจะมีฝีเท้าหนักกระแทกกระทั้นเดินมาให้ได้ยินใกล้ขึ้น ครั้งแรกเมลานีนึกว่าเป็นกริชกลับมาพร้อมกับขนมของหนูพาย แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองกลับเป็นหญิงสาวปากแดง แต่งหน้าจัดบรรจงขัดกับสีหน้าบูดบึ้งเกรี้ยวกราดของเธออย่างสิ้นเชิง

ตั้งแต่พบกับอีผู้หญิงมารยาที่ตึกแห่งนี้ จารวีก็รู้ว่าเรื่องคงไม่จบง่าย ๆ เด็กสาวที่เธอคิดว่าหงอและโง่งมไม่ทันคนจนฉีกเช็คเงินสดหนึ่งล้านบาททิ้ง ที่แท้แผนสูง ปล่อยท้องโย้เพื่อจับผู้ชายให้อยู่หมัดทันเวลาที่กริชกลับมาจากต่างประเทศจะได้อุ้มลูกเข้ามาแสดงตัว

“ฉันคิดแล้วไม่มีผิด แกปล่อยอีมารหัวขนไว้มาจับพี่กริชจริง ๆ ด้วย”

“อีมาร น่าจะหมายถึงคุณมากกว่านะคะ” เมลานีสวนกลับด้วยความโมโห สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ในโลกใบนี้คือลูกสาว ไม่ว่าวิเศษวิโสมาจากไหนก็ไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องของรักของเธอ

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าอีเด็กนี่จะเป็นลูกพี่กริช”

“นั่นมันก็เรื่องของคุณ”

“แกไปมั่วกับผู้ชายที่ไหนมา แล้วยังจะให้พี่กริชรับผิดชอบ อีหน้าด้าน”

จารวีแผดเสียงดังลั่นด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด ลำพังแค่เอาชนะใจกริชเธอก็ใช้ความพยายามอย่างเหลือแสนโดยแทบไม่เคยได้รับอะไรกลับมาเลย อยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนที่คิดว่ากำจัดออกไปแล้วอุ้มลูกกลับเข้ามาในชีวิตของกริชอีกครั้ง จารวีเห็นสีหน้าของเขาเมื่อวานตอนที่เล่าให้พี่ชายเธอฟัง กริชเหมือนคนที่คว้าดวงดาวมากุมไว้ในกำมือ ท่าทางเปี่ยมสุขแบบนั้นมันกลับเป็นสิ่งที่เธอหวาดกลัว

“เด็กนี่ไม่ใช่ลูกพี่กริช” จารวียังขึ้นเสียงแหวไม่หยุด จนเด็กที่เติบโตมาในบ้านที่มีแต่คนพูดจานิ่มนวลอย่างหนูพายตกใจร้องไห้จ้าและพยายามหนีห่าง แต่จารวีก็เหมือนสติหลุด คว้าตัวของเด็กน้อยเข้ามาจับไว้

เมลานีตกใจรีบวิ่งเข้าไปหวังจะคว้าลูกออกมา แต่จารวีอุ้มหนูพายที่ร้องไห้จ้าเบี่ยงตัวหลบ เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยยิ่งดังลั่นบีบหัวใจคนเป็นแม่ และเสียงแผดร้องของหนูพายก็เรียกเลขาของกริชให้วิ่งหน้าตื่นมาดูเช่นกัน

“ปล่อยลูกฉันนะอีบ้า”

“ฉันจะเอาเด็กนี่ไปตรวจดีเอ็นเอ”

“เอาลูกฉันมา”

“ไม่ แกคงกลัวพี่กริชจะรู้ความจริงสินะ”

“กูบอกให้ปล่อยลูกกูไง” เมลานีกระโจนเข้าถึงตัวและกระชากผมของจารวีจนหงายหลัง อีกแขนคว้าลูกน้อยที่ร้องไห้ด้วยความตกใจมากอดแนบไว้กับอก เห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมสงบก็อุ้มลูกสาวไปฝากคุณเลขาไว้ก่อน

“อีเด็กเลว มึงกล้าทำกูเหรอ” จารวีเบิกตาโพลง ชี้หน้าเมลานีพร้อมตะโกนลั่นด้วยความโกรธ

เมลานีกระชากนิ้วที่ชี้หน้าเธอจนจารวีล้มลงไปกับพื้น จากนั้นกระโดดขึ้นคร่อม ใช้มือข้างหนึ่งจิกผมบนศีรษะผู้หญิงใจร้ายไว้แน่น ฝ่ามืออีกข้างก็ง้างตบไม่ยั้งจนเลือดกบปาก ยิ่งจารวีดิ้น เมลานีก็ยิ่งกระชากหัวของคนที่ทำร้ายลูกสาวโขกลงกับพื้น คนที่อยู่ในตำแหน่งข้างบนและมีแรงโกรธมหาศาลของความเป็นแม่ที่ลูกถูกรังแกย่อมมีพลังอย่างเหลือเชื่อ จารวีพยายามทั้งผลักและข่วน แต่เมลานีก็ไม่ยอมปล่อยมือจากหนังศีรษะแถมยังตบซ้ำเข้าให้อีก จนเธอต้องกรีดร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น

“ช่วยด้วย โอ๊ยอีบ้า” ฝ่ามือร้อน ๆ ของเมลานีกระแทกเข้ามาที่ปากเธอซ้ำ จารวีเจ็บจนน้ำหูน้ำตาไหลปนลงมากับเลือดกำเดาที่จมูกและเลือดที่ปาก

“เมล เมลหยุด” กริชกับเจตน์ตกใจจนตาค้างตั้งแต่เห็นเมลานีจิกหัวจารวีลงไปคร่อมตบ จนกระทั่งได้ยินเสียงจารวีร้องไห้ขอความช่วยเหลือนั่นแหละจึงได้สติและตรงเข้ามาแยกหญิงสาวทั้งคู่

กริชพยายามใช้แขนโอบร่างยกเอวเมลานีขึ้นเหนือพื้นแต่มือของหญิงสาวก็ยังกำแน่นอยู่บนหนังศีรษะของจารวีไม่ยอมปล่อย ทั้งดึงทึ้ง ทั้งกระชากจิก เจตน์ต้องเป็นฝ่ายค่อย ๆ งัดแงะนิ้วมือของเมลานีออกจากหัวของน้องสาว ส่วนกริชก็หิ้วตัวของเมลานีให้ลอยละลิ่วออกมาห่างกันเป็นการแยกมวยคนละมุม

“ไอ้เจตน์ มึงเอาตัวจ๋าออกไปก่อน” กริชรีบตะโกนบอกเพื่อนเพราะเมลานีดิ้นรนเพื่อจะกระโจนเข้าหาจารวีอย่างเดือดดาลเหมือนวัวกระทิงเห็นผ้าสีแดงไม่มีผิด

“ใจเย็นเมล”

เจตน์รีบประคองน้องสาวออกไปและปิดประตูตามหลัง ส่วนกริชยังคงดึงรั้งแขนหญิงสาวให้หันกลับมาเผชิญหน้า เมลานีจึงเหวี่ยงแขนอีกข้างเข้าใส่เต็มแรงจนกริชหน้าหัน รีบใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มก็ได้รสเลือดเค็มปร่า

“กูไม่เคยขอให้มึงกลับเข้ามาในชีวิตลูก ไม่เคยอยากให้มึงมาเป็นพ่อของลูกกู”

“พี่รู้ พี่เป็นฝ่ายอยากกลับเข้ามาเองเมล”

กริชพยายามจะเอื้อมคว้าเมลานีเข้ามากอด แม้จะเจ็บจนเหมือนถูกกรีดเนื้อเป็นริ้ว ๆ แล้วเอาเกลือทาซ้ำกับคำพูดของหญิงสาว เมลานีผลักร่างเขาออกพร้อมถอยหนี ทิ่มแทงเขาด้วยสายตาแข็งกร้าวและผิดหวัง มือใหญ่ที่หวังไขว่คว้าเธอไปกอดจึงตกลงข้างตัว รอฟังคำพูดที่เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจจนแทบล้มทั้งยืน

“จะยากจะจน ลำบากสายตัวแทบขาดกูก็ยังถนอมลูกสุดหัวใจ ถ้ามึงกลับเข้ามาในชีวิตแล้วดีแต่พาความเดือดร้อนมาให้ ต่อไปแม้แต่ปลายก้อยลูก มึงก็จะไม่ได้แตะ”